Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 4 maja 2021 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi w sprawie o zapłatę z powództwa głównego Towarzystwa (...) z siedzibą w Ł. przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. oddalił powództwo i zasądził od Towarzystwa (...)‑Zachód” z siedzibą w Ł. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. kwotę 3.617 złotych tytułem kosztów procesu, a także w sprawie o zapłatę z powództwa wzajemnego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. przeciwko Towarzystwu (...) z siedzibą w Ł., oddalił powództwo wzajemne i zasądził od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. na rzecz Towarzystwa (...)‑Zachód” z siedzibą w Ł. kwotę 5.417 złotych tytułem kosztów procesu.

Apelację od tego rozstrzygnięcia złożył powód.

Apelujący zaskarżył wyrok w całości co do powództwa głównego. Zaskarżonemu orzeczeniu apelujący zarzucił:

1.  naruszenie prawa procesowego, mającego istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, t.j.:

1)  art. 233 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, która w niniejszej sprawie przybrała postać oceny dowolnej, zwłaszcza poprzez:

a)  przyjęcie, że wezwanie do dopełnienia formalności (zawarcia umowy przeniesienia własności włókien światłowodowych w przepisanej prawem formie) nastąpiło po kilku latach, tj. gdy trwały prace nad przejęciem V. L. przez pozwaną, podczas gdy powód wielokrotnie wzywał pozwaną do dokonania formalności, w tym m.in. na krótko po zawarciu umowy, dwa lata po dokonaniu płatności za fakturę oraz 11 października 2017 r. co potwierdzają zeznania A. L. przesłuchanego w charakterze strony w dniach 25 czerwca 2019 r. oraz 11 lutego 2021 r., a które to okoliczności Sąd pominął przy ustaleniu stanu faktycznego sprawy;

b)  przyjęcie, że zarówno powód jak i V. L. nie wiedzieli przy zawieraniu ustnej umowy na położenie kabla światłowodowego o konieczności zawarcia umowy w formie pisemnej z urzędowym poświadczeniem daty, podczas gdy z zeznań A. L. wynika, że obie strony porozumienia miały taką wiedzę już w momencie zawierania umowy, zaś zeznania prezesa pozwanej o braku wiedzy co do kwestii formy umowy uznać należy za niewiarygodne, w związku z ich wieloletnim doświadczeniem w branży telekomunikacyjnej;

c)  przyjęcie, że powód nie wystosował do pozwanego oświadczenia o odstąpieniu od umowy, podczas gdy takie było złożone najpóźniej z pismem z 3 lutego 2021 r.;

d)  przyjęcie, że powód nie wyznaczał pozwanemu terminu na przeniesienie własności włókien światłowodowych, podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że powód i V. L. prowadziły negocjacje w przedmiocie terminu przeniesienia własności włókien, zaś ostateczny termin został wyznaczony V. L. 11 października 2017 r., co potwierdzają zeznania A. L.;

e)  odmowę wiarygodności zeznań Prezesa powoda zwłaszcza w zakresie w jakim ten stwierdza, że od początku strony zakładały zawarcie umowy przed notariuszem i oparcie rozstrzygnięcia na innych dowodach, podczas gdy zeznania prezesa powoda są spójne, logiczne i w pełni wiarygodne i powinny stanowić podstawę rozstrzygnięcia, natomiast zeznania R. C. i Z. M. nie są w tym zakresie wiarygodne, ponieważ funkcjonowali w branży przez wiele lat i nie sposób uznać, że nie mieli od początku wiedzy o konieczności zawarcia umowy przeniesienia własności włókien światłowodowych w formie pisemnej z datą pewną;

2)  art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c. w zw. z art. 321 § 1 k.p.c. w zw. z art. 156 ² k.p.c. poprzez przyjęcie, że powód nie opierał swojego roszczenia o zwrot świadczenia również na okoliczności odstąpienia od umowy z pozwaną, gdyby przyjąć, że ta była ważna, ale nieskuteczna w kontekście przeniesienia własności włókien światłowodowych, podczas gdy powód został poinformowany przez Sąd w trybie art. 156 ² k.p.c. o możliwości rozstrzygnięcia sprawy na innej podstawie prawnej (przyjmującej, że przepis art. 40 ust. 3 M. zastrzega formę pod rygorem ad eventum a nie jak przyjął powód ad solemnitatem) i wobec tego skierował oświadczenie o odstąpieniu od tej umowy i rozszerzył podstawę faktyczną roszczenia o tę okoliczność, zgodnie z pouczeniem Sądu;

2.  naruszenie prawa materialnego, tj.

1)  art. 40 § 3 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 777 z późn. zm.; dalej jako M.) poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że zawarta pomiędzy stronami ustna umowa mająca na celu przeniesienie na rzecz powoda własność sześciu włókien światłowodowych nie była z mocy prawa umową nieważną, lecz była umową ważną, ale nieskuteczną w odniesieniu do skutku rzeczowego w postaci przejścia własności włókien światłowodowych, podczas gdy rygor wskazany w powołanym przepisie to rygor ad solemnitatem, a nie jak wskazuje sąd I instancji rygor ad eventum, w konsekwencji czego dokonana przez powoda zapłata za położenie kabla światłowodowego była świadczeniem nienależnym i jako takie podlegało zwrotowi na rzecz powoda zgodnie z żądaniem pozwu, w konsekwencji czego naruszono również przepisy art. 410 § 2 k.c. w zw. z art. 405 k.c.;

2)  art. 118 k.c. w zw. z art. 123 § 1 pkt 2 k.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 118 k.c. polegające na przyjęciu, że roszczenie o zwrot świadczenia uległo przedawnieniu jako roszczenie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą powoda, podczas gdy powód nie jest przedsiębiorcą, w konsekwencji czego zastosowanie do niego ma ogólny termin przedawnienia (10-letni), a nawet gdyby przyjąć 3-letni okres przedawnienia to poprzednik prawny pozwanej wielokrotnie uznawał roszczenie powoda o przeniesienie własności sieci, co powodowało przerwanie biegu przedawnienia;

3)  art. 118 k.c. w zw. z art. 120 § 1 k.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie powołanych przepisów skutkujące przyjęciem, że roszczenie powoda uległo przedawnieniu, podczas gdy roszczenie powoda stało się wymagalne dopiero z chwilą przejścia własności na rzecz (...) sp. z o. o. kabla światłowodowego, w którym znajdowały się przedmiotowe włókna, tj. z dniem 2 marca 2016 r., bowiem dopiero wówczas, tj. po nabyciu własności kabla światłowodowego, V. L. mógł realnie przenieść własność włókien światłowodowych w przepisanej prawem formie i od tego czasu po stronie powoda istniała realna możliwość uzyskania własności włókien światłowodowych i dopiero wówczas pozwany mógł nie wywiązać się z umowy w zakresie przeniesienia własności włókien światłowodowych, w konsekwencji czego nie doszło do przedawnienia roszczenia powoda, bowiem od tego momentu roszczenie powoda stało się wymagalne, w konsekwencji czego bieg terminu przedawnienia został skutecznie przerwany przez wytoczenie powództwa;

4)  art. 49 § 1 k.c. w zw. z art. 37 M. poprzez błędną wykładnię art. 49 § 1 K.c. sprowadzającą się do przyjęcia, że włókno światłowodowe nie może zostać nabyte przez inny podmiot aniżeli przedsiębiorcę, podczas gdy z art. 37 M. wynika, że włókno światłowodowe umieszczone w kablu światłowodowym wchodzące w skład sieci telekomunikacyjnej może stanowić odrębny przedmiot własności i innych praw rzeczowych w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego, co w konsekwencji prowadzi do wniosku, że przepis art. 37 M. jako lex specialis w stosunku do przepisu art. 49 § 1 K.c. pozwala na nabycie własności włókna światłowodowego przez inny podmiot niż przedsiębiorca;

5)  art. 43 ¹ k.c. w zw. z art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 2261) poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie skutkujące przyjęciem, że powód jest przedsiębiorcą, podczas gdy powód nie może zostać uznany za przedsiębiorcę, bowiem nie wykonuje działalności zarobkowej, a jedynie realizuje swoje cele statutowe;

6)  art. 492 ¹ k.c. poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy przyjmując, że zawarta umowa pomiędzy stronami była ważna, ale nie wywierała skutku rzeczowego w postaci przeniesienia własności włókien światłowodowych i wobec kategorycznej odmowy przez pozwaną przeniesienia własności włókien, powód skutecznie odstąpił od umowy i jest uprawniony do domagania się zwrotu kwoty uiszczonej w 2012 r.;

7)  art. 491 § 1 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie skutkujące przyjęciem, że powód nie dokonał skutecznego odstąpienia od umowy wzajemnej z powodem, podczas gdy powód odstąpił od umowy najpóźniej wskutek oświadczenia z dnia 3 lutego 2021 r., co winno prowadzić do zwrotu świadczenia na rzecz powoda zgodnie z żądaniem pozwu;

8)  art. 5 k.c. poprzez odmowę jego zastosowania w kontekście powołania się na zarzut przedawnienia przez pozwaną, podczas gdy postawa zarówno V. L. jak i pozwanej dowodzi naruszenia zasad współżycia społecznego, zwłaszcza zasady lojalności kontraktowej i uczciwości kupieckiej, przez co pozwana nie może skutecznie skorzystać z zarzutu przedawnienia.

Wobec podniesionych zarzutów skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie powództwa głównego i zasądzenie na rzecz powoda od pozwanego kwoty 28 821,36 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od tej kwoty od dnia 24 października 2012 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów postępowania za postepowanie pierwszoinstancyjne, w tym kosztów zastępstwa radcowskiego, według norm przepisanych. Ponadto apelujący wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania za postępowanie apelacyjne, w tym kosztów zastępstwa radcowskiego, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powoda jest o tyle zasadna, że skutkowała zmianą zaskarżonego orzeczenia.

Sąd Okręgowy w przeważającej części podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne i w konsekwencji przyjmuje je za własne, uznając za zbędne powielanie ich w treści uzasadnienia. Sąd odwoławczy zmienił poczynione przez Sąd niższej instancji ustalenia, w zakresie, w jakim Sąd przyjął, że początkowo strony umowy dotyczącej kabla światłowodowego w relacji Ł. ul. (...) – ul. (...) nie zdawały sobie sprawy z tego, że dla przeniesienia własności włókien światłowodowych konieczna jest umowa zawarta w formie z datą pewną, bowiem ustalenia te są sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

Przechodząc do oceny zasadności zarzutów apelacji, wskazać należy, że zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. były częściowo trafne.

Jak wielokrotnie wyjaśniano w orzecznictwie Sądu Najwyższego, zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa, czy w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego, wyznaczonych w tym przepisie. Sąd drugiej instancji ocenia bowiem legalność oceny dokonanej przez Sąd I instancji, czyli bada czy zostały zachowane kryteria określone w art. 233 § 1 k.p.c. Należy zatem mieć na uwadze, że - co do zasady - Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, dokonując wyboru określonych środków dowodowych. Jeżeli z danego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wtedy, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych (por. przykładowo postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2001 r., I CKN 1072/99, Prok. i Pr. 2001 r., Nr 5, poz. 33, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2000 r., I CKN 1114/99, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/99, OSNC 2000 r., nr 7-8, poz. 139).

W kontekście wyżej poczynionych uwag wskazać należy, że Sąd Rejonowy nieprawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy w zakresie, w jakim wskazał, iż początkowo strony umowy dotyczącej kabla światłowodowego w relacji Ł. ul. (...) – ul. (...) nie zdawały sobie sprawy z tego, że dla przeniesienia własności włókien światłowodowych konieczna jest umowa zawarta w formie z datą pewną, bowiem ustalenia te są sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Należy bowiem mieć na względzie, iż obydwa podmioty w chwili zawarcia umowy zajmowały się w ramach prowadzonej działalności usługami telekomunikacyjnymi, zatem były profesjonalistami w tej dziedzinie. Trudno zatem zakładać, iż strony nie miały wiedzy o obowiązujących przepisach ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, w oparciu o którą prowadziły swą działalność. Powyższe potwierdzały również zeznania A. L., który wskazywał, że od początku strony przewidywały zawarcie umowy przed notariuszem, a następnie powód wielokrotnie wzywał pozwanego do jej zawarcia w formie przewidzianej przepisami ustawy.

Przechodząc do oceny zasadności zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego wskazać należy, iż w ocenie Sądu Odwoławczego Sąd Rejonowy dokonał błędnej wykładni przepisów.

W ocenie Sądu Okręgowego pomiędzy stronami niniejszego postępowania doszło do zawarcia dwóch umów. Pierwszą umową zawartą przez strony była umowa o dzieło.

O prawidłowym zakwalifikowaniu umowy cywilnoprawnej nie decyduje nazwa umowy, lecz jej rzeczywisty przedmiot, sposób jej wykonywania, cechy charakterystyczne dla danego stosunku prawnego, które odróżniają zawartą i realizowaną umowę od innych umów cywilnoprawnych. Umowa o dzieło, należąca do kategorii umów o świadczenie usług, regulowana w art. 627 k.c., jest kwalifikowana jako zobowiązanie rezultatu i odróżniana od zobowiązań starannego działania. Przyjmuje się, że rezultat, na który umawiają się strony, musi być z góry określony, przy czym samoistny, obiektywnie osiągalny i pewny. Element konstrukcyjny tej umowy stanowi zobowiązanie do wykonania oznaczonego dzieła, więc starania przyjmującego zamówienie na dzieło mają doprowadzić w przyszłości do konkretnego, indywidualnie oznaczonego rezultatu (art. 628 § 1, art. 629, art. 632 k.c.). Dzieło określane jest jako rezultat pracy fizycznej lub umysłowej, materialny lub ucieleśniony materialnie, mający cechy pozwalające uznać go za przedmiot świadczenia przyjmującego zamówienie.

Strony niniejszego postępowania zawarły umowę o dzieło, w wykonaniu której pozwany zobowiązał się do stworzenia infrastruktury koniecznej do wysyłania sygnału telewizyjnego poprzez poprowadzenie kabla światłowodowego w kanalizacji dzierżawionej od (...) SA w Ł. w relacji ul. (...) – ul. (...).

Jednocześnie strony zawarły umowę przeniesienia własności 6 włókien w kablu światłowodowym 12- włóknowym w relacji ul. (...) – ul. (...) oraz ustanowienia współwłasności w ½ części w kablu.

Umowa o przeniesienie własności i ustanowienie współwłasności jest umową wzajemną w rozumieniu art. 487 § 2 k.c., bowiem obie strony zobowiązują się w taki sposób, że świadczenie jednej z nich ma być odpowiednikiem świadczenia drugiej. Na jej podstawie powód zobowiązał się do zapłaty wynagrodzenia stanowiącego połowę kosztów wykonania kabla światłowodowego w relacji ul. (...) - ul. (...), natomiast pozwany zobowiązał się do przeniesienia własności, co wobec obowiązujących przepisów ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, wymagało zachowania formy pisemnej z urzędowym poświadczeniem daty. Przy zawarciu umowy w formie ustnej poprzednik prawny pozwanego zobowiązał się do jej sfinalizowania w formie prawem przewidzianej.

Powód spełnił swoje świadczenie z tytułu zawartej umowy poprzez zapłatę faktury z dnia 24 września 2012 r. wystawionej przez (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł. na łączną kwitę 29.435,13 zł brutto za: wykonanie dokumentacji projektowej (5.548,53 zł brutto), 6 włókien w kablu światłowodowym 12-włókonowym w relacji (...) 112 (8.156,13 zł brutto), zaciąg kabli światłowodowych (13.184,37 zł brutto), odbiornik optyczny T. (613,77 zł brutto), spawanie włókien światłowodowych (442,80 zł brutto) i osprzęt do kabli światłowodowych (1.489,53 zł brutto). Po dokonaniu zapłaty powód wielokrotnie wzywał (...) sp. z o.o. do przeniesienia własności 6 włókien światłowodowych i udziału ½ w kablu, jednakże poprzednik prawny pozwanego nie wykonał swojego świadczenia.

Zgodnie z art. 491 § 1 k.c., jeżeli jedna ze stron dopuszcza się zwłoki w wykonaniu zobowiązania z umowy wzajemnej, druga strona może wyznaczyć jej odpowiedni dodatkowy termin do wykonania z zagrożeniem, iż w razie bezskutecznego upływu wyznaczonego terminu będzie uprawniona do odstąpienia od umowy. Może również bądź bez wyznaczenia terminu dodatkowego, bądź też po jego bezskutecznym upływie żądać wykonania zobowiązania i naprawienia szkody wynikłej ze zwłoki.

W niniejszej sprawie powód wyznaczył (...) sp. z o.o. termin do spełniania świadczenia poprzez sporządzenie projektu umowy pod nazwą „Umowa ustanowienia odrębnej własności i sprzedaży włókna światłowodowego w relacji: Ł., ul. (...) – Ł., ul. (...)” oraz i umówienie spotkania u notariusza w okresie, gdy trwały prace nad przejęciem spółki (...) przez pozwanego. Do spotkania i zawarcia umowy nie doszło z powodu przejęcia spółki. W dniu 17 grudnia 2017 roku powód wezwał pozwanego do zawarcia umowy, przesyłając pracownikowi pozwanego nowy projekt umowy z uwzględnieniem przejęcia V. L. przez T.. Do zawarcia umowy nie doszło. Wobec pozostawania pozwanego w zwłoce i wyznaczenia mu dodatkowego terminu do spełnienia świadczenia wzajemnego, który upłynął bezskutecznie, powód mógł odstąpić od umowy.

Z uwagi na odstąpienie od umowy powód mógł żądać od pozwanego zwrotu uiszczonego wynagrodzenia, co stanowi przedmiot niniejszego postępowania.

Zgodnie z art. 405 k.c., kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Przepis ten stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego (art. 410 § 1 k.c.); świadczenie jest nienależne m.in. wtedy, jeżeli podstawa świadczenia odpadła ( condictio causa finita), a taka sytuacja zachodzi w sprawie niniejszej, skoro powód odstąpił od umowy o przeniesienie własności i ustanowienie współwłasności. Odstąpienie ma moc wsteczną i skutkuje powrotem do stanu jaki istniał przed zawarciem umowy. Rodzi to obowiązek zwrotu świadczeń, jakie zostały uprzednio wykonane.

Mając na uwadze, iż pozwany nie wykonał zobowiązania wzajemnego względem powoda, a powód spełnił swoje świadczenie względem poprzednika prawnego pozwanego, uiszczone przez powoda wynagrodzenie stanowi nienależne świadczenie. Jednocześnie należy wskazać, iż nie zachodzą przesłanki wyłączające możliwość żądania zwrotu świadczenia, określone w art. 411 k.c. Tym samym pozwany zobowiązany jest do zwrotu uzyskanego od powoda świadczenia.

Wobec powyższego Sąd odwoławczy uznał, iż kwota 28.821,36 zł stanowi nienależne świadczenie i orzekł, iż podlega ona zwrotowi na podstawie art. 410 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 405 k.c.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżone orzeczenie w ten sposób, iż zasądził od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. na rzecz Towarzystwa (...) w Ł. kwotę 28.821,36 złotych.

O odsetkach za opóźnienie Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. Z treści wskazanego przepisu wynika, że jeśli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Roszczenie o zwrot świadczenia nienależnego należy do tzw. świadczeń bezterminowych, tj. takich, których termin spełnienia nie był oznaczony oraz nie wynikał z właściwości zobowiązania. Roszczenie wynikające z zobowiązania bezterminowego obejmującego zwrot nienależnie spełnionego świadczenia staje się wymagalne w dniu, w którym świadczenie powinno być spełnione, gdyby wierzyciel wezwał dłużnika do zwrotu tegoż świadczenia w najwcześniej możliwym terminie. Powód wezwał pozwanego do zwrotu nienależnego świadczenia pismem z dnia 19 lipca 2018 r. doręczonym pozwanemu w dniu 23 lipca 2018 r. W treści pisma powód wskazał pozwanemu termin do spełnienia świadczenia, żądając zwrotu nienależnego świadczenia w terminie do 4 sierpnia 2018 r. Wobec wyznaczonego terminu, pozwany pozostawał w zwłoce od dnia 5 sierpnia 2018 r., zatem od tego dnia należało zasądzić odsetki ustawowe za opóźnienie.

Wobec powyższego powództwo w pozostałym zakresie dotyczącym żądania odsetek ustawowych za opóźnienie za okres od dnia 24 października 2012 r. do 4 sierpnia 2018 r. podlegało oddaleniu.

Konsekwencją merytorycznej zmiany orzeczenia Sądu I instancji jest zmiana zawartego w nim rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c., mając na uwadze, że powód wygrał sprawę w przeważającej części, ulegając jedynie w części świadczenia odsetkowego. Wobec powyższego należało mu zwrócić żądane koszty w wysokości 5.059 zł, na które składała się opłata od pozwu, opłata od pełnomocnictwa oraz koszty ustanowienia pełnomocnika w sprawie w kwocie 3.600 zł, ustalone na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265).

O kosztach postępowania apelacyjnego sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. wkładając na pozwanego obowiązek zwrotu wszystkich kosztów na rzecz powoda. Powód poniósł koszty związane z udziałem w postępowaniu apelacyjnym, zatem należało zwrócić mu żądane koszty. Na koszty te składały się: opłata od apelacji w wysokości 1.442 zł oraz koszty ustanowienia pełnomocnika w sprawie w kwocie 1.800 zł, ustalone na podstawie § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265).