Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, w sprawie o sygn. akt III C 821/17 z powództwa G. P. przeciwko pozwanemu Uniwersytetowi Medycznemu w Ł. o ustalenie wstąpienia w stosunek najmu o zapłatę, wyrokiem z dnia 5 kwietnia 2018 r.:

1.  oddalił powództwo,

2.  zasądził od G. P. na rzecz (...) w łodzi kwotę 270 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego.

Apelację od powyższego wyroku wniosła powódka G. P., zaskarżając wydane rozstrzygniecie w całości. Apelująca zarzuciła przedmiotowemu orzeczeniu naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na wynik sprawy tj.:

1.  art. 189 k.p.c. poprzez błędne uznanie, iż powódka w niniejszej sprawie nie wykazała interesu prawnego, gdy tymczasem ze stanu sprawy wynika nie tylko faktyczny, ale przede wszystkim prawny interes powódki w ustaleniu jej prawa do najmu, a prawo to nie może być w inny sposób dochodzone jak jedynie przez ustalenie go w niniejszym postępowaniu,

2.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego, a w konsekwencji błędne przyjęcie, iż powódka w niniejszej sprawie nie wykazała w żaden sposób, aby pomiędzy nią, a Rektorem (...) w Ł. została zawarta sposób, aby pomiędzy nią a Rektorem (...) w Ł. została zawarta umowa najmu, choćby w sposób dorozumiany.

W związku z podniesionymi zarzutami powódka wniosła o zmianę wyroku Sądu I instancji poprzez ustalenie istnienia między Uniwersytetem Medycznym w Ł., a G. P. stosunku najmu lokalu mieszkalnego mieszczącego się w Ł. przy ul. (...) od dnia 7 lipca 1992 r., względnie od dnia 1 lipca 2017 r. oraz zmianę rozstrzygnięcia w zakresie kosztów postępowania poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu za obie instancje według norm prawem przepisanych.

Pozwany w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja okazała się niezasadna i skutkowała oddaleniem.

Zdaniem Sądu Okręgowego wyrok Sądu Rejonowego odpowiada prawu i jako taki musi się ostać. Podniesione przez apelującego zarzuty nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Okręgowy podziela zarówno ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji i przyjmuje je, jako własne, jak i dokonaną ocenę prawną.

Sformułowane przez apelującą zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. były chybione.

W myśl powołanego wyżej przepisu ustawy Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia.

Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji.

Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych, przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Dla skuteczności podniesionego zarzutu nie jest też wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena Sądu (zob. wyrok SA w Poznaniu z 21 maja 2008 r., I ACa 953/07, LEX nr 466440).

Wbrew stanowisku skarżącej, Sąd I instancji nie naruszył powyższych dyrektyw oceny dowodów i w sposób prawidłowy dokonał ustalenia stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie. Podniesione przez powódkę zarzuty dotyczą w gruncie oceny ustalonego w sprawie stanu faktycznego, której dokonanie skutkowało oceną przez Sąd Rejonowy, że powództwa, jako niezasadnego. Tym samym podniesione przez powódkę zarzuty naruszenia art. 233 k.p.c. dotyczyły de facto nieprawidłowego zastosowania przepisów prawa dotyczących przesłanek uwzględnienia powództwa o ustalenie o charakterze materialnoprawnych, że pomiędzy stronami została zawarta umowa najmu lokalu przy ul. (...) w Ł., bądź ich niewłaściwej wykładni, a tego rodzaju zarzuty należy uznać za zarzuty naruszenia art. 189 k.p.c., do którego Sąd Okręgowy odniesie się w dalszej części uzasadnienia. Jedynie na marginesie należy nadmienić, że umowa najmu wskazanego lokalu została zawarta ze Z. M. (1) pod warunkiem rozwiązującym, tzn. na okres, w którym Z. M. (2) był pracownikiem pozwanego, co wynika wprost z § 3 umowy najmu z dnia 7 lipca 1992 r.. Powyższe jednoznacznie wskazuje jednoznacznie, że lokal, w którym mieszka powódka wraz ze Z. M. (1), miał charakter lokalu zakładowego, natomiast z materiału dowodowego w sprawie nie wynika, żeby powódka była również pracownikiem pozwanego (...). Tym samym przedmiotowy lokal został przydzielony Z. M. (2), w którym mieszkał wraz z najbliższymi sobie osobami, z tej przyczyny, że był on pracownikiem pozwanego, nie można mieć bowiem wątpliwości że jedynym z głównych przedmiotów działalności (...) nie jest wynajem nieruchomości.

Przechodząc w do zarzutu naruszenia art. 189 k.p.c., przez Sąd I instancji również ten zarzut okazał się nietrafiony. Zgodnie z przywołanym przepisem powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. W pierwszej kolejności, zatem należało dokonać oceny istnienia po stronie powodowej interesu prawnego w rozumieniu powyższego przepisu.

Jak wiadomo sam art. 189 k.p.c. nie definiuje pojęcia interesu prawnego, a jego rozumienie było wielokrotnie przedmiotem orzecznictwa sądowego i doktryny. Można powiedzieć, i taki pogląd spotyka się orzecznictwie, iż „interesu prawny" jest szczególnym rodzajem klauzuli generalnej (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2012 r. II CSK 252/11 LEX nr 1169345). Jak w przypadku każdej klauzuli generalnej, także i w przypadku interesu prawnego nie jest możliwe stworzenie jednego wzorca pojęcia,, interesu prawnego’’, który mógłby być stosowany w każdej sprawie, zawsze bowiem o istnieniu interesu prawnego w dużej mierze decydują konkretne okoliczności sprawy, z którą występuje powód. Szczegółowego omówienia pojęcia interesu prawnego dokonał Sąd Rejonowy, a jako, że nie jest rzeczą Sądu Odwoławczego powielanie wywodu Sądu I instancji, którego argumentację Sąd Okręgowy w pełni podziela. W ramach niniejszego uzasadnienia należy poprzestać na ponownym podkreśleniu, że interes prawny jest kategorią obiektywną w tym znaczeniu, iż dla jego istnienia czy nieistnienia nie ma w zasadzie znaczenia to, że powód odczuwa subiektywną potrzebę ochrony swych praw. Zawsze musi zatem istnieć obiektywna niepewność co do stanu prawnego lub prawa, która wymaga usunięcia (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 17 marca 1989 r. III CZP 21/89 OSNC 1990/2/29, uzasadnienie uchwały SN z dnia 5 grudnia 1991 r. III CZP 110/91 OSNC 1992/6/104; wyrok SN z dnia 14 marca 2012 r. II CSK 252/11, LEX nr 1169345; wyrok SN dnia 21 lutego 1997 r. II CKU 7/97 CZP 10/86, OSNCAP 1987, z. 1, poz. 12).

Słusznie Sąd Rejonowy ocenił, że powódka nie posiadała interesu prawnego w przedmiotowej sprawie i nie można bynajmniej się zgodzić, że umową najmu przedmiotowego lokalu została z nią zawarta w sposób dorozumiany. Jak to już zostało podkreślone w dotychczasowej części uzasadnienia wskazano, że partnerowi życiowemu powódki, zostało wynajęte w charakterze mieszkania zakładowego. Zgodzić się należy w tym miejscu z konstatacją Sądu Rejonowego, że zastrzeżenie wynajmującego w § 5 umowy najmu, co do możliwości nieudzielenia pozwolenia na zameldowanie innych osób nie jest tożsame z brakiem zgody na faktyczne przebywanie w lokalu innych osób poza najemcą. Jednocześnie również nie sposób uznać, że okoliczność zamieszkiwania kilku osób w wynajętym mieszkaniu oznacza, że one wszystkie stają się osobami najemcami, z którymi wynajmujący zawiera umowę w sposób dorozumiany. Również takiemu uznania nie może stanowić fakt dokonywania w przedmiotowym lokalu przez powódkę nakładów i remontów, albowiem poniesione przez nią z tego tytułu wydatki podlegają rozliczeniu zgodnie z przepisami prawnymi, przy rozwiązaniu umowy najmu. Należy się zgodzić ze stanowiskiem Sądu Rejonowego, który jednoznacznie stwierdził, że powódka nie wskazała w żaden sposób na występowanie jakiegokolwiek stanu niepokoju, co do jej sfery prawnej, albowiem powódka już w treści pozwu podkreśliła, że umowa najmu została zawarta przez pozwanego ze Z. M. (1), co również potwierdzają przedstawione przez powódkę faktury wystawione z tytułu najmu lokalu na Z. M. (1), natomiast oczywistym jest, że będąc najemcą zamieszkiwał w lokalu z najbliższymi członkami swojej rodziny, czego nie można identyfikować z tym że stali się oni również stronami umowy najmu.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy rozstrzygnął w oparciu o art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 2 oraz § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 3 stycznia 2018 r. (t.j. Dz. U. 2018 r. poz. 265) zasądzając od powódki na rzecz pozwanego kwotę 135 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w apelacji.