Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 23 czerwca 2015 r. skierowanym przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. powódka Z. S. wnosiła o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz:

kwoty 6.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 30 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty tytułem dopłaty do zadośćuczynienia. Nadto powódka wnosiła o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany nie uznał powództwa i wniósł o jego oddalenie w całości oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych w tym kosztów zastępstwa procesowego z uwzględnieniem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Pozwany nie zakwestionował zasady swojej odpowiedzialności, a jedynie wskazał, że przyznana przez ubezpieczyciela w ramach likwidacji szkody kwota 6.000 zł tytułem zadośćuczynienia wyczerpuje roszczenie powódki.

Pismem procesowym z dnia 27 grudnia 2017 r. powódka rozszerzyła powództwo domagając się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanego kwoty 40.000 zł tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi od dnia 30 kwietnia 2015 r..

Pismem z dnia 6 lutego 2018 r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, także w zakresie rozszerzonej części.

Wyrokiem z dnia 8 maja 2018r. Sad Rejonowy w Pabianicach zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 40.000zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 30 kwietnia 2015r. do 31 grudnia 2015r. i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty oraz kwotę 2017 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Sąd I instancji nakazał pobrać od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Pabianicach kwoty 2945,91 zł.

Powyższe rozstrzygnięcie oparte zostało na następujących ustaleniach stanu faktycznego:

W dniu 8 października 2014 r. w P. miała miejsce kolizja drogowa w wyniku, której poszkodowana została Z. S.. Właściciel pojazdu posiadał ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A..

W dniu wypadku powódka udała się do (...) Centrum Medycznego. U powódki stwierdzono złamanie trzonu mostka z przemieszczeniem oraz stłuczenie klatki piersiowej. Powódka przebywała w szpitalu od 8 do 15 października 2014 r. Po wypisaniu ze szpitala zostało jej zalecone dalsze leczenie w Poradni Chirurgicznej i (...).

Powódka zgłosiła szkodę pozwanemu 23 marca 2015 r. i wezwała go do zapłaty zadośćuczynienie w kwocie 50.000 zł .Pozwany ubezpieczyciel uznał swoją odpowiedzialność i w toku likwidacji szkody wypłacił powódce kwotę 6000 zł tytułem zadośćuczynienia .

Na skutek wypadku u powódki wystąpiły zaburzenia adaptacyjne o obrazie lękowo-depresyjnym, które trwały 19 miesięcy, co spowodowały 5% długotrwały uszczerbek na zdrowiu. Cierpienia psychiczne powódki były nasilone w pierwszych tygodniach po wypadku, na co miały wpływ również dolegliwości somatyczne. Ze względu na zmienny przebieg zaburzeń adaptacyjnych cierpienia miały okresowo charakter umiarkowany, okresowo łagodny. Powódka wymagała farmakoterapii, aktualnie nie przyjmuje leków psychotropowych. Obecnie powódka nie ma ograniczeń w czynnościach życia codziennego. Wcześniejsze ograniczenia były związane głównie z dolegliwościami somatycznymi. Stan zdrowia powódki wymagał pomocy członków rodziny. Wypadek nie spowodował trwałych zmian pourazowych w sferze psychiki powódki, a rokowania co do dalszego stanu zdrowia są dobre.

W wyniku wypadku z punktu widzenia neurologicznego powódka doznała stłuczenia klatki piersiowej ze złamaniem trzonu mostka z przemieszczeniem oraz urazu kręgosłupa szyjnego. Z powodu wypadku powódka doznała długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 5%, co jest spowodowane wystąpieniem zespołu bólowo-korzeniowego kręgosłupa szyjnego. Cierpienia fizyczne powódki były nasilone w ciągu pierwszych 4 tygodni po urazie, następnie były umiarkowane i stopniowo mierne. Powódka wymagała leczenia farmakologicznego przez okres 5 miesięcy po wypadku. Aktualnie powódka wymaga zabiegów rehabilitacyjnych, ale w związku z chorobą zwyrodnieniową kręgosłupa. Powódka wymagała opieki osób trzecich w wymiarze 2 godzin dziennie w pierwszych 4 tygodniach, następnie maksymalnie 4-5 godzin tygodniowo w kolejnych 5 miesiącach. Pourazowy zespół bólowy korzeniowy kręgosłupa szyjnego ustąpił najprawdopodobniej w kwietniu 2015 r. Późniejsze bóle wynikały z choroby samoistnej. Aktualnie powódka nie ma ograniczeń w wykonywaniu czynności życia codziennego. Powódka przed wypadkiem również miała dolegliwości bólowe kręgosłupa .

Z punktu widzenia ortopedycznego powódka w skutek wypadku komunikacyjnego doznała naciągnięcia odcinka szyjnego kręgosłupa, złamania mostka oraz stłuczenia klatki piersiowej. Odniesione obrażenia uzasadniają przyjęcie 10% stałego uszczerbku na zdrowiu. Cierpienia fizyczne były umiarkowane i zgodnie z oświadczeniem powódki trwały ok. 6 miesięcy. Powódka potrzebowała częściowej pomocy osób trzecich przez pierwszy miesiąc od wypadku (w wymiarze ok. 3 godzin dziennie). W kolejnym miesiącu potrzebowała okresowej pomocy osób trzecich (w wymiarze ok. godziny dziennie). Powódka po wypadku przyjmowała leki przeciwzapalne i przeciwbólowe. Na podstawie badania przedmiotowego i dostępnej dokumentacji nie znaleziono wystarczających podstaw do stwierdzenia urazu typu „smagnięcia biczem”. W wyniku wypadku u powódki pojawiły się wskazania do stosowania leczenia usprawniającego w poradni rehabilitacyjnej. Obecnie rokowanie powódki na przyszłość są raczej dobre.

Powódka ma 77 lat, posiada wykształcenie podstawowe, obecnie jest emerytką. Podczas leżenia odczuwa bóle. Powódka mieszka sama, przez silny ból nie może wykonywać podstawowych prac domowych. Czuje silną obawę przed jazdą samochodem.

Przy takich ustaleniach stanu faktycznego, Sąd I instancji uznał, że odpowiednią kwotą zadośćuczynienia należnego powódce będzie kwota 40.000zł ( art.445 § 1 k.c.), ponad kwotę wypłaconą prze stronę pozwaną z tego tytułu ( 6.000 zł).

Sąd I instancji podniósł, że powódka doznała 10 % trwałego i łącznie 10% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Pozwany w toku postępowania likwidacyjnego nie uwzględnił skutków wypadku dla zdrowia psychicznego powódki, w postaci zaburzenia adaptacyjnego o obrazie lękowo-depresyjnym, które zdiagnozował biegły psychiatra. Zakres cierpień fizycznych i psychicznych powódki należy ocenić jako umiarkowany. Wypadek spowodował, że powód odczuwa lęk przed jazdą samochodem. Powódka z uwagi na odczuwane bóle ma problem z codziennymi pracami w domu, co w połączeniu z wiekiem zwiększa jej poczucie krzywdy i bezradności.

O należnych od zasądzonych świadczeń odsetkach ustawowych orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r. poz. 473) zgodnie, z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Powódka zgłosiła szkodę pozwanemu w dniu 23 marca 2015 r. wskazując wysokość żądanego zadośćuczynienia na 50.000 zł. Pozwany nie zlikwidował w całości szkody mimo, iż znał wysokość roszczenia przed wytoczeniem o nie powództwa oraz podstawę żądań powódki, co uzasadnia zasądzenie odsetek ustawowych od zadośćuczynienia zgodnie z żądaniem pozwu. Przy określaniu odsetek ustawowych, Sad uwzględnił zmianę art. 481 k.c., która weszła w życie 1 stycznia 2016 r.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wniosła strona pozwana w zakresie:

1.zasądzającym od pozwanego na rzecz powódki kwoty 20.000zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 kwietnia 2015r. do dnia zapłaty,

2.zasądzającym od pozwanego na rzecz powódki odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 30 kwietnia 2015r, do dnia 8 maja 2018r. liczonymi od kwoty 20.000zł,

3.zasądzajacym od pozwanego na rzecz powódki kwoty 2017 zł tytułem zwrotu kosztów procesu,

4.nakazujacym pobranie od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa –Sądu Rejonowego w Pabianicach kwoty (...),91 z tytułu nieuiszczonych kosztów sądowych.

Skarżący zarzucił rozstrzygnięciu:

1.naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

- art. 445 § 1 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie, polegające na uznaniu, że kwota należna powódce w niniejszej sprawie jest kwota 46.000zł , jako suma odpowiedniej do doznanej na skutek wypadku z dnia 8 października 2014r. przez powódkę krzywdy w rozumieniu tego przepisu;

- art. 481 k.c. w zw. z art. 14 ust.1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym, Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych prze ich błędne zastosowanie i w konsekwencji uznanie, że odsetki od kwoty zadośćuczynienia należy zasadzić od daty wcześniejszej niż data wyrokowania;

2.naruszenie przepisów prawa procesowego, tj.:

- art. 233§ 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego i przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów poprzez oparcie rozstrzygnięcia m.in. na ustaleniu biegłej z zakresu neurologii, stwierdzającej u powódki 5 % długotrwały uszczerbek na zdrowiu, chociaż w dokumentacji medycznej powódki w żadnym miejscu nie wskazano, by powódka doznała urazu odcinka szyjnego kręgosłupa, co dodatkowo zostało potwierdzone w opinii biegłego z zakresu ortopedii, który stwierdził u niej istnienie zmian zwyrodnieniowych w tym miejscu,

- art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez przyjęcie, że powódka udowodniła rozmiar krzywdy oraz zasadność i wysokość dochodzonych roszczeń, podczas gdy nie przedstawiła ona dostatecznych dowodów na poparcie swoich roszczeń, a wskazane okoliczności nie zostały dostatecznie wyjaśnione.

W konkluzji skarżący wniósł o:

1.zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa także co do kwoty 20.000zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 kwietnia 2015r. do dnia zapłaty;

2.zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa co do odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 30 kwietnia 2015r. do dnia 8 maja 2018r. liczonych od kwoty 20.000zł;

3.zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu za obie instancje według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Wbrew zarzutom pozwanego podniesionym w apelacji, Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego, znajdujących pełne oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i trafnie określił konsekwencje prawne z nich wynikające.

Ustalenia stanu faktycznego poczynione przez Sąd I instancji, Sąd Okręgowy przyjmuje za własne bez konieczności ponownego ich przytaczania.

Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji jest swobodna, lecz na pewno nie dowolna, nie jest sprzeczna z zasadami logicznego rozumowania, czy doświadczenia życiowego. Tym samym brak jest podstaw do stawiania Sądowi I instancji zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c.

Nie znajduje żadnego uzasadnienia zarzut błędnego ustalenia rozmiaru długotrwałego uszczerbku na zdrowi powódki z uwagi na uraz kręgosłupa szyjnego. Wbrew stanowisku skarżącego, biegła w tym zakresie oparł sią na dokumentacji lekarskiej znajdującej się w aktach sprawy. Jak winiak z tej dokumentacji w dniu 16 października 2014r. ( a wiec 8 dni po wypadku), powódka zgłosiła się na konsultację neurologiczną z powodu skarg na bóle głowy, bóle karku, klatki piersiowej. W badaniu neurologicznym opisano znaczną sztywność karku i ograniczenie ruchomości „do boków” w odcinku szyjnym kręgosłupa, znaczne objawy korzeniowe, bolesność opukową trzonów kręgów piersiowych. Rozpoznano u powódki uraz odcinka szyjnego kręgosłupa z zespołem bólowym korzeniowym pourazowym( dokumentacja lekarska z Prywatnego Gabinetu Neurologicznego lek. I. J. –k.52-53, opinia biegłej neurolog dr n.med. M. L. –k.119-126).

Zdaniem Sądu Okręgowego, nie sposób zgodzić się ze skarżącym, że Sąd I instancji naruszył przepis art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c., bowiem w świetle materiału dowodowego zebranego w sprawie powódka udowodniła rozmiar doznanej szkody. Sąd I instancji przeprowadził szereg dowodów na tę okoliczność – zarówno z dokumentacji medycznej powódki, jak też wypowiedzieli się biegli, którzy określili stopień długotrwałego i trwałego uszczerbku na zdrowiu powódki, pozostający w adekwatnym związku przyczynowym z urazem, jakiego doznała powódka w wypadku.

Bezzasadne są także zarzuty naruszenia prawa materialnego, w szczególności art. 445 § 1 k.c.

Wbrew poglądom zaprezentowanym przez skarżącego, wysokość zadośćuczynienia przyznanego powódce jest adekwatna do rozmiaru krzywdy i nie jest nadmierna. Powódka w wyniku urazu doznał 10 % trwałego i 10 % długotrwałego uszczerbku na zrowiu.Cierpienia powódki były nasilone przez 4 tygodnie po urazie. Powódka wymagała leczenia farmakologicznego oraz pomocy osób trzecich przez okres 5 miesięcy po wypadku. Zdaniem Sądu Okręgowego, zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Zadośćuczynienie powinno uwzględniać doznaną krzywdę poszkodowanej, na która składają się cierpienie fizyczne w postaci bólu i innych dolegliwości ciała oraz cierpienie psychiczne polegające na ujemnych uczuciach przeżywanych z następstwami uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia.

Mając na uwadze całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, zadośćuczynienie zasądzone od pozwanego na rzecz powódki w kwocie 40.000 zł było odpowiednie w rozumienie art. 445 § 1 k.c.

Nie znajduje także żadnego uzasadnienia zarzut naruszenia art. 481 k.c.

w zw. z art. 14 ust.1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Termin spełnienia świadczenia przez dłużnika, którym jest zakład ubezpieczeń zobowiązany do naprawienia szkody z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, określony jest przez art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2003/124/1152 ze zm.). Zgodnie z wyżej przywołanym przepisem, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Zawiadomienie o szkodzie nastąpiło w dniu 23 marca 2015 r., w zawiadomieniu tym powódka wskazała kwotę żądanego zadośćuczynienia (50.000zł), w tej sytuacji żądanie zadośćuczynienia w kwocie 40.000 zł z odsetkami od dnia 30 kwietnia 2015r. było w pełni uzasadnione. Zdaniem Sądu Okręgowego, nie znajduje uzasadnienia żądanie pozwanego zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia wyrokowania, bowiem strona pozwana pozostawała w zwłoce z zapłatą należnej powódce kwoty zadośćuczynienia po upływie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody, a nie od daty wyrokowania przez Sąd I instancji.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 10 ust.1 pkt1 i § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz.U. poz. 1800 ze zm. z 2017r. poz.1797).