Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia z dnia 13 czerwca 2017 roku w sprawie z powództwa (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej w W. przeciwko G. L. o zapłatę, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi zasądził od G. L. na rzecz (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwotę 4.244,66zł z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od kwoty 3374,15zł od dnia 8 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty z tym zastrzeżeniem, że od dnia 1 stycznia 2016 roku odsetki te nie mogą przekroczyć wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, umorzył postępowanie w pozostałej części i nie obciążył pozwanej kosztami procesu.

Apelację od tego rozstrzygnięcia złożyła pozwana w zakresie punktu 1. tj. zasądzającego świadczenie. W uzasadnieniu podała, że żądanie zapłaty jest bezpodstawne w sytuacji, gdy pozwana wypowiedziała umowę pożyczki w 2010 r. Nadto skarżąca podniosła, że żądanie zapłaty nie uwzględniało kwot wpłat dokonanych na poczet spłaty pożyczki na konto techniczne.

Uzupełnieniem apelacji pozwanej jest apelacja jej pełnomocnika zarzucająca naruszenie art. 833 § 6 kpc poprzez błędną interpretację polegającą na przyjęciu, że powód zasadnie realizował zajęcie egzekucyjne i przekazywał komornikowi wpływające na rachunek bankowy pozwanej kwoty stanowiące alimenty oraz art. 141 ustawy z 17.12.1998r o emeryturach i rentach z funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t. Dz.U. 2017. p. (...) ) poprzez błędną interpretację polegającą na przyjęciu, że powód zasadnie realizował zajęcie egzekucyjne i przekazywał komornikowi – wpływające na rachunek bankowy pozwanej – kwoty stanowiące wolną od egzekucji część świadczenia z tytułu renty, tj. część pozostałą po wcześniejszym potrąceniu przez ZUS i nie podlegającą dalszemu zajęciu. Mając na uwadze powyższe zarzuty skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa.

Powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pozwanej jest bezzasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Na wstępie wyjaśnić należy, że niniejsza sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym, w związku z czym Sąd Okręgowy na podstawie art. 505 ¹⁰ § 1 i § 2 k.p.c. orzekł na posiedzeniu niejawnym w składzie jednego sędziego. Zaznaczyć także należy, że w postępowaniu uproszczonym zgodnie z art. 505 ⁹ § 1 ¹ k.p.c. apelację można oprzeć tylko na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, bądź naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy. Natomiast w myśl art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd odwoławczy podziela ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i przyjmuje je za własne, czyniąc integralną częścią poniższych rozważań. Wobec powyższego nie widzi konieczności ich ponownego, szczegółowego przytaczania.

Wszystkie podniesione przez pozwaną w apelacji zarzuty koncentrują się na zanegowaniu stanowiska Sądu I instancji, wedle którego powód wykazał zarówno zasadność jak i wysokość dochodzonego roszczenia.

Odnosząc się do zarzutu naruszenie art. 833 § 6 kpc poprzez błędną interpretację polegającą na przyjęciu, że powód zasadnie realizował zajęcie egzekucyjne i przekazywał komornikowi wpływające na rachunek bankowy pozwanej kwoty stanowiące alimenty oraz art. 141 ustawy z 17.12.1998r o emeryturach i rentach z funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t. Dz.U. 2017. p. (...) ) poprzez błędną interpretację polegającą na przyjęciu, że powód zasadnie realizował zajęcie egzekucyjne i przekazywał komornikowi – wpływające na rachunek bankowy pozwanej – kwoty stanowiące wolną od egzekucji część świadczenia z tytułu renty, tj. część pozostałą po wcześniejszym potrąceniu przez ZUS i nie podlegającą dalszemu zajęciu, należy stwierdzić, że nie jest on zasadny. Słusznie podniósł Sąd I instancji, że realizacja zajęcia w zakresie świadczeń rentowych nastąpiła w momencie, gdy wpływy na rachunek przekroczyły kwotę 9000 złotych, zaś decyzja o przekazywaniu alimentów na konto podjęła pozwana i przez to straciły one swój alimentacyjny charakter, a zatem mogły podlegać zajęciu komorniczemu.

Odnosząc się do zarzutu , że żądanie zapłaty jest bezpodstawne w sytuacji, gdy pozwana wypowiedziała umowę pożyczki w 2010 r. należy stwierdzić, że okoliczność ta nie wynika z materiału dowodowego, a nadto z ustaleń faktycznych, nie zakwestionowanych przez pozwaną wynika, że do października 2011 r.

W tym stanie rzeczy w ocenie Sądu Okręgowego Sąd meriti w oparciu o materiał dowodowy zebrany w sprawie słusznie uznał, że strona powodowa sprostała ciążącemu na niej z mocy art. 6 k.c. ciężarowi udowodnienia zarówno zasadności, jak i wysokości dochodzonego roszczenia. Powód przedłożył bowiem dokładne wyliczenie dochodzonych przez siebie należności głównej, odsetek oraz opłat i kosztów, zaś powyższe wyliczenie znalazło potwierdzenie w załączonej do pozwu listy operacji na rachunku pozwanej. Pozwana natomiast nie zdołała skutecznie podważyć przedstawionych przez powoda dokumentów i przyjętej przez Sąd oceny, a w konsekwencji udowodnić niezasadności roszczenia strony powodowej, poprzestając na przedstawieniu jedynie korzystnej dla siebie interpretacji stanu faktycznego.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację. Na podstawie art. 102 kpc Sąd Okręgowy odstąpił od obciążenia pozwanej kosztami postępowania apelacyjnego biorąc pod uwagę jej trudna sytuacje materialna ( utrzymuje się z renty w wysokości 604 złotych ), zaś składając apelację – osobiście – była przekonana o słuszności swojego stanowiska.