Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 4 maja 2018 roku w sprawie z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w W. przeciwko K. Ł. o zapłatę, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi oddalił powództwo.

Sąd Rejonowy wskazał, że pozwana nie kwestionowała istnienia wierzytelności we wskazanej w pozwie wysokości, jednakże podniosła, iż zawarła z powodem ugodę pozasądowa w ramach której dokonuje regularnych spłat należności, które zmniejszyły zadłużenie pochodzące z dochodzonej należności, a nadto roszczenie jest spłacane za zgodą powoda w ratach więc nie jest ono jeszcze wymagalne, a zatem powództwo jest przedwczesne.

Apelację od tego rozstrzygnięcia złożył powód zaskarżając wyrok w całości i zarzucając:

A. naruszenie prawa materialnego tj.:

1. art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim w zw. z art. 77 §1 k.c. poprzez uznanie, że warunki umowy między stronami mogą być zmienione poprzez rozmowę telefoniczną, w przypadku gdy ustawa wymaga rygoru formy pisemnej dla celów dowodowych;

2. art. 506 § 1 k.c. poprzez uznanie że roszczenie w niniejszej sprawie uległo odnowieniu i przestało być wymagalne, mimo braku przesłanek w aktach sprawy do uznania takiej okoliczności;

B. zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego, tj:

1. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 229, 230, 231 kp.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, nierozpoznanie istoty sprawy i przyjęcie, że pomiędzy stronami doszło do nowacji warunków umowy, zawarcia ugody pozasądowej, a co za tym idzie uznania braku wymagalności powództwa i przyjęcie, że roszczenie było przedwczesne;

2. art. 224 § 1 k.p.c. poprzez zamknięcie rozprawy mimo niedostatecznego wyjaśnienia okoliczności sprawy, wydanie orzeczenia sprzecznego z ustalonym w sprawie stanem faktycznym, pominięcie oświadczenia Pozwanej o uznaniu długu, a co za tym idzie nierozpoznanie sprawy;

3. art. 355 § 1 k.p.c. w zw. z art. 203 § 1 k.p.c. poprzez wydanie wyroku oddającego powództwo w całości, mimo że Powód cofnął powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia co do kwoty 2000 zł;

W związku z podniesionymi zarzutami skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez:

1. umorzenie postępowania w zakresie kwoty 2 000 zł;

2. zasądzenie na rzecz Powoda kwoty 48 740,58 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 50 740,58 zł od dn. 03.04.2017 r. do dn. 13.03.2018 r. oraz od kwoty 49 740,58 zł od dn. 14.03.2018 r. do dn. 13.04.2018 r. oraz od kwoty 48740,58 zł od dn. 14.04.2018 r. do dnia zapłaty;

3. zasądzenie kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Ewentualnie skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach procesu za obie instancje wg norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powoda nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że na mocy art. 387 § 2 ¹ k.p.c. Sąd drugiej instancji ograniczył uzasadnienie do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, ponieważ Sąd odwoławczy nie przeprowadził postępowania dowodowego ani nie zmienił ustaleń faktycznych Sądu pierwszej instancji, a w apelacji nie zgłoszono zarzutów dotyczących tych ustaleń. Należy tylko dodać, że Sąd pierwszej instancji w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, a na jego podstawie poczynił adekwatne do treści materiału dowodowego ustalenia faktyczne. Ustalenia te Sąd odwoławczy przyjmuje za własne, nie znajdując potrzeby ich ponownego szczegółowego przytaczania.

Na wstępie koniecznym jest odniesienie się do sformułowanych przez apelującego zarzutów naruszenia przepisów postępowania, gdyż wnioski w tym zakresie z istoty swej determinują rozważania co do pozostałych zarzutów apelacyjnych, bowiem jedynie nieobarczone błędem ustalenia faktyczne, będące wynikiem należycie przeprowadzonego postępowania mogą być podstawą oceny prawidłowości kwestionowanego rozstrzygnięcia w kontekście twierdzeń o naruszeniu przepisów prawa materialnego.

Nietrafny jest zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Przede wszystkim ocena wiarygodności i mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów. Obejmuje ona rozstrzygnięcie o przeciwstawnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia się ze świadkami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna ona odpowiadać regułom logicznego rozumowania oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopnia prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji. Jeżeli więc z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.). Musi się ona zatem ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Odnosząc te uwagi ogólne do rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, które Sąd Okręgowy podzielił i przyjął za własne. Skarżący nie wykazał bowiem, że wnioskowanie Sądu I instancji wykraczało poza schematy logiki formalnej albo dokonywane było wbrew zasadom doświadczenia życiowego, czy nie uwzględniało nadto jednoznacznych związków przyczynowo-skutkowych, natomiast skuteczność procesowych zarzutów apelacji zależna była właśnie od wykazania powyższego. Takie zaś zarzuty w sprawie niniejszej nie zostały postawione. Skarżący podniósł bowiem, że Sąd Rejonowy niezasadnie przyjął, że pomiędzy stronami doszło do nowacji warunków umowy, zawarcia ugody pozasądowej, a co za tym idzie uznania braku wymagalności powództwa i przyjęcie, że roszczenie było przedwczesne. Tymczasem w materiale dowodowym sprawy znajdują się zarówno zeznania pozwanej przesłuchanej w charakterze strony, jak również płyta z nagraniem rozmowy pozwanej z pracownikiem powoda, podczas której pozwana przyznała okoliczność posiadania zadłużenia i ustaliła warunki jego spłaty, co realizuje zgodnie z tymi ustaleniami. W tych okolicznościach całkowicie niezasadny jest zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 kpc, skoro poza umową z dnia 15 kwietnia 2013 roku nr (...), a także umową o świadczenie usług bankowych w M. z dnia 31 maja 2010 roku (...) Bank S.A. nie przedstawił żadnego dowodu dla ustalenia, że strony ugody pozasądowej nie zawarły.

Problem sprowadza się zatem do kwestii, czy ta ustna umowa zawarta między pracownikiem powoda i pozwaną w trakcie rozmowy telefonicznej jest dla stron wiążąca. Sąd Rejonowy uznał, że jest to umowa wiążąca i Sąd Okręgowy w całości zgadza się z tym poglądem nie dostrzegając podnoszonego przez skarżącego naruszenia przepisu art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim w zw. z art. 77 § 1 k.c. oraz art. 506 § 1 kc. Skarżący kwestionuje pogląd Sądu I instancji, że warunki umowy między stronami mogą być zmienione poprzez rozmowę telefoniczną, w przypadku gdy ustawa wymaga rygoru formy pisemnej dla celów dowodowych. Przede wszystkim, umowa łącząca strony nie zawiera przepisów dotyczących formy zmiany jej treści, chociaż w przepisie § 22 ust. 6 przewiduje możliwość dokonania zmiany postanowień umowy w zakresie uzgodnionym z bankiem również w formie elektronicznej. Stosując zatem wobec umowy łączącej strony przepisy Kodeksu cywilnego należy stwierdzić, że wobec niezastrzeżenia rygoru nieważności w razie niezachowania formy pisemnej dla zmiany umowy, aktualny jest rygor dla celów dowodowych, a w tym zakresie, jak to już wyżej wskazano, pozwana udowodniła, że strony zawarły pozasądową ugodę dotyczącą spłaty wierzytelności.

Jeśli idzie o zarzut naruszenia przepisu art. 355 § 1 k.p.c. w zw. z art. 203 § 1 k.p.c. poprzez wydanie wyroku oddającego powództwo w całości, mimo że Powód cofnął powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia co do kwoty 2000 zł, to jest o zupełnie niezrozumiały skoro postanowieniem z dnia 4 czerwca 2018 r. Sąd I instancji umorzył postępowanie w zakresie kwoty 2000 złotych i odpis tego postanowienia został doręczony pełnomocnikowi powoda w dniu 14 czerwca 2018 r.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy uznał, że wyrok Sądu Rejonowego jest prawidłowy i znajduje oparcie w obowiązujących przepisach, a zatem apelacja powoda na podstawie art. 385 kpc została oddalona.