Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 4 czerwca 2014 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, Wydział XVIII Cywilny w sprawie o sygnaturze akt XVIII C 2666/13 z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. przeciwko B. Z. o zapłatę: 1. zasądził od pozwanej B. Z. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 2.208,87 złotych, z ustawowymi odsetkami od dnia 10 września 2012 roku do dnia zapłaty;
2. oddalił powództwo w pozostałej części, 3. nie obciążył pozwanej B. Z. kosztami procesu.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o ustalenie, iż w dniu 15 czerwca 2004 roku pozwana zawarła z (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w K. umowę o korzystanie z karty kredytowej. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 1 lutego 2005 roku (...) Bank (...) przeniósł na powoda wierzytelność przysługującą mu od pozwanej. Zgodnie z wyciągiem z ksiąg bankowych powoda wystawionym w dniu 6 czerwca 2012 roku zobowiązanie pozwanej z tytułu zaciągniętego kredytu wyniosło łącznie kwotę 8908,87 złotych. W dniu 19 lutego 2013 roku powód zawarł z C. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności. W okresie od dnia 6 sierpnia 2012 roku do dnia 14 sierpnia 2013 roku pozwana z tytułu zaciągniętego zobowiązania spłaciła łącznie kwotę 6.700 złotych.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd I instancji zważył, iż roszczenie powoda zasługuje na uwzględnienie jedynie w części. Sąd a quo argumentował, iż do dnia wyrokowania pozwana zapłaciła łącznie kwotę 6.700 złotych, którą to należy odjąć od dochodzonego przez powoda roszczenia w wysokości 8908,87 złotych. Tym samym Sąd Rejonowy zasądził na rzecz powoda kwotę 2.208,87 złotych ( (...),87 - 6.700 = 2.208,87), w pozostałym zaś zakresie powództwo oddalił.

O odsetkach Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. Natomiast o kosztach procesu Sąd Rejonowy rozstrzygnął w oparciu o art. 102 k.p.c., uznając, iż w niniejszej sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek pozwalający na zastosowanie wobec pozwanej dobrodziejstwa zwolnienia od ponoszenia kosztów postępowania. Sąd meriti wskazał, iż pozwana samodzielnie prowadzi gospodarstwo domowe, miesięcznie ponosi wydatki w kwocie 640 złotych z tytułu czynszu oraz 200 złotych za prąd i gaz. Pozwana osiąga dochód w wysokości 1690 złotych miesięcznie. Ponadto pozwana wykazała wyraźną i bezsprzeczną chęć zaspokojenia roszczenia; nieterminowość spłat spowodowany był brakiem otrzymania przez pozwaną informacji o przelewie wierzytelności i związaną z tym niepewnością kto jest jej wierzycielem i co za tym idzie, komu przysługuję przedmiotowa wierzytelności. Z powyższych względów Sąd Rejonowy uznał, iż niezasadnym byłoby obciążenie pozwanej kosztami procesu.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiódł powód, zaskarżając je w części, to jest w zakresie pkt I i III. Skarżący zarzucił:

-

naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę materiału dowodowego, wyprowadzenie wniosków sprzecznych z stanem faktycznym przez przyjęcie, iż roszczenie powoda zostało spłacone do wysokości 6.700 złotych, podczas gdy suma dokonanych przez pozwaną do dnia wniesienia pozwu wpłat wyniosła 5.700 złotych;

-

naruszenie art. 102 k.p.c. poprzez błędne uznanie, iż w przedmiotowej sprawie zaszła konieczność zastosowania zasady słuszności.

W konkluzji apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w części, co do pozostałej kwoty nieuregulowanej przez pozwaną oraz zasądzenie na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Nadto skarżący wniósł o zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. /apelacja – k. 92-93/

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Wobec rozpoznania sprawy w postępowaniu uproszczonym Sąd Okręgowy na podstawie art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. ograniczył uzasadnienie jedynie do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku zapadłego w postępowaniu odwoławczym z przytoczeniem przepisów prawa. Sąd Okręgowy miał także na uwadze, że w postępowaniu uproszczonym zgodnie z art. 505 ⁹ § 1 ¹ k.p.c. apelację można oprzeć tylko na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, bądź naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy.

Przed przystąpieniem do merytorycznego rozpatrzenia apelacji wskazać należy na kwestię zakresu zaskarżenia. Powód w wywiedzionym przez siebie środku odwoławczym wskazuje, iż Sąd Rejonowy winien zasądzić na jego rzecz od pozwanej kwotę 3.208,87 złotych, gdyż pozwana od dnia wniesienia pozwu uiściła łącznie kwotę 5.700 złotych, a nie jak mylnie przyjął Sąd I instancji kwotę 6.700 złotych. Ponadto skarżący uważa, iż Sąd Rejonowy niezasadnie odstąpił od obciążenia pozwanej kosztami postępowania pierwszoinstancyjnego. W tym stanie powód powinien zaskarżyć wyrok Sądu I instancji w zakresie punktu II i III, to jest w zakresie w jakim Sąd Rejonowy oddalił powództwo co do kwoty 1.000 złotych oraz w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania. Mając powyższe na uwadze niezrozumiałe jest wskazanie przez apelującego, reprezentowanego przez profesjonalnego pełnomocnika, iż zaskarża wyrok Sądu Rejonowego w zakresie punktu I i III. Mogłoby się wydawać, że powód wskazując na punkt I zapadłego w postępowaniu pierwszoinstancyjnym rozstrzygnięcia domaga się kontroli jego prawidłowości co do zasądzonej na jego rzecz kwoty 2.208,87 złotych. Oczywistym jest, iż powód nie ma interesu prawnego w skarżeniu punktu I wyroku Sądu Rejonowego. Wskazanie przez powoda na punkt I wyroku (zamiast na punkt II) wydaje się być wynikiem oczywistej omyłki, albowiem jako wartość przedmiotu zaskarżenia powód wskazał kwotę 1.000 złotych. Należy więc przyjąć, że powód skarży punkt II i III wyroku Sądu I instancji.

Przechodząc do merytorycznego rozpoznania apelacji podnieść należy, iż zamierzonego przez skarżącego skutku nie może odnieść podniesiony przez niego zarzut, iż pozwana od dnia wniesienia pozwu dokonała wpłaty w łącznej wysokości 5,700 złotych, a nie jak mylnie przyjął Sąd Rejonowy kwoty 6.700 złotych. Skarżący argumentował, iż z uwagi na powyższe należało zatem na jego rzecz zasądzić kwotę 3.208,87 złotych, a nie kwotę 2.208,87 złotych. Z przedstawioną argumentacją nie można się zgodzić. W niniejszej sprawie powództwem z dnia 10 września 2012 roku powód domagał się zasądzenia na jego rzecz kwoty 8.908,87 złotych wraz z odsetkami, przy czym na okoliczność wysokości roszczenia powołał się na wyciąg z ksiąg banku. Jak wynika z ustaleń Sądu I instancji, w dniu 6 czerwca 2012 roku powód wystawił wyciąg z ksiąg bankowych, w którym wskazał, iż zadłużenie pozwanej z tytułu zawartej w dniu 15 czerwca 2004 roku umowy o korzystanie z karty kredytowej wynosiło kwotę 8.908,87 złotych. Ustalenia tego skarżący w swojej apelacji nie kwestionuje. Sąd I instancji ustalił także, że pozwana z tytułu zaciągniętego zobowiązania w okresie od dnia 6 sierpnia 2012 roku do dnia 14 sierpnia 2013 roku spłaciła łącznie kwotę 6.700 złotych. Mając powyższe na uwadze Sąd a quo prawidłowo przyjął, iż od dochodzonej pozwem kwoty 8.908,87 złotych, wskazanej w sporządzonym w dniu 6 czerwca 2012 roku wyciągu z ksiąg bankowych, należy odjąć dokonane przez pozwaną wpłaty. Tym samym Sąd I instancji w sposób prawidłowy zasądził na rzecz powoda kwotę 2.208,87 złotych ( (...),87 - 6.700 = 2.208,87), w pozostałym zaś zakresie oddalił powództwo. Powyższej oceny nie jest wstanie zmienić okoliczność, iż pozwana dokonała części wpłat przed wytoczeniem powództwa. Wysokość dochodzonego przez siebie roszczenia powód wykazał poprzez załączenie do pozwu wyciągu z ksiąg bankowych z dnia 6 czerwca 2012 roku. Zatem wszelkie dokonane przez pozwaną wpłaty po tej dacie, to jest po dniu 6 czerwca 2012 roku, należało odjąć od dochodzonej kwoty 8.908,87 złotych.

Chybiony jest także zarzut skarżącego naruszenia art. 102 k.p.c. poprzez odstąpienie od obciążenia pozwanej kosztami postępowania. Zgodnie z przywołanym art. 102 k.p.c. w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Wbrew stanowisku apelującego Sąd Rejonowy podstawy zwolnienia pozwanej z obowiązku zwrotu przeciwnikowi kosztów procesu nie upatruje jedynie w jej sytuacji majątkowej. Sąd I instancji wyraźnie wskazał w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, iż o odstąpieniu od nałożenia na pozwaną kosztów postępowania zadecydowała zarówno jej sytuacja majątkowa, jak i okoliczność, iż pozwana mimo chęci spłaty zaciągniętego zobowiązania nie wiedziała kto jest jej wierzycielem i co za tym idzie, komu przysługuje przedmiotowa wierzytelność, gdyż nie otrzymała informacji o przelewie wierzytelności. W powyższym kontekście należy uznać za trafne stanowisko Sądu Rejonowego, że w niniejszej sprawie mam do czynienia ze szczególną sytuacją, uzasadniającą odstąpienie od obciążenia pozwanej kosztami procesu.

Mając powyższe na uwadze, wobec bezzasadności zarzutów sformułowanych w apelacji oraz nieujawnienia okoliczności, które winny być uwzględnione w toku postępowania drugoinstancyjnego z urzędu, Sąd Okręgowy oddalił apelację w oparciu o art. 385 k.p.c., jako bezzasadną.