Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 30 czerwca 2016 roku (sygn. akt I Ns 1292/13) Sąd Rejonowy w Pabianicach ustanowił na nieruchomości położonej w K., dla której prowadzona jest księga wieczysta (...), na rzecz uczestnika postępowania (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. służebność przesyłu obejmującą uprawnienie do korzystania z nieruchomości obciążonej zgodnie z przeznaczeniem urządzenia przesyłowego będącego własnością uczestnika postępowania, tj. gazociągu wysokoprężnego (...), przy czym prawo to obejmuje w szczególności wykonywanie czynności z zakresu eksploatacji, kontroli, przeglądów, konserwacji, modernizacji, remontów, napraw, usuwania awarii, wymiany posadowionych urządzeń, w zakresie niezbędnym do prawidłowego funkcjonowania sieci przesyłowej przedsiębiorstwa, w obszarze oznaczonym kolorem brązowym na mapie sporządzonej przez biegłego geodetę B. D., wpisanej do ewidencji materiałów państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego prowadzonego przez Starostę (...) w dniu 13.01.2015 roku, za numerem P. (...).2015.119 (punkt 1), zasądził od uczestnika postępowania (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz wnioskodawców B. W. i C. W. do ich majątku wspólnego kwotę 20.409,77 zł tytułem wynagrodzenia za ustanowienie służebności (punkt 2), włożył na uczestnika postępowania obowiązek zwrotu wnioskodawcom kosztów postępowania i pozostawił ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu (punkt 3).

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o ustalenia i rozważania prawne Sądu Rejonowego, które przedstawiają się następująco:

B. i C. W. są właścicielami nieruchomości położonej w K., dla której prowadzona jest księga wieczysta (...) . Przez nieruchomość wnioskodawców przebiega gazociąg P.-R. będący własnością uczestniczki postępowania. Przebieg gazociągu oznaczony jest na mapie sporządzonej przez biegłego geodetę B. D., przyjętej do zasobu geodezyjnego i kartograficznego, wpisanej do ewidencji (...) Ośrodka (...) w Wydziale Geodezji i Kartografii Starostwa Powiatowego w P. w dniu 13.01.2015 roku, za numerem P. (...).2015.119. W dniach 25-26 marca 1966r. dokonano odbioru technicznego gazociągu, po czym gazociąg został włączony do eksploatacji. Nigdy nie było przerwy w eksploatacji gazociągu. Gazociągi wymagają kontroli szczelności, które wykonywane są m.in. przez obchody piesze, które odbywają się nie rzadziej niż raz w roku. Obchody wykonywane są wyłącznie za zgodą właściciela nieruchomości. W okresie budowania gazociągu jego przebieg oznaczano słupkami betonowymi wystającymi około metr ponad powierzchnię gruntu. Z czasem słupki te ulegały zniszczeniu, były rozkradane. W ostatnich latach słupki są wymieniane na plastikowe. Nowe słupki są ustawiane z większą częstotliwością z uwagi na zwiększenie gęstości zabudowy. Dla wykonywania czynności z zakresu eksploatacji gazociągu wystarczający jest pas gruntu o szerokości 6 m biegnący wzdłuż gazociągu.

Wysokość jednorazowego wynagrodzenia należnego za ustanowienie służebności przesyłu na nieruchomości wnioskodawców wynosi 20.409,77 zł.

Stosownie do art. 305 ¹ k.c. nieruchomość można obciążyć na rzecz przedsiębiorcy, który zamierza wybudować lub którego własność stanowią urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazy, energii elektrycznej oraz inne urządzenia podobne, prawem polegającym na tym, że przedsiębiorca może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, zgodnie z przeznaczeniem tych urządzeń (służebność przesyłu). Z mocy art. 305 ² § 2 k.c. jeżeli przedsiębiorca odmawia zawarcia umowy o ustanowienie służebności przesyłu, a jest ona konieczna do korzystania z urządzeń, służących do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazy, energii elektrycznej oraz innych urządzeń podobnych, właściciel nieruchomości może żądać odpowiedniego wynagrodzenia w zamian za ustanowienie służebności przesyłu.

Do ustanowienia służebności przesyłu nie może dojść w przypadku korzystania przez przedsiębiorstwo przesyłowe z cudzej nieruchomości w zakresie odpowiadającym treści służebności przesyłu na podstawie tytułu prawnego. Uczestniczka postępowanie swe uprawnienie do korzystania z nieruchomości wnioskodawców wywodzi z zasiedzenia służebności o treści odpowiadającej treści służebności przesyłu. Przed wejściem w życie art. 305 ¹k.c. zasiedzenie służebności gruntowej na rzecz przedsiębiorstwa przesyłowego było możliwe w oparciu o art. 292 k.c., w myśl którego służebność gruntowa może być nabyta przez zasiedzenie tylko w wypadku, gdy polega na korzystaniu z trwałego i widocznego urządzenia. Przepisy o nabyciu własności nieruchomości przez zasiedzenie stosuje się odpowiednio. Korzystanie z urządzenia, o którym mowa art. 292 k.c., ma odpowiadać treści służebności pod względem gospodarczym. Chodzi tu o odpowiednie urządzenie materialne umożliwiające korzystanie z cudzej nieruchomości w zakresie służebności, sporządzone na obcej nieruchomości lub co najmniej wkraczające w jej sferę. Urządzenie ma być trwałe i widoczne. Korzystanie z takiego urządzenia znajdującego się na cudzej nieruchomości stanowi dla jej właściciela – jak się powszechnie i zgodnie w doktrynie i judykaturze twierdzi – wyraźne ostrzeżenie przed działaniem osób, które korzystając z takich urządzeń mogą doprowadzić do uzyskania odpowiednich służebności gruntowych. Długotrwałe tolerowanie przez właścicieli takich działań usprawiedliwia usankcjonowanie ukształtowanego i stabilnego stanu faktycznego przez uznanie, iż przedsiębiorstwo przesyłowe nabyło przez zasiedzenie służebność gruntową na tej nieruchomości. Posiadanie prowadzące do nabycia służebności gruntowej w drodze zasiedzenia ma inny zakres niż posiadanie prowadzące do nabycia przez zasiedzenie własności. Chodzi o korzystanie z gruntu w taki sposób, jak to czyni osoba, której przysługuje służebność. Polega ono na wykonywaniu takich aktów władztwa w stosunku do nieruchomości, które normalnie wykonuje osoba uprawniona z tytułu służebności.

Odwołując się do orzecznictwa Sądu Najwyższego Sąd Rejonowy wskazał, że trwałość gazociągu wynika z samej jego natury, natomiast przez widoczność urządzenia – w przypadku urządzeń przesyłowych, które znajdują się pod powierzchnią ziemi – należy rozumieć także świadomość wybudowania urządzenia przesyłowego, fizyczną możliwość stwierdzenia jego obecności oraz możność zapoznania się z mapami dokumentującymi jego przebieg. Dla nabycia przez zasiedzenie służebności przesyłu (art. 292 k.c. w zw. z art. 305[4] k.c.) nie jest niezbędne, by widoczne elementy trwałego urządzenia, będącego przedmiotem korzystania przez przedsiębiorcę przesyłowego, znajdowały się na nieruchomości, którą obciążać ma ta służebność Jeśli urządzenie nie jest widoczne w sensie ścisłym na nieruchomości obciążonej, to jego widoczność można wywodzić, po pierwsze, z faktu posadowienia widocznych elementów urządzenia na sąsiednich nieruchomościach, których położenie i konfiguracja mogą sugerować zlokalizowanie urządzeń także na nieruchomości obciążonej, oraz, po drugie, z treści mapy zasadniczej dołączonej do księgi wieczystej. Zwraca uwagę zwłaszcza odwołanie się do treści mapy i ewentualnie innych dokumentów jako dowodów „widoczności urządzenia”, rozumianej jako wiedza o jego istnieniu i przebiegu. Jednocześnie zaznaczyć należy, że w braku jakiegokolwiek śladu urządzeń lub wykazanej wiedzy właściciela o jego istnieniu nie może dojść do zasiedzenia służebności.

W rozpoznawanej sprawie uczestniczka postępowania, choć powołała się na zasiedzenie służebności gruntowej, nie przedstawiła dowodów pozwalających na uznanie gazociągu za urządzenie widoczne w rozumieniu art. 292 k.c. Brak jest dowodów pozwalających na ustalenie czy na przedmiotowej nieruchomości bądź w jej sąsiedztwie umieszczono słupki znaczeniowe będące widomym znakiem posadowienia urządzenia w gruncie. Nie ma również dowodów na istnienie na odcinku gazociągu znajdującym się na nieruchomości wnioskodawców widocznych elementów armatury. Zgromadzony materiał dowodowy nie pozwolił na ustalenie kto był właścicielem nieruchomości w dacie wybudowania gazociągu oraz czy osoba ta wiedziała o umieszczeniu urządzenia w gruncie. Zeznania świadka R. K. wskazują wprawdzie jakie czynności eksploatacyjne wykonywane są w stosunku do przedmiotowego gazociągu, lecz nie dowodzą one wykonywania ich również na nieruchomości wnioskodawców. Nie mogło zatem dojść do zasiedzenia służebności.

Uczestniczka korzysta z nieruchomości wnioskodawców w zakresie odpowiadającym treści służebności przesyłu nie mając po temu podstawy prawnej. Wniosek o ustanowienie służebności przesyłu należało zatem uznać za uzasadniony.

Kwestią sporną między stronami był m.in. obszar nieruchomości, którego zajęcia wymaga prawidłowa eksploatacja urządzeń przesyłowych i zakres czynności przedsiębiorstwa przesyłowego wchodzących w zakres zwykłej eksploatacji urządzeń.

Sąd I instancji wskazał, iż formalizm prawa rzeczowego, ingerencja w konstytucyjnie chronione prawo własności wymagają wyznaczenia zakresu przedmiotowego oraz terytorialnego jego ograniczeń, wynikających z ustanowienia służebności przesyłu. Przy oznaczeniu zakresu obciążeń należy uwzględnić specyfikę przedsiębiorstwa, rodzaj i umiejscowienie urządzeń przesyłowych, obecny sposób ich wykorzystywania, działania przyszłe mieszczące się w granicach prawidłowego gospodarowania oraz przewidywalne potrzeby. Celowe jest zwłaszcza wskazanie, że obciążenie obejmuje dostęp, korzystanie poprzez bieżącą eksploatację, dokonywanie kontroli, przeglądów, konserwacji, modernizacji, remontów, usuwanie awarii, wymiany urządzeń posadowionych na danej nieruchomości w zakresie niezbędnym dla zapewnienia prawidłowego i niezakłóconego działania sieci przesyłowej przedsiębiorstwa. Z oczywistych względów nie mieszczą się w nich zdarzenia nadzwyczajne wynikające z siły wyższej lub konieczności odwrócenia grożącego niebezpieczeństwa.

Służebność przesyłu ma zapewnić przedsiębiorcy możliwość korzystania z cudzej nieruchomości w zakresie niezbędnym do zapewnienia prawidłowego funkcjonowania urządzeń przesyłowych. Przedsiębiorstwo musi mieć zagwarantowaną możliwość podejmowania działań zmierzających do zapewnienia prawidłowej bieżącej eksploatacji urządzeń, kontrolowania ich stanu, ale również możliwość wykonywania takich czynności jak wymiana urządzeń przesyłowych lub ich elementów, czy ich naprawa. Opinia biegłego z zakresu gazownictwa uwzględnia te wszystkie aspekty działań przedsiębiorstwa przesyłowego.

W oparciu o art. 305 ²§2 k.c. za ustanowienie służebności przesyłu właściciel nieruchomości obciążonej może żądać od przedsiębiorcy odpowiedniego wynagrodzenia. Ustawodawca nie określił zasad ustalania wysokości wynagrodzenia poprzestając na wskazaniu, że ma być ono odpowiednie. W orzecznictwie opowiedziano się na możliwością ustalenia wysokości wynagrodzenia za ustanowienie służebności przesyłu przy wykorzystaniu w drodze analogii dorobku orzecznictwa i doktryny dotyczących wynagrodzenia za ustanowienie służebności drogi koniecznej. Przy ustalaniu wysokości tego wynagrodzenia należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danej sprawy, interes stron, społeczno-gospodarczy charakter służebności i rekompensaty należnej właścicielowi nieruchomości obciążonej. Wysokość wynagrodzenia powinna odpowiadać wartości świadczenia spełnionego przez właściciela nieruchomości obciążonej na rzecz podmiotu uprawnionego w ramach służebności lub osiągniętej przez niego korzyści. Z uwagi na faktyczną niemożność wyliczenia wynagrodzenia w oparciu o korzyści uzyskiwane przez przedsiębiorcę, na którego działalność wpływa również korzystanie z cudzej nieruchomości, trzeba określić je z perspektywy interesów ekonomicznych właściciela nieruchomości. Uszczerbek właściciela związany z pogorszeniem nieruchomości w następstwie posadowienia na niej i eksploatacji urządzeń przesyłowych rekompensowany jest wynagrodzeniem, które może on uzyskać na podstawie art. 305 ² § 2 k.c.

Określając wysokość wynagrodzenia należnego wnioskodawcom, Sąd Rejonowy wziął pod uwagę przede wszystkim to, w jaki sposób gazociąg oddziałuje na powierzchnię gruntu w sposób częściowo zakłócający możliwość wykorzystania części nieruchomości a tym samym ogranicza sferę władztwa wnioskodawców nad nieruchomością. Sąd uwzględnił zatem, że żadna część nieruchomości nie została trwale wyłączona z eksploatacji, stopień ingerencji w treść prawa własności nie jest znaczny, posadowienie gazociągu nie ogranicza ani zabudowania nieruchomości, ani zamierzeń inwestycyjnych właściciela. Pomimo posadowienia gazociągu na nieruchomości wnioskodawców, w zasadzie ich uprawnienia właścicielskie mogą być realizowane zgodnie z przeznaczeniem nieruchomości w planach zagospodarowania przestrzennego i charakterem nieruchomości. Zważywszy powyższe Sąd zasądził od uczestniczki postępowania na rzecz wnioskodawców wynagrodzenie za ustanowienie służebności przesyłu w kwocie 20.409,77 zł.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania Sąd Rejonowy oparł na dyspozycji art. 520 § 3 k.p.c. Ze względu na to, że uczestniczka przegrała sprawę, powinna zwrócić wnioskodawcom poniesione przez nich koszty postępowania. Na podstawie art. 108 zd. 2 k.p.c. w zw. z art. 13§2 k.p.c. sąd pozostawił szczegółowe wyliczenie kosztów postępowania referendarzowi sądowemu.

Apelację od powyższego postanowienia wniosła uczestniczka postępowania zaskarżając je w całości. Zaskarżonemu postanowieniu zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na rozstrzygnięcie, tj.:

1. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez pominięcie dowodów z dokumentów zgłoszonych przez uczestniczkę, tj. decyzji nr (...), zaświadczenia lokalizacji szczegółowej nr 91/60, których wszechstronna analiza doprowadziłaby do uznania, że uczestniczce przysługuje tytuł prawny do stałego korzystania z nieruchomości wnioskodawców w zakresie niezbędnych do utrzymania istniejącego na nieruchomości gazociągu na podstawie decyzji wywłaszczeniowej, wydanej na podstawie art. 35 ustawy z dnia 12 marca 1958 roku o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości;

2. art. 231 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i brak ustalenia, że uczestniczce przysługuje tytuł prawny do stałego korzystania z nieruchomości wnioskodawców w zakresie niezbędnych do utrzymania istniejącego na nieruchomości gazociągu na podstawie decyzji wywłaszczeniowej, wydanej na podstawie art. 35 ustawy z dnia 12 marca 1958 roku o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości, mimo, że wniosek taki można było wysnuć z innych ustalonych w sprawie faktów, potwierdzonych dokumentami, tj. faktu, ze gazociąg został wybudowany w oparciu o decyzję właściwych organów, w których organy te powoływały się na istniejącą dla tej nieruchomości decyzję wywłaszczeniową.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty apelująca wniosła o:

1. zmianę zaskarżonego postanowienia i oddalenie wniosku o ustanowienie służebności przesyłu i zasądzenie od wnioskodawców na rzecz uczestniczki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych;

2. zasądzenie od wnioskodawców na rzecz uczestniczki kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych;

3. dopuszczenie dowodu z dokumentu, tj. decyzji wywłaszczeniowej, wydanej na podstawie art. 35 ustawy z dnia 12 marca 1958 roku o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości na okoliczność dysponowania przez uczestniczkę tytułem prawnym do części nieruchomości wnioskodawców, zajętej pod urządzenia przesyłowe.

W odpowiedzi na apelację wnioskodawcy wnieśli o oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie od uczestnika na rzecz wnioskodawców kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm prawem przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna i jako taka podlegała oddaleniu.

Unormowana w art. 233 § 1 k.p.c. zasada swobodnej oceny dowodów polega na tym, że sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ustawodawca wskazał granice tej swobody oraz to, w jaki sposób powinna być realizowana. Zgodnie z powyższym sąd jest obowiązany do wyprowadzenia na podstawie zebranego materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych. Sąd musi dokonać selekcji zgromadzonego materiału, poddać ocenie moc dowodową poszczególnych dowodów i dać prawidłowy wyraz wynikom tego wyboru i oceny (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r. sygn. akt IV CKN 970/00, Legalis nr 278075). Dopuszczenie się obrazy art. 233 § 1 k.p.c. przez sąd może polegać albo na przekroczeniu granic swobody oceny wyznaczonej logiką, doświadczeniem, zasadami nauki albo też na niedokonaniu przez sąd wszechstronnego rozważenia sprawy. W świetle utrwalonych poglądów judykatury i piśmiennictwa prawniczego, nie jest wystarczającym uzasadnieniem zarzutu naruszenia normy art. 233 § 1 k.p.c. przedstawienie przez stronę skarżącą własnej oceny dowodów i wyrażenie dezaprobaty dla oceny prezentowanej przez Sąd pierwszej instancji. Skarżący ma obowiązek wykazania naruszenia przez sąd paradygmatu oceny wynikającego z art. 233 § 1 k.p.c. (a zatem wykazania, że sąd a quo wywiódł z materiału procesowego wnioski sprzeczne z zasadami logiki lub doświadczenia życiowego, względnie pominął w swojej ocenie istotne dla rozstrzygnięcia wnioski wynikające z konkretnych dowodów - grupy dowodów). Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd doniosłości poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu.

Dokonując oceny dowodów zaoferowanych przez strony postępowania Sąd Rejonowy nie uchybił zasadom z art.233 § 1 k.p.c. W szczególności Sąd ten postąpił prawidłowo, nie opierając ustaleń faktycznych na załączonych przez uczestnika dokumentach w postaci zaświadczenia lokalizacji szczegółowej nr 91/60 z dnia 2 maja 1960 r.(k.116) i decyzji z nr (...) (k.117).

Oba dokumenty zostały złożone w kserokopii poświadczonej za zgodność z oryginałem przez radcę prawnego będącego pełnomocnikiem uczestnika.

Sąd Okręgowy podziela stanowisko zaprezentowane przez Sąd Najwyższy w uchwale w dnia 21 grudnia 2010 roku (III CZP 94/10, Legalis nr 270268), zgodnie z którym wskazane w art. 129 § 3 k.p.c. poświadczenie zgodności z oryginałem odpisu dokumentu przez występującego w sprawie pełnomocnika strony w osobie adwokata bądź radcy prawnego nadaje temu poświadczeniu charakter dokumentu urzędowego. Z przepisów tych wynika, że poświadczony przez pełnomocnika odpis dokumentu ma charakter dokumentu urzędowego w tym znaczeniu, że potwierdza się w nim z mocą dokumentu urzędowego istnienie dokumentu "źródłowego" o treści takiej samej jak odpis. Jednak pierwszy z nich tj. zaświadczenie lokalizacji szczegółowej to kserokopia „odpisu z odpisu”, co zostało w nim wyraźnie wskazane. Poświadczenie za zgodność przez radcę prawnego potwierdza zatem w tym przypadku jedynie istnienie „odpisu z odpisu”, którego kserokopię przedstawiono.

Treść wykonanego odpisu nie jest pełna, na co wskazują puste pola po słowach „ustaloną w” oraz „teren ten stanowi własność”. Zaświadczenie dotyczy gazociągu wysokiego ciśnienia na trasie R. – P. – K. – Z. wg szkicu, stanowiącego załącznik do zaświadczenia. Szkic ten nie został zaoferowany jako dowód w niniejszej sprawie. Złożony przez uczestnika arkusz z przebiegiem trasy gazociągu R.-P. we wsi K. kol.W. (k.118) został sporządzony w późniejszym czasie tj. w listopadzie 1964 roku i nie stanowi elementu omawianego zaświadczenia. Ponadto z treści zaświadczenia wynika, że jako dotyczące w części gruntów prywatnych uzyskuje ważność po uprawomocnieniu się decyzji o wywłaszczeniu tych gruntów. Decyzja o wywłaszczeniu co do nieruchomości wnioskodawców nie została złożona ani w postępowaniu przed sądem I instancji, ani w postępowaniu odwoławczym, mimo zawarcia w apelacji wniosku o dopuszczenie dowodu z takiej decyzji (niesprecyzowanej jednak co do numeru i daty). Zgłoszony w postępowaniu apelacyjnym wniosek dowodowy okazał się zatem bezprzedmiotowy, gdyż dowodu nie złożono.

Wbrew wywodom apelacji z takiej treści zaświadczenia nie można wyprowadzić wniosku, że decyzja została wydana tak przed zatwierdzeniem lokalizacji szczegółowej, jak i po jej zatwierdzeniu. Domniemania takiego nie uzasadnia także decyzja nr (...) z dnia 20 lipca 1964 roku o zatwierdzeniu projektu wstępnego budowy gazociągu wysokiego ciśnienia na odcinku R.-P..

W wyroku z dnia 2 grudnia 2010 roku (I CSK 11/10, L.) Sąd Najwyższy przyjął, że możliwość zastosowania przez sąd domniemania faktycznego (art.231 k.p.c.) nie może być interpretowana jako złagodzenie wynikającego z art.6 k.c. i art.232 k.p.c. obowiązku dowodzenia przez stronę faktów, z których wywodzi ona skutki prawne. Zastosowanie domniemania faktycznego powinno mieć zatem miejsce wówczas, gdy brak jest bezpośrednich środków dowodowych albo istnieją znaczne utrudnienia dowodowe dla wykazania faktu, a jednocześnie jego ustalenie jest możliwe przy zastosowaniu reguł logicznego rozumowania przy uwzględnieniu zasad wiedzy i doświadczenia życiowego. Trzeba podkreślić, że z art.231 k.p.c. nie wynika obowiązek sądu stosowania domniemań faktycznych w sprawie.

Żaden z dowodów zaoferowanych przez strony postępowania nie wskazuje na istnienie co do nieruchomości wnioskodawców decyzji wydanej na podstawie art.35 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 1958 roku o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz.U. Nr 17 poz.70). W szczególności żadna skonkretyzowana decyzja nie jest wymieniona w treści innych przedłożonych przez uczestnika dokumentów. Sam fakt, że do wybudowania linii przesyłowej i urządzeń przesyłowych doszło, nie może przesądzać o legalności takiego działania.

Zarzut naruszenia przez Sąd art.231 k.p.c. należy zatem uznać za chybiony.

Rację ma apelujący wskazując, że tytułem prawnym dla przedsiębiorcy przesyłowego do stałego korzystania z określonej nieruchomości jest m.in. decyzja wydana na podstawie art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz. U. z 1974 r. Nr 10, poz. 64 t.j. ze zm.). Taki charakter mają także decyzje wydawane na podstawie odpowiedników tego przepisu zawartych w kolejnych ustawach (w art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. Nr 30 z 1991 r., poz. 127 ze zm.), art. 124 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2014 r., poz. 518 t.j. ze zm.). W rozpoznawanej sprawie uczestnik nie dowiódł jednak istnienia takiej decyzji w stosunku do nieruchomości wnioskodawców.

W konsekwencji, zdaniem Sądu Okręgowego Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego i zasadnie uznał, że uczestnik nie dysponuje tytułem prawnym do korzystania z nieruchomości wnioskodawców w zakresie niezbędnym do utrzymania istniejącego na niej gazociągu.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na mocy art. 520 § 3 k.p.c. zgodnie z którym w przypadku, gdy interesy uczestników są sprzeczne, sąd może włożyć na uczestnika, którego wnioski zostały oddalone lub odrzucone, obowiązek zwrotu kosztów postępowania poniesionych przez innego uczestnika. Wobec oddalenia apelacji uczestnik powinien zwrócić wnioskodawcom poniesione przez nich koszty postępowania, które wynoszą 240 złotych i zostały ustalone na podstawie § 5 ust. 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U. z 2015 roku, poz. 1804).