Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 16 lipca 2020 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w sprawie o sygn. akt II C 153/20 z powództwa J. S. przeciwko Towarzystwu (...) S.A. Z siedzibą w W. o zapłatę zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 8.381,54 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 23 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty oraz zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2317 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania z odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia wyroku do dnia zapłaty.

Apelacje od całości opisanego wyroku złożył pozwany, zarzucając orzeczeniu:

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego, mających wpływ na rozstrzygnięcie tj. art. 233 § 1 k.p.c. w bezkrytycznym nadaniu mocy dowodowej zeznaniom świadka S. Ś., a w konsekwencji ustalenie, że:

a)  ze strony pozwanego towarzystwa nikt nie kontaktował się z poszkodowanym w sprawie najmu pojazdu zastępczego, podczas gdy z nagrania rozmowy telefonicznej, znajdującej się w aktach sprawy, wynika, że poszkodowany został powiadomiony, iż w przypadku chęci skorzystania z najmu pojazdu zastępczego należy skontaktować się z Centrum (...), co umożliwi zorganizowanie pojazdu zastępczego w jednej z wypożyczalni współpracujących z pozwaną,

b)  czas naprawy pojazdu, a w konsekwencji również najmu pojazdu zastępczego, był skutkiem konieczności zamówienia części zamiennych z Japonii, mimo iż powyższa okoliczność nie znajduje potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym,

2.  wybiórczej ocenie zebranego materiału dowodowego i pominięcie dowodu z nagrania rozmowy telefonicznej, znajdującego się w aktach sprawy, co skutkowało niewzięciem pod uwagę faktu, że pozwana poinformowała poszkodowanego o możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego, a także o weryfikacji stawki dobowej najmu,

3.  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 245 k.p.c., poprzez niewłaściwe uznanie za wiarygodną fakturę VAT, obrazującą fakt 52-dniowego okresu najmu samochodu zastępczego, mimo że brak jest potwierdzenia, że samochód rzeczywiście znajdował się w warsztacie przez wskazany wyżej okres, a powyższy dokument, stanowiący podstawę roszczenia powódki, został wystawiony przez samą powódkę, wobec czego stanowi wyłącznie twierdzenie strony, a nie dowód,

4.  art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c., przez błędne przyjęcie, że pozwana nie zaoferowała żadnego dowodu, który potwierdzałby twierdzenia, iż czas naprawy pojazdu, a tym samym okres najmu pojazdu zastępczego, powinien być krótszy, a także, iż wysokość stawki zastosowanej za dobę najmu pojazdu zastępczego była zawyżona, mimo iż ciężar dowodu w tym zakresie spoczywał na powódce; jednocześnie, czas naprawy pojazdu nie został w żaden sposób udokumentowany, a przeto udowodniony, a nadto pozwana poinformowała poszkodowanego, za jaką stawkę gotowa jest zorganizować najem pojazdu zastępczego,

5.  naruszenie przepisów prawa materialnego art. 361 § 1 k.c., poprzez błędne uznanie, że w granicach normalnego następstwa szkody mieści się 52-dniowy okres najmu pojazdu zastępczego, podczas gdy w toku postępowania likwidacyjnego pozwana ustaliła, że uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego wynosił 14 dni,

6.  art. 822 § 1 k.c. w zw. (...) § 1 k.c., poprzez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie za uzasadnione nadmiernych w istocie kosztów najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego oraz niezasadnie długiego czasu trwania najmu tegoż pojazdu, mimo że poszkodowany został przez pozwaną poinformowany o możliwości wynajęcia pojazdu w wypożyczalni współpracującej z pozwaną oraz weryfikacji stawki do 130 zł brutto za dobę;

7.  art. 354 § 2 k.c. w zw. z art. 826 § 1 k.c. oraz w zw. art. 16 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, przez ich niezastosowanie i pominięcie, że poszkodowany ma obowiązek współdziałać z ubezpieczycielem w wykonaniu zobowiązania i dążyć do minimalizacji szkody, a skoro poszkodowany został poinformowany o możliwości najmu pojazdu po korzystniejszej cenie, to winien on z takiej możliwości skorzystać; jednocześnie poszkodowany nie zwrócił się do ubezpieczyciela celem wynajęcia pojazdu zastępczego i zdecydował się na najem pojazdu zastępczego w powodowej wypożyczalni mając pełną świadomość, iż wygenerowane w ten sposób koszty będą rażąco zawyżone w stosunku do stawki dobowej, za którą ubezpieczyciel zaproponował mu zorganizowanie najmu oraz do wysokości, której zastrzegł prawo weryfikacji w razie wyboru oferty osoby trzeciej.

W oparciu o wskazane zarzuty strona skarżąca wniosła o zmianę rozstrzygnięcia poprzez oddalenie powództwa w całości i rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w obu instancjach, zgodnie z art. 98 k.p.c.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna

Na wstępie wypada zaznaczyć, iż niniejszą sprawę rozpoznano w postępowaniu uproszczonym, w związku z czym Sąd drugiej instancji nie przeprowadzał postępowania dowodowego, a więc stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku zostało ograniczone jedynie do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa. W dalszej kolejności trzeba mieć także na uwadze, że w postępowaniu uproszczonym apelacja ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego.

Idąc dalej Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji, uznając je za prawidłowe.

W kontrolowanej sprawie spór dotyczył okresu za jaki przysługiwał zwrot kosztów pojazdu zastępczego w tym wysokości stawki najmu.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., to wyjaśnić należy, iż może być on skutecznie postawiony jedynie gdy Sąd I instancji popełnił błędy w ocenie dowodów, naruszył zasady logicznego rozumowania czy doświadczenia życiowego; konieczne pozostaje przy tym jednocześnie wskazanie konkretnych dowodów, których zarzut taki dotyczy. Przy czym samo przedstawianie przez skarżącego własnej wizji stanu faktycznego w sprawie, opartej na dokonanej przez siebie odmiennej ocenie dowodów, a nawet możliwość w równym stopniu wyciągnięcia na podstawie tego samego materiału dowodowego odmiennych wniosków jest niewystarczające (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r. sygn. akt II CKN 817/00, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r. sygn. akt IV CKN 970/00).

Naruszenia powołanego przepisu skarżący upatruje w bezpodstawnym - jego zdaniem – przyjęciu, iż długi czas naprawy pojazdu wynikał z konieczności sprowadzenia części zamiennych z zagranicy oraz przyjęciu jakoby z poszkodowanym nikt nie kontaktował się w sprawie najmu pojazdu zastępczego. W rezultacie skarżący zakwestionował fakturę przedstawioną przez powódkę w szczególności wyliczony okres 52 dni najmu w sytuacji gdy nie wykazano aby pojazd przez cały ten okres był w warsztacie, a sam dokument ma być niewiarygodny, bowiem wystawiła go sama powódka. Zaprezentowane przez skarżącego okoliczności nie mogły okazać się skuteczne choćby z tego względu, iż podważając ustalony stan faktyczny w oparciu o zarzut, iż nie ma dowodów na przyjęcie danego faktu za udowodniony jak choćby okresu naprawy pojazdu, to sam skarżący nie przedstawia dowodów przemawiających za uznaniem jego wersji za prawdziwą, co stanowi w gruncie rzeczy nieuprawnioną polemikę. Tym bardziej, iż w świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie budziła wątpliwości okoliczność, że po wypadku pojazd marki M. był niesprawny i niezdatny do użytku, a po wypadku został odstawiony do naprawy w najbliższym warsztacie w którym czekał na naprawę od 2.07.2016 roku. Samochód odebrano po naprawie w dniu wystawienia faktury czyli 22.08.2016 r. i tego dnia pojazd zastępczy został zdany. W rezultacie nie ma podstaw aby kwestionować zasadność najmu pojazdu za cały ten okres, skoro poszkodowany nie miał innego pojazdu którym mógłby dojeżdżać do pracy, a jego samochód był niezdatny do użytku. W tym stanie rzeczy 52 dniowy okres najmu jest w pełni uzasadniony okolicznościami faktycznymi sprawy. Nieistotna jest przy tym przyczyna dla której naprawa trwała stosunkowo długo, zatem okoliczność czy faktycznie naprawa wydłużyła się z uwagi na konieczność sprowadzenia części z Japonii, gdyż jest nieistotna. Istotnym jest, iż od momentu wypadku do naprawy pojazdu pokrzywdzony miał prawo do korzystania z pojazdu zastępczego finansowanego z OC sprawcy wypadku. Wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24.08.2017 r. sygn. III CZP 20/17). Natomiast celowość najmu pojazdu w realiach kontrolowanej sprawy nie powinna budzić wątpliwości.

W kontekście naruszenia prawa materialnego art. 361 § 1 k.c. poprzez uznanie zasadnego zwrotu kosztów za 52 dni w sytuacji gdy zdaniem skarżącego uzasadnionych było jedynie 14 dni, to zastosowanie znajdą tu uwagi podniesione w poprzedzającym akapicie. Można się jedynie i to w części zgodzić się z zarzutem zmierzającym do wykazania braku współpracy poszkodowanego w minimalizacji szkody (art. 354 § 2 w zw. z art. 826 § 1 k.c.) poprzez brak skorzystania z najmu pojazdu zastępczego od pozwanego. Jak wykazało załączone nagranie to istotnie zaoferował pojazd zastępczy, oznacza to prawo do żądania za okres uznany tj. 14 dni stawki pozwanego (130 zł). Skoro jednak naprawa i najem trwały znacznie dłużej to za okres nieuznawany należą się stawki faktycznie zapłacone. Korekta ta nie wpłynęła na zasądzoną kwotę albowiem i tak mieści się w kwocie wydatkowanej wedle załączonej faktury.

Z wymienionych względów Sad Okręgowy oddalił apelację na podstawie art. 385 k.p.c. jako bezzasadną.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono w myśl art. 98 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powódki kwotę 900 zł, obejmującą wynagrodzenie pełnomocnika, które ustalono w oparciu o § 2 pkt 4 w zw. z § 10 ust.1 pkt.1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800.).