Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 12 maja 2023 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w sprawie:

A.  z powództwa A. K. przeciwko (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w C. o zapłatę:

1.  zasądził od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w C. na rzecz powódki A. K. kwotę 49.054,72 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 24.529,22 zł od dnia 19 grudnia 2020 roku do dnia zapłaty, zaś od kwoty 24.525,50 zł od dnia 8 lutego 2023 roku do dnia zapłaty;

2.  oddalił powództwo w pozostałej części;

3.  zasądził od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w C. na rzecz powódki A. K. kwotę 7.303 zł tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

4.  nakazał pobrać od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w C. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 1.328,69 tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych

B.  z powództwa wzajemnego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w C. przeciwko A. K. o zapłatę:

5.  zasądził od pozwanej wzajemnej A. K. na rzecz powoda wzajemnego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w C. kwotę 2.252,69 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 20 lutego 2023 roku do dnia zapłaty;

6.  umarzył postępowanie w zakresie żądania wzajemnego zasądzenia kwoty 20.855,67 zł;

7.  oddalił powództwo wzajemne w pozostałej części;

8.  zasądził od pozwanej wzajemnej A. K. na rzecz powoda wzajemnego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w C. kwotę 4.832 zł tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Apelację od tego wyroku wniosła powódka/ pozwana wzajemnie (w dalszej części uzasadnienia zwana powódką), zaskarżając go w części oddalającej powództwo główne, tj. w pkt 2 wyroku. Zaskarżonemu orzeczeniu skarżąca zarzuciła naruszenie przepisów prawa procesowego, tj.:

a)  art. 193 § 1 i § 2 ¹ k.p.c. przez błędną jego wykładnię skutkującą przyjęciem, iż w sprawie nie doszło do zmiany podstawy faktycznej powództwa, gdy w istocie do takiej zmiany doszło,

b)  art. 233 § 1 k.p.c. przez dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego polegającą na przyjęciu, iż na kwotę 54.054,72 zł dochodzoną pozwem z tytułu poniesionej przez powódkę szkody składają się kwoty 5.000,00 zł z tytułu utraty dofinansowania oraz kwota 49.054,72 zł z tytułu uszkodzenia dachu – w sytuacji, gdy dochodzona pozwem kwota obejmuje jedynie szkodę z tytułu uszkodzenia dachu określoną na kwotę 54.054,52 zł zgodnie z treścią sporządzonej w sprawie opinii biegłego.

W konsekwencji podniesionych zarzutów powódka wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonej części i zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powódki kwoty 5000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 8 lutego 2023 r. oraz kosztów procesu według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwany/ powód wzajemny wniósł o oddalenie apelacji powódki w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i jako taka podlegała oddaleniu.

Sąd Okręgowy w pełni podzielił ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji i przyjął je za własne.

Zarzut naruszenia art. 193 § 1 i § 2 ¹ k.p.c. nie zasługuje na uwzględnienie.

Artykuł 193 k.p.c. dopuszcza możliwość zmiany powództwa, jeżeli nie wpływa na właściwość sądu. Przepis ten w bardzo szerokim zakresie zezwala więc na zmianę powództwa, uniezależniając ją od zgody pozwanego lub od tego, czy w ocenie sądu zmiana nie utrudni pozwanemu obrony. Zmiana powództwa w znaczeniu przyjętym w rozważanym przepisie może odnosić się do obu elementów składających się na przedmiot postępowania, tj. żądania lub jego podstawy faktycznej (art. 187 § 1 pkt 1 i 2 k.p.c.). Skutkiem zmiany powództwa jest co do zasady wejście nowego roszczenia w miejsce dotychczasowego z tym skutkiem, że roszczenie w dotychczasowej treści przestaje stanowić przedmiot rozpoznania sądu, wyrok zaś zapada wyłącznie w odniesieniu do roszczenia zmienionego. Jeżeli jednak zmiana powództwa polega na zgłoszeniu nowego roszczenia obok pierwotnego, skutkiem takiej zmiany jest następcza przedmiotowa kumulacja roszczeń. Sąd obowiązany jest rozstrzygnąć wówczas o wszystkich zgłoszonych roszczeniach, przy czym co do poszczególnych roszczeń możliwe jest wydanie wyroku częściowego (art. 317 k.p.c.). Nie każda jednak modyfikacja podstawy faktycznej żądania stanowi przedmiotową zmianę powództwa w rozumieniu art. 193 § 1 k.p.c. O zmianie takiej można mówić tylko wtedy, gdy powołane przez powoda nowe fakty mają taki charakter, że w zestawieniu z dotychczasowym materiałem procesowym tworzą odmienną podstawę faktyczną żądania, co jest równoznaczne ze zgłoszeniem nowego roszczenia w procesowym tego słowa znaczeniu (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 2023 r., sygn. akt II CSKP 1183/22, LEX nr 3603297).

W niniejszej sprawie powódka pozwem z dnia 19 grudnia 2020 roku wniosła o zapłatę kwoty 29.529,22 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. Na kwotę tę składało się odszkodowanie z tytułu uszkodzenia dachu w wysokości 24.529,22 zł oraz kwota 5.000 zł za utracone korzyści w związku z utratą prawa do dofinansowania. Pismem z dnia 30 stycznia 2023 roku powódka rozszerzyła powództwo w ten sposób, że zamiast pierwotnego żądania (29.529,22 zł) wniosła o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 54.054,72 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. Sąd odwoławczy podziela zapatrywanie Sądu I instancji, iż w żądanej po rozszerzeniu powództwa kwocie zawierało się zarówno żądanie z tytułu uszkodzenia dachu jak i pierwotne żądanie z tytułu utraconych korzyści. Powódka, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, w toku całego postępowania pierwszoinstancyjnego nie wyraziła woli rezygnacji z tego roszczenia, nie cofnęła w tym zakresie pozwu, nie zrzekła się roszczenia. Co znamienne, powódka dokonała zmiany kwoty 29.529,22 zł, obejmującej obydwa roszczenia, nie zaś kwoty 24.529,22 zł odpowiadającej pierwotnie określonej szkodzie w postaci uszkodzenia dachu. Takie działanie strony powodowej nie może zostać ocenione inaczej niż uczynił to Sąd I instancji. Sam fakt, iż żądana rozszerzeniem pozwu kwota jest równa wysokości szkody z tytułu uszkodzenia dachu nie przesądza o uznaniu, że powódka swoim rozszerzonym pozwem dochodziła odszkodowania z tytułu uszkodzenia dachu. Zważyć należy, że to powódka jest dysponentem swojego żądania, może je kształtować dowolnie, dochodząc całości roszczenia bądź części, a opinia biegłego służy ustaleniu wysokości szkody, jednakże to od powódki zależy, w jakiej wysokości roszczenia będzie dochodzić. W żadnej mierze nie można zatem uznać, że doszło do zmiany faktycznej powództwa, a dochodzona kwota obejmowała dwa zawarte w pozwie roszczenia – z tytułu uszkodzenia dachu oraz z tytułu utraconych korzyści.

Nietrafnym jawi się również zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c.

Zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. byłby skuteczny tylko wówczas, gdyby apelujący wykazał uchybienie podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2005 r., sygn. akt III CK 314/05, LEX nr 172176). Prawidłowo skonstruowany zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. powinien być połączony z zarzutem błędnych ustaleń faktycznych. W apelacji powinno zostać zatem wyjaśnione, które dowody, w jakim zakresie i dlaczego, zdaniem strony skarżącej, zostały przez Sąd ocenione z naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów i w konsekwencji, które ustalenia faktyczne tego Sądu są wadliwe i jakie powinny być ustalenia prawidłowe, ewentualnie jakich ustaleń zabrakło w zaskarżonym wyroku (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 grudnia 2016 r., sygn. akt I ACa 719/16, LEX nr 2200318). Tym wymogom nie odpowiada apelacja strony powodowej.

Wskazać bowiem należy, że Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy, a dokonana ocena dowodów nie budzi żadnych zastrzeżeń pod kątem jej zgodności z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Stawiany przez apelującą zarzut w istocie nie dotyczy błędów w ustaleniach faktycznych czy ocenie dowodów, a stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji. Nie powielając wyżej wskazanej argumentacji, wskazać należy, że Sąd niższego rzędu właściwie ocenił przedstawione w sprawie dowody, a poczynione na ich podstawie ustalenia faktyczne są prawidłowe.

Podsumowując powyższy wywód stwierdzić należy, iż wywiedziona przez powódkę/ pozwaną wzajemnie apelacja nie zawierała zarzutów, mogących podważyć rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego i w konsekwencji podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 i w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 1935) i zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 450 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa w postępowaniu apelacyjnym. Odsetki ustawowe za opóźnienie naliczane od kosztów procesu zostały zasądzone od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty stosownie do dyspozycji art. 98 § 1 ¹ k.p.c.