Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Postanowieniem wstępnym z dnia 7 lipca 2020 r. w sprawie I Ns 152/20 o podział majątku wspólnego pomiędzy wnioskodawcą D. G. a uczestniczką postępowania A. Ś. (1) Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi ustalił, że w skład majątku wspólnego byłych małżonków D. G. i A. Ś. (2) nie wchodzi udział w 1/3 części w prawie własności nieruchomości, składających się z działek ewidencyjnych o numerze (...), położonej w Ł. przy ulicy (...) (poprzednio: ulicy (...) dla działki o numerze (...) i ulicy (...) dla działki o numerze (...)), dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi XVI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...).

(postanowienie wstępne k. 352)

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski:

A. Ś. (2) i D. G. zawarli związek małżeński w dniu 9 czerwca 1993 roku. Związek małżeński uczestników został rozwiązany przez rozwód wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 10 marca 2016 roku, wydanym w sprawie o sygn. XII C 1314/14, które to orzeczenie utrzymał w mocy Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 17 marca 2017 roku. Rozwód został orzeczony z winy D. G..

Byli małżonkowie poznali się pod koniec 1991 roku. W tym czasie uczestniczka mieszkała wraz z rodzicami swobodnie dysponując osiąganymi przez siebie dochodami. W okresie od dnia 26 września 1988 roku do dnia 30 kwietnia 1989 roku A. Ś. (2) była zatrudniona na stanowisku referent-stażysta na Politechnice Ł. z wynagrodzeniem miesięcznym w wysokości 34 000 zł oraz z prawem do 20% premii regulaminowej. Począwszy od dnia 2 maja 1989 roku uczestniczka podjęła zatrudnienie w Komitecie (...) w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku sekretarki, gdzie pracowała do dnia 31 stycznia 1990 roku i osiągała średnie miesięczne uposażenie w wysokości 110 089 zł. W 1989 roku uczestniczka wyjechała na jeden miesiąc do Czechosłowacji, gdzie wraz z koleżanką pracowała w zakładach przetwórstwa owocowo-warzywnego. Kolejny zagraniczny wyjazd zarobkowy przypadł na okres maj-sierpień 1990 roku. Uczestniczka wyjechała wówczas do Szwecji, gdzie podejmowała się prac sprzątaczki, opiekunki, a także kelnerki. Uzyskany z tych prac dochód znacznie przewyższał zarobki w Polsce i pozwolił uczestniczce po powrocie do kraju na zakup za gotówkę samochodu marki F. (...) o wartości 22 945 000 zł, co na tamte czasy było kwotą ponad dwudziestokrotnie wyższą od średniego miesięcznego wynagrodzenia.

W okresie od dnia 31 sierpnia 1990 roku do dnia 30 listopada 1992 roku A. Ś. (2) była zatrudniona w firmie (...) sp. j. z rocznym dochodem w wysokości: 1990 rok – 6 913 800 zł, 1991 rok – 28 800 000 zł, 1992 rok – 23 377 400 zł.

Na przełomie lat 1991/1992 A. Ś. (2) uczestniczyła w szkoleniu organizowanym przez zakład (...), które zostało zwieńczone ponad miesięcznym wyjazdem do M.. W jego trakcie uczestniczka podejmowała pracę w różnych miejscach poznając w ten sposób zakres prac Niemczech, otrzymując z tego tytułu wynagrodzenie w markach niemieckich. Uczestniczka odbywała ponadto krótkoterminowe zarobkowe wyjazdy do Niemiec i Rosji, traktując je w charakterze dodatkowego źródła dochodu.

W dniu 16 maja 1994 roku uczestniczka sprzedała pojazd marki F. (...) za kwotę 30 000 000 zł.

W opisanym czasie A. Ś. (2) pozostawała na utrzymaniu rodziców, którzy dodatkowo wspomagali ją tzw. kieszonkowym. Jej marzeniem było kupno samochodu – co udało jej się zrealizować, a także posiadanie domu z ogrodem. W tym celu uczestniczka odkładała zarobione w powyższy sposób pieniądze mając nadzieję, że także to marzenie uda jej się spełnić.

Na mocy umowy sprzedaży z dnia 10 lipca 1995 roku małżonkowie Z. i J. Ś. nabyli w udziale 2/3, natomiast A. Ś. (2) nabyła w udziale 1/3, prawo własności nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Łodzi XX Wydział Ksiąg Wieczystych prowadził księgę wieczystą nr (...), za kwotę 20 000 zł. W umowie sprzedaży wskazano, że kupujący uiścili zapłatę w formie gotówkowej w częściach odpowiadających nabytym udziałom. Rodzice uczestniczki nabyli wskazany udział za fundusze objęte wspólnością ustawową, natomiast uczestniczka dokonała nabycia swojego udziału za fundusze odrębne, uzyskane przed zawarciem związku małżeńskiego.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie znajdujących się w sprawie dokumentów, których prawidłowość i rzetelność sporządzenia nie budziła jego wątpliwości. Sąd Rejonowy oparł się ponadto na depozycjach uczestniczki postępowania oraz zeznaniach świadków M. M., A. A. i J. Ś., które to dowody korespondowały z dokumentowym materiałem dowodowym, tworząc jednolitą i wiarygodną całość. Wyjaśnienia wnioskodawcy Sąd I instancji uznał za wiarygodne wyłącznie w części, w której korespondowały one z relacją A. Ś. (2) oraz innych świadków i tylko w tym zakresie zostały one przyjęte za podstawę ustaleń faktycznych. Odnośnie zeznań P. M. Sąd Rejonowy uznał, iż były one nieprzydatne dla rozstrzygnięcia zagadnienia objętego postanowieniem wstępnym, świadek ten nie posiał bowiem wiedzy na temat sytuacji majątkowej uczestniczki przed jej wstąpieniem w związek małżeński.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, że A. Ś. (2) wykazała, iż nabyła sporny udział w nieruchomości przy ul. (...) za środki pochodzące z majątku odrębnego, powstałego przed powstaniem wspólności majątkowej małżeńskiej oraz za środki pieniężne nabyte w zamian za środki uzyskane wskutek sprzedaży przedmiotów majątkowych (samochód marki F. (...)) nabytych przed powstaniem wspólności ustawowej. Implikacją powyższego było przyjęcie przez Sąd I instancji, że w skład majątku wspólnego byłych małżonków D. G. i A. Ś. (2) nie wchodzi udział w 1/3 części w prawie własności nieruchomości, składających się z działek ewidencyjnych o numerze (...), położonej w Ł. przy ul. (...) (poprzednio: ulicy (...) dla działki o numerze (...) i ulicy (...) dla działki o numerze (...)), dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi XVI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...).

(uzasadnienie k. 353-356)

Apelację od postanowienia wstępnego Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi z dnia 7 lipca 2020 roku, sygn. akt VIII Ns 152/20 złożył wnioskodawca, który na podstawie art. 518 k.p.c. w zw. z art. 368 § 1 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. zaskarżył je w całości. Na podstawie art. 368 § 1 pkt 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. zarzucił mu:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a to:

a)  art. 31 k.r.io. w zw. z art. 32 § 1 k.r.io. (w brzmieniu obowiązującym przed 20 stycznia 2005 r.) poprzez ich niezastosowanie i przyjęcie, że w niniejszej sprawie A. Ś. (2) udowodniła nabycie przedmiotu majątkowego w postaci 1/3 udziału w prawie własności nieruchomości położonej w Ł. przy ulicy ł.askowice 139 w czasie trwania małżeństwa i do majątku odrębnego za środki pochodzące z majątku odrębnego uczestniczki, uzyskane przed zawarciem związku małżeńskiego, podczas gdy w/w nieruchomość z mocy prawa weszła do majątku wspólnego małżonków, co potwierdza całokształt okoliczności tego nabycia, zaś ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że A. Ś. (2) nie wykazała konkretnych środków finansowych, z których miałoby nastąpić przez uczestniczkę w/w nieruchomości do majątku odrębnego;

2.  naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

a)  art. 232 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez przyjęcie przez Sąd I instancji, że A. Ś. (2) sprostała ciężarowi udowodnienia nabycia udziału w 1/3 prawa własności nieruchomości położonej w Ł. przv ulicy (...) do majątku odrębnego, w sytuacji gdy uczestniczka nie wykazała konkretnych środków finansowych, za które miałaby nabyć udział w w/w nieruchomości, w tym za okres od 1993 do 1995 roku uczestniczka nie wykazała, aby osiągała jakiekolwiek środki finansowe, a świadkowie w zakresie osiąganych przez uczestniczkę zarobków za granicą posługują się lakonicznymi stwierdzeniami „dochody były ponadprzeciętne’’, czy „niebotyczne w porównaniu do naszego kraju”, zaś dokonując oceny zgromadzonego sprawie materiału dowodowego Sąd 1 instancji nie wziął pod uwagę znacznego spadku wartości ekonomicznej pieniądza, który miał miejsce w okresie od początku lat 90., co w konsekwencji doprowadziło Sąd I instancji do orzeczenia wbrew zasadom doświadczenia życiowego i logiki, że A. S. nabyła udział w prawie w/w nieruchomości za środki pochodzące z majątku odrębnego;

b)  art. 227 k.p.c. w zw. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., a to poprzez nie rozpoznanie dowodów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a w szczególności wskazanego przez wnioskodawcę zaświadczenia z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych dotyczącego „Obliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego ubezpieczonego” (załącznik do pisma procesowego z dnia 18 maja 2018 roku), które stanowi dokument urzędowy i przedstawia wysokość zarobków D. G. w okresie od 1989-1998 roku, co w konsekwencji doprowadziło Sąd I instancji do konstatacji, ze twierdzenia D. G. co do uzyskiwanych dochodów i poczynionych oszczędności są gołosłowne i niepoparte żadnymi dowodami;

c)  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. poprzez zaniechanie dokonania przez Sąd I instancji wszechstronnej i swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego wyrażające się w ustaleniu i przyjęciu przez Sąd I instancji, że zeznania A. S. cechuje precyzja, a sama uczestniczka podaje konkretne daty poszczególnych wyjazdów za granicę, w czasie których wykonywała tymczasowe prace, w sytuacji gdy:

-

co do wyjazdu do Czechosłowacji uczestniczka wskazuje tylko rok wyjazdu (1989) i nie wskazuje jaką kwotę uzyskała, zaś świadek M. M. nie potwierdziła, aby uczestniczyła w tym wyjeździe z A. Ś. (2), wskazując przy tym, że ,,przed ślubem Ani razem jeździłyśmy na obozy”,

-

co do wyjazdu do Szwecji uczestniczka nie wskazuje jaką dokładnie kwotę uzyskała z wyjazdu, zaś świadek A. A., z którą A. Ś. (2) miała pracować w Szwecji wskazał jedynie, że cvt. „byłyśmy w Szwecji gdzie zarobki były tam niebotyczne w porównania do naszego kraju”,

-

co do wyjazdów do Niemiec na przełomie 1991 /1992 r. a także Rosji i Niemiec, nie znajdują one potwierdzenia w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodnym, a żaden ze świadków nie wskazuje, aby uczestniczka wyjeżdżała do tych państw, zaś sama uczestniczka nie przedstawia żadnego innego środka dowodowego, który potwierdzałby w/w okoliczności, w tym w szczególności osiągnięcia z tego tytułu konkretnych dochodów,

-

dokonanie bezkrytycznej i sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny materiału dowodowego w postaci zeznań świadków – J. Ś. podczas gdy z całokształtu okoliczności nabycia spornego udziału w nieruchomości wynika, że ustalenia w nich zawarte są sprzeczne z zasadami logiki, zaś doświadczenie życiowe nakazuje wzmożoną ostrożność w ocenie zeznań świadków będących najbliższymi członkami rodziny strony postępowania.

W związku z powyższym apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez ustalenie, że w skład majątku wspólnego byłych małżonków D. G. i A. Ś. (2) wchodzi udział w 1/3 części w prawie własności nieruchomości położonej w Ł. przy ulicy (...) i orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego ewentualnie o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz pozostawienie temu sądowi rozstrzygnięcia w zakresie kosztów postępowania za II Instancję.

(apelacja k. 364-384)

W odpowiedzi na apelację uczestniczka postępowania wniosła o jej oddalenie i zasądzenie od strony przeciwnej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

(odpowiedź na apelację k. 408-411)

Sąd Okręgowy poczynił dodatkowe ustalenia faktyczne:

W treści księgi wieczystej (...) w dziale II jako współwłaściciel w udziale 1/3 części w prawie własności nieruchomości została wpisana A. G., córka Z. i J..

(wydruk KW - k. 16)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna aczkolwiek zarzuty w niej podniesione nie mogły prowadzić do zmiany zaskarżonego postanowienia na żądany przez apelanta z uwagi na stwierdzoną rozbieżność w nazwisku właścicieli nieruchomości, dla której prowadzona jest księga wieczysta (...).

Sprawy z powództwa o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym rozpoznawane są co do zasady w trybie procesowym. Roszczenie o uzgodnienie rozpoznane może zostać wyjątkowo w trybie nieprocesowym, gdy jest elementem sprawy działowej, pomiędzy uczestnikami tego postępowania - wówczas zachodzi bowiem tzw. obligatoryjna kumulacja roszczeń. Jej konsekwencją jest niedopuszczalność wszczęcia sprawy o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym nieruchomości objętej rozpoczętym wcześniej postępowaniem działowym (art. 618 § 2 k.p.c.). Z kumulacją roszczeń nie mamy natomiast do czynienia w sytuacji, gdy spór ten wyniknął pomiędzy uczestnikiem (uczestnikami) postępowania działowego a osobą trzecią (zob. uchwałę SN z 20 maja 2011 r., w sprawie III CZP 24/11, OSNC 2012/1/6 oraz postanowienie SN z 26 marca 2014 r. w sprawie V CSK 686/13, LEX nr 1486679). Nie ulega natomiast wątpliwości, że w sprawie o uzgodnienie prowadzonej w postępowaniu działowym powinny brać osoby, które są wpisane do księgi wieczystej w sposób niezgodny z rzeczywistym stanem prawnym (tj. osoby, której prawo ujawnione w księdze wieczystej w ogóle nie przysługuje lub przysługuje, lecz w mniejszym zakresie) i w tej kwestii tożsamość stron i osób wskazanych w księdze wieczystej nie powinna budzić jakichkolwiek wątpliwości przed wydaniem rozstrzygnięcia w tej kwestii.

W przedmiotowej sprawie powyższy obowiązek nie został jednak dochowany – Sąd I instancji nie dostrzegł przed wydaniem zaskarżonego rozstrzygnięcia, iż nazwisko właścicielki 1/3 udziału w prawie własności nieruchomości, dla której prowadzona jest księga wieczysta (...), tj. A. G. zostało wpisane z użyciem litery „ę”, podczas gdy uczestniczką przedmiotowego postępowania jest A. Ś. (2), w której nazwisku jest litera „e” – brak jest więc formalnie możności zweryfikowania prawidłowości kręgu uczestników nin. postępowania. Sąd Okręgowy dostrzega oczywiście, iż powyższa rozbieżność stanowi najprawdopodobniej usterkę wpisu, to jednakże przed wyjaśnieniem powyższej kwestii przez sąd wieczystoksięgowy w trybie art. 626 § 2 k.p.c. wydanie zaskarżonego rozstrzygnięcia należało uznać za przedwczesne, co obligowało Sąd Okręgowy do jego uchylenia.

Co istotniejsze owa rozbieżność skutkująca brakiem możliwości weryfikacji uczestniczki postępowania jako współwłaścicielki nieruchomości ze względu na bezpieczeństwo obrotu nieruchomościami (księgi wieczyste są bowiem publicznym rejestrem przedstawiającym stan nieruchomości) uniemożliwiała również wydanie innego niż kasatoryjne rozstrzygnięcia pomimo zasadności podniesionych w apelacji zarzutów.

Należy bowiem podkreślić, iż w obowiązującym kodeksie rodzinnym i opiekuńczym, przyjmującym jako zasadę reżim ustawowej wspólności majątkowej, można skonstruować domniemanie faktyczne (art. 231 k.p.c.), oparte na życiowym prawdopodobieństwie, według którego określone rzeczy w transakcji dokonanej tylko przez jednego z małżonków zostały nabyte z majątku dorobkowego w interesie i na rzecz ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej. Natomiast nabycie rzeczy z majątku odrębnego małżonka musi wynikać wyraźnie nie tylko z oświadczenia tego małżonka, ale przede wszystkim - z całokształtu okoliczności istotnych prawnie z punktu widzenia przepisów kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 stycznia 2001 r., sygn. akt II CKN 1194/00, publ. LEX nr 52375, wyrok SO w Łodzi z dnia 16 października 2018 r., sygn. akt III Ca 1719/18, Lex nr 2603140).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należało więc wskazać, iż to na uczestniczce postępowania spoczywał ciężar dowiedzenia, iż środki przeznaczone na nabycie w dniu 22 czerwca 1995 roku 1/3 udziału w prawie własności nieruchomości, dla której prowadzona jest obecnie księga wieczysta (...), pochodziły z jej majątku odrębnego, gdyż w innym przypadku z uwagi na wyżej przywołane domniemanie faktyczne należało przyjąć, iż pochodziły one z majątku dorobkowego stron – w tym okresie czasu strony pozostawały bowiem w związku małżeńskim w reżimie.

Sąd I instancji uznał, iż przeprowadzone w toku postępowania zeznania świadków oraz uczestniczki postępowania wraz z dokumentami wykazującymi dochody uzyskanymi w Polsce w latach 1989-1992 przez uczestniczkę postępowania i dowodem sprzedaży pojazdu marki F. (...) w roku 1994 roku niewątpliwie wchodzącym do jej majątku odrębnego uzasadniały konstatację, iż ów udział w nieruchomości nabyła przez surogację z czym Sąd Okręgowy zgodzić się nie może. Uczestniczka postępowania na nabycie udziału w nieruchomości objętej księgą wieczystą (...) musiała bowiem przeznaczyć kwotę 6 666 tj. jedną trzecią kwoty, za którą nabyto nieruchomość. Tymczasem zasadnie apelujący podnosi, iż zeznania przesłuchanych w przedmiotowej sprawie świadków M. M., A. A. nie pozwalały ustalić w jakiej wysokości, w jakiej walucie uczestniczka postępowania w chwili zawierania związku małżeńskiego posiadała oszczędności oraz kiedy i na co je wykorzystała. Z zeznań świadka M. M. nie wynika, gdyż nie zeznała, ile zarabiały, gdy razem jeździły na obozy, lecz jest jedynie przypuszczenie co do wysokości zarobków uczestniczki określone na 1500 dolarów, gdy pojechała ona sama pracować w Szwecji w 1990 roku. Z kolei świadek A. A. wskazała, iż uczestniczka przed ślubem miała oszczędności, jednakże nie wskazała w jakiej wysokości i na co je przeznaczyła. Co istotne żaden z w/w świadków nie zeznał, iż z tych oszczędności w całości uczestniczka nabyła w 1995 roku 1/3 udziału w prawie własności nieruchomości.

Niewątpliwie natomiast wysokość udokumentowanych przez uczestniczkę postępowania dochodów uzyskiwanych w Polsce przed zawarciem związku małżeńskiego nie uzasadniała pozyskania aż tak znacznych oszczędności pozwalających jej w 1995 roku na zakup nieruchomości w kwocie 6 666 zł. Po pierwsze udokumentowane przez wnioskodawcę dochody w dokumencie ZUS-u (k. 166) wcale nie odbiegały znacznie na niekorzyść od dochodów uczestniczki, a po drugie Sąd I instancji nie wziął pod uwagę występującej na przełomie lat 1989-1990 hiperinflacji przekraczającej 1000%, która, o ile oszczędności były w walucie polskiej, z pewnością doprowadziła do znacznej utraty ich wartości. Z przedłożonego przez wnioskodawcę dokumentu z ZUS (k. 166) wynika też, że i w późniejszych latach następował dalszy istotny spadek siły nabywczej polskiej waluty, tylko od 1993 roku do 1995 roku tj. w trakcie pozostawania już przez strony w związku małżeńskim przeciętne roczne wynagrodzenie zwiększyło się prawie 2,5-krotnie (z 35 220 000 starych PLN do 8 431,44 PLN). Tymczasem uczestniczka postępowania jak i jej matka J. Ś. zeznająca w charakterze świadka nie wyjaśniła, w jakiej walucie i w jakiej wysokości uczestniczka uzyskiwała dochody na zagranicznych wyjazdach, gdzie i w jakiej walucie gromadziła oszczędności, jak ochroniła je przed utratą siły nabywczej na skutek hiperinflacji i w jakiej wysokości posiadała je w 1995 roku, gdy zdecydowała się na zakup nieruchomości wespół z jej rodzicami. Nie ulega wątpliwości, iż jeśli z uwagi na obawę przez uczestniczkę utraty tych oszczędności przez jej męża były one przechowywane u jej rodziców to zarówno rodzice, w tym matka będąca biegłym rewidentem, jak i uczestniczka postępowania winni dokładnie wiedzieć w jakiej wysokości, w jakiej walucie przechowywali pieniądze w 1995 roku, jaką kwotę z nich przeznaczono na zakup nieruchomości.

W przedmiotowej sprawie zostały jedynie udokumentowane środki pochodzące z majątku odrębnego uczestniczki postępowania w kwocie 3 000 zł pozyskane w 1994 roku ze sprzedaży jej samochodu F. (...) (umowa k. 133), przy czym i w tym przypadku z uwagi na ich pozyskanie na rok przed zakupem nieruchomości można jedynie domniemywać, iż nie zostały wcześniej spożytkowane, lecz przeznaczone na zakup nieruchomości, a ponadto, co istotne dla oceny okoliczności istotnych prawnie z punktu widzenia surogacji, środki te nie stanowiły nawet połowy kwoty przeznaczonej na zakup udziału w nieruchomości nabytej przez uczestniczkę postępowania do majątku odrębnego.

Uwzględniając powyższe okoliczności nie ulega wątpliwości, iż Sąd I instancji naruszył art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c. uznając w oparciu o w/w zeznania świadków, iż uczestniczka postępowania w 1995 roku posiadała i przeznaczyła swoje oszczędności w kwocie ponad 6 500 złotych na nabycie 1/3 udziału w prawie własności nieruchomości, dla której prowadzona jest księga wieczysta (...), pomimo, iż z dowodów przeprowadzony w sprawie powyższa okoliczność nie wynikała. Ponadto dając w tym zakresie wiarę zeznaniom uczestniczki postępowania i świadka J. Ś. w świetle wyżej podniesionych okoliczności Sąd I instancji naruszył zasadę swobodnej oceny dowodów wskazaną w art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, dokonując wyboru określonych środków dowodowych, jednakże w przedmiotowej sprawie przedłożony w sprawie materiał dowodowy w świetle zasada doświadczenia życiowego i logiki nie uprawniał do konstatacji, iż udział w nieruchomości został nabyty przez A. Ś. (2) w drodze surogacji.

Powyższe naruszenia przepisów postępowania skutkowały więc i naruszeniem art. 31 k.r.i.o. i art. 32 § 1 k.r.i.o. (w brzmieniu obowiązującym przed 20 stycznia 2005 roku) poprzez uznania, iż ten składnik majątku nie wchodzi do majątku dorobkowego stron.

Z tych też względów, mając jednakże na względzie rozbieżności pomiędzy danymi w księdze wieczystej a rzeczywistymi danymi osobowymi uczestniczki postępowania, których wyjaśnienie w trybie art. 626 § 2 k.p.c. jest niezbędne przed zakończeniem niniejszego postępowania, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. uchylił zaskarżone postanowienie wstępne.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy nie orzekał mając na względzie, iż niniejsze orzeczenie nie jest orzeczeniem kończącym sprawę o podział majątku wspólnego w danej instancji – przesądzało jedynie kwestię wstępną, a koszty z nim związane poniesione przez strony winny zostać rozliczone przez Sąd I instancji w orzeczeniu kończącym sprawę o podział majątku wspólnego w danej instancji (art. 108 § 1 k.p.c.).