Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8 czerwca 2018 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi, oddalił powództwo M. O. skierowane przeciwko (...) o zasadzenie kwoty 3.460,99 złotych.

Apelację od powyższego wyroku złożyła strona powodowa, zaskarżając orzeczenie w całości.

Rozstrzygnięciu skarżący zarzucił naruszenie:

- art. 233 § 1 k.p.c. polegający na błędnej ocenie materiału dowodowego i oddalenie powództwa w sytuacji załączenia przez powoda faktur potwierdzających poniesienie przez niego kosztów za przejazdy;

- art. 415 k.c. poprzez jego błędną wykładnie i przyjęcie , że działania pozwanego nie były bezprawne.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne, jak również w następstwie bezbłędnie zastosowanych przepisów prawa materialnego.

Rozpoczynając analizę zarzutów apelacji, należy odnieść się w pierwszej kolejności do zarzutów prawa procesowego, gdyż prawidłowo ustalony i oceniony stan faktyczny determinuje kierunek dalszych rozważań w aspekcie prawa materialnego.

W pierwszej kolejności za chybiony należało uznać zarzut naruszenia prawa procesowego, tj. przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie bez ich wszechstronnego rozważenia w oparciu o zasady logiki i doświadczenia życiowego . W myśl powołanego wyżej przepisu ustawy Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia.

Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji.

Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

Z wywiedzionej przez stronę pozwaną apelacji wynika, iż skarżący upatruje naruszenie przez Sąd Rejonowy powołanej wyżej normy prawnej poprzez, błędne jego zdaniem, dokonanie ustaleń, iż mimo tego, że powód załączył faktury świadczące o poniesieniu przez powoda kosztów dojazdu Sąd powództwo oddalił.

W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, iż wbrew twierdzeniom apelującego w rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. Przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś wszelkie podniesione w tym zakresie w treści apelacji zarzuty stanowią w istocie jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi i nieobarczonymi jakimkolwiek błędem ustaleniami Sądu pierwszej instancji.

Zważyć należy przecież, iż fakt załączenia przez powoda faktur za przejazdy do W. jaki i umowy o wykonywanie przez powoda pracy niezależnie od ich wiarygodności nie ma dla rozpoznania sprawy o tyle znaczenia, że podstawą dla wzięcia tych okoliczności pod uwagę był w pierwszym rzędzie udowodnienie przez powoda zasadności powództwa to jest wykazanie spełnienia przesłanek z art. 415 k.c., których naruszenie stanowi drugi z zarzutów zawartych w skardze apelacyjnej.

W ocenie Sądu Okręgowego zarzut ten jest również nie zasadny.

Trudno bowiem uznać, iż dochodzenie swoich praw przez stronę pozwaną w drodze postępowania sądowego można uznać za bezprawne.

Zważyć trzeba przecież, iż niezależnie od tego, czy roszczenie było przedawnione pozwany miał prawo wystąpić na drogę sadową celem uzyskania korzystnego dla siebie orzeczenia. Fakt bowiem przedawnienia roszczenia nie uniemożliwia wytoczenia powództwa jako, że czy roszczenie jest przedawnione decyduje Sąd rozpoznając konkretne okoliczności sprawy. Taka sytuacja powoduje, iż oparcie bezprawności działania pozwanego na tej okoliczności nie mogło skutkować uwzględnienie przedmiotowego powództwa.

Również w sprawie nie zostało wykazane a taki obowiązek ciążył na powodzie z mocy art..6 k.c., że strona pozwana wskazując błędny adres powoda w sprawie w, której został wydany nakaz zapłaty działała świadomie a tylko taka sytuacja jak słusznie przyjął Sąd Rejonowy mogłaby skutkować uznaniem odpowiedzialności pozwanego za poniesioną ewentualnie szkodę przez powoda.

Z tych samych przyczyn należy podzielić stanowisko Sądu meriti, iż pozwany w przedmiotowej sprawie był uprawniony do żądania wszczęcia postepowania egzekucyjnego na podstawie prawomocnego w chwili wszczęcia tego postepowania tytułu wykonawczego.

Z tych wszystkich względów, na podstawie art. 385 k.p.c., Sąd Okręgowy oddalił apelację i orzekł o kosztach postępowania apelacyjnego na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391k.p.c.

.W punkcie 3 wyroku Sąd Okręgowy nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi na rzecz pełnomocnika powoda kwotę 369 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym. Jej wysokość została ustalona odpowiednio do § 8 pkt 3 w zw. z § 16 ust. 1 pkt 1 i § 4 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 r (Dz.U. z 2016 r, poz. 1714).