Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8 maja 2018 roku Sąd Rejonowy w Pabianicach w sprawie z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w L. przeciwko D. Z. o zapłatę oddalił powództwo.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o ustalenie, że w kwietniu 2011 r. D. Z. (poprzednio S.) zawarła ze sprzedawcą energii elektrycznej (...) S.A. umowę kompleksowej sprzedaży energii elektrycznej dla punktu poboru energii w (...) gmina Ł.. W umowie wskazała jako adres korespondencyjny klienta: K. ul. (...) oraz swój numer telefonu. Nieruchomość w K. przy ul. (...) należy do teściowej D. Z.. W chwili zawarcia umowy pozwana mieszkała na powyższej nieruchomości wraz z ówczesnym narzeczonym B. Z.. W 2012 r. wskutek zawarcia małżeństwa pozwana zmieniła nazwisko na Z.. O powyższym fakcie poinformowała dostawcę energii elektrycznej (...) Obrót. Dostawca energii przysyłał rachunki w 2013 roku i 2014 roku na wskazany adres korespondencyjny – jest to adres teściowej pozwanej, która przekazywała korespondencję adresatce D. Z.. Pozwana przeprowadziła się na stałe do nieruchomości w (...) w czerwcu 2011 r. Niedługo po przeprowadzce pozwana poinformowała telefonicznie (...) Obrót o zmianie adresu korespondencyjnego. Po zmianie adresu rachunki nadal przychodziły na stary adres korespondencyjny. W roku 2013 pozwana nie opłaciła rachunku za dostarczoną energię elektryczną za jeden okres rozliczeniowy, ponieważ fizycznie nie otrzymała wystawionego rachunku. Na początku stycznia 2017 r. D. Z. otrzymała od (...) Obrót fakturę - wezwanie do zapłaty kwoty 728,15 zł tytułem zaległych i bieżących opłat za prąd. Bieżące opłaty za prąd dotyczyły okresu od 24 października 2013 r. do 30 listopada 2013 r. i wynosiły 190,27 zł. Zaległość objęta wezwaniem wynosiła 526,80 zł. Od wspomnianej zaległości naliczono odsetki w kwocie 11,08 zł. W styczniu 2014 r. pozwana uregulowała wobec (...) Obrót wszystkie należności za energię elektryczną wynikające z ww. wezwania, w tym świadczenia zaległe. W lutym 2014 r. w punkcie poboru energii u pozwanej był inkasent, który przyszedł spisać licznik. Nie poinformował D. Z. o jakichkolwiek nieprawidłowościach dotyczących płatności. W dniu 30 kwietnia 2014 r. do domu D. Z. w R. przyszedł inkasent przedsiębiorstwa dostarczającego elektryczność. Podczas wykonywanych czynności stwierdził, że pozwana pobierała prąd nie mając zawartej umowy z (...) Obrót, o czym poinformował pozwaną.

W dniu 05 maja 2014 r. pozwana skierowała do dostawcy energii elektrycznej (...) Obrót reklamację dotyczącą rozwiązania umowy sprzedaży energii elektrycznej. W dniu 30 kwietnia 2014 r. (...) S.A. wystawił zlecenie na dokonanie czynności w miejscu poboru energii tj. na nieruchomości pozwanej w R.. Na podstawie tego zlecenia, w dniu 5 maja 2014 r. sprawdzono stan licznika na nieruchomości pozwanej. Podczas czynności pozwana odmówiła zdjęcia licznika, powołując się na nieotrzymanie wypowiedzenia umowy. Podała, że złożyła reklamację w tej sprawie i oczekuje na jej wynik. W piśmie z dnia 7 maja 2014 r. (...) S.A. udzielił pozwanej odpowiedzi na zgłoszoną reklamację. Powołał się na następujące fakty: -wystawienie pozwanej wezwania do zapłaty w dnia 04 września 2013 r. – pod rygorem wstrzymania dostaw energii elektrycznej; wskazał, że korespondencja została zwrócona do adresata po dwukrotnym awizowaniu w dniu 4 listopada 2013 r. - wystawienie pisma z dnia 25 października 2013 r. o rozwiązaniu ze skutkiem na dzień 30 listopada 2013 r. umowy kompleksowej sprzedaży energii elektrycznej, wskazał, że korespondencja ta została przesłana na adres: K. ul. (...), została zwrócona do adresata po dwukrotnym awizowaniu w dniu 12 listopada 2013 r. Wyjaśnienia w piśmie z dnia 7 maja 2014 r. skierowano na adres: (...) Ł.. W dniu 15 maja 2014 r. (...) S.A. dokonał kontroli w miejscu poboru energii u odbiorcy (...). Stwierdzono prawidłowy stan oplombowania i legalizacji urządzeń poboru energii. Zdjęto plombę i licznik, zlikwidowano konto. W dniu 24 czerwca 2014 r. (...) S.A. wystawił przeciwko D. Z. notę obciążeniową na kwotę 3.448,79 zł, w tym: 1.521,39 zł za nielegalny pobór energii i 1.927,40 zł tytułem opłaty przesyłowej – przy przyjęciu 5-cio krotności stawki podstawowej. Termin płatności noty ustalono do dnia 8 lipca 2014 r. W treści noty skazano adres pozwanej jako P. ul. (...), jednakże nota ta została przesłana pozwanej na adres: K. ul. (...) wraz z informacją z dnia 24 czerwca 2014 r. o przyczynach wystawienia noty. Pismem z dnia 23 lipca 2014 r. (...) SA wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 3.448,79 zł w ciągu 14 dni od daty otrzymania wezwania, pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Wezwanie przesłano na adres: P. ul. (...), zostało uznane za doręczone adresatce przez awizo w dniu 12 sierpnia 2014 r. Pozwana nie odebrała żadnych pism od (...) przesłanych pod adres w P..

W dniu 08 lipca 2014 r. D. Z. zawarła ze sprzedawcą energii elektrycznej (...) S.A. kolejną umowę kompleksowej sprzedaży energii elektrycznej nr (...) dla ww. punktu poboru energii. W umowie wskazano jako adres korespondencyjny klienta: (...) gmina Ł.. Termin zainstalowania urządzeń pomiarowych ustalono na dzień 11 lipca 2014 r., umowa sprzedaży energii obowiązywała od daty instalacji. Zgodnie z pkt 6.2 taryfy dla usług dystrybucji elektrycznej na okres do dnia 31 grudnia 2014 r., zatwierdzonej decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 17 grudnia 2013 r. znak D. (...)-80(6)/ (...)/JCz/BH, w przypadku nielegalnego poboru energii elektrycznej operator (...) S.A. w L. może obciążyć podmiot nielegalnie pobierający energię opłatami w wysokości pięciokrotności stawek określonych w taryfie dla jednostrefowej grupy taryfowej, do której ten podmiot byłby zakwalifikowany oraz w wysokości pięciokrotności ceny energii elektrycznej.

Poprzez nielegalny pobór energii elektrycznej zgodnie z punktem 6.1.1 ww. taryfy należy rozumieć pobieranie energii elektrycznej bez zawarcia umowy.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że roszczenie zgłoszone pozwem w niniejszej sprawie okazało się nieudowodnione i jako takie podlegało oddaleniu. Powód (...) wywodził żądanie zapłaty kwoty dochodzonej pozwem z faktu pobierania przez pozwaną energii elektrycznej bez zawartej umowy. W treści pozwu powołał się na okoliczność, że stosunek umowny łączący pozwaną z detalicznym sprzedawcą elektryczności (...) Obrót wygasł na skutek wypowiedzenia zawartego w piśmie z 25 października 2013 r., ze skutkiem na dzień 30 listopada 2013 r. Roszczenie powoda o zapłatę przewidzianej taryfą pięciokrotności stawki podstawowej za prąd aktualizowało się bowiem dopiero wówczas, gdy ustała podstawa prawna pozwalająca pozwanej korzystać z prądu dostarczanego przez (...) Obrót. Jako, że fakt zawarcia w roku 2011 przez D. Z. z (...) Obrót umowy o dostarczanie elektryczności był między stronami bezsporny, to na powodzie spoczywał ciężar wykazania, że na skutek wypowiedzenia stosunek prawny łączący pozwaną z (...) Obrót ustał, dając tum samym (...) prawo dochodzenia zapłaty za bezumowne korzystanie z prądu według przewidzianej taryfą stawki karnej. To powód bowiem wywodził skutki prawne z faktu ustania stosunku prawnego pomiędzy pozwaną z (...) Obrót, ponieważ powstanie roszczenia powoda było wprost zależne tej okoliczności. Stosownie do art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Procesowym odpowiednikiem powyższej regulacji jest art. 232 zd. 1 k.p.c., w myśl którego strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Sąd Rejonowy podkreślił, że w przedmiotowej sprawie powód nie złożył do akt podstawowego dowodu służącego wykazaniu faktu wypowiedzenia umowy przez (...) Obrót, a mianowicie samego pisma zawierającego oświadczenie o wypowiedzeniu. Co istotne, w toku postępowania pozwana konsekwentnie zaprzeczała nie tylko doręczeniu jej wypowiedzenia, lecz w ogóle kwestionowała okoliczność złożenia jej oświadczenia o wypowiedzeniu. Wobec powyższego, okoliczność złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy nie mogła zostać poczytana za fakt milcząco przyznany (art. 230 k.p.c.), lecz podlegała dowodzeniu na zasadach ogólnych. Wskutek braku aktywności dowodowej powoda, sąd nie mógł ustalić zarówno samego faktu wypowiedzenia umowy, jak i treści oświadczenia o wypowiedzeniu. Dalej, powód nie przedstawił treści umowy łączącej pozwaną z (...) Obrót, która w zestawieniu z treścią oświadczenia o wypowiedzeniu pozwoliłby sądowi na ocenę skuteczności wypowiedzenia pod kątem umownych i ustawowych przesłanek dopuszczalności takiego oświadczenia. Należy wskazać, że powód (...) jako właściciel infrastruktury przesyłowej oraz (...) Obrót - jako detalista sprzedający prąd klientom - pozostają w stałych stosunkach gospodarczych. Tym samym, powód dysponował obiektywną możliwością uzyskania od (...) Obrót wszelkiej dokumentacji związanej z ewentualnym ustaniem stosunku prawnego pomiędzy D. Z. a (...) Obrót i złożenia jej w niniejszym procesie. Powód jednak nie zadośćuczynił temu obowiązkowi, choć miał ku temu sposobność zarówno na etapie wniesienia pozwu w postępowaniu upominawczym, złożenia odpowiedzi na sprzeciw czy podczas dwóch rozpraw sądowych. Wobec nieudowodnienia przez powoda samego faktu złożenia pozwanej przez (...) Obrót oświadczenia o wypowiedzeniu, na dalszy plan zeszła kwestia, czy to oświadczenie zostało złożone pozwanej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią (art. 61 § 1 k.c.) tj. czy zostało wysłane na aktualny adres korespondencyjny pozwanej. Podobnie, wskutek powyższego niecelowe stało się przeprowadzenie szczegółowych rozważań dotyczących tego, czy pozwana dopełniła wobec (...) Obrót wymogów lojalności kontraktowej i niezwłocznie poinformowała ten podmiot o zmianie adresu korespondencyjnego na (...) gmina Ł.. Dopiero bowiem udowodnienie, że oświadczenie o wypowiedzeniu zostało w ogóle złożone mogłoby otworzyć drogę do wykazywania skuteczności takiego oświadczenia. Skoro powód nie udowodnił faktu wypowiedzenia pozwanej przez (...) Obrót umowy sprzedaży energii elektrycznej, to tym samym nie wykazał powstania po swojej stronie roszczenia z tytułu kary taryfowej za bezumowne korzystanie z elektryczności, będącej podstawą faktyczną niniejszego powództwa. Konsekwentnie, wytoczone powództwo podlegało oddaleniu jako nieudowodnione zgodnie z regułami ustalonymi przez art. 6 k.c. w zw. z art. 232 zd. 1 k.p.c. Sąd Rejonowy wskazał, że złożone przez pozwaną oświadczenie o uznaniu powództwa co do kwoty 689,76 zł (1/5 kwoty dochodzonej pozwem) zostało uznane za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i jako takie nie wiązało sądu (art. 213 § 2 k.p.c.). Oświadczenie to zostało złożone przez pozwaną na ostatniej rozprawie, w głosach końcowych bezpośrednio przed zamknięciem rozprawy. W chwili złożenia tego oświadczenia wiadomo już było ostatecznie, że powód nie zaoferował sądowi podstawowego dokumentu dowodzącego zasadności powództwa, czyli pisma z wypowiedzeniem umowy, wskutek czego powództwo nie ostanie się w jakiejkolwiek części. Należy także wskazać, że niezwłocznie po dowiedzeniu się o zaległości w płatnościach za elektryczność pozwana spłaciła ciążące na niej zobowiązanie wobec sprzedawcy detalicznego (...) Obrót. W tych okolicznościach trudno byłoby znaleźć uzasadnienie do tego, aby pozwana konsumentka, niereprezentowana w sprawie przez zawodowego pełnomocnika, miałaby niejako dodatkowo płacić właścicielowi urządzeń przesyłowych (...) zryczałtowane odszkodowanie nawet jedynie w wysokości 1/5 stawki karnej.

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją powód, wnosząc o zmianę zaskarżonego orzeczenia i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 3.448,79 zł z odsetkami ustawowymi od tej kwoty od dnia 9 lipca 2014 roku do dnia zapłaty, zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego, według norm przepisanych, za obie instancje.

Skarżący podniósł zarzut naruszenia:

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnej analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności pominięcie okoliczności zawarcia przez pozwaną 8 lipca 2014 roku kolejnej umowy kompleksowej, a w konsekwencji nieuprawnione przyjęcie, że dotychczasowa umowa kompleksowa nie została wypowiedziana ze skutkiem na dzień 30 listopada 2013 roku,

- art. 213 § 2 k.p.c. poprzez jego błędne zastosowanie polegające na pominięciu uznania przez pozwaną części powództwa z uwagi na sprzeczność z zasadami współżycia społecznego w sytuacji gdy uznana część powództwa dotyczyła wysokości opłaty za rzeczywiście pobraną przez strony energię, co wobec chęci uregulowania zobowiązań wynikających z dostawy energii elektrycznej nie sposób uznać za naruszenie zasad współżycia społecznego,

- art. 57 ust. 1 pkt. 1 prawa energetycznego przez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy pozwana pobiera energię elektryczną bez zawartej umowy.

Skarżący wniósł również o dopuszczenie dowodu z dokumentu w postaci pisma (...) S.A. z dnia 25 października 2013 roku w przedmiocie wypowiedzenia umowy wraz z informacją o powtórnym awizowaniu z dniem 12 listopada 2013 roku na okoliczność wypowiedzenia umowy kompleksowej i pobierania przez pozwaną energii elektrycznej bez zawartej umowy.

Na rozprawie w dniu 13 lutego 2019 roku pełnomocnik pozwanej wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna częściowo.

Ustalenia faktyczne, jak również zasadniczo ocena prawna przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia przez Sąd Rejonowy, znajdują pełną akceptację Sądu Okręgowego.

Niezasadny jest podniesiony w apelacji zarzut naruszenia art. 233 k.p.c.

Zgodnie z dyspozycją tego przepisu sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Przywołany przepis statuuje zasadę swobodnej oceny dowodów, która stanowi jeden z przejawów niezawisłości sędziowskiej. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem sądu jest dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie sądu, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych związków przyczynowo - skutkowych, przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Wobec tego dla skuteczności zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. nie jest wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu. Skarżący powinien przy tym wskazać, jakie kryteria oceny zostały naruszone przez sąd przy analizie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im taką moc przyznając ( zob. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, LEX nr 52753, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 lipca 2005 r., III CK 3/05, LEX nr 180925).

Sąd Okręgowy podziela przedstawione powyżej poglądy stanowiące ugruntowany dorobek judykatury. Konfrontując ich treść ze stanowiskiem skarżącego należało uznać, że zarzuty stawiane zaskarżonemu rozstrzygnięciu nie mogą być uznane za zasadne, albowiem powód nie wykazał, ażeby Sąd pierwszej instancji przekroczył wyznaczone w treści art. 233 § 1 k.p.c. ramy swobodnej oceny dowodów. Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 8 lipca 2014 roku D. Z. zawarła ze sprzedawcą energii elektrycznej (...) S.A kolejną umowę kompleksowej sprzedaży energii elektrycznej. Prawidłowo Sąd Rejonowy uznał, że powód nie udowodnił faktu wypowiedzenia umowy w 2013 roku, albowiem nie przedstawił pisma zawierającego oświadczenia o wypowiedzeniu. Zgaszony zaś w postępowaniu apelacyjnym wniosek o dopuszczenie dowodu z dokumentu w postaci pisma (...) S.A. z dnia 25 października 2013 roku w przedmiocie wypowiedzenia umowy wraz z informacją o powtórnym awizowaniu z dniem 12 listopada 2013 roku na okoliczność wypowiedzenia umowy kompleksowej i pobierania przez pozwaną energii elektrycznej bez zawartej umowy podlegał pominięciu przez Sad Okręgowy jako spóźniony na podstawie art 381 k.p.c. Zgodnie z treścią przywołanego przepisu, sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeśli strona mogła te fakty i dowody powołać już w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, a ponadto potrzeba powołania się na nie istniała już wówczas, a nie wynikła dopiero później. W ocenie Sądu Okręgowego w realiach rozpoznawanej sprawy oczywistym jest, że powód dysponował załączonymi do apelacji dokumentami już w toku postępowania pierwszoinstancyjnego, na co wskazują daty sporządzenia dokumentów (2013 rok) i bez przeszkód mógł złożyć je do akt sprawy, zaś potrzeba ich przedstawienia, w wykonaniu ciężaru procesowego nałożonego przez art. 6 k.c. – faktycznie istniała na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego.

Niezasadny jest zarzut naruszenia art. 57 prawa energetycznego poprzez jego niezastosowanie. Wobec braku udowodnienia faktu pobierania energii elektrycznej bez zawartej umowy, przepis ten nie znajdował zastosowania w sprawie.

Zasadny jest zarzut naruszenia art. 213 § 2 k.p.c. Pozwana uznała powództwo co do kwoty 689,76 zł i w tym zakresie powództwo powinno zostać uwzględnione. Sąd jest bowiem związany uznaniem powództwa, co oznacza, że powinien uwzględnić wyrażoną w ten sposób wolę pozwanej i w zakresie, w jakim powództwo zostało uznane, wydać wyrok zgodny z żądaniem powoda. Wbrew stanowisku Sądu Rejonowego stwierdzić należy, że uznanie to nie naruszało zasad współżycia społecznego, bowiem pozwana uznała powództwo do kwoty 689,76 zł stanowiącej zapłatę za opłaty za dostarczanie energii za okres od poprzedniego odczytu licznika do daty demontażu licznika tj do dnia 15.05.2014r. Wtedy to odnotowano pobór energii w ilości (...) (protokół z demontażu licznika k. 14) Należy podnieść, że opłata ryczałtowa za nielegalny pobór energii stanowiła pięciokrotność ceny pobranej energii elektrycznej. Kwota 689,76 stanowiła 1/5 tejże opłaty i jest równa należności za opłaty przesyłowe (energia elektryczna czynna całodobowa i opłata przesyłowa zmienna całodobowa) obliczone od pobranej energii (...) i wskazane w nocie obciążeniowej z k. 16. W tym stanie rzeczy uznanie powództwa przez pozwaną w części miało uzasadnienie w wykonaniu ciążącego na niej zobowiązania. Okoliczność, że oświadczenie o uznaniu powództwa zostało złożone przed zamknięciem rozprawy nie ma znaczenia. Uznanie powództwa nie jest bowiem ograniczone żadnym terminem.

Wobec zasadności złożonej apelacji w zakresie w jakim nastąpiło uznanie powództwa, na podstawie art. 386 § 1 k. p. c Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i orzekł jak w sentencji.

W związku z tym, że ostatecznie powód wygrał proces w 20 % Sąd Okręgowy na postawie art 100 k.p.c. stosunkowo rozdzielił koszty procesu przed Sądem I instancji. Powód poniósł koszty w wysokości 790 zł. Na koszty poniesione przez powoda składała się opłata od pozwu w kwocie 173 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powoda w osobie radcy prawnego w kwocie 600 zł, którego wysokość ustalono na podstawie § 3 ust. 1 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r tj. z dnia 3 stycznia 2018 r (Dz.U. z 2018 r. poz. 265) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Koszty te stanowiły koszty poniesione w postępowaniu. Wobec tego, że pozwana przegrała proces w 20 % obowiązana jest w takim zakresie zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty postępowania tj. kwotę 158 zł (790 zł x 20 %).

W pozostałym zakresie Sąd Okręgowy uznał, że apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów mogących podważyć stanowisko Sądu Rejonowego, a tym samym jako bezzasadna podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

W punkcie III wyroku Sąd Okręgowy orzekł o kosztach postępowania apelacyjnego również stosownie do treści art. 100 k.p.c. W tym postępowaniu pozwana przegrała postępowanie apelacyjne w 20 % i w takim zakresie obowiązana była ponieść koszty tego postępowania. Powód poniósł koszty w kwocie 620 zł, na które złożyła się kwota 173 zł opłaty od apelacji, 450 zł tytułem wynagrodzenia jego pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym, ustalone w oparciu o § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r tj. z dnia 3 stycznia 2018 r (Dz.U. z 2018 r. poz. 265). Pozwana nie poniosła kosztów postępowania. Po dokonaniu rozliczenia kosztów, pozwana powinna ponieść na rzecz powoda koszty w wysokości 124 zł (620 zł x 20 %).