Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem zaocznym z dnia 9 marca 2017 roku, w sprawie z powództwa Horyzont Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W. przeciwko M. L. o zapłatę, Sąd Rejonowy w Rawie Mazowieckiej oddalił powództwo.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 129 § 2 k.p.c. poprzez przyjęcie, że profesjonalny pełnomocnik nie może poświadczyć za zgodność z oryginałem części dokumentu, a jedynie jego całość, podczas, gdy z powyższego przepisu jednoznacznie wynika, iż strona może złożyć odpis dokumentu, zaś anonimizacja poświadczonego odpisu dokumentu w zakresie danych objętych tajemnicą zawodową stanowiła realizację obowiązków nałożonych na powoda przez przepisy prawa tj. art. 280 ust. 2 ustawy o funduszach inwestycyjnych w związku z art. 281 ust. 1 pkt. 1 ustawy o funduszach inwestycyjnych,

2.  naruszenie przepisów postępowanie, tj. art. 227 k.p.c. w zw. z art. 129 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędne przyjęcie, że dokumenty złożone przez powoda są niewystarczające do udowodnienia roszczenia, gdyż zostały złożone w kopiach jak również na tej podstawie uznanie, iż powód nie udowodnił posiadania w niniejszej sprawie legitymacji procesowej czynnej w sytuacji, gdy przed rozprawą powód nie był zobowiązany do przedłożenia oryginałów dokumentów, a złożone dokumenty nie były kwestionowane przez pozwanego,

3.  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez przyjęcie, że powód nie wywiązał się z obowiązku udowodnienia okoliczności, z której wywodzi skutki prawne w postaci legitymacji czynnej, podczas gdy powód przedłożył do pozwu załącznik nr 6 do umowy przelewu wierzytelności, zawiadomienie o przelewie wierzytelności jak i wyciąg z ksiąg rachunkowych, co stanowi dowód przysługiwania powodowi legitymacji czynnej do dochodzenia roszczenia od pozwanej,

4.  naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 228 k.p.c., polegające na przyjęciu, że powód nie wykazał, iż numer umowy (...), stanowi numer wewnętrzny, którym posługiwał się Bank (...) S.A i ten numer określa umowę pożyczki gotówkowej nr (...), co doprowadziło do błędnego przyjęcia przez Sąd I Instancji, że powód przedłożył inną umowę niż wskazaną w pozwie, a tym samym nie posiada legitymacji czynnej, podczas gdy powód przedłożył do pozwu dokumenty potwierdzające ten fakt,

5.  naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 233 k.p.c., które to naruszenie ma istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez dokonanie oceny twierdzeń i dowodów w sposób wybiórczy, sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego i przyjęcie, że powód dochodzi roszczenia z umowy (...), a do pozwu została przedłożona umowa pożyczki gotówkowej nr (...), co zdaniem sądu I instancji oznacza, że są to dwie różne umowy, podczas gdy dowodów załączonych do pozwu, tj. wskazany jest numer (...) oraz (...), który jest numerem wewnętrznym umowy, zatem jest to ta sama umowa opatrzona dwoma numerami,

6.  naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 207 §7 k.p.c. w zw. z art. 217 § 1 w zw. z art. 232 k.p.c., które to naruszenie ma istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez przyjęcie, że strona powodowa nie udowodniła roszczenia podczas gdy strona powołała dowody na poparcie twierdzeń oraz wykazała zarówno wysokość dochodzonego roszczenia jak i jego zasadność.

W oparciu o wskazane zarzuty strona powodowa wniosła o zmianę skarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości, ewentualnie uchylenie skarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, a także zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania odwoławczego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu
w postępowaniu uproszczonym i z tego względu zgodnie z przepisem art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku tego sądu powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia
i w konsekwencji przyjmuje za swoje, uznając za zbędne powielanie ich w całości w treści niniejszego uzasadnienia.

Nietrafne są zarzuty apelacji koncentrujące się na zanegowaniu stanowiska Sądu I instancji, wedle którego przedstawiony przez powoda materiał dowodowy nie potwierdził, aby powód skutecznie nabył wierzytelność od poprzednika prawnego. Wbrew stanowisku apelującego załączony przez niego materiał dowodowy w postaci kserokopii umowy pożyczki gotówkowej, umowy cesji wierzytelności z dnia 14 grudnia 2015 r., wraz z załącznikiem nr 6 do umowy przelewu wierzytelności nie był wystarczający dla wykazania nabycia skonkretyzowanej wierzytelności uprzednio przysługującej (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. wobec pozwanej, a tym samym dla wykazania swojej legitymacji procesowej czynnej. Sąd I instancji w sposób niezwykle wnikliwy i obszerny dokonał analizy materiału dowodowego, trafnie uznając za niewystarczający dowód w postaci kopii, a w istocie jedynie wyciągu z umowy przelewu wierzytelności z dnia 14 grudnia 2015 roku, który jak słusznie dostrzegł Sąd meriti zawiera trochę więcej niż połowę treści zawartej umowy. Należało podzielić przy tym stanowisko Sądu I instancji, w zakresie w jakim wskazał, że w postępowaniu cywilnym należy posługiwać się dokumentami odzwierciedlającymi całość czynności prawnej, a nie dokumentami, które wybiórczo, w sposób wskazany przez zainteresowaną stronę przedstawiają treść czynności prawnej. Jak trafnie wskazał również Sąd Rejonowy nie można wykluczyć, że powód będąc zainteresowany wynikiem rozstrzygnięcia utajnił te elementy umowy, które wskazują, że jego roszczenie jest niezasadne lub dochodzone przedwcześnie. Niewątpliwie również dowodem na istnienie wierzytelności przysługującej względem określonego dłużnika nie może być zawiadomienie o cesji wierzytelności. Z samego bowiem faktu sporządzenia pisma w postaci zawiadomienia o przelewie wierzytelności, adresowanego do strony pozwanej – jak słusznie uznał Sąd I instancji – nie wynika, iż wierzytelność przeciwko pozwanej w ogóle istniała. Uwadze Sądu I instancji nie umknęło również, że powód dochodził roszczenia z umowy zwartej w dniu 5 listopada 2013 roku o nr (...) pomiędzy pozwaną, a (...) Bank (...) Spółką Akcyjną z siedzibą we W.. Tymczasem do akt przedłożył umowę o pożyczkę gotówkową o numerze (...). W tych okolicznościach należało podzielić stanowisko Sądu Rejonowego, że w rachubę wchodzi inna umowa niż ta, o której mowa w pozwie. Strona powodowa w toku postępowania nie odniosła się do wskazanych rozbieżności, co przemawiało za oddaleniem powództwa jako nieudowodnionego.

Wbrew stanowisku apelującego również załączony do akt dowód w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego jest niewystarczający dla wykazania istnienie wierzytelności, skutkującego obowiązkiem zapłaty za jego spełnienie. Dokument ten nie ma bowiem waloru dokumentu urzędowego. Jest to dokument prywatny ze wszystkimi tego skutkami procesowymi wskazanymi w normie art. 245 k.p.c. Jednocześnie przedmiotowy dokument nieprecyzyjnie oraz ogólnikowo opisuje dochodzoną pozwem wierzytelność. Nie wskazuje bowiem w sposób szczegółowy skąd wzięły się poszczególne kwoty, na które ten dokument wskazuje, w wyniku jakich konkretnie postanowień łączącego pozwanego z cedentem stosunku prawnego, kiedy wierzytelność powstała, kiedy stała się wymagalna, według jakiej stopy i za jaki okres wierzycielowi należą się odsetki, w następstwie jakich konkretnie postanowień łączącego pozwanego z cedentem stosunku prawnego winny być naliczane odsetki w żądanej wysokości i za okres żądany. Dane ujmowane w księgach rachunkowych funduszu oraz wyciągu z tych ksiąg mogą stanowić dowód jedynie tego, że określonej kwoty wierzytelność jest wpisana w księgach rachunkowych względem określonego dłużnika na podstawie opisanego w tych księgach zdarzenia, np. cesji wierzytelności. Dokumenty te potwierdzają więc sam fakt zdarzenia w postaci cesji wierzytelności. Nie stanowią one jednak dowodu na skuteczność dokonanej cesji wierzytelności oraz istnienia i wysokości nabytej wierzytelności. Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w uzasadnieniu uchwały z dnia 7 października 2009 roku, w sprawie o sygnaturze akt III CZP 65/09, LEX nr 522989, Biul.SN 2009/10/6, iż sam wpis w księgach rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego nie przesądza jeszcze o tym, że konkretna wierzytelność faktycznie istnieje. W ramach kontroli rachunkowej nie jest bowiem oceniana strona prawna konkretnej transakcji i jej skuteczność w świetle prawa cywilnego. Celem prowadzenia ksiąg rachunkowych funduszu jest jedynie wykazanie dokonywanych operacji zakupu, lub sprzedaży w celach finansowych. Oznacza to, że sam fakt dokonania zapisu w księgach funduszu o istnieniu wierzytelności nie wiąże się z domniemaniem prawnym, że wierzytelność ta istnieje. Brak bowiem jakiegokolwiek sposobu kontroli prawidłowości podstaw dokonywanych wpisów, poza ich prawidłowością formalną. Organy funduszu nie mają wystarczających kompetencji do zbadania, czy nabywana wierzytelność faktycznie istnieje.

O ile zatem należy przyjąć, że wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu potwierdza fakt dokonania cesji (nabycia wierzytelności), o tyle do wykazania skuteczności tego nabycia, tj. do wykazania istnienia wierzytelności, konieczne jest przedstawienie odpowiednich dowodów. Wskazać przy tym należy, że w sytuacji, gdy powód dochodzi konkretnego roszczenia, to na nim, w myśl art. 6 k.c., spoczywa ciężar udowodnienia zarówno faktu, iż dana wierzytelność rzeczywiście mu przysługuje, jak i wysokości tej wierzytelności. Dopiero zatem w razie przedstawienia przez stronę powodową konkretnych dowodów na okoliczność istnienia i wysokości wierzytelności, pozwany powinien przedstawić własne dowody w celu obalenia twierdzeń powoda. Wówczas bowiem konkretyzuje się w stosunku do pozwanego ciężar dowodowy wynikający treści art. 6 k.c., którego procesowym odpowiednikiem jest
art. 232 k.p.c. Tym samym powód już w pozwie powinien przedstawić dowody wskazujące na zasadność i wysokość dochodzonej należności, umożliwiając stronie pozwanej oraz sądowi ich weryfikację i odniesienie się do nich stosownie do stanu sprawy, czego powód nie uczynił z wiadomych tylko sobie względów.

Powód nie dołączył do akt sprawy informacji o wierzytelności będącej przedmiotem umowy, które w sposób dostateczny identyfikowałyby oraz indywidualizowały przedmiot przelewu oraz jego stanu, w szczególności datę wymagalności wraz z odsetkami za zwłokę.

Tym samym należało uznać, że Sąd I instancji słusznie uznał, iż strona powodowa nie podołała obciążającemu ją z mocy art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c., obowiązkowi udowodnienia skutecznego nabycia wierzytelności od poprzedniego wierzyciela wobec pozwanej, a także wysokości dochodzonego roszczenia, co skutkowało oddaleniem powództwa.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację.