Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

III Ca 1603/16 - uzasadnienie Sąd Okręgowy w Łodzi z 2016-11-30

Sygn. akt: III Ca 1603/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 4 lipca 2016 roku Sąd Rejonowy w Zgierzu w sprawie o sygnaturze akt I C 964/16 z powództwa (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w Z. przeciwko D. S. o zapłatę:

1.  zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2.204,64 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 14 października 2015 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 717 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o ustalenie, że w dniu 22 lutego 2006 roku D. S. i A. S. nabyli na zasadach wspólności majątkowej spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oznaczonego numerem (...), położonego w Z. przy ulicy (...), znajdującego się w zasobach (...) Spółdzielni Mieszkaniowej.

Z tego tytułu pozwany był zobowiązany do uiszczania stosownych opłat na rzecz (...) Spółdzielni Mieszkaniowej ustalanych na podstawie regulaminu Spółdzielni.

Z powodu zaległości w płatności za przedmiotowy lokal powodowa Spółdzielnia, dnia 28 września 2015 roku, wystosowała do pozwanego wezwanie do uregulowania opłat związanych z utrzymaniem i eksploatacją lokalu w terminie 7 dni od otrzymania wezwania (termin upłynął 5 października 2015 roku).

Pozwany w dniu 21 czerwca 2015 roku wyprowadził się, a następnie wymeldował z przedmiotowego lokalu. Obecnie zamieszkuje w nim jego żona A. S. wraz z dwójką małoletnich dzieci.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

Podstawą odpowiedzialności pozwanego jest art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2013 r. poz. 122) zgodnie z którym członkowie spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali, są obowiązani uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat zgodnie z postanowieniami statutu. Pozwany, choć nie zamieszkuje w lokalu położonym przy ulicy (...) w Z. to nadal pozostaje we wspólności majątkowej małżeńskiej z zamieszkującą w lokalu A. S., co wiąże się z solidarną odpowiedzialnością pozwanego za powstałe zadłużenie.

O odsetkach Sąd Rejonowy orzekł w oparciu o art. 481 § 1 i 2 k.c., zasadzając je zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 14 października 2015 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu rozstrzygnięto na zasadzie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł pozwany D. S., zaskarżając go w całości, podnosząc zarzut naruszenia art. 4 ust. 1 i ust. 11 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o spółdzielniach mieszkaniowych. Skarżący wniósł o ponowne rozpatrzenie przedmiotowej sprawy z uwagi na przedstawione w uzasadnieniu apelacji okoliczności, a także o oddalenie wyroku Sądu Rejonowego z 4 lipca 2016 roku. W uzasadnieniu wskazano, że nie jest zasadnym by powód samodzielnie był zobowiązany od ponoszenia opłat związanych z przedmiotowym lokalem, podczas, gdy również A. S., jego żona jest w równym stopniu zobligowana do partycypowania w tych kosztach. Skarżący wskazuje ponadto, że w dotychczasowej praktyce powodowa Spółdzielnia występowała o zapłatę z tytułu zaległości za opłaty eksploatacyjne przeciwko obojgu małżonkom S..

(apelacja – k. 74-76)

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik powódki (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w Z. wniósł o jej oddalenie w całości oraz o zasądzenie na rzecz powódki od powoda kosztów postępowania apelacyjnego w tym kosztów zastępstwa adwokackiego.

(odpowiedź na apelację – k. 102-10 3 )

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wywiedziona w niniejszej sprawie apelacja nie jest zasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie dokonał prawidłowej, gdyż odpowiadającej wymogom art. 233 § 1 k.p.c. oceny dowodów, w oparciu o którą wyprowadził również trafne wnioski jurydyczne odnośnie zasadności roszczenia zgłoszonego przez powódkę.

Skarżący zarzucił wyrokowi Sądu I instancji naruszenie art. 4 ust 1 i 11 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o spółdzielniach mieszkaniowych. Stosownie do pierwszego z powołanych przepisów, członkowie spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali, są obowiązani uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat zgodnie z postanowieniami statutu. Wskazać należy, że przywołany art. 4 w/w ustawy nie zawiera ustępu 11, z treści uzasadnienia apelacji Sąd Okręgowy wnioskuje, że skarżący w istocie podnosił naruszenie art. 4 ust 1 1, zgodnie z którym osoby niebędące członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali, są obowiązane uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat na takich samych zasadach, jak członkowie spółdzielni, z zastrzeżeniem art. 5.

W ocenie Sądu odwoławczego nie doszło w niniejszej sprawie do naruszenia wyżej powołanych przepisów przez Sąd a quo. Podkreślenia wymaga fakt, że na pozwanym jako członku spółdzielni, któremu przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu w myśl art. 4 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych ciąży obowiązek pokrywania kosztów związanych z eksploatacja i utrzymaniem nieruchomości poprzez uiszczanie opłat zgodnie z postanowieniami statutu spółdzielni. Z kolei art. 4 ust. 1 1 w/w ustawy nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie. Zaznaczyć bowiem wypada, że przewiduje on obowiązek ponoszenia przez osoby nie będące członkami spółdzielni, ale posiadające spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu będącego w zasobach spółdzielni, kosztów eksploatacyjnych, co do zasady w sposób analogiczny jak członkowie spółdzielni. Zgodnie z ustalonym stanem faktycznym pozwany D. S. jako członek spółdzielni ponosi odpowiedzialność za powstałe zadłużenie wobec powodowej Spółdzielni na podstawie art. 4 ust. 1 powołanej ustawy.

W tym miejscu zaznaczyć trzeba, że Sąd Rejonowy błędnie przyjął jako podstawę odpowiedzialności pozwanego art. 4 ust. 2 w/w ustawy zamiast art. 4 ust. 1. Zgodnie bowiem z poczynionymi ustaleniami pozwanemu przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do przedmiotowego lokalu, a nie „zwykłe” prawo własności. Podkreślenia wymaga jednak fakt, że niniejsza sprawa rozpoznawana była w postępowaniu uproszczonym. Wskazać należy, że stosownie do art. 505 12 k.p.c. sąd drugiej instancji oddala apelację również wtedy, gdy mimo naruszenia prawa materialnego lub przepisów postępowania albo błędnego uzasadnienia zaskarżony wyrok odpowiada prawu. W niniejszej sprawie pomimo błędu, którego dopuścił się Sąd Rejonowy, wyrok jest prawidłowy i zgodny z prawem.

Zaznaczyć wypada, że przedmiotem niniejszego postępowania było ustalenie zasadności roszczenia powodowej Spółdzielni przeciwko pozwanemu D. S.. Sąd Rejonowy nie rozstrzygał, w myśl art. 321 § 1 k.p.c. czy przedmiotowe roszczenie przysługuje powódce także przeciwko innym osobom, w szczególności, przeciwko A. S.. Sąd I instancji ustalił jedynie, że zarówno pozwanemu jak i jego żonie w ramach ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do przedmiotowego lokalu mieszkalnego. Z powyższego wynika jedynie solidarna odpowiedzialność obojga małżonków za zobowiązania powstałe względem powodowej Spółdzielni. Podkreślić należy, że solidarność dłużników (solidarność bierna) stosownie do art. 366 § 1 k.c. sprowadza się do tego, że kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych. W świetle powołanego przepisu nie ulega wątpliwości, że powódka w niniejszej sprawie była uprawniona do wystąpienia z powództwem o spełnienie całego świadczenia w stosunku do pozwanego.

Na marginesie można jedynie wskazać, że stosownie do art. 376 § 1 k.c. jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników. Jeżeli z treści tego stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który świadczenie spełnił, może żądać zwrotu w częściach równych. Kwestia rozliczeń pomiędzy dłużnikami solidarnymi nie jest jednak przedmiotem niniejszego postępowania o zapłatę.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1, zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Koszty poniesione przez powódkę w niniejszym postępowaniu sprowadzają się wyłącznie do kosztów zastępstwa procesowego udzielonego przez adwokata, w wysokości 450 złotych. Wysokość wynagrodzenia należnego adwokatowi ustalona została w oparciu o § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800). Sąd w niniejszym postępowaniu nie znalazł podstaw do ustalenia wynagrodzenia adwokata ponad minimalną stawkę określoną w w/w rozporządzeniu. Wskazać należy, że w ocenie Sądu sprawa nie była skomplikowana tudzież wymagająca znacznego zaangażowania intelektualnego ze strony pełnomocnika. Czynności adwokata sprowadziły się jedynie do sporządzenia zwięzłej odpowiedzi na apelację strony pozwanej.

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Sabina Szwed
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Łodzi
Data wytworzenia informacji: