Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 4 sierpnia 2016 r. w sprawie z powództwa B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w G. przeciwko H. L. Sądu Rejonowego w Pabianicach oddalił powództwo.

Sąd Rejonowy ustalił i zważył, że w dniu 2 marca 2007 roku H. L. zawarła z S. A. z siedzibą w P. umowę o kredyt odnawialny na kwotę 2.500 zł. Z uwagi na niewywiązanie się pozwanej z zobowiązania S. A. z siedzibą w P. wystąpiła z wnioskiem o wszczęcie egzekucji w oparciu o bankowy tytuł egzekucyjny z dnia 23 lipca 2009 roku, któremu Sąd Rejonowy w Pabianicach nadał klauzulę wykonalności postanowieniem z dnia 2 października 2009 roku. Wierzyciel pozwanej w dniu 1 czerwca 2015 roku dokonał przeniesienia wierzytelności przysługującej wobec pozwanej na rzecz B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w G.. Sąd Rejonowy uznał, iż podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia jest zasadny i w związku z tym oddalił powództwo.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1.  naruszenie art. 123 § 1 pkt. 1 k.c. w zw. Z art. 124 § 1 i 2 k.c. poprzez jego błędną wykładnię wyrażającą się w uznaniu że wniosek o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu oraz wszczęcie postępowania egzekucyjnego na wniosek poprzedniego wierzyciela nie przerywa biegu terminu przedawnienia w odniesieniu do nowego wierzyciela jako następcy prawnego banku na podstawie zawartej umowy cesji wierzytelności z dnia 3 czerwca 2015 roku;

2.  naruszenie art. 117 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, iż roszczenie powoda uległo przedawnieniu przed dniem wniesienia pozwu do tutejszego Sądu;

3.  nierozpoznanie istoty sprawy.

W oparciu o wskazane zarzuty powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie zgodnie z żądaniem pozwu oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych za I i II instancję, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji i pozostawienie temu Sądowi orzeczenia o kosztach postępowania za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda okazała się nieuzasadniona.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym i z tego względu zgodnie z przepisem art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku tego sądu powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Rejonowy poczynił w niniejszej sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd odwoławczy podziela i przyjmuje za własne.

Zarzuty apelacji koncentrują się wokół przyjętego przez Sąd I instancji stanowiska, wedle którego roszczenie powoda uległo przedawnieniu. W ocenie apelującego, o ile Sąd I instancji dokonał zasadniczo prawidłowych ustaleń faktycznych, w szczególności co do kolejnych czynności podejmowanych przez poprzedniego wierzyciela, tj. wystawienie (...) w dniu 23 lipca 2009 roku, nadanie (...) klauzuli wykonalności w dniu 2 października 2009 roku, złożenie wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego w dniu 22 października 2009 roku oraz umorzenie postępowania w związku z jego bezskutecznością w dniu 27 sierpnia 2015 roku, to błędnie nie uznał powyższych okoliczności powodujących przerwanie biegu terminu przedawnienia, co skutkowało przyjęciem, że w dacie wniesienia pozwu wierzytelność była przedawniona.

W ocenie Sądu Okręgowego zaskarżone orzeczenie jest prawidłowe i nie narusza dyspozycji powołanych przez Sąd Rejonowy przepisów prawa materialnego w postaci art. 123 § 1 kc w związku z art. 118 kc poprzez przyjęcie, że umorzenie postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 825 pkt 1 kpc na skutek wniosku poprzedniego wierzyciela nie przerywa biegu przedawnienia oraz przepisów prawa procesowego w postaci art. 825 kpc pkt 1 kpc w związku z art. 203 § 2 kpc i art. 13 § 2 kpc poprzez przyjęcie, że cofnięcie wniosku o wszczęcie egzekucji przez pierwotnego wierzyciela stanowił wolę rezygnacji z dochodzenia roszczenia w sytuacji, gdy zbywca nie mógł kontynuować egzekucji, a nabywca wierzytelności nie mógł kontynuować postępowania w oparciu o bankowy tytuł egzekucyjny.

Sąd Najwyższy w przywołanej uchwale sygn. akt III CZP 103/14 potwierdził, że złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu przerywa bieg przedawnienia stwierdzonego tym tytułem (uchwała z dnia 16 stycznia 2004 r., III CZP 101/03; OSNC 2005, nr 4, poz. 58; wyroki z dnia 17 grudnia 2014 r., II CK 276/04, z dnia 22 stycznia 2008 r., V CSK 386/07, z dnia 4 października 2012 r., I CSK 90/12 - niepubl., z dnia 23 listopada 2011 r., IV CSK 156/11, OSNC - ZD 2013 nr 1, poz. 7 oraz z dnia 12 stycznia 2012 r., II CSK 203/11, OSP 2014, nr 6, poz. 60). Z uzasadnienia uchwały Sądu Najwyższego III CZP 101/03 wynika, że głównym argumentem za przyjęciem stanowiska, iż złożenie wniosku klauzulowego przerywa bieg przedawnienia było to, że nadanie klauzuli wykonalności tytułowi egzekucyjnemu jest aktem koniecznym, stanowiącym conditio sine qua non do wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Głównym argumentem za przyjęciem stanowiska, iż złożenie wniosku klauzulowego przerywa bieg przedawnienia było to, że nadanie klauzuli wykonalności tytułowi egzekucyjnemu jest aktem koniecznym, stanowiącym conditio sine qua non do wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Wykładając sformułowanie z art. 124 § 2 KC mówiące m. in. o tym, że w razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed organem powołanym do egzekwowania roszczeń, przedawnienie nie biegnie na nowo "dopóki postępowanie to nie zostało zakończone" w kontekście postępowania klauzulowego SN wskazał, że realizacja tego niezbędnego warunku do wszczęcia egzekucji następuje z chwilą uwzględnienia przez sąd wniosku klauzulowego, a tym samym, że z tym momentem ustaje zawieszenie biegu przedawnienia spowodowane złożeniem tego wniosku i zaczyna ono biec od nowa (por. uchwała Sądu Najwyższego III CZP 101/03). Z tych względów należy przyjąć, że zawieszenie biegu przedawnienia spowodowane wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności, kończy się z chwilą uwzględnienie przez sąd tego wniosku, zwłaszcza że postanowienie sądu w tym przedmiocie jest skuteczne z momentem jego wydania (art. 360 w zw. z art. 13 § 2 KPC).

Przewidziane w art. 203 § 2 zdanie pierwsze KPC zastrzeżenie ma na celu przede wszystkim zapobieżenie możliwości manipulowania przez powoda terminami przedawnienia roszczenia, co mogłoby prowadzić do tego, że powód mógłby wielokrotnie składać pozew i cofać go ze skutkiem przewidzianym w art. 123 § 1 pkt 1 KC w postaci przerwania biegu przedawnienia roszczenia. Racja przyjęcia takiego rozwiązania i dążność do przeciwstawienie się możliwym nadużyciom jest tym bardziej uzasadnione na gruncie postępowania egzekucyjnego, w którym chodzi o zastosowanie wobec dłużnika środków przymusu. Prowadzi to do wniosku, że w postępowaniu egzekucyjnym ma, na podstawie art. 13 § 2 KPC, odpowiednie zastosowanie art. 203 § 2 zdanie pierwsze KPC, co oznacza, że umorzenie tego postępowania niweczy przerwę przedawnienia spowodowaną jego wszczęciem, jak to trafnie przyjął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 listopada 2014 r., II CSK 196/14 (niepubl.).

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy w Łodzi, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację jako bezzasadną.