Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 24 listopada 2021 roku, Sąd Rejonowy dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa Spółdzielni Mieszkaniowej (...) z siedzibą w Ł. przeciwko B. T. o zapłatę:

zasądził od pozwanego B. T. na rzecz powódki Spółdzielni Mieszkaniowej (...) z siedzibą w Ł. kwotę 11.413,79 (jedenastu tysięcy czterystu trzynastu 79/100) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 lutego 2021 roku do dnia zapłaty,

oddalił powództwo w pozostałym zakresie,

zasądził od pozwanego B. T. na rzecz powódki Spółdzielni Mieszkaniowej (...) z siedzibą w Ł. kwotę 3.416,58 (trzech tysięcy czterystu szesnastu 58/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami w wysokości ustawowych odsetek za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Apelację od powyższego wyroku wniosła powódka, zaskarżając rozstrzygnięcie w zakresie pkt.2 tj. w części w jakiej Sąd oddalił powództwo ponad kwotę 11.413,79 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 lutego 2021 roku.

Zaskarżonemu orzeczeniu apelujący zarzucił:

naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, prowadzące w konsekwencji do dokonania ustaleń sprzecznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, a także sprzecznych z zasadami logiki, doświadczenia życiowego i odstąpienie od rozważenia w kategoriach zasad logiki i doświadczenia życiowego treści § 5 pkt 3 d,e, f oraz § 6 p 4 i 5, § 24 ust. 1 i 2 oraz § 25 ust 1, § 8 pkt. 1 ad 1 i ppkt 5, § 8 ad 2) ppkt 3) i 4) oraz 26 pkt 1 Regulaminu rozliczania przychodów i kosztów Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w Ł. (zał. do uchwały nr 120/XXV!/2019 z dnia 3 września 2019 r.) przy uwzględnieniu protokołu Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi M. D. z dnia 26 sierpnia 2020 roku a także zawiadomienia B. T. o wysokości opłat z dnia 9 października 2020 roku, załączonych do pisma procesowego powoda z dnia 30 sierpnia 2021 roku a także pkt. III ust 6 Regulaminu rozliczania kosztów dostawy ciepła do budynków i dokonywania rozliczeń z użytkownikami lokali za centralne ogrzewanie i podgrzewanie wody użytkowej w Spółdzielni Mieszkaniowej w zw. z pkt I ust. 8, że powódka nie miała prawa do zmiany wysokości opłat zaliczkowych z tytułu zimnej wody oraz podgrzewania wody poprzez zmianę przyjętych do rozliczeń ilości wody, podczas gdy przyjęta do rozliczeń ilość wody na jedna osobę, wynosiła 8 m3 wody zimnej i 4 m3 wody ciepłej, a w związku z informacją o zamieszkiwaniu w lokalu większej ilości osób - czternastu, wartość ta została zwiększona do wartości 70 m3 i 28 m2, a zatem stosunkowo mniejszej od zadeklarowanej ilości osób zajmujących lokal (wskazane wcześniej ilości nie zostały wprost przemnożone przez 14), co w konsekwencji doprowadziło do błędnego uznania skutkującego częściowym oddaleniem powództwa.

art. 205 ³ § 2 w zw. z art. 230 k.p.c. poprzez uznanie, że „pozwany zakwestionował zasadność nagłego podniesienia opłat zaliczkowych bez żadnego uzasadnienia", podczas gdy pozwany w piśmie z dnia 27 września 2021 r. jak i na rozprawie w dniu 17 listopada 2021 r. kwestionował brak przedstawienia „rozliczenia kosztów wody", a nie podniesienie wysokości zaliczek na wodę, podczas gdy jak wskazywał powód, rozliczenie kosztów wody nie było dochodzone w toku postępowania. W związku z tym powód nie wypowiedział się w zakresie kwestii zmiany opłat zaliczkowych dot. opłat za wodę i jej podgrzanie, gdyż nie było to przez stronę pozwana kwestionowane. Twierdzenia powoda po tych wskazanych w piśmie z dnia 27 września 2021 r. powinny zostać pominięte. Ponadto jeżeli Sąd uznał, że w rzeczywistości twierdzenia pozwanego dotyczą nie rozliczenia wody, które nie było dochodzone w niniejszej sprawie, ale kwestii zmiany wysokości zaliczek (która w zakresie wody nie była de facto kwestionowana), to powinien wskazać powodowi tę okoliczność i zobowiązać do zajęcia stanowiska.

Wobec powyższych zarzutów powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa do kwoty 15.132,86 zł, tj. także w zakresie kwoty 3.719,07 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 lutego 2021 roku oraz zmianę wyroku w zakresie rozliczenia kosztów postępowania i obciążenie pozwanego kosztami postępowania w całości oraz o zasądzenie na rzecz powódki od pozwanego kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego przed sądem II instancji.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddalenie apelacji w całości.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy w zakresie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia w przedmiocie procesu (art. 227 k.p.c.) nie są obarczone błędem i znajdują oparcie w materiale dowodowym zgromadzonym w toku postępowania. Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje zatem wskazane ustalenia za własne.

Zarzut naruszania art. 233 § 1 k.p.c. nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Formułując zarzut uchybienia art. 233 k.p.c., odnoszący się do błędów w ocenie materiału dowodowego, konieczne jest wskazanie, który dowód został nieprawidłowo oceniony przez niezasadne danie mu wiary czy przypisanie mocy dowodowej bądź też przez bezpodstawną odmowę obdarzenia go przymiotem wiarygodności, czy mocy dowodowej. Zarzut ten mógłby zostać uwzględniony tylko wówczas, gdyby skarżący wykazał, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając, a także w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 30 maja 2022 r., I ACa 107/21, Legalis nr 2712599, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 8 czerwca 2022 r., I ACa 771/21, Legalis nr 2712624).

Zarzut obrazy przepisu art. 233 § 1 k.p.c. nie może również polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dlań oceny materiału dowodowego, jak również na tym, że określony dowód został oceniony niezgodnie z intencją skarżącego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 572/99, LEX nr 53136 i wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, LEX nr 56906, jak również wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 9 kwietnia 2008 r., sygn. akt I ACa 205/08, L.).

W kontekście powyższych uwag wskazać należy, że Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił, iż powódka zmieniając wysokości opłat zaliczkowych z tytułu zimnej wody oraz podgrzewania wody do odpowiednio 70m ³ oraz 28m ³ postąpiła niezgodnie z § 25 ust. 1 regulaminu rozliczania przychodów i kosztów Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w Ł., który stanowi wyraźnie, iż opłaty [..] ustala się w postaci zaliczek, stanowiących iloczyn śródmiesięcznego zużycia wody za poprzedni okres rozliczeniowy i planowanej stawki kosztu podgrzania 1 m3 wody.

Nadto, podkreślenia wymaga, iż Spółdzielnia dokonała zmiany wysokości zaliczek w sposób całkowicie dowolny, a przyjęte przez Spółdzielnię wysokości stawek ryczałtowych zużycia wody zimnej i podgrzewania wody nie wynikają w żaden sposób z okoliczności sprawy. Nie odpowiadają one ujawnionej liczbie osób zamieszkujących w lokalu należącym do powoda, jak również nie wynikają z żadnej dokumentacji dotyczącej zużycia wody w budynku, gdyż powódka takiej dokumentacji, w postaci np. protokołów odczytu wodomierzy, nie przedstawiła.

Sąd Okręgowy podziela refleksję Sądu pierwszej instancji, iż w sytuacji, gdy między stronami istnieje konflikt wykraczający poza ramy czasowe i przedmiotowe niniejszego postępowania, a przejawiający się m.in. długoletnim postępowaniem egzekucyjnym prowadzonym na rzecz powódki przeciwko pozwanemu, stwierdzenie o możliwym zwrocie powodowi ewentualnej nadpłaty dokonanej po podniesieniu opłat zaliczkowych, należy traktować z należytą rezerwą. Istnieje bowiem realne prawdopodobieństwo, iż nadwyżka taka zostałaby przez Spółdzielnię zaliczona na poczet wierzytelności przysługującej jej względem pozwanego. Takie ewentualne potrącenie świadczyłoby, iż postanowienia regulaminu dotyczące sposobu prowadzenia rozliczeń składników eksploatacji nieruchomości, są w rzeczywistości wykorzystywane do egzekucji innych, odrębnych należności.

Zarzut naruszenia art. 205 ³ § 2 w zw. z art. 230 k.p.c. uznać należy za wyłącznie polemikę z, dokonaną przez Sąd pierwszej instancji, oceną treści pisma powoda z dnia 27 września 2021 roku. Inaczej niż skarżący, Sąd odwoławczy uznał stanowisko przedstawione przez pozwanego w treści ww. pisma zarzuty za sprzeciw wobec podwyżki opłat zaliczkowych nie tylko co do jej wysokości, ale i co do zasady. Przyjęcie, że pozwany wskazując na niewykazanie podstawy obliczenia kwoty zaliczek przed powódkę jednocześnie akceptuje sam fakt zaistnienia takiej podwyżki, byłoby w ocenie Sądu Okręgowego zbyt daleko idącym formalizmem.

Konkludując, wobec braku zarzutów mogących podważyć rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego, apelacja powódki, jako bezzasadna, podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.