Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym do Sądu Rejonowego w Łęczycy A. K. wniosła o nakazanie J. K., aby opróżnił z rzeczy będących jego wyłączną własnością, zajmowaną przez niego część lokalu mieszkalnego w postaci pokoju wraz z kuchnią, łazienką i przedpokojem, położonego w K., przy ul. (...), oznaczonego nr 7 i wydał powódce oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na pozew, pozwany J. K. wniósł o oddalenie powództwa w całości, o „ewentualną eksmisję do lokalu socjalnego o standardach zbliżonych do lokalu którym to obdarował powódkę”, o obciążenie kosztami sprawy oraz wszelkimi kosztami dodatkowymi.

Wyrokiem z dnia 10 maja 2023r. Sąd Rejonowy w Łęczycy uwzględnił powództwo, ustalił że pozwanemu nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego oraz zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 457 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiódł pozwany.

Skarżący zarzucił rozstrzygnięciu:

1.naruszenie przepisów prawa materialnego, polecającego na nakazaniu pozwami eksmisji z lokalu mieszkalnego, znajdującego siep przy ul. (...) w K.;

2.naruszenie przepisów prawa procesowego, polegające na przyjęciu pozwu powódki przed jego uprawomocnieniem się oraz rozpatrywanie mimo zawartych w nim nadużyć prawa podmiotowego, czy żądań finansowych niemających podstaw prawnych;

3.Sąd Rejonowy w Łęczycy wielokrotnie zmieniał przedmiot sprawy wprowadzając w błąd pozwanego jak i organy administracji publicznej. Gubił dokumenty, wydawał sprzeczne z prawdą orzeczenia – skarżący podniósł, że większość czasu w toczącym się postępowaniu poświęcił na naprawianie błędów sądu i udowodnienie, że dokonał czynności, których nie dokonał sąd. Skarżący podniósł, iż nie ma możliwości skupienia się na obronie swoich praw, gdyż mimo niedostatku i barku wiedzy prawniczej, sąd uznał niesłusznie nieprzyznanie pomocy prawnej .

W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki zwrotu kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Wbrew zarzutom skarżącego podniesionym w apelacji, Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego, znajdujących pełne oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i trafnie określił konsekwencje prawne z nich wynikające.

Ustalenia stanu faktycznego poczynione przez Sąd I instancji, jak też rozważania prawne Sądu I instancji Sąd Okręgowy przyjmuje za własne bez konieczności ponownego ich przytaczania.

W szczególności, nie znajduje żadnego uzasadnienia zarzut naruszenia przez Sąd I instancji zasad procedury cywilnej.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że postanowieniem z dnia 16 września 2022r. Sąd I Instancji oddalił wniosek pozwanego o ustanowienie pełnomocnika z urzędu ( postanowienie –k. 60).

Odpis tego postanowienia wraz z pouczeniem o sposobie i terminie wniesienia skargi został doręczony pozwanemu w dniu 28 września 2022r. (zwrotne potwierdzenie odbioru odpisu postanowieni –k. 62).

Pozwany nie złożył skargi na to rozstrzygnięcie.

Wbrew zarzutom skarżącego podniesionym w apelacji, w toku postępowania nie był zmieniany przedmiot sprawy. W rozpoznawanej sprawie powódka wniosła pozew o wydanie nieruchomości i od samego początku procesu do jego zakończenia, postępowanie dotyczyło tego samego żądania powódki.

W toku postępowania w niniejszej sprawie powódka nie występowała z żądaniem zasądzenia od pozwanego jakichkolwiek kwot – poza kosztami postępowania.

Brak jest również jakichkolwiek podstaw do twierdzenia, że w toku postępowania doszło do gubienia dokumentów – są to twierdzenia całkowicie gołosłowne.

Bezzasadne i niemające znaczenia dla niniejszego postępowania są także rozważania pozwanego odnoszące się do prawomocnie zakończonej sprawy o rozwód.

W rozpoznawanej sprawie brak jest także podstaw do twierdzenia, że Sąd I instancji naruszył przepisy prawa materialnego.

Podstawową ochronę prawa własności zapewnia art. 222§1 k.c. Roszczenie windykacyjne służy właścicielowi przeciwko osobie, która rzeczą faktycznie włada. Zgodzić należy się z Sądem I instancji, że w toku tego postępowania powódka wykazała, iż w stosunku do przedmiotowej nieruchomosci przysługuje jej prawo własności.

W świetle materiału dowodowego w rozpoznawanej sprawie powódka wykazała, przedkładając odpis księgi wieczystej (...) prowadzonej dla lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w K. przy ul. (...), że jest właścicielem przedmiotowego lokalu mieszkalnego.

Jak wynika z materiału dowodowego zebranego w sprawie, od daty nabycia lokalu mieszkalnego do dnia 14 stycznia 2019r., J. K. będąc współwłaścicielem lokalu mieszkalnego był uprawniony do zajmowania i przebywania w lokalu mieszkalnym. Od dnia 14 stycznia 2019r., tj. od daty dokonania umownego częściowego podziału majątku wspólnego stron postępowania, kiedy to wyłącznym właścicielem lokalu mieszkalnego została powódka, pozwany jako małżonek posiadał prawo do korzystania z mieszkania, co wynika z art. 28 ¹ zdanie pierwsze kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.

Sąd Okręgowy w Łodzi w wyroku rozwodowym, uregulował zasady zajmowania lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w K. przy ul. (...), przez czas wspólnego zamieszkiwania stron w lokalu. Zgodzić należy się w pełni z Sądem I instancja, że rozstrzygnięcie w wyroku rozwodowym nie dało pozwanemu uprawnienia do zajmowania lokalu mieszkalnego, nie legitymizowało jego pobytu w mieszkaniu, w orzeczeniu tym sąd tylko i wyłącznie uregulował zasady korzystania z mieszkania w okresie wspólnego zamieszkiwania stron.

Sąd Okręgowy w pełni podziela pogląd Sadu I instancji , że od dnia 6 lipca 2022r., tj. od daty uprawomocnienia wyroku rozwodowego powódkę i pozwanego łączyła umowa użyczenia lokalu mieszkalnego, zawarta na czas nieoznaczony. Umowa została zawarta w sposób dorozumiany. Zgodnie z art. 716 k.c. Jeżeli biorący używa rzeczy w sposób sprzeczny z umową albo z właściwościami lub z przeznaczeniem rzeczy, jeżeli powierza rzecz innej osobie nie będąc do tego upoważniony przez umowę, ani zmuszony przez okoliczności, albo jeżeli rzecz stanie się potrzebna użyczającemu z powodów nieprzewidzianych w chwili zawarcia umowy, użyczający może żądać zwrotu rzeczy, chociażby umowa była zawarta na czas oznaczony.

Rację ma Sąd I instancji i w tym zakresie, że powódka była uprawniona do wypowiedzenia umowy użyczenia niezależnie od tego, czy pozwany zachowywał się w sposób należyty (a więc okoliczność ta nie ma kluczowego znaczenia dla oceny zasadności powództwa), zaś po skutecznym wypowiedzeniu umowy użyczenia po stronie pozwanego niewątpliwie powstał obowiązek zwrotu przedmiotu użyczenia. Skoro pozwany obowiązku tego nie wykonał zasadnym jest orzeczenie jego eksmisji z przedmiotowego lokalu.

Zgodzić należy się z Sądem I instancji, że posiadanie lokalu mieszkalnego przez pozwanego należało ocenić jako bezprawne, gdyż pozwanemu nie przysługiwało skuteczne względem właściciela uprawnienie do korzystania z rzeczy. Z chwilą skutecznego rozwiązania umowy użyczenia lokalu mieszkalnego, pozwany utracił podstawę prawną do posiadania przedmiotowego lokalu mieszkalnego. Pozwany po zakończeniu stosunku zobowiązaniowego – umowy użyczenia, winien zwrócić powódce zajmowany lokal.

W tym stanie rzeczy, rację ma Sąd I instancji, że zostały spełnione przesłanki opisane dyspozycją art. 222 § 1 k.c., uzasadniące żądanie wydania nieruchomości, co skutkowało nakazaniem pozwanemu J. K., aby opróżnił i wydał A. K. lokal mieszkalny nr (...), położony w K., przy ul. (...).

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.