Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 11 grudnia 2017 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi:

1. zasądził od Miasta Ł. na rzecz S. J. kwotę 404 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 28 marca 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty;

2. oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

3. zasądził od Miasta Ł. na rzecz S. J. kwotę 315 złotych tytułem zwrotu części kosztów procesu;

4. nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych:

a/ od S. J. kwotę 208,14 złotych;

b/ od Miasta Ł. kwotę 287,43 złotych.

Powyższy wyrok wynikał z uznania za częściowo zasadne częściowo żądanie przyznania odszkodowania z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego osobie uprawnionej. Sąd Rejonowy nie uwzględniając roszczenia ponad kwotę 404 złote uznał je za nieudowodnione wskazując, że powódka nie wykazała, aby w okresie dochodzonym w pozwie mogłaby zaoferować należąc do niej lokal w stanie umeblowanym, uzasadniającym podwyższenie odszkodowania do wyliczonej przez biegłego kwoty 700 złotych. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na ustalenie rzeczywistego stanu lokalu, powódka nie zgłosiła zaś żadnych dowodów na tę okoliczność.

Apelację od powyższego wyroku w części oddalającej powództwo wywiodła powódka, wnosząc o jego zmianę poprzez zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kwoty 700 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 19 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty.

Skarżąca podniosła, że Sąd Rejonowy błędnie uznał jej żądania
w wysokości przewyższającej zasądzoną kwotę za nieudowodnione, gdyż wysokość możliwego do uzyskania czynszu najmu mieszkania umeblowanego nie leży w kwestii dowodzenia, a jedynie racjonalności działania, której braku po stronie powódki nie można z góry przyjąć. Powódka zakwestionowała również datą początkową odsetek wskazując, że wymagalność zobowiązania pozwanego należy już od dnia kiedy doręczono mu wezwania do próby ugodowej.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja jest niezasadna.

Ustalenia faktyczne, jak również ocena prawna przedstawiona
w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia przez Sąd Rejonowy, znajdują pełną akceptację Sądu Okręgowego.

Powódka kwestionując wysokość przyznanego jej odszkodowania z tytułu niedostarczenia przez pozwanego lokalu socjalnego opiera swoje stanowisko na twierdzeniu, że poniesiony przez nią uszczerbek majątkowy odpowiada rynkowej wysokości czynszu możliwego do uzyskania za lokal w stanie umeblowanym. Pogląd ten nie zasługuje na uwzględnienie. Skarżąca nie dostrzega, iż co prawda podstawa i zakres odpowiedzialności gminy został
w sposób odrębny określony w art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1610), zasady ustalenia wysokości świadczenia należnego właścicielowi lokalu są właściwe dla ogólnych przesłanek odpowiedzialności deliktowej, w ramach których obowiązek wykazania wysokości szkody spoczywa na poszkodowanym. Zgodnie z art. 6 k.c. obowiązkiem powódki było zatem wykazanie wysokości utraconych korzyści realnie możliwych do osiągnięcia. Zachodzi przy tym potrzeba wyjaśnienia, że ciężar wykazania okoliczności warunkujących uzyskanie potencjalnej korzyści w wysokości dochodzonej pozwem podlega właściwym dla przepisów postępowania cywilnego regułom dowodzenia
o faktach, nie zaś dowolnym kryteriom, w szczególności wymienionym przez skarżącą względom „racjonalności działania”. Zresztą ustawodawca konstruując podstawy odpowiedzialności gminy zawarł już w nich pewną racjonalność działania właściciela lokalu wyrażającą się w założenia, że gdyby gmina dostarczyła lokal socjalny osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właściciel lokalu podjąłby w ogóle starania o jego wynajęcie na wolnym rynku. To swoiste domniemanie, nie zwalnia jednakże właściciela lokalu dochodzącego odszkodowania z mocy art. 18 ust. 5 cyt. ustawy od powinności wykazania wysokości czynszu realnie możliwego do uzyskania z wynajmu należącego do niego lokalu. Truizmem jest twierdzenie, że wysokość czynszu determinowana jest nie tylko specyfiką lokalnego rynku, ale także parametrami samego lokalu, w tym jego standardem wykończenia i wyposażenia. Stąd też nie budzi zastrzeżeń konkluzja Sądu Rejonowego, że powódce należy się odszkodowanie w minimalnej wysokości ustalonej przez biegłego dla lokalu nieumeblowanego, gdyż nie wykazała ona, iż mogłaby zaoferować potencjalnemu najemcy lokal umeblowany. Nie powtarzając słusznych w tej mierze wywodów zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, wyeksponować ponadto należy, iż w celu wykazania utraconych korzyści
z powodu niedostarczenia przez gminę osobie uprawnionej lokalu socjalnego, nie wystarcza samo tylko stwierdzenie potencjalnych możliwości osiągnięcia korzyści z wynajęcia należącego do właściciela lokalu. Wymaga się, aby te potencjalne możliwości miały zakotwiczenie w rzeczywistości. To zakotwiczenie powinno przybrać postać rzeczywiście istniejącej możliwości osiągnięcia konkretnych korzyści z uwzględnieniem właściwości i standardu lokalu. Tymczasem strona powodowa, poza gołosłownym zapewnieniem pełnomocnika, że powódka potencjalnie zaoferowałaby do wynajęcia lokal umeblowany, nie przedstawiła żadnego dowodu na tę okoliczność. Prawidłowości powyższego stwierdzenia w niczym nie podważa załączona do apelacji kalkulacja koszów wyposażenia mieszkania. Niezależnie bowiem od faktu, że dane zawarte zestawieniu nie poddają się żadnej weryfikacji co do prawidłowości ich wyliczenia, wskazać trzeba, iż odwołują się one jedynie do potencjalnego wyposażenia lokalu. Pamiętać zaś cały czas trzeba, że zwrotowi na rzecz powódki podlegają tylko korzyści możliwe realnie do osiągnięcia.

Chybione są także zarzuty powódki odnoszące się do daty początkowej zasądzonych na jej rzecz odsetek ustawowych. Sąd I instancji trafnie wskazał, że należą się one najwcześniej od daty posiedzenia pojednawczego. Z akt sprawy nie wynika bowiem, że powódka sprecyzowała swoje żądanie względem pozwanego wcześniej, aniżeli na posiedzeniu wyznaczonym
w związku z wezwaniem do próby ugodowej.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uznał, iż apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów mogących podważyć stanowisko Sądu Rejonowego, a tym samym jako bezzasadna podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98
§ 1 k.p.c. w związku z § 2 pkt 1 i § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku ( Dz.U.2015.1804. ze zm.). Na koszty te złożyła się kwota 120 złotych kosztów zastępstwa procesowego.