Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 6 czerwca 2017 roku Sąd Rejonowy w Zgierzu I Wydział Cywilny w sprawie z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą we W. przeciwko B. S. o zapłatę oddalił powództwo.

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona powodowa, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

1)  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że przepisów art. 28, jak zostało to wskazane w wyżej wymienionym artykule, nie stosuje się wobec zbywcy przedmiotowego pojazdu, podczas gdy treść ta dotyczy nabywcy, natomiast zbywca ponosi odpowiedzialność za zawartą umowę ubezpieczenia oraz skutki niepoinformowania zakładu ubezpieczeń o dokonanej sprzedaży pojazdu,

2)  naruszenie art. 28 w zw. z art. 32 ust. 1 oraz ust. 4 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych poprzez uznanie przez Sąd I instancji, że skutkiem braku poinformowania przez pozwanego o dokonanej sprzedaży pojazdu objętego ubezpieczeniem, będzie istnienie odpowiedzialności po stronie zakładu ubezpieczeń tylko w związku z zawartą polisą pierwotną, tj. od dnia 19 października 2013 roku do 18 października 2014 roku, podczas gdy w związku z obowiązującymi przepisami doszło do zawarcia następnej umowy ubezpieczenia na kolejne 12 miesięcy w trybie klauzuli prolongacyjnej, tj. od dnia 19 października 2014 roku do dnia 18 października 2015 roku,

3)  naruszenie art. 32 ust. 1 oraz ust. 4 poprzez jego błędne zastosowanie, w oderwaniu od pozostałych przepisów, wskazanej ustawy, a co za tym idzie, przyjęcie, że pozwany, w związku ze zbyciem pojazdu i niepoinformowaniem o tym fakcie zakładu ubezpieczeń, nie jest odpowiedzialny względem zakładu ubezpieczeń za kontynuację polisy w trybie klauzuli prolongacyjnej, podczas gdy skutkiem niepoinformowania o sprzedaży pojazdu przez pozwanego było kontynuowanie polisy w trybie art. 28 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych,

4)  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 28 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych poprzez nieprawidłowe przyjęcie przez Sąd I instancji, że nie doszło do kontynuacji przedmiotowej umowy ubezpieczenia, z uwagi na zbycie pojazdu, podczas gdy pozwany nie poinformował o zbyciu, co skutkowało przedłużeniem umowy w trybie klauzuli prolongacyjnej, sama sprzedaż nie warunkuje automatycznego rozwiązania umowy z okresem na jaki została zawarta, a brak wypowiedzenia umowy ubezpieczenia OC w ustawowym terminie warunkuje jej zawarcie w trybie klauzuli prolongacyjnej,

5)  naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę dowodów i brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz uznanie przez Sąd I instancji, że pomimo, że nie doszło do poinformowania powoda o dokonanej sprzedaży, nie doszło do wznowienia umowy ubezpieczenia w trybie klauzuli prolongacyjnej, a tym samym pozwany nie został objęty ochroną ubezpieczeniową,

6)  błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na tym, że Sąd I instancji uznał, że powód nie miał roszczenia wobec pozwanego o zapłatę składki za okres od dnia 19 października 2014 roku do dnia 18 października 2015 roku, co jest sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym oraz obowiązującymi przepisami.

W konkluzji wskazanych zarzutów powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 728,48 zł, na którą składa się zaległa rata składki ubezpieczenia OC w wysokości 650,00 zł oraz skapitalizowane odsetki ustawowe od raty składki naliczane od dnia 8 grudnia 2014 roku, tj. dnia następnego po terminie płatności składki do dnia 21 kwietnia 2016 roku, tj. do dnia poprzedzającego wniesienie powództwa w wysokości 71,48 zł, jak również odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 728,48 zł, liczonych od dnia 22 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty. Powód wniósł również o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wg norm przepisanych za postępowania prowadzone w obu instancjach.

Sąd zważył, co następuje.

Na przedpolu właściwych rozważań należy wskazać, że stosownie do dyspozycji art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., niniejsze uzasadnienie ograniczono do wyjaśnienia podstawy prawnej orzeczenia wraz z przytoczeniem przepisów prawa, jako że sprawa podlega rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym, a Sąd II instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego.

Zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd I instancji ustalenia i w konsekwencji przyjmuje za swoje, uznając za zbędne powielanie ich w treści uzasadnienia.

Wszystkie zarzuty podniesione w apelacji uznać natomiast należało za chybione.

W szczególności wskazać należy, że skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to może być bowiem jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Niewystarczające jest natomiast samo przekonanie strony o innej niż przyjętej przez sąd wadze czy doniosłości poszczególnych dowodów i dokonanie odmiennej oceny niż ta dokonana przez sąd.

Skarżący, podnosząc zarzut art. 233 § 1 k.p.c., nie sprostał powyższym wymogom. Nie wykazał żadnych istotnych błędów logicznego rozumowania czy sprzeczności oceny materiału dowodowego z doświadczeniem życiowym, jak również bezzasadnego pominięcia dowodów. Tym samym zarzut naruszenia art. 233 § k.p.c. okazał się być niezasadny.

Spór w niniejszej sprawie koncentrował się przede wszystkim wokół wykładni art. 28 ust. 1, 31 ust. 1 oraz 32 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, a mianowicie, czy w sytuacji sprzedaży pojazdu objętego ubezpieczeniem i niepoinformowania zakładu ubezpieczeń o dokonanej sprzedaży, dopuszczalne jest zawarcie kolejnej umowy ubezpieczenia w trybie klauzuli prolongacyjnej, a w konsekwencji – odpowiedzialność zbywcy za opłacenie wynikającej z niej składki.

W realiach niniejszej sprawy umowa ubezpieczenia OC przez pozwanego zawarta była do dnia 18 października 2014 roku. W dniu 6 października 2014 roku pozwany sprzedał pojazd objęty ubezpieczeniem. Bezsporne było, że pozwany uiścił wymagane za ten okres składki, zaś żądanie objęte pozwem dotyczyło zapłaty składki ubezpieczeniowej za kolejny okres ubezpieczenia – od dnia 19 października 2014 roku do dnia 18 października 2015 roku. Umowa ta, pomimo sprzedaży pojazdu, wznowiona została automatycznie.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 i 4 wskazanej powyżej ustawy, posiadacz pojazdu mechanicznego, który przeniósł prawo własności tego pojazdu, jest obowiązany do przekazania posiadaczowi, na którego przeniesiono prawo własności pojazdu, potwierdzenia zawarcia umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych oraz do powiadomienia na piśmie zakładu ubezpieczeń, w terminie 14 dni od dnia przeniesienia prawa własności pojazdu, o fakcie przeniesienia prawa własności tego pojazdu i o danych posiadacza, na którego przeniesiono prawo własności pojazdu. Posiadacz pojazdu mechanicznego, na którego przeniesiono prawo własności pojazdu ponosi odpowiedzialność wobec zakładu ubezpieczeń za zapłatę składki należnej za okres od dnia, w którym nastąpiło przeniesienie na niego prawa własności pojazdu. Posiadacz pojazdu mechanicznego, który przeniósł prawo własności tego pojazdu, ponosi solidarną odpowiedzialność z posiadaczem pojazdu, na którego przeniesiono prawo własności pojazdu, za zapłatę składki należnej zakładowi ubezpieczeń za okres od dnia przeniesienia prawa własności do dnia powiadomienia przez niego zakładu ubezpieczeń o okolicznościach, o których mowa w ust. 1.

Jak podkreślał Sąd I instancji, którą to ocenę prawną Sąd Okręgowy w całości podziela, solidarna odpowiedzialność zbywcy i nabywcy pojazdu dotyczy tylko i wyłącznie sytuacji, gdy umowa sprzedaży zawierana jest w trakcie trwania okresu ubezpieczenia, a raty składki pozostały nieopłacone. Tę sytuację należy jednak odróżnić od występującej w niniejszej sprawie, gdyż powód nie wywodzi swoich roszczeń z umowy obowiązującej w chwili sprzedaży pojazdu, lecz z umowy automatycznie wznowionej już po dokonaniu sprzedaży. W tym zakresie brzmienie art. 31 przywołanej ustawy jest jasne i kategoryczne. Stosownie bowiem do wskazanego przepisu, w razie przejścia lub przeniesienia prawa własności pojazdu mechanicznego, którego posiadacz zawarł umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, na posiadacza pojazdu, na którego przeszło lub zostało przeniesione prawo własności, przechodzą prawa i obowiązki poprzedniego posiadacza wynikające z tej umowy. Umowa ubezpieczenia OC ulega rozwiązaniu z upływem okresu, na który została zawarta, chyba że posiadacz, na którego przeszło lub zostało przeniesione prawo własności, wypowie ją na piśmie. W przypadku wypowiedzenia umowy ubezpieczenia OC, ulega ona rozwiązaniu z dniem jej wypowiedzenia. Przepisów art. 28 nie stosuje się.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt rozpoznawanej sprawy, wskazać należy, że poprzednikowi prawnemu powoda nie przysługiwało uprawnienie do automatycznego przedłużenia umowy z pozwanym, gdyż stosowanie art. 28 zostało wyraźnie wyłączonego. Nie miała przy tym znaczenia okoliczność, czy pozwany poinformował o fakcie sprzedaży pojazdu. Umowa uległa rozwiązaniu z upływem okresu, na który została zawarta, tj. z dniem 18 października 2014 roku. Zdaniem Sądu Okręgowego, w niniejszej sprawie nie mogło nastąpić automatyczne wznowienie umowy, a tym samym brak jest podstaw do uznania, by na pozwanym ciążył obowiązek zapłacenia należnej składki ubezpieczeniowej.

Mając powyższe na uwadze, wobec bezzasadności zarzutów sformułowanych
w apelacji oraz nieujawnienia okoliczności, które winny być uwzględnione w toku postępowania drugoinstancyjnego z urzędu, Sąd Okręgowy oddalił apelację powoda
w oparciu o art. 385 k.p.c., jako bezzasadną.