Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 13 kwietnia 2021 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi w sprawie z powództwa Spółdzielni Mieszkaniowej im. (...) w Ł. przeciwko D. W. o zapłatę:

1.  zasądził od pozwanego D. W. na rzecz powoda Spółdzielni Mieszkaniowej im. (...) w Ł. kwotę 3 900,30 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 13 października 2020 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądził od pozwanego D. W. na rzecz powoda Spółdzielni Mieszkaniowej im. (...) w Ł. kwotę 1 117 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od tego rozstrzygnięcia wywiódł pozwany D. W., zaskarżając wyrok w całości, wnosząc o jego zmianę i oddalenie powództwa w całości lub uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania w obu instancjach.

Skarżący zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na pominięciu faktu, iż od marca 2020 roku pozwany nie posiadał pawilonu handlowego przy ul. (...) w Ł., przyjęcie opłat wyliczonych przez powoda do września 2020 roku, pominięcie faktu, iż kaucje wniesione za lokale użytkowe pokrywały w całości roszczenia powoda.

Strona powodowa wniosła o oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz strony powodowej kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Zaskarżony wyrok należało uznać za prawidłowy, stanowiące wynik właściwej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji oceny oraz ustalenia i w konsekwencji przyjmuje je za własne, uznając za zbędne powielanie ich w treści uzasadnienia.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutu skarżącego, iż błędne ustalenia faktyczne zostały poczynione przez Sąd pierwszej instancji w zakresie ustalenia okresu, w którym lokal handlowy przy ul. (...) w Ł. znajdował się w jego dyspozycji. Skarżący wskazał, iż strona powodowa domagała się zapłaty za bezumowne korzystanie z nieruchomości do 30 września 2020 roku, pomimo tego, że lokal ten nie należał do niego od marca 2020 roku. Wobec niestawienia się nowego dzierżawcy celem podpisania umowy dzierżawy powód miał obarczyć karą umowną pozwanego jako dotychczasowego dzierżawcę. Skarżący nie zakwestionował przy tym ustalonej w toku postępowania okoliczności, że nie doszło do wydania przez niego nieruchomości przy ul. (...) na rzecz spółdzielni, do czego był zobowiązany na mocy wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z dnia 18 marca 2019 roku, wydanego w spawie o sygnaturze akt XII GC 2594/18. W tym zakresie obok sformułowania zarzutu o tej treści, nie zostało wykazane, na jakiej postawie skarżący opiera twierdzenie o braku zasadności pobierania od niego opłat z tytułu kary umownej za okres od marca do 30 września 2020 roku, co przemawiałoby za zwolnieniem go z obowiązku uregulowania należności. Skarżący ograniczył się jedynie do twierdzenia, że lokal ten nie znajdował się już w jego dyspozycji, ponieważ dokonał jego sprzedaży, nie przedkładając żadnych dowodów na potwierdzenie swoich słów, mogących przemawiać za ich prawdziwością.

Podkreślić należy, że nie jest możliwe czynienie ustaleń faktycznych jedynie na podstawie twierdzeń strony, które mają podważać twierdzenia strony przeciwnej poparte przedstawionymi przez tę stronę dowodami. Materiał dowodowy w sprawie jest dostarczany przez strony postępowania zgodnie z ich inicjatywą dowodową. W interesie stron jest przedstawienie okoliczności na poparcie ich twierdzeń wraz z przedawnieniem dowodów na ich poparcie. Sąd wydaje wyrok w oparciu o wyniki przeprowadzonego postępowania dowodowego, biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci przedłożonych przez stronę powodową dokumentów nie daje podstaw do poczynienia odmiennej oceny w zakresie ustaleń faktycznych niż te dokonane przez Sąd pierwszej instancji. Wynika z niego, iż pozwany jest zobowiązany do zapłaty kary umownej na podstawie umowy dzierżawy zawartej z powodową spółdzielnią, tytułem uchybienia obowiązkowi wydania lokalu przy ul. (...) w Ł.. Pozwany nie sprostał ciążącemu na nim ciężarowi dowodu w zakresie wykazania swoich twierdzeń, mających podważyć roszczenia wysuwane przez powodową spółdzielnię. Tym samym Sąd drugiej instancji nie dostrzegł naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. przez Sąd Rejonowy. W przedmiotowym postępowaniu nie doszło do dowolnej i wybiórczej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, co mogłoby doprowadzić do sprzecznych z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ustalenia faktów.

Apelujący podniósł, iż istotnym czynnikiem wpływającym na wyrok jest fakt odebrania mu statutowych praw jako członka spółdzielni, w postaci udziału w walnym zgromadzeniu Spółdzielni oraz prawa odwołania się do tego organu od uchwał i decyzji podjętych przez organy Spółdzielni, gdyż, że walne zgromadzenie w 2020 roku nie odbyło się, a droga odwoławcza do niższych instancji została przez niego wykorzystana. Skarżący nie wskazał przy tym, na czym konkretnie miałoby polegać pozbawienie go statutowych praw, powołując się na ogólnie sformułowane prawo do udziału w walnym zgromadzeniu oraz odwoływania się od decyzji tego organu, W szczególności nie wskazał uchwały bądź decyzji podjętej przez organ spółdzielni, której możliwości zakwestionowania byłby pozbawiony, co miałoby powiązanie z przedmiotem sporu między nim a Spółdzielnią. Tym samym nie zostało wskazane jaki wpływ miałoby to na rozstrzygniecie sądu i w jakim zakresie doszło do błędu w ustaleniach faktycznych w tym przedmiocie.

Apelujący wskazał, że przy podpisywaniu umowy dzierżawy na przedmiotowy lokal uiścił kaucję w wysokości trzykrotności czynszu, która to kaucja powinna być zwrócona lub rozliczona z ewentualnymi zaległościami, co nie nastąpiło. Zgodnie z umową wiążącą strony kaucja ta stanowi zabezpieczenie należności z tytułu dzierżawy i podlega zwrotowi w terminie miesiąca od opróżnienia lokalu. Niniejsze postępowanie dotyczyło należności zasądzonych tytułem kary umownej, tym samym kaucja umowna i jej ewentualne rozliczenia pozostawały poza przedmiotem sporu.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c. i orzekł o kosztach postępowania apelacyjnego na podstawie art. 98 k.p.c..