Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 31 stycznia 2014 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi:

- pozbawił wykonalności w zakresie punktu 1 tytuł wykonawczy w postaci wyroku tego Sądu z dnia 29 maja 2001 roku (sygn. akt II C 2725/97), wydanego w sprawie z powództwa Miasta Ł. o zapłatę kwoty 15 084,36 złotych, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności w dniu 27 listopada 2006 roku;

- oddalił powództwo co do żądania pozbawienia wykonalności powyższego tytułu wykonawczego w zakresie nakazania opróżnienia lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w Ł. przy ul. (...) oraz rozstrzygnął o kosztach procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, że w wyroku z dnia 29.05.2001 roku nakazano H. P., M. P., Ł. P. i R. P. opróżnienie lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w Ł. przy ul. (...) oraz zasądzono od pozwanych na rzecz powoda Miasta Ł. kwotę 14 413,14 złotych z ustawowymi odsetkami w zakresie kwoty 13 394,87 złotych od 28 listopada 2000 roku do dnia zapłaty. Klauzulę wykonalności nadano w dniu 27.11.2006 roku.

Na podstawie powyższego tytułu wykonawczego wierzyciel w całości wszczął egzekucję wnioskiem z 29.02.2012 roku.

H. P. i M. P. zawarli z Miastem Ł. porozumienie w sprawie ratalnej spłaty zadłużenia i spłacili należność zasądzoną wyrokiem z dnia 29.05.2001 roku, zatem zobowiązanie wygasło.

Strona pozwana w niniejszej sprawie nie składała przed komornikiem wniosku o umorzenie postępowania egzekucyjnego w zakresie eksmisji.

Sąd I instancji, powołując się na przepis art. 213 § 2 k.p.c., uwzględnił powództwo w części, w jakiej zostało ono uznane przez stronę pozwaną. Natomiast żądanie pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w zakresie nakazania eksmisji pozwanej uznał za bezzasadne. Wskazał na przepis art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. zezwalający na pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności, jeżeli po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane; gdy tytułem egzekucyjnym jest orzeczenie sądowe powództwo może być oparte także na zdarzeniach, które nastąpiły po zamknięciu rozprawy. Powódka oparła swoje żądanie na twierdzeniu, iż doszło pomiędzy stronami do nawiązania stosunku najmu przez czynności dorozumiane w postaci rezygnacji z działań zmierzających do opróżnienia lokalu przez dłuższy czas, co jest równoznaczne z milczącą zgodą na kontynuowanie najmu. Jednak powódka nie przedstawiła żadnych dowodów uzasadniających jej twierdzenia w świetle art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. Nie mogą stanowić takiego dowodu przypuszczenia powódki, a tym bardziej brak aktywności egzekucyjnej wierzyciela.

Apelację od powyższego orzeczenia wniosła H. P. zaskarżając je w części, a mianowicie co do pkt 2 wyroku oddalającego jej powództwo. Zarzuciła niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy - w szczególności niewyjaśnienie powodów, dla których strona pozwana przez szereg lat rezygnowała z możliwości odzyskania lokalu pomimo posiadania prawomocnego wyroku uprawniającego do opróżnienia lokalu oraz niewłaściwą ocenę dowodów i przyjęcie, że są one niewystarczające do uznania za udowodnione okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Skarżąca wniosła o uchylenie wyroku w zakresie pkt 2 i uwzględnienie jej roszczenia w tym zakresie. Zgłosiła również wnioski dowodowe: o dopuszczenie dowodu z akt Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie II C 2725/97 oraz z akt komornika M. K. w sprawie Km 596/12.

Na rozprawie apelacyjnej pełnomocnik powódki złożył dodatkowe dokumenty: kopię wypowiedzenia stawki czynszowej z 24.03.2005 r. i kopię aneksu do umowy najmu z tej daty, dotyczącą zmiany wysokości czynszu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest bezzasadna, a podniesione w niej zarzuty są chybione.

Pozwana wniosła apelację samodzielnie i sformułowała zarzuty bez przytoczenia przepisów prawa, jednak treść zarzutów apelacyjnych oraz uzasadnienie apelacji wskazują, że skarżąca zarzuca naruszenie przepisów prawa procesowego. Apelacja skupia się bowiem na twierdzeniu, że Sąd I instancji nie wyjaśnił wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a ponadto niewłaściwie ocenił zgromadzone w sprawie dowody.

W nawiązaniu do zarzutów apelacyjnych należy zauważyć, że jedną z naczelnych zasad postępowania cywilnego jest jego kontradyktoryjność, określona w art. 3 k.p.c., zgodnie z którym strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dokonywać czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami, dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. Przepis ten nie nakłada na sąd obowiązku dążenia do wykrycia prawdy obiektywnej (materialnej) bez względu na procesową aktywność stron. Przeciwnie, zgodnie z art. 232 k.p.c., sąd orzeka na podstawie twierdzeń i dowodów dostarczonych przez strony, a sam sąd utracił uprawnienie do prowadzenia dochodzenia w celu poszukiwania dowodów. Sąd wprawdzie może dopuścić dowód niewskazany przez stronę, ale musi być to usprawiedliwione szczególnymi okolicznościami w sprawie, nie może prowadzić do naruszenia bezstronności sądu, a w szczególności stanowić działania podjętego wyłącznie w interesie jednej ze stron (tak Sąd Najwyższy m.in. w wyroku z 4.01.2007r, V CSK 377/06, opubl. OSP 2008/1/8/47; w wyroku z 15.09.2006r, I PK 97/06, opubl. OSN Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych (...)-18/251/733; w wyroku z 27.01.2004r, II CK 382/02, opubl. w systemie L.). Tylko na stronach spoczywa ciężar dowodu, o którym mowa w art. 6 k.c. W konsekwencji nie ciąży na sądzie obowiązek czuwania, by zostały wyjaśnione wszelkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia. W myśl przepisu art. 224 § 1 k.p.c., przewodniczący zamyka rozprawę po przeprowadzeniu dowodów i udzieleniu głosu stronom. Przytoczony przepis nie wymaga by uprzednio zostały wyjaśnione okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia.

W realiach rozpoznawanej sprawy Sąd pouczył pełnomocnika powódki o treści art. 6 k.c. oraz w trybie art. 210 § 2 ¹ k.p.c. i po udzieleniu głosów stronom, w braku wniosków dowodowych, zamknął rozprawę. Podkreślić przy tym należy, że Sąd Rejonowy nie oddalił żadnego wniosku dowodowego strony powodowej. W postępowaniu Sądu I instancji nie sposób doszukać się naruszenia któregokolwiek z powołanych wyżej przepisów.

Zarzut niewłaściwej oceny dowodów należy odczytać jako zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c.

Zarzut naruszenia tego przepisu był wielokrotnie przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego. Wspierając się argumentacją, zawartą w licznych orzeczeniach Sądu Najwyższego, należy podkreślić, że postawienie zarzutu obrazy art. 233 § 1 k.p.c. nie może polegać na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego przyjętego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów. Skarżący powinien wykazywać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że sąd rażąco naruszył ustanowione w wymienionym przepisie zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów i że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy. Fakt, że określony dowód został oceniony niezgodnie z intencją skarżącego, nie oznacza naruszenia omawianego przepisu. Ocena dowodów należy do sądu orzekającego i nawet w sytuacji, w której z dowodu można było wywieść wnioski inne niż przyjęte przez sąd, nie dochodzi do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to taka ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów, choćby dowiedzione zostało, że z tego samego materiału dałoby się wysnuć równie logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego wnioski odmienne. Nie jest tu wystarczająca sama polemika naprowadzająca wnioski odmienne, lecz wymagane jest wskazanie, w czym wyraża się brak logiki lub uchybienie regułom doświadczenia życiowego w przyjęciu wniosków kwestionowanych (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/99, OSNC 2000/7-8 poz. 139 i z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/2000, OSNC 2000/10 poz. 189, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 7 czerwca 2006 roku, I ACa 1407/05 opublikowany w systemie L.).

W rozpoznawanej sprawie omawiana zasada z art. 233 § 1 k.p.c. nie została naruszona. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy dokonał analizy stanu prawnego w zestawieniu z ustaleniami faktycznymi dokonanymi w niniejszej sprawie. Zgodzić się należy z Sądem pierwszej instancji, że strona powodowa nie udowodniła swoich twierdzeń będących podstawą faktyczną żądania pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w zakresie orzeczenia eksmisji. Na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego nie zostały przedłożone żadne dowody na poparcie twierdzeń powódki o nawiązaniu stosunku najmu w sposób dorozumiany. Dowody takie zostały zgłoszone po raz pierwszy w apelacji oraz na rozprawie apelacyjnej. Zostały one jednak pominięte stosownie do przepisu art. 381 k.p.c., który ogranicza możliwość zgłaszania nowych faktów i dowodów przed sądem drugiej instancji, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Zgłaszając nowe dowody apelująca nie wskazała przyczyn, dla których dowodów tych nie mogła wskazać wcześniej. Nie jest przyczyną usprawiedliwiającą zgłoszenie dowodu dopiero na etapie postępowania przez Sądem Okręgowym okoliczność, że strona dysponująca wieloma różnymi dokumentami nie odszukała ich we właściwym czasie.

Z powyższych względów, na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną.

Już tylko na marginesie należy zauważyć, że wniosek o udzielenie zabezpieczenia poprzez zawieszenie postępowania egzekucyjnego w sprawie o sygn. Km 596/12, zgłoszony na rozprawie apelacyjnej ustnie do protokołu sądowego, nie mógł być przedmiotem rozpoznania przez Sąd Okręgowy. Obowiązujące przepisy nie zezwalają na zgłaszanie wniosków o udzielenie zabezpieczenia w formie ustnej. Przeciwnie, z przepisu art. 736 § 1 k.p.c. wynika jednoznacznie, że wymagana jest forma pisemna, ponieważ wniosek powinien odpowiadać wymaganiom przepisanym dla pisma procesowego. Tym samym wniosek ustny, zgłoszony przez pełnomocnika powódki, nie jest skuteczną czynnością procesową.