Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 30 maja 2022 roku, Sąd Rejonowy dla Łodzi- Widzewa w Łodzi w sprawie z powództwa T. B. przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę:

zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda T. B. kwotę 1.887,01 zł
wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 9 stycznia 2021 roku do dnia zapłaty,

oddalił powództwo w pozostałej części;

zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda T. B. kwotę 358 zł tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty,

nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa
w Ł. tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych:

a) od powoda T. B. kwotę 15,49 zł ze świadczenia zasądzonego w punkcie 1 wyroku,

b) od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 11,07 zł od uwzględnionej części powództwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając rozstrzygnięcie w części, a to w zakresie pkt. 2 wyroku co do oddalonego powództwa w zakresie kwoty 2.639,94 zł oraz w zakresie pkt. 3 będącego następstwem zaskarżenia pkt 2.

Zaskarżonemu orzeczeniu apelujący zarzucił:

naruszenie przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na wynik sprawy tj.:

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego polegające na niewłaściwej ocenie treści wiadomości e - mail z dnia 10 października 2020 roku i tym samym przyjęcie przez Sąd I instancji, że pozwany zaoferował najem pojazd zastępczy przy współpracy jednego ze swoich asystorów w sytuacji, gdy w rzeczywistości taka sytuacja nie miała miejsca, zaś pozwany przesłał jedynie ogólne informacje dotyczące akceptowanych przez niego kwot - przy czym dysponował od dnia zgłoszenia stosownymi danymi Powoda i mógł przedstawić realną, rzetelną i weryfikowalną ofertę najmu pojazdu zastępczego;

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego polegające na niewłaściwej ocenie treści wiadomości e - mail z dnia 14 października 2020 roku wysłanego przez powoda do pozwanego i tym samym przyjęcie przez Sąd, że powód miał możliwość skorzystania z „oferty” pozwanego, w sytuacji gdy powód, zanim jeszcze otrzymał informacje o możliwości najmu pojazdu zastępczego od pozwanego, wysłał do ozwanego maila przypominającego o trwającym najmie, o braku kontaktu ze strony pozwanego w zakresie najmu pojazdu zastępczego oraz prośbę o pilny kontakt w celu ustalenia warunków zakończenia najmu u powoda oraz kontynuacji najmu u pozwanego, a pozwany zignorował drugą prośbę o organizację pojazdu zastępczego;

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego polegające na niewłaściwej ocenie treści pism Ubezpieczyciela z dnia 14 i 15 października 2020 roku i tym samym przyjęcie przez Sąd I instancji, że Ubezpieczyciel wysłał pisma odpowiednio 14 i 15 października, a powód otrzymał je odpowiednio 14 i 15 października 2020 roku podczas gdy z w/w pism wynika, że pisma te zostały wysłane pocztą odpowiednio 15 i 16 października 2020 roku, a wpłynęły do powoda w późniejszym okresie tj. zapewne 19 i 20 października 2020 roku tj. po upływie 9 i 10 dni od dnia zgłoszenia zapotrzebowania na pojazd zastępczy co winno skutkować przez Sąd przyjęciem, że informacja o możliwości organizacji pojazdu zastępczego była spóźniona a działania pozwanego były nakierowane wyłącznie na tworzenie pustych dokumentów w ramach akt szkody, a nie na realną pomoc poszkodowanemu w postaci wynajmu pojazdu zastępczego;

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego polegające na niewłaściwej i sprzecznej z logiką ocenie dowodu w postaci umowy cesji z dnia 10 października 2020 roku i tym samym przyjęcie przez Sąd I instancji, że powód nie poinformował poszkodowanego, że Ubezpieczyciel zaoferował możliwość organizacji najmu pojazdu zastępczego, w sytuacji, w której powód był uprawniony do prowadzenia likwidacji szkody w imieniu poszkodowanego, Ubezpieczyciel zaś, w toku postępowania likwidacyjnego, nie przedstawił żadnej oferty najmu pojazdu zastępczego tylko ogólne informacje, że ma możliwość zorganizowania najmu pojazdu zastępczego, tym samym niezasadne było informowanie poszkodowanego o losowych kwotach i bliżej nieokreślonych warunkach najmu przedstawionych przez pozwanego, w sytuacji gdy brak było ze strony pozwanego realnych działań zmierzających do podmiany wynajmowanego od powoda pojazdu zastępczego;

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego polegające na niewłaściwej i sprzecznej z logiką ocenie dowodu w postaci postanowień umowy wynajmu pojazdu zastępczego poprzez zignorowanie faktu, że brak współpracy pozwanego w zakresie ustalenia warunków zakończenia wynajmu u powoda i jednostronne zakończenie najmu przez poszkodowanego w celu skorzystania z innego pojazdu zastępczego skutkowałoby po stronie poszkodowanego koniecznością zapłacenia kary umownej.

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego polegające na niewłaściwej i sprzecznej z logiką ocenie dowodu poprzez przyjęcie, że stawka Pozwanego winna dotyczyć okresu od 6 dnia najmu do 33 dnia najmu, podczas gdy jakiekolwiek pismo od ubezpieczyciela dotarło do Powoda dopiero w dniu 20 października 2020 roku, a P. w ramach likwidacji szkody zapewniał pojazd wyłącznie na 21 dni podczas gdy, zakładając że pozwany faktycznie podjął działania w celu organizacji pojazdu zastępczego poszkodowanemu, przez pierwsze 10 dni winna być przyjęta stawka powoda (10- 20 października 2020 roku), 11 dni po stawce pozwanego (21-30 października 2020 roku), 18 dni po stawce powoda (31 października -17 listopada 2020 roku).

art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i tym samym przyjęcie przez Sąd I instancji, że to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia, iż informacje przedstawione przez pozwanego nie wykraczały poza zwykły informacyjny charakter, a także, iż Ubezpieczyciel bądź podmioty z nim współpracujące odmówiły zorganizowania najmu zastępczego pojazdu dla poszkodowanego bądź zaoferowały je na mniej korzystnych warunkach niż powód, podczas gdy w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że stawka powoda jest stawką rynkową, oferta powoda była poszkodowanemu znana, zaś to pozwany twierdził, że zaoferował organizację najmu pojazdu zastępczego, przy czym nie przytoczył on żadnych dowodów, które potwierdzałyby, że pozwany faktycznie chciał podmienić pojazd zastępczy, pojazd rzeczywiście zostałby wynajęty po wskazanej przez pozwanego stawce, przy czym rolą pozwanego było dokładne wykazanie warunków, zasad i regulaminu współpracy z asystorem;

art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i tym samym przyjęcie przez Sąd I instancji, że pozwany udowodnił, że faktyczny koszt jaki by poniósł gdyby najem odbył się za jego pośrednictwem to kwota deklarowana wyłącznie w pismach Pozwanego, podczas gdy wobec kwestionowania tego faktu przez powoda już w pozwie, to na pozwanym spoczywał ciężar dowodu w zakresie wykazania, że faktycznie miał możliwość wynajęcia pojazdu zastępczego po stawce 70 zł brutto.

naruszenie przepisu prawa materialnego, a to:

art. 361 § 2 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie tj. brak zasądzenia należnej powodowi kwoty odszkodowania w pełnej wysokości, a tym samym naruszenie zasady pełnego odszkodowania, podczas gdy powód wykazał zasadność stawki.

Wobec podniesionych zarzutów apelujący wniósł w zakresie pkt. 2 o zmianę wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda dalszej kwoty 2.639,94 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 9 stycznia 2021 roku do dnia zapłaty, a także o zmianę pkt. 3 i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych, a także o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych za postępowanie przed Sądem II Instancji. Ponadto skarżący wniósł o dopuszczenie dowodu z wydruku ze strony Poczty Polskiej w zakresie daty odebrania przez powoda pisma z dnia 15 października 2020 roku na fakt daty poinformowania powoda przez pozwanego o możliwości organizacji pojazdu zastępczego.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie w całości jako bezzasadnej, a także o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy dodatkowo ustalił:

Pismo pozwanego z dnia 15 października 2020 roku zostało doręczone powodowi w dniu 20 października 2020 roku.

(dowód: wydruk ze śledzenia przesyłek Poczty Polskiej – k. 184)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się o tyle zasadna, że skutkowała zmianą zaskarżonego orzeczenia.

Sąd II instancji podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego oraz częściowo ocenę dowodów wyrażoną w pisemnych motywach rozstrzygnięcia, przyjmując je za własne, co skutkuje równocześnie ograniczeniem uzasadnienia do rozpoznania przedstawionych w apelacji zarzutów dotyczących prawa procesowego i materialnego (art. 387 § 2 ¹ pkt 1 k.p.c.). Ustalenia Sądu Rejonowego wraz z ustaleniem uzupełnionym w postępowaniu apelacyjnym stanowią podstawę faktyczną rozstrzygnięcia.

Zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. okazały się o tyle zasadne, że ich uwzględnienie stało się przyczyną skorygowania zaskarżonego orzeczenia stosownie do wniosków zawartych w złożonym środku odwoławczym.

Ma rację skarżący, że przyjęcie przez Sąd I instancji ustalenia, że już w dniu 14 i 15 października 2020 r. powód został poinformowany przez pozwanego o możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego jest nieuzasadnione, bo sprzeczne z zebranymi w sprawie dowodami. Sąd Rejonowy zasugerował się jedynie datami wygenerowania pism przez pozwanego, pomijając kwestię ich doręczenia powodowi tak, by mógł zapoznać się z ich treścią, co z kolei nie zostało w sprawie wykazane przez pozwanego. Przedmiotowe pisma pozwanego zostały wysłane do powoda do Ł. za pośrednictwem Poczty Polskiej z placówki w S., zatem już z tej przyczyny nie można przyjąć, by pisma te zostały doręczone powodowi w tym samym dniu zważywszy na odległość i powszechnie znany fakt, iż Poczta Polska nie doręcza przesyłek w dniu ich nadania. Powyższe zostało również udowodnione za pomocą przeprowadzonego w postępowaniu apelacyjnym dowodu z wydruku ze strony śledzenia przesyłek Poczty Polskiej, z którego wynika, że przesyłka pozwanego z dnia 15 października 2020 roku została doręczona powodowi w dniu 20 października 2020 roku. Na tej podstawie Sąd Okręgowy przyjął, że pisma pozwanego z 14 i 15 października 2020 roku zostały doręczone powodowi w dniu 20 października 2020 roku. Wyjaśnienia wymaga, że choć w sprawie nie zostało przedłożone potwierdzenie doręczenia pisma z dnia 14 października 2020 roku, Sąd również dla tego pisma przyjął za datę doręczenia dzień 20 października 2020 roku, bowiem pozwany, choć w tym zakresie na nim spoczywał ciężar dowodu nie udowodnił, by do doręczenia tego pisma doszło przed tą datą.

Konsekwencją nieprawidłowej oceny pism pozwanego z dnia 14 i 15 października 2020 roku było błędne przyjęcie przez Sąd Rejonowy, że z dniem 14 października 2020 roku powód był poinformowany o złożonej przez pozwanego ofercie najmu, podczas gdy powód otrzymał wiadomość o możliwości zorganizowania przez pozwanego najmu pojazdu zastępczego najwcześniej w dniu 20 października 2020 roku. Co prawda w odpowiedzi na apelację pozwany podtrzymuje, że poinformował powoda o możliwości najmu pojazdu zastępczego w trakcie rozmowy telefonicznej w dniu 14 października 2020 roku, jednakże w aktach szkody nie ma nagrania, które by to potwierdzało. Jednocześnie za potwierdzenie poinformowania powoda o możliwości najmu i akceptowanych przez pozwanego stawkach nie można uznać wiadomości SMS z dnia 14 października 2020 roku, bowiem pozwany nie wykazał jego skutecznego doręczenia powodowi.

Dalszym etapem było rozważenie, czy pismo pozwanego stanowiło realna ofertę najmu pojazdu zastępczego, a nieskorzystanie z niej przez poszkodowanego stanowiło działanie wbrew obowiązkowi minimalizacji szkody.

Nie można uznać, by informacje zawarte w pismach z dnia 14 i 15 października 2020 roku o możliwości najmu pojazdu zastępczego stanowiły ofertę oraz były wiążące dla poszkodowanego. W pierwszej kolejności należy podkreślić, że propozycja ta została przedstawiona powodowi realnie dopiero w dniu 20 października 2020 roku, zatem 9 dni od zgłoszenia szkody. Ponadto w tym czasie poszkodowany był już związany umową najmu pojazdu z powodem, była to umowa na czas określony zawarta na okres 29 dni, a zatem poszkodowany nie miał możliwości jej wypowiedzenia bez narażenia się na ponoszenie dodatkowych kosztów w postaci kary umownej. Już z tych przyczyn należało uznać, iż przedstawiona przez pozwanego propozycja najmu pojazdu zastępczego nie była wiążąca dla poszkodowanego i w żadnej mierze nie wpływała na zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń w tym zakresie również co do stawki najmu wskazanej w piśmie.

Powód został poinformowany o możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego, jednakże ubezpieczyciel nie wskazał, by poszkodowany nie ponosił żadnych związanych z nim kosztów. W informacji przekazanej poszkodowanemu zabrakło również wskazania, za jaką stawkę zostanie ten najem przez pozwanego zorganizowany, a ubezpieczyciel poprzestał jedynie na poinformowaniu poszkodowanego o zastrzeżeniu prawa do weryfikacji stawki najmu pojazdu, która nie powinna odbiegać od cen występujących na lokalnym rynku i mieścić się w graniach ok. 70 zł brutto. Tak lakonicznie przedstawione przez pozwanego informacje nie mogą być uznane za ofertę złożoną poszkodowanemu, a tym bardziej wiążącą go. Poszkodowany nie miał obowiązku zwrócenia się do pozwanego o możliwość najmu pojazdu zastępczego ani poinformowania o przyczynach nieskorzystania z najmu za pośrednictwem ubezpieczyciela. Jak już wyżej wskazano, informacja przedstawiona poszkodowanemu nie stanowiła oferty i nie wiązała poszkodowanego. Jednocześnie podkreślenia wymaga, że pozwany proponował najem pojazdu zastępczego jedynie na okres przez niego akceptowany. Jak wykazało niniejsze postępowanie, poszkodowany korzystał z pojazdu zastępczego przez okres 38 dni i zgodnie z opinią biegłego, był to czas niezbędny do naprawienia uszkodzonego pojazdu. Tymczasem pozwany za zasadny uznał jedynie okres 21 dni od dnia zaistnienia szkody. W tym stanie rzeczy należy przyjąć, że poszkodowany miałby możliwość korzystania z najmu proponowanego przez pozwanego do dnia 30 października 2020 roku, podczas gdy pojazd ten był niezbędny do dnia 17 listopada 2020 roku. Co więcej, biorąc pod uwagę, że wobec poinformowania powoda o możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego dopiero w dniu 20 października 2020 roku, poszkodowany mógłby realnie korzystać z najmu przez zaledwie 10 dni, w pozostałym zakresie będąc zmuszony do organizowania najmu samodzielnie.

Sąd Okręgowy uznał zarzut naruszenia art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. za trafny.

Zauważyć należy, że apelujący nie zarzuca, aby Sąd I instancji bezzasadnie dopuścił któryś z dowodów z urzędu ani aby bezzasadnie jakiegoś dowodu z urzędu nie przeprowadził, a zatem nie ma podstaw do przyjęcia, że zarzut naruszenia art. 232 k.p.c. odnosi się do normy zawartej w zdaniu drugim tego przepisu. Natomiast art. 232 zd. 1 k.p.c. określa reguły rozkładu ciężaru dowodu wyrażając zasadę kontradyktoryjności. Adresatami normy zawartej w tym przepisie są zatem strony postępowania, a nie sąd. Wskazywany w apelacji powoda jako przedmiot naruszenia przepis art. 232 k.p.c. zdanie pierwsze nigdy przez sąd naruszony zostać nie może. Przepis ten nie nakłada na sąd żadnego obowiązku, ale stanowi o powinnościach stron i uczestników postępowania, tj. o obowiązku wskazywania dowodów przez strony (art. 232 k.p.c.).

Ponadto należy wskazać, że naruszenie art. 6 k.c. mogłoby potencjalnie wchodzić w rachubę, gdyby sąd wadliwie zidentyfikował stronę, która powinna wykazać określone okoliczności i w konsekwencji obciążył ją w nieuzasadniony sposób skutkami ich niewykazania, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca.

Wbrew zapatrywaniu Sądu Rejonowego, na powodzie nie ciążył obowiązek wykazania, że pozwany złożył propozycję najmu pojazdu zastępczego, która nie wykraczała poza zwykły informacyjny charakter. Powód winien był jedynie udowodnić wysokość poniesionej przez poszkodowanego szkody w związku z koniecznością najmu pojazdu zastępczego, co też uczynił za pomocą przedłożonych umów oraz faktury. W przypadku zakwestionowania wysokości szkody to na pozwanym ciążył obowiązek wykazania, że szkoda wynikła z tego tytułu była mniejsza. Za udowodnienie nie można uznać informacji zawartych w pismach z dnia 14 i 15 października 2020 roku o akceptowanych stawkach najmu, bowiem nie wynika z niej, że pozwany ponosiłby odpowiedzialność z tytułu najmu jedynie w tej wysokości.

W konsekwencji powyższego, Sąd Okręgowy uznał zarzut naruszenia art. 361 § 2 k.c. za trafny.

Postulat pełnego odszkodowania przemawia za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez pozwanego tzw. wydatków koniecznych potrzebnych na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku z niemożnością korzystania z niego wskutek zniszczenia. Termin wydatków koniecznych oznacza przy tym wydatek niezbędny dla korzystania z innego pojazdu w takim samym zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka lokomocji, gdyby mu szkody nie wyrządzono (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 września 2004 r., IV CK 672/03, Legalis nr 277761). W niniejszej sprawie roszczenie powoda o odszkodowanie z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego było zasadne zarówno co do zasady, jak i wysokości. Powód wykazał, że szkoda z tytułu najmu pojazdu zastępczego obejmowała okres najmu przez 38 dni przy przyjęciu dobowej stawki 150 zł brutto. Jak wynika z opinii biegłego, okres najmu w takim wymiarze był uzasadniony, a w postępowaniu apelacyjnym okoliczność ta nie była kwestionowana. Natomiast stawka dobowa najmu pojazdu zastępczego oferowana przez powoda mieści się w przedziale cen rynkowych obowiązujących w drugiej połowie 2020 roku na rynku lokalnym. Jednocześnie pozwany nie wykazał, by mógł zorganizować dla poszkodowanego najem pojazdu zastępczego w cenie niższej od oferowanej przez powoda, z poszanowaniem uprawnień poszkodowanego. Wskazać przede wszystkim należy na opieszałość pozwanego w poinformowaniu powoda o możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego, które faktycznie nastąpiło dopiero po 9 dniach od zgłoszenia szkody. Ponadto, informacja zawarta w pismach z dnia 14 i 15 października 2020 roku nie stanowiła oferty, a jedynie informowała o wskazanej możliwości, nie przedstawiając szczegółowych warunków najmu. Podkreślenia wymaga, że pozwany będący dużym podmiotem działającym na terenie całego kraju ma realne możliwości zapewnienia szybkiej i kompleksowej obsługi poszkodowanych w ramach likwidacji szkody również w zakresie zorganizowania najmu pojazdu zastępczego, tymczasem jego działania sprowadzają się do przesłania poszkodowanym lakonicznej informacji skupiającej się przede wszystkim na poinformowaniu o akceptowalnych przez ubezpieczyciela stawkach najmu pojazdu zastępczego, w pozostałym zakresie przerzucając obowiązek zorganizowania najmu na poszkodowanego poprzez kontakt z wypożyczalniami, zasięganie informacji o warunkach najmu i ich porównywanie. Takie zachowanie pozwanego nie zasługuje na ochronę.

Wobec powyższego koszt najmu pojazdu zastępczego przez okres 38 dni przy uwzględnieniu stawki 150 zł brutto (121,95 zł netto) należało uznać za celowy i ekonomicznie uzasadniony wydatek na ten cel. Mając na uwadze, że koszt najmu pojazdu wyniósł łącznie 5.699,94 zł (38 dni x 121,95 zł netto + VAT), a pozwany w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił powodowi odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego w kwocie 1.510 zł do zapłaty pozostała brakująca kwota 4.189,94 zł.

Biorąc pod uwagę, że Sąd Rejonowy zasądził na rzecz powoda kwotę 1.887,01 zł, Sąd odwoławczy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądził od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz T. B. dalszą kwotę 2.639,94 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 stycznia 2021 r. do dnia zapłaty.

O odsetkach za opóźnienie Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. Z treści wskazanego przepisu wynika, że jeśli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Powód zgłosił pozwanemu szkodę z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego w dniu 11 października 2020 roku. Tym samym 30-dniowy termin na zakończenie postępowania likwidacyjnego, ujęty w art. 14 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2277) upłynął w dniu 11 listopada 2020 r., zatem od dnia 12 listopada 2020 r. pozwany pozostaje w zwłoce. Jednakże z uwagi jednak na zakaz orzekania ponad żądanie Sąd zasądził odsetki od zasądzonej kwoty zgodnie z żądaniem pozwu tj. od dnia 9 stycznia 2021 roku do dnia zapłaty.

W związku ze zmianę orzeczenia co do meritum sprawy koniecznym było również orzeczenie reformatoryjne co do kosztów procesu, które winno być oparte na normie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Powód wygrał postępowanie przed Sądem I instancji w całości, zatem pozwany winien zwrócić mu żądane koszty w kwocie 2.117 zł, na które złożyły się: 900 zł wynagrodzenia występującego w sprawie pełnomocnika będącego adwokatem w stawce minimalnej (§ 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie), 400 zł opłaty sądowej od pozwu, 17 zł opłaty od pełnomocnictwa oraz 800 zł stanowiącej zaliczki na poczet opinii biegłego.

Wobec wygranej powoda w całości, na podstawie art. 113 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 § 1 k.p.c., Sąd nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi - Widzewa w Łodzi tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od pozwanego kwotę 26,56 zł, stanowiącą różnicę pomiędzy wynagrodzeniem powołanego biegłego oraz zaliczkami uiszczonymi przez strony.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Na koszty wygrywającego postępowanie apelacyjne powoda złożyły się: opłata od apelacji w wysokości 200 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika procesowego, ustalone na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 1964) w kwocie 450 zł.

Sąd Okręgowy dokonał również na podstawie art. 350 § 1 k.p.c. sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej zawartej w komparycji wyroku Sądu Rejonowego dotyczącej daty ogłoszenia wyroku i daty zamknięcia rozprawy, wskazując prawidłowo datę 22 maja 2022 roku.