Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 23 czerwca 2021 r. w sprawie o sygn. akt VIII C 1694/15 z powództwa A. W. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W. o zapłatę, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi:

1.  zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 39.412,42 zł (trzydzieści dziewięć tysięcy czterysta dwanaście złotych i czterdzieści dwa grosze) z następującymi odsetkami:

a)  od kwoty 12.338,56 zł (dwanaście tysięcy trzysta trzydzieści osiem złotych i pięćdziesiąt sześć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 listopada 2012 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

a)  od kwoty 27.073,86 zł (dwadzieścia siedem tysięcy siedemdziesiąt trzy złote i osiemdziesiąt sześć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 21 maja 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

1.  oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

1.  zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7.542 zł (siedem tysięcy pięćset czterdzieści dwa złote) tytułem zwrotu kosztów procesu;

1.  nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 5.076,32 zł (pięć tysięcy siedemdziesiąt sześć złotych i trzydzieści dwa grosze) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

1.  nakazał zwrócić na rzecz powoda ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 500 zł (pięćset złotych) tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego (uiszczonej 4 września 2020 roku);

1.  nakazał zwrócić na rzecz pozwanego ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 500 zł (pięćset złotych) tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego (uiszczonej 3 września 2020 roku).

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany, skarżąc je w części tj. co do punktu 1. oraz punktu 3.

Wydanemu rozstrzygnięciu zarzucił naruszenie prawa procesowego, tj. art. 232 i art. 233 § 1, poprzez błędną ocenę materiału dowodowego, dokonaną z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów oraz dokonanie oceny dowodów w sposób sprzeczny z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, a co za tym idzie, sprzeczność ustaleń Sądu I instancji z zebranym w przedmiotowej sprawie materiałem dowodowym, tj.

a) uznanie, że zasadnicza opinia biegłego sądowego P. K. sporządzona została w sposób rzetelny i profesjonalny, a w związku z tym może stanowić podstawę do ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, podczas gdy prawidłowa ocena opinii biegłego winna doprowadzić Sąd do przekonania, że wnioski opinii są dowolne, nielogiczne, oderwane od okoliczności przedmiotowej sprawy i pozostają w sprzeczności z zakresem uszkodzeń, jakie w wyniku zdarzenia powstać miały w pojeździe powoda, a w konsekwencji nie potwierdzają możliwości powstania uszkodzeń pojazdu V. (...) o nr rej. (...) z kolizji z samochodem F. (...) nr rej: (...), bowiem:

■ dokonując analizy materiału dowodowego oraz uszkodzeń samochodów V. (...) i F. (...) biegły wskazał, iż uszkodzenia obu pojazdów znajdują się w obszarach ich możliwego wzajemnego kontaktu i zgadzają się pod względem wysokości powstałych uszkodzeń, podczas gdy ustalenia dokonane przez pozwaną w toku postępowania likwidacyjnego oraz z opinii sporządzonej przez biegłego sądowego R. B. jednoznacznie wynika, iż uszkodzenia obu pojazdów oraz ślady na miejscu zdarzenia nie pozostają ze sobą w korelacji.

■ biegły wskazał, iż prawdopodobnym jest by pojazd F. (...) w chwili zdarzenia ustawił się w stosunku do nadjeżdżającego z prawej strony pojazdu V. (...) pod takim kątem aby w pojeździe tym uszkodzeniu uległ prawy narożnik pojazdu a w pojeździe V. (...) cały lewy bok, podczas gdy z opinii biegłego R. B. wynika, iż biorąc pod uwagę geometrię przedniej części nadwozia samochodu F. (...) oraz zakładając ciągły kontakt kolizyjny tego pojazdu z lewym bokiem samochodu V. (...), jednoznacznie można stwierdzić, iż uszkodzenia lewego boku samochodu V. (...) nie mogły powstać w wyniku kontaktu kolizyjnego z samochodem F. (...),

■ biegły wskazał, iż prawdopodobnym impulsem który mógł spowodować uruchomienie systemu (...) było lekkie cofnięcie pojazdu V. (...) po kontakcie z drzewem, gdy tymczasem z opinii biegłego R. B. wynika, iż brak deformacji przedniej części nadwozia, w tym elementów konstrukcyjnych wskazuje, iż w przedmiotowej kolizji wątpliwa była możliwość uruchomienia systemu (...).

b) błędną ocenę materiału dowodowego, dokonaną z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów oraz dokonanie oceny dowodów w sposób sprzeczny z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, a co za tym idzie, sprzeczność ustaleń Sądu I instancji z zebranym w przedmiotowej sprawie materiałem dowodowym, tj.: uznanie opinii biegłego sądowego R. B. za nieprzydatną dla rozstrzygnięcia sprawy, podczas gdy wnioski opinii oparte zostały na rzetelnej analizie materiału dowodowego oraz rekonstrukcji przebiegu zdarzenia i wskazują iż zgłoszonych przez powoda okolicznościach należy wykluczyć kontakt kolizyjny pojazdów.

c) uznanie, że opinia uzupełniająca biegłego sądowego P. K. z dnia 3 kwietnia 2021 r. sporządzona została w sposób rzetelny i profesjonalny, a w związku z tym może stanowić podstawę do ustalenia wartości zaistniałej szkody, podczas gdy prawidłowa ocena opinii biegłego winna doprowadzić Sąd do przekonania, że wnioski opinii są dowolne, oderwane od okoliczności przedmiotowej sprawy wskazując warianty naprawy pojazdu V. (...) oparte wyłącznie na użyciu część O, podczas gdy ze względu na historię pojazdu i wcześniejsze uszkodzenia zasadnym byłoby uwzględnienie w wyliczeniu kosztów naprawy zamienników jakości (...). naruszenie prawa procesowego, tj. art. 235 ² § 1 pkt 2) k.p.c. i art. 227 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. i art. 286 k.p.c. poprzez oddalenie wniosków pozwanej o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego P. K. na okoliczność dokonania ponownej analizy korelacji geometrycznej śladów uszkodzeń pojazdu V. (...) z uszkodzeniami pojazdu F. (...) oraz przesłuchania biegłych sądowych P. K. oraz R. B., celem złożenia ustnych wyjaśnień do wydanych opinii i skonfrontowania stanowisk biegłych zawartych w sporządzonych opiniach, na okoliczność ustalenia czy w deklarowanych przez powoda okolicznościach doszło w dniu 18 października 2012 r. do zdarzenia, za którego skutki powód żąda odszkodowania oraz czy do zdarzenia mogło dojść we wskazanych przez powoda okolicznościach, ze skutkami w postaci ustalonych uszkodzeń pojazdów V. (...) o nr rej: (...) i F. (...) o nr rej: (...), w szczególności zaś wyjaśnienia rozbieżności pomiędzy sporządzonymi przez biegłych opiniami, które to rozbieżności winny doprowadzić Sąd do przekonania, że istnieją uzasadnione powody do zweryfikowania prawidłowości stanowisk wskazanych biegłych.

1)  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 805 § 1 k.c. i 822 § 1 k.c. w zw. z art. 34 i 36 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) i (...) poprzez ich błędne zastosowanie na skutek przyjęcia, iż do uszkodzenia pojazdu powoda doszło w deklarowanych przez powoda okolicznościach, a co za tym idzie, pozwana zobowiązana jest do zapłaty odszkodowania na rzecz powoda, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego winna prowadzić do wniosku, że opisywane przez powoda zdarzenie nie miało miejsca, a co za tym idzie, brak jest podstaw do przypisania pozwanej odpowiedzialności gwarancyjnej za powstanie uszkodzeń w pojeździe powoda, bowiem nie doszło do wypadku ubezpieczeniowego, za który odpowiedzialność ponosiłby ubezpieczony przez pozwaną posiadacz pojazdu

2)  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 822 § 1 k.c. oraz art. 13 ust. 2 i art. 19 Ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych poprzez zasądzenie na rzecz powoda odszkodowania od pozwanej pomimo, że prawidłowa ocena materiału dowodowego winna prowadzić do wniosku, iż kierujący pojazdem F. (...) nie spowodował szkody w majątku powoda i nie był zobowiązany do jej naprawienia, zaś odpowiedzialność pozwanej jest ograniczona zakresem odpowiedzialności ubezpieczonego.

Skarżący wniósł o:

1) rozpoznanie przez Sąd Okręgowy na podstawie art. 380 k.p.c. postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 19 maja 2021 r., w zakresie pkt 2, tj. o oddaleniu wniosku dowodowego pozwanej o dopuszczenie i przeprowadzenie uzupełniającej biegłego P. K. na okoliczność dokonania ponownej analizy korelacji geometrycznej śladów uszkodzeń pojazdu V. (...) o nr rej, (...) z uszkodzeniami pojazdu F. (...) o nr rej. (...) oraz przesłuchania biegłych sądowych P. K. oraz R. B., celem złożenia ustnych wyjaśnień do wydanych opinii i skonfrontowania stanowisk biegłych zawartych w sporządzonych opiniach, na okoliczność ustalenia czy w deklarowanych przez powoda okolicznościach doszło w dniu 18 października 2012 r. do zdarzenia, za którego skutki powód żąda odszkodowania oraz czy do zdarzenia mogło dojść we wskazanych przez powoda okolicznościach, ze skutkami w postaci ustalonych uszkodzeń pojazdów V. o nr rej: (...) i F. o nr rej: (...), w szczególności zaś wyjaśnienia rozbieżności pomiędzy sporządzonymi przez biegłych opiniami (...)) dopuszczenie i przeprowadzenie na podstawie art. 382 w zw. z art. 391 § 1 w zw. z art. 227 k.p.c. i art. 286 k.p.c. dowodu z uzupełniającej opinii biegłego P. K. na okoliczność dokonania ponownej analizy korelacji geometrycznej śladów uszkodzeń pojazdu V. (...) o nr rej. (...) z uszkodzeniami pojazdu F. (...) o nr rej. (...) oraz przesłuchania biegłych sądowych P. K. oraz R. B., celem złożenia ustnych wyjaśnień do wydanych opinii i skonfrontowania stanowisk biegłych zawartych w sporządzonych opiniach.

Potrzeba dopuszczenia i przeprowadzenia w/w dowodu na obecnym etapie postępowania wynika z faktu, iż Sąd I instancji oddalił wniosek dowodowy pozwanej o dopuszczenie i przeprowadzenie wskazanych wniosków dowodowych, pomimo, że wnioski opinii zasadniczej orz opinii uzupełniających biegłego sądowego P. K. były dowolne, nielogiczne, oderwane od okoliczności przedmiotowej sprawy i pozostawały w sprzeczności z zakresem uszkodzeń, jakie w wyniku zdarzenia powstać miały w pojeździe powoda, a w konsekwencji nie potwierdzały możliwości powstania uszkodzeń pojazdu V. (...) w kolizji z samochodem F. (...).

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w zakresie punktu I wyroku, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania za I instancję procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania przed Sądem II instancji według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu za II instancję według norm prawem przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako niezasadna podlegała oddaleniu.

Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy w zakresie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia w przedmiocie procesu nie są obarczone błędem i znajdują oparcie w materiale dowodowym zgromadzonym w toku postępowania. Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje zatem wskazane ustalenia za własne.

Sąd Okręgowy nie doszukał się również powodów do uwzględniania złożonego na podstawie art. 380 k.p.c. wniosku o zmianę postanowienia z dnia 19 maja 2021 r. o oddaleniu wniosku dowodowego pozwanej o dopuszczenie i przeprowadzenie uzupełniającej biegłego P. K. oraz przesłuchania biegłych sądowych P. K. oraz R. B.. Zgodnie z art. 286 k.p.c. sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dodatkowej opinii tych samych lub innych biegłych, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona do sprawy zawiera istotne braki, sprzeczności, względnie nie wyjaśnia istotnych okoliczności. Nie można przyjąć, iż sąd zobowiązany jest dopuścić dowód z dodatkowej opinii w każdym przypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Taka potrzeba powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii, które to w zasadzie jest jedynym argumentem skarżącego. Decydujące w tym przypadku jest bowiem powstanie niedających się usunąć po zapoznaniu się z pierwszą opinią, ewentualnie po przedstawieniu biegłemu dodatkowych pytań wątpliwości sądu rozpoznającego sprawę, nie zaś strony (tak postanowienie Sądu Najwyższego z 14 września 2023 r., I CSK 287/23, LEX nr 3606522). W ocenie Sądu Odwoławczego, złożony w tym zakresie wniosek dowodowy stanowił jedynie przejaw niezadowolenia pozwanej z wniosków opinii biegłych przeprowadzonych w niniejszej sprawie. W konsekwencji powyższego, Sąd pierwszej instancji nie naruszył również art. 235 ² § 1 pkt 2) k.p.c. i art. 227 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. i art. 286 k.p.c.

Zarzut naruszenia art. 232 oraz art. 233 § 1 nie zasługiwał na uwzględnienie. Zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. byłby skuteczny tylko wówczas, gdyby apelujący wykazał uchybienie podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2005 r., sygn. akt III CK 314/05, LEX nr 172176). Prawidłowo skonstruowany zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. powinien być połączony z zarzutem błędnych ustaleń faktycznych. W apelacji powinno zostać zatem wyjaśnione, które dowody, w jakim zakresie i dlaczego, zdaniem strony skarżącej, zostały przez Sąd ocenione z naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów i w konsekwencji, które ustalenia faktyczne tego Sądu są wadliwe i jakie powinny być ustalenia prawidłowe, ewentualnie jakich ustaleń zabrakło w zaskarżonym wyroku (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 grudnia 2016 r., sygn. akt I ACa 719/16, LEX nr 2200318). Tym wymogom nie odpowiada apelacja strony pozwanej.

Wskazać bowiem należy, że Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy, a dokonana ocena dowodów nie budzi żadnych zastrzeż pod kątem jest zgodności z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Stawiane przez apelującego zarzuty w istocie nie dotyczą błędów w ustaleniach faktycznych czy ocenie dowodów, a sprowadzają się do zakwestionowania zinterpretowania faktów w kontekście przepisów prawa materialnego. Apelacja w części poświęconej zarzutowi rzekomego naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., w istocie nie zarzuca ani jednego wadliwie ustalonego faktu, to jest istnienia bądź braku określonego układu rzeczy bądź zjawisk. Skarżący swoją apelację oparł na zarzucie, iż stwierdzone uszkodzenia samochodu marki V. nie mogły powstać w deklarowanych przez powoda okolicznościach. Zdaniem Sądu Odwoławczego brak jest podstaw do kwestionowania wersji zdarzenia zaprezentowanej w zgłoszeniu szkody. A. W. wraz ze świadkiem opisali zapamiętany przez siebie przebieg zdarzenia, unikając zastępowania luk w pamięci supozycjami, a ich relacja wzajemnie ze sobą koresponduje w zakresie najistotniejszych faktów. Okoliczność, iż biegły dopuścił a nie stwierdził kategorycznie, że do zdarzenia doszło w przedstawiony przez powoda sposób, to taka konstatacja w żaden sposób nie deprecjonuje wersji uczestników kolizji. Prawidłowo bowiem Sąd pierwszej instancji uznał, iż w przedmiotowej sprawie nie ma podstaw do kwestionowania wersji zdarzenia zaprezentowanej w zgłoszeniu szkody. Bowiem pozwany nie wykazał żeby kolizja miała inny przebieg, aniżeli przedstawiony przez uczestników zdarzenia i szczegółowo się do tego odniósł w uzasadnieniu. Wskazać też należy, że Sąd Rejonowy, wbrew przekonaniu apelanta, prawidłowo ocenił dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej, analizy i rekonstrukcji wypadków drogowych dr hab. inż. P. K., prof. PW. Skarżący zarzucił, czy zasadnym było dla ustalenia wysokości szkody przyjęcie cen części zamiennych w jakości O. Jak słusznie wskazał Sąd I instancji, pozwany nie wykazał w postępowaniu dowodowym, aby uszkodzone w wyniku kolizji drogowej z dnia 21 lipca 2020 roku części zamienne były innymi niż o jakości O, dlatego nie zaktualizowały się przesłanki do zastosowania zamienników części o jakości (...) w ramach ostatecznie przyjętej wyceny kosztów naprawy. Należy również wskazać, że z opinii biegłego jasno wynika, że pracownik strony pozwanej nie wykazał podczas oględzin, że części, które zakwalifikował do wymiany nie były oryginalne, a jak słusznie zważył Sąd Rejonowy, to na pozwanym spoczywał ciężar udowodnienia tego faktu. Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego, zarzuty skarżącego stanowią jedynie polemikę z prawidłową oceną dowodów i poczynionymi w jej wyniku prawidłowymi ustaleniami faktycznymi Sądu. Zdaniem Sądu Okręgowego, apelujący nie przedstawił żadnych dowodów przeciwnych, mogących podważyć ocenę Sądu Rejonowego, zaś argumenty, podniesione w treści apelacji, uznać należy za całkowicie gołosłowne.

Zarzut art 232 k.p.c. jest bezzasadny bowiem, proces cywilny oparty jest na zasadzie kontradyktoryjności, co zakłada, że ciężar dostarczenia materiału procesowego, w tym przedstawienia dowodów, spoczywa przede wszystkim na stronach i uczestnikach postępowania.

Przechodząc do oceny zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego, wskazać należy, że nie mogą się ostać. Skoro skarżący jako ubezpieczyciel sprawcy szkody ponosi odpowiedzialność to jest zobowiązany na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi. Z art. 363 § 2 k.c. wynika, że poszkodowany może wybrać, czy naprawienie szkody ma nastąpić przez przywrócenie do stanu poprzedniego czy przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Poszkodowany może te roszczenia kierować bezpośrednio do ubezpieczyciela, który odpowiada w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego. Z przepisów kodeksu cywilnego oraz ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych wynika, że naprawienie szkody przez ubezpieczyciela może polegać tylko na zapłacie odpowiedniej sumy pieniężnej. Nawet więc, gdy poszkodowany wybiera naprawienie szkody przez przywrócenie do stanu poprzedniego, to świadczenie zakładu ubezpieczeń sprowadzi się do wypłaty sumy pieniężnej. Skoro ma ona jednak pełnić taką samą funkcję jak przywrócenie do stanu poprzedniego, to wysokość tego odszkodowania powinna pokryć wszystkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki niezbędne dla przywrócenia stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu (tak m. in. SN w uchwale z dnia 12.04.2012 r., III CZP 80/11, Legalis nr 447330). Odpowiedzialnością ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej objęte są - jako „niezbędne i ekonomicznie uzasadnione” - koszty naprawy pojazdu ustalone według cen, którymi posługuje się swobodnie wybrany przez poszkodowanego warsztat naprawczy dokonujący naprawy samochodu, choćby odbiegały (były wyższe) od cen przeciętnych, jeżeli tylko odpowiadają cenom stosowanym przez usługodawców na lokalnym rynku (tak m. in. SN w uchwałach z dnia 13.06.2003 r., III CZP 32/03, OSNC 2004, nr 4, poz. 51 i z dnia 24.08.2017 r., III CZP 20/17, Legalis nr 1651540 oraz w postanowieniu z dnia 24.02.2006 r., III CZP 91/05, Legalis nr 106097). Powstanie i wysokość roszczenia z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego nie zależą od tego czy poszkodowany dokonał naprawy i czy w ogóle ma taki zamiar.

Skoro skarżący nie wykazał by, jako ubezpieczyciel sprawcy szkody, nie był biernie legitymowany do udziału w sprawie, co stanowi bezzasadnymi zarzuty art. 805 § 1 k.c. i 822 § 1 k.c. (także w zw. z art 13 ust. 2 i art. 19 Ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych w oraz zw. z art. 34 i 36 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) i (...). Stosownie bowiem do treści art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli nie umówiono się inaczej, suma ubezpieczenia ustalona w umowie stanowi górną granicę odpowiedzialności ubezpieczyciela (art. 824 § 1 k.c.). Wysokość odszkodowania powinna jednocześnie odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym skutkom zdarzenia, z którego wniknęła szkoda. Zgodnie bowiem z art. 824 ¹ § 1 k.c., o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody. Natomiast jak to zostało pokreślone w dotychczasowej części uzasadnienia uszkodzony pojazd marki pojazd marki V. o numerze rejestracyjnym (...) nadawał się do naprawy w postaci wmontowania do niego nowej części zamiennej, natomiast celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy zostały ustalone na kwotę 39.412,42 zł brutto.

Wskazać bowiem należy, iż zastosowanie części zamiennych o jakości O było w pełni uzasadnione, a koszty naprawy z wykorzystaniem tych części pozostawały w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem. Gdyby bowiem szkody nie wyrządzono, pojazd posiadałby części oryginalne z logo producenta, z których był zbudowany. Pozwany nie wykazał, by w pojeździe przed szkodą były zamontowane części inne niż oryginalne z logo producenta, a ponadto, jak jasno wynika z treści opinii biegłego, części zamienne o jakości Q nie są takie same jak części oryginalne z logo producenta, biegły jasno wskazał, że wykonanie naprawy według kosztorysu sporządzonego przez pozwanego nie gwarantuje przywrócenia stanu poprzedniego pojazdu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach procesu w pkt 2. wyroku Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c.. Na koszty wygrywającego postępowanie apelacyjne powoda złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego, ustalone na podstawie § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tj. Dz. U. z 2023 r., poz. 1935).