Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 25 sierpnia 2020 roku powód T. S. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 14.720,13 Zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 15 maja 2020 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że roszczenie to wynika ze szkody komunikacyjnej, za którą strona pozwana odpowiada w oparciu o umowę ubezpieczenia oc posiadaczy pojazdów mechanicznych i obejmuje należność z tytułu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, kosztów parkowania tego pojazdu oraz kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Pozwany wnosił o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu. Kwestionował wskazaną w pozwie wysokość kosztów naprawy pojazdu, okres najmu pojazdu zastępczego, zasadność odpłatnego parkowania pojazdu po kolizji oraz tzw. „jezdność” pojazdu po kolizji. Zarzucał, że powód nie współdziałał w procesie likwidacji szkody oraz naruszył obowiązek współdziałania w zakresie minimalizacji szkody.

Pismem z dnia 19 kwietnia 2022 r., doręczonym stronie pozwanej w dniu 26 kwietnia 2022 roku, powód rozszerzył powództwo do kwoty 19.299,85 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 14.720,13 zł od dnia 15 maja 2020 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 4.579,72 zł od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty.

Wyrokiem z dnia 16 maja 2022r. Sąd Rejonowy w Skierniewicach zasądził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda T. S. kwotę 19.299,85 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

a)  od kwoty 6.862,87 zł od dnia 15 maja 2020 roku do dnia zapłaty,

b)  od kwoty 7.857,26 zł od dnia 31 maja 2020 roku do dnia zapłaty,

c)  od kwoty 4.579,72 zł od dnia 27 kwietnia 2022 roku do dnia zapłaty

Nadto, Sąd I instancji zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5.548,94 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem kosztów procesu.

W pozostałej części powództwo zostało oddalone.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia w części uwzględniającej powództwo do kwoty 9705,27 zł wniosła strona pozwana.

Skarżąca zarzuciła rozstrzygnięciu:

1.naruszenie art. 233 § 1 k.p.c., poprzez błędną i zupełnie dowolną ocenę materiału dowodowego, w szczególności:

- dokumentu przyjęcia zgłoszenia szkody z dnia 21 lutego 2020r. ,

- wiadomości e-mail z dnia 20 lutego 2020r. skierowanej do powoda,

-wiadomości sms z dnia 20 lutego 2020r. skierowanej do pełnomocnika poszkodowane ,

- protokołu oględzin pojazdu,

-przesłuchania powoda,

co w rezultacie skutkowało błędnym przyjęciem dziennej stawki za najem pojazdu zastępczego w kwocie 299 zł brutto, zamiast 130,38 zł brutto przy jednoczesnym zupełnym pominięciu, że :

- pozwany niezwłocznie po zgłoszeniu szkody ( tego samego dnia) zaoferował poszkodowanemu możliwość skorzystania z pojazdu zastępczego bezpłatnie, oferta ta była wiążąca, zawierała wszystkie elementy przedmiotowo istotne i miał na celu doprowadzenie do faktycznego bezpłatnego udostępnienia poszkodowanemu pojazdu zastępczego,

- pozwany poinformował poszkodowanego, że w przypadku skorzystania z usług podmiotu zewnętrznego dobowa stawka za wynajem zostanie zweryfikowana do stawki 130,38 zł, tj. kosztów ponoszonego przez pozwanego za najem pojazdu zastępczego w przypadku skorzystania ze złożonej przez niego oferty,

- poszkodowany wybrał najem pojazdu zastępczego, wykraczający ponad dwukrotnie poza maksymalną dzienną stawkę najmu akceptowaną przez pozwanego, co nie było w żaden sposób obiektywnie usprawiedliwione i nosi znamiona przyczynienia się do powiększenia rozmiarów szkody, a to z kolei nie powinno obciążać strony pozwanej,

- czym innym jest stosunek kontraktowy pomiędzy powodem a zewnętrzną wypożyczalnią, gdzie strony mogą ustalić dowolnie stawki, czym innym zaś zobowiązanie wynikające z deliktu;

2.naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sporu, tj. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez błędną oraz niezgodną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego, w szczególności w postaci opinii podstawowej biegłego sądowego z dnia 24 stycznia 2022r. oraz zastąpienie merytorycznych ustaleń biegłego własnymi przekonaniami sądu, a wyrażającymi się poczynieniem przez sąd ustaleniem, zgodnie z którym naprawa pojazdu powoda powinna odbywać się wyłącznie przy użyciu części oryginalnych z logo producenta, podczas gdy do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed kolizji wystarczajaecbyło ubycie części alternatywnych;

3.naruszenie art. 361 § 1 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie oraz art. 362 k.c. i art. 16 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w związku z art. 354 § 2 k.c., poprzez ich niezastosowanie i przejęcie, że żądanie powoda dochodzone pozwem w zakresie dziennej stawki najmu pojazdu zastępczego oraz naprawy pojazdu przy użyciu części jakości O stanowi normalne następstwo zdarzenia z dnia 20 lutego 2020r. w sytuacji gdy:

- naprawa pojazdu powoda jako pojazdu 15 letniego w dniu zdarzenia , przy użyciu części opatrzonych logo producenta nie jest wydatkiem koniecznym do przywrócenia samochodu do stanu technicznej używalności, istniejącej przed uszkodzeniem. Wystarczające jest tu zastosowanie dostępnych części zamiennych oryginalnych bez logo producenta, oznaczonych symbolem (...) ,

- poszkodowany miał możliwość bezpłatnego skorzystania z pojazdu zastępczego zaoferowanego przez pozwanego ;

4.powołując się na złożone zastrzeżenie do protokołu, skarżąca narzuciła także naruszenie przez sąd art. 235 ² k.p.c. § 1 i 2 w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. i art. 286 k.p.c., poprzez nieuwzględnienie wniosku strony pozwanej o zobowiązanie biegłego do ustosunkowania się do twierdzeń i zarzutów podniesionych w piśmie procesowym z dnia 2 marca 2022r., w sytuacji gdy wyjaśnienie ewentualnych równic w parametrach jakości bezpieczeństwa, czy estetyki miedzy częściami O i (...) było istotne z punktu widzenia przedmiotowej sprawy, co w konsekwencji miało wpływ na ustalenie wysokości szkody i należnego powodowi odszkodowania.

W konkluzji skarżąca wniosła o:

1.zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonym zakresie ( tj. co do kwoty 9705,27 zł) oraz poprzez stosowne rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w I instancji;

2. zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym;

3.w trybie art. 380 k.p.c. skarżąca wniosła o rozpoznanie postanowienia sądu z dnia 28 marca 2022r., na mocy którego sąd pominął wniosek o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego, zawarty w piśmie z dnia 2 marca 2022r. oraz o zobowiązanie biegłego do ponownego zapoznania się z materiałem dowodnym i udzielenie odpowiedzi na pytania:

a czy biegły zgadza się z argumentacją podniesioną w piśmie procesowym z dnia 2 marca 2022r., a jeśli nie to dlaczego?

b. czy części (...) są gorszej jakości od części O , a jeśli tak to dlaczego?

c. kto produkuje części O i (...) , czy obie kategorie części zjeżdżają z tej samej taśmy produkcyjnej?

d. w sytuacji gdy podmioty zewnętrzne produkują części na tej samej linii produkcyjnej z użyciem tej samej technologii i tych samych materiałów oraz rygorów w zakresie kontroli, to jaka poza oznaczeniem na opakowaniu jest różnica między tymi częściami?

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Wbrew zarzutom skarżącej podniesionym w apelacji, Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego, znajdujących pełne oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i trafnie określił konsekwencje prawne z nich wynikające.

Ustalenia stanu faktycznego poczynione przez Sąd I instancji, Sąd Okręgowy przyjmuje za własne, bez konieczności ponownego ich przytaczania.

W szczególności, całkowicie chybionym jest zarzut naruszenia przepisów postępowania cywilnego – tj. art. 233 § 1 k.p.c., art. 278 § 1 k.p.c. jak również art. 235 ² § 1 i 2 k.p.c. w zw. art. 278 § 1 k.p.c. i art. 286 k.p.c.

Wbrew zarzutom skarżącej, Sąd I instancji ocenił materiał dowodowy zebrany spawie bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, zakreślonej treścią dyspozycji art. 233 k.p.c.. Ocena materiału dowodowego zebranego w sprawie dokonana przez Sad I instancji jest swobodna, lecz na pewno nie dowolna - nie jest sprzeczna z zasadami logicznego rozumowania, czy doświadczenia życiowego.

Sąd I instancji wskazał dowody, na których oparł dokonane przez siebie ustalenia stanu faktycznego, wskazał również dowody, które pominął oraz szeroko uzasadnił swoją decyzję w tym przedmiocie. Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych uchybień w zakresie argumentacji Sądu I instancji w tym zakresie.

Sąd I instancji w ustaleniach stanu faktycznego wskazał, że ubezpieczyciel w dniu 20 lutego 2020 roku zaproponował powodowi najem pojazdu zastępczego, a powód wyraził wstępne zainteresowanie ofertą i poprosił o doprecyzowanie jej warunków. Umowa przedstawiona przez przedsiębiorcę współpracującego z ubezpieczycielem przewidywała, że z samochodu nie będą mogły korzystać inne osoby niż powód, a także, że samochodem nie można przewozić zwierząt. Ponadto, przesłane powodowi dokumenty dotyczące treści umowy najmu pojazdu zastępczego nie obejmowały załącznika określającego wysokość kar umownych. Na wypadek szkody w pojeździe powód był zobowiązany do częściowego pokrycia jej kosztów. Powód poprosił o zmianę warunków umowy w tym zakresie, jednak w chwili podstawienia mu pojazdu zastępczego pracownik wypożyczalni współpracującej z ubezpieczycielem przedstawił mu dokumenty o pierwotnej treści. Pracownik wypożyczalni domagał się również, aby powód wieczorem, po ciemku, podpisał protokół przekazania pojazdu i potwierdził opisany w nim stan zewnętrzny pojazdu. Powód ostatecznie odmówił zawarcia umowy najmu pojazdu zastępczego i wynajął go na własną rękę od przedsiębiorcy, który nie stawiał takich ograniczeń w korzystaniu samochodu.

W świetle tych ustaleń, nie sposób zgodzić się ze skarżącą, ze strona pozwana skutecznie przedstawiła powodowi propozycje najmu pojazdu zastępczego, która spełniała wymogi powoda. Tym samym, w ocenie Sądu Okręgowego, brak jest podstaw do twierdzenia, ze powód zobligowany był do korzystania z propozycji strony pozwanej.

Nie sposób także zgodzić się ze skarżącym także i w tym zakresie, że Sąd I instancji wadliwie określił wysokość kosztów naprawy przedmiotowego pojazd, a co za tym idzie zarzut naruszenia art. 235 ² § 1 i 2 k.p.c. w zw. art. 278 § 1 k.p.c. I art. 286 k.p.c. jest całkowicie nieuzasadniony,

Sąd I instancji pominął wniosek o uzupełnienie opinii biegłego ds. techniki samochodowej złożony przez pełnomocnika strony pozwanej w piśmie z dnia 7 marca 2022 roku (pismo k. 409 – 410, postanowienie z dnia 28 marca 2022, k. 416). Jak trafnie wskazał Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, z treści opinii biegłego wynikało jednoznacznie, że użycie do naprawy części alternatywnych, także o jakości (...), nie pozwala na odtworzenie cech wytrzymałościowych pojazdu. Biegły wskazał, że w odniesieniu do tych części brak jest zaświadczeń potwierdzających, że spełniają one normy producenta pojazdu, a nie tylko normy dystrybutora czy wytwórcy danej części. Zaświadczeń takich nie można uzyskać przy zakupie tych części, a nadto informacje o ich istnieniu nie widnieją w programach kalkulacyjnych. Stąd ustalenie szacunkowych kosztów naprawy pojazdu przy zastosowaniu tych części nie daje gwarancji skuteczności naprawy. Gwarancję taką na etapie kosztorysowania daje tylko zastosowanie części jakości O.

W tym miejscy należy zauważyć, że w toku postępowania likwidacyjnego ubezpieczyciel nie stwierdził, iż przed zdarzeniem w pojeździe były zamontowane inne części niż oryginalne, czyli oznaczone logo producenta pojazdu. Przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego wymaga zastosowania w procesie naprawy takich samych części, co uszkodzone.

W tym stanie rzeczy, zdaniem Sądu Okręgowego, Sad I instancji prawidłowo uznał, że uwzględnienie wniosku o uzupełnienie dowodu z opinii biegłego zmierzałoby wyłącznie do przedłużenia postępowania .

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany postanowienia Sądu I instancji z dnia 28 marca 2022r. – w trybie art. 380 k.p.c.

Całkowicie chybiony jest także zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisów prawa materialnego tj. art. 361 § 1 k.c. i art. 362 k.c. oraz art. 16 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w związku z art. 354 § 2 k.c..

Zgodnie z treścią przepisu art. 361 § 2 k.c. naprawienie szkody obejmuje wszelkie poniesione straty. Stosownie do art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić poprzez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź też zapłatę odszkodowania pieniężnego zależnie od wyboru poszkodowanego.

Zdaniem Sądu Okręgowego, w rozpoznawanej sprawie Sąd I instancji w sposób prawidłowy ustalił wysokość pełnego odszkodowania należnego powodowi.

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, zarówno koszty naprawy pojazdu określone w oparciu o opinię biegłego sądowego, jak też wysokość odszkodowania z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego, były wyliczone w sposób prawidłowy.

Ustalając wysokość kosztów naprawy pojazdu, Sąd I instancji zasadnie określił je na poziomie 17.533,34 zł.. Sąd I instancji prawidłowo oparł się na opinii biegłego ds. techniki samochodowej, co do braku gwarancji skuteczności naprawy przy zastosowaniu w jej procesie części innych niż jakości O. Zgodzić należy się z Sądem I instancji, że strona pozwana nie wykazała, aby w uszkodzonym pojeździe w dacie zdarzenia wywołującego szkodę, zamontowane były inne części, niż wspomniane wyżej, w tym jakości (...).

Zgodzić należy się w pełni z Sądem I instancji, że w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, wynajęcie przez powoda pojazdu zastępczego nie sposób uznać za naruszenia obowiązku współdziałania w zakresie dążenia do minimalizacji szkody przy wyborze kontrahenta. Z zeznań powoda jednoznacznie wynika, że przedstawiona przez przedsiębiorcę współpracującego z ubezpieczycielem oferta nie spełniała uzasadnionych oczekiwań poszkodowanego, a nadto, była dla niego mniej korzystna (udział własny w ewentualnej szkodzie). Co więcej, opisany przez powoda sposób działania wynajmującego pojazd pozwala powziąć poważne wątpliwości co do rzetelności świadczonych usług (brak kompletu dokumentów, domaganie się od powoda potwierdzenia stanu pojazdu przy braku możliwości jej zweryfikowania przez poszkodowanego ze względu na porę dnia).

Na marginesie należy jedynie zauważyć, że w toku postępowania przed Sądem I instancji strona pozwana nie kwestionowała rynkowości stawki za dobę najmu pojazdu zastępczego.

W tym stanie rzeczy, w ocenie Sądu Okręgowego, w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego brak było podstaw do kwestionowania przyjętej przez Sąd I instancji wysokości należnego powodowi odszkodowania.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz.U. poz. 1800 ze zm.).