Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna i podlega oddaleniu.

W pierwszej kolejności zaznaczyć trzeba, że niniejsza sprawa rozpoznana została w postępowaniu uproszczonym, w którym apelacja ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest tu ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego. Innymi słowy mówiąc, apelacja ograniczona wiąże sąd odwoławczy, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co zarzuci w apelacji skarżący. Wprowadzając apelację ograniczoną, ustawodawca jednocześnie określa zarzuty, jakimi może posługiwać się jej autor i zakazuje przytaczania dalszych zarzutów po upływie terminu do wniesienia apelacji – co w polskim porządku prawnym wynika z art. 505 ⁹ § 1 ¹ i 2 k.p.c. (tak w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów SN z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07). Tym samym w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do zarzutów apelacji, bez dokonywania analizy zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem w pozostałym zakresie.

Zarzuty podniesione w apelacji odnoszą się do nieprawidłowego - zdaniem apelującego - uznania przez Sąd Rejonowy, że na gruncie niniejszej sprawy nie doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy pożyczki (w czym skarżący dopatruje się naruszenia art. 61 k.c., 6 k.c. i 233 § 1 k.p.c.).

Zarzuty podniesione w powyższym kontekście nie zasługują jednak na uwzględnienie. Należy przyjąć za Sądem Rejonowym, że w rozpoznawanej sprawie nie doszło do prawidłowego wypowiedzenia umowy pożyczki przez bank, wskutek nieudowodnienia faktu doręczenia oświadczenia w tym przedmiocie stronie pozwanej.

Należy podzielić zapatrywanie Sądu Rejonowego, że w stosunku do oświadczeń woli przesyłanych pocztą stosować można w drodze analogii przepisy dotyczące doręczenia pism sądowych, a więc zasadę podwójnego awizowania przesyłek pocztowych w razie braku możliwości ich doręczenia. Jeżeli zatem strona zdecydowała się złożyć drugiej stronie oświadczenie woli w trybie art. 61 k.c., za pośrednictwem poczty (jak mało to miejsce w niniejszej sprawie), w skrzynce pocztowej muszą znaleźć się dwa zawiadomienia, pierwsze z dnia nieskutecznego doręczenia, a drugie z datą późniejszą niż 7 dni liczone od daty awiza pierwszego. Jeśli któregokolwiek z zawiadomień brak, to należałoby uznać, że przesyłka nie została skutecznie doręczona, a skoro tak, to zastrzeżony w oświadczeniu termin nie rozpoczął swojego biegu.

Wykładnia literalna art. 61 k.c. prowadzi do wniosku, że osoba wywodząca skutki prawne z oświadczenia woli musi udowodnić, że doszło ono do adresata w sposób umożliwiający mu zapoznanie się z jego treścią. Z kolei prawidłowe awizowanie przesyłki skutkuje powstaniem domniemania możliwości zapoznania się adresata z treścią pisma, które znajdowało się w przesyłce (por. wyr. SN z 28.2.2002 r., III CKN 1316/00; wyr. SN z 20.1.2004 r., II CK 358/02, wyr. SN z 5.10.2005 r., I PK 37/05).

W niniejszej sprawie pismo zawierające oświadczenie o wypowiedzeniu pozwanej umowy pożyczki przez powoda zostało wysłane pocztą – listem poleconym – na nowy adres zamieszkania pozwanej. Przedmiotowa przesyłka nie była jednak powtórnie awizowana, nadto jej zwrot nastąpił przedwcześnie, w związku z czym nie można uznać, iż została skutecznie doręczona i w konsekwencji, że jej adresat (pozwana) zapoznał się z treścią zawartego w niej oświadczenia.

Przesyłka została opatrzona wyłącznie trzema stemplami, informującymi o dacie: przekazania listu do doręczenia; pierwszego awizo; zwrotu przesyłki wskutek niepodjęcia w terminie. Nie zwierała stempla drugiego awizo, w związku z czym brak jest dowodu, że podjęto kolejną próbę jej doręczenia pozwanej. Nadto, została ona przedwcześnie zwrócona. Skoro pierwsze awizo miało miejsce 8 stycznia 2018 roku, powtórne mogło mieć miejsce najwcześniej 16 stycznia 2018 roku. W związku z tym, termin do odbioru przesyłki z palcówki pocztowej upływał 23 stycznia 2018 roku, a więc w dniu, w którym przesyłka została zwrócona do nadawcy. Z uwagi na fakt, że pozwana mogła odebrać przesyłkę do 23 stycznia 2018 roku włącznie, termin jej zwrotu w przypadku niepodjęcia, winien nastąpić dopiero 24 stycznia 2018 roku, a nie jak miało to miejsce na gruncie rozpatrywanej sprawy 23 stycznia 2018 roku.

Wobec takiego stanu rzeczy - braku wykazania przez powoda faktu skutecznego doręczenia wypowiedzenia umowy pożyczki pozwanej, przy jednoczesnym uwzględnieniu stanowiska pozwanej wyrażonego na rozprawie z dnia 5 marca 2019 roku (pozwana zaprzeczyła, ażeby kiedykolwiek otrzymała od pozwanej wypowiedzenie umowy pożyczki), nie sposób uznać, że roszczenie banku stało się wymagalne, a w konsekwencji, iż powództwo było zasadne.

Odnosząc się do zarzutu niepowiadomienia powoda o twierdzeniach pozwanej podniesionych na rozprawie (w czym skarżący dopatruje się naruszenia art. 207 k.p.c.), w związku z czym uniemożliwienie mu odniesienia się do nich, powiedzieć należy, że zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd nie ma obowiązku informować strony co do twierdzeń strony przeciwnej wyrażonych na rozprawie, o możliwości stawiennictwa, na którą strona była prawidłowo poinformowana. W realiach niniejszej sprawy powód został poinformowany o możliwości stawienia się na rozprawie, bezpośrednio poprzedzającej wydanie wyroku. Niemniej, nie stawiając się na nią, winien był liczyć się z ewentualnymi negatywnymi konsekwencjami procesowymi takiego działania.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy oddalił apelację powoda na podstawie art. 385 k.p.c.