Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

[Sędzia Przewodniczący Świerczyński Jacek 00:05:16.408]

Początek uzasadnienia. Wyrokiem z dnia 28 maja 2018 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi, w sprawie z powództwa P. K. przeciwko C. S. z siedzibą w P. o zapłatę kwoty 6000 zł, zasądził na rzecz powoda P. K. od strony pozwanej kwotę 6000 zł tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi za okres od dnia 15 sierpnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 3217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. W pkt. 2 Sąd oddalił powództwo w pozostałej części, a w pkt. 3 nakazał pobrać od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi kwotę 78 zł 93 gr tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych. Najistotniejsze elementy ze stanu faktycznego, które ustalił Sąd I Instancji, przedstawiają się następująco: w dniu 25 czerwca 2014 r. doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego powód odniósł określone uszkodzenia ciała, bezpośrednio po wypadku został przewieziony do Samorządowego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w S., gdzie rozpoznano u niego stłuczenie stawu kolanowego lewego. Po podaniu środków przeciwbólowych powód został zwolniony do domu z zaleceniem kontroli w (...). Po powrocie do domu w godzinach wieczornych w dniu zdarzenia, z uwagi na nasilenie dolegliwości bólowych stawu kolanowego, karku i głowy, żona zawiozła powoda na izbę przyjęć do III Szpitala Miejskiego imieniem J. w Ł.. Po wykonaniu zdjęć RTG kręgosłupa szyjnego oraz stawu kolanowego i badania podmioto..., i badaniu podmiotowym stwierdzono nieco zwiększone napięcie mięśni karku z bolesnością przy ruchach, uczucie bolesności i pociągania w okolicy potylicznej. Bez urazu głowy i śladów obrażeń, a także bolesność lewego kolana w okolicy przedrzepkowej z powierzchownym otarciem i niewielkim obrzękiem tej okolicy. Powód..., dalej, Sąd I Instancji ustala, że powód następnego dnia udał się do lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, który skierował go do poradni ortopedycznej, powód odbył dwie wizyty u ortopedy, powód odbył także 3 wizyty u psychologa w związku z zaburzeniami snu, obawami przed prowadzeniem samochodu i przed konfrontacją z miejscem i wspomnieniami o wypadku, a także poczuciem winy, albowiem w wyniku zdarzenia zginął kierowca z innego pojazdu. Otrzymał również, powód otrzymał również skierowanie do psychiatry. Jak ustala Sąd, powód odczuwał dolegliwości bólowe kolana i kręgosłupa przez około pół roku po wypadku, które następnie ustąpiły, lecz nawracają. Powód przed wypadkiem był zdrowy, nie korzystał z pomocy psychologa, nie leczył się także psychiatrycznie. Sąd ustala wreszcie, że w wyniku wypadku komunikacyjnego u powoda pojawiły się zaburzenia adaptacyjne przejawiające się zaburzeniami snu, natrętnymi myślami, poczuciem winy z powodu śmierci innej osoby, lękiem przed wykonaniem pracy kierowcy samochodu ciężarowego. Obecnie nie uja... nie ujawnia poważniejszych zaburzeń funkcjonowania w związku z wypadkiem, przyznaje się do odczuwania w łagodnej formie obaw występujących w sytuacji komunikacji, które przejawiają się w formie łagodnego lęku, wspomnień wypadku z ostrożnością oraz ostrożnością w prowadzeniu auta. W oparciu o opinię biegłych, Sąd ustalił, że przez okres około 3 i pół miesiąca nastąpiła poprawa stanu zdro..., od wypadku nastąpiła poprawa stanu zdrowia, jednakże proces, i proces leczenia zakończył się, rokowania są dobre. W oparciu o te ustalenia, Sąd zważył, że w związku ze zdarzeniem szkodzącym z dnia 25 czerwca 2015 r. powód doznał przemijającego rozstroju zdrowia, nie tylko fizycznego, ale przede wszystkim rozstroju zdrowia psychicznego, co wiązało się w dużej mierze z faktem, że w wypadku, mimo że nastąpiło to bez winy powoda, jeżeli chodzi o aspekt prowadzenia pojazdu w ruchu drogowym, śmierć poniosła jedna osoba. Najpoważniejsze następstwa wypadku powstały w sferze psychicznej powoda i związane były ze świadomością, że podczas wypadku śmierć poniosła jedna osoba i to na skutek przygniecenia pojazdem kierowanym przez powoda, mimo że osobą odpowiedzialną za szkodę był inny kierowca, który posiadał ubezpieczenie OC u pozwanego ubezpieczyciela. W oparciu o te rozważania, Sąd stanął na stanowisku, że leczenie, że leczenie, które trwało łącznie około 5 miesięcy, a także uszczerbki na zdrowiu w sferze psychologiczno-psychicznej powoda związane z zaburzeniami snu, z lękiem komunikacyjnym, z przeżywaniem faktu śmierci poniesionej przez inną osobę, uzasadnie..., uzasadniają zasądzenie kwoty 6000 zł tytułem zadośćuczynienia, co w aspekcie, iż kwota 1200 zł została wypłacona na etapie przedsądowym przez ubezpieczyciela, winno być kwotą odpowiednią, czyli łącznie kwota 7200 zł. W aspekcie zasądzonego zadośćuczynienia, Sąd czyni również rozważania dotyczące tego, że jeżeli chodzi o kwotę zadośćuczynienia, to jest to zgodnie z przepisami odpowiednia suma, jest ona ustalana przez Sąd w każdym wypadku indywidualnie, z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy, w ocenie Sądu I Instancji głównie chodzi tutaj jesz..., w tym, w tym przypadku o ten aspekt psychologiczno-psychiatryczny, który dotknął powoda i że kwota 7200 zł łącznie, czyli 6000 zł, zasądzona w niniejszym postępowaniu, będzie kwotą odpowiednią. O odsetkach Sąd zasą..., rozstrzygnął w oparciu o fakt wynikający z wezwania strony pozwanej do zapłaty, przy czym Sąd uwzględnił w tym zakresie okoliczność, że przyczyny wypadku były wyjaśniane w toku postępowania przygotowawczego, a zatem ten termin zapłaty mógł nastąpić dopiero od chwili, kiedy sprawcy wypadku postawiono zarzuty i skierowano akt oskarżenia. Sąd rozstrzygnął także o kosztach procesu, wprawdzie o art. 100 k.p.c., ale wziąwszy pod uwagę, że powód uległ jedynie w nieznacznej części ze swoim roszczeniem, koszty te objęły zwrot pełnych kosztów na rzecz, na rzecz powoda od strony pozwanej. Apelację od tego orzeczenia wniosła strona pozwana, zaskarżyła orzeczenie w części, to jest w zakresie pkt. 1A, w części zasądzającej na rzecz powoda kwoty zadośćuczynienia w wysokości 6000 zł wraz z odsetkami, a także w pkt. 1B i w pkt. 3 rozstrzygającym o kosztach procesu. Skarżący postawił orzeczeniu 3 zarzuty, a mianowicie naruszenie prawa materialnego, to jest art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 paragraf 1 k.c., poprzez przyjęcie, iż kwotą odpowiednią do uznanej przez, do doznanej przez powoda wskutek zdarzenia szkodzącego krzywdy, stanowi łączna kwota 7200 zł, podczas gdy jest to kwota rażąco wygórowana względem rozmiaru krzywdy doznanej przez powoda w związku z tym zdarzeniem. Po drugie naruszeniu prawa procesowego, to jest art. 233 § 1 k.p.c., przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i uznanie wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, iż powód wskutek zdarzenia szkodzącego doznał krzywdy w rozmiarach uzasadniających przyznanie zadośćuczynienia w kwocie 7200 zł, podczas gdy z okoliczności wynikających z rzetelnych i nie zakwestionowanych przez powoda opinii biegłych sądowych wynika, iż powód wskutek tego zdarzenia nie doznał jakiegokolwiek uszczerbku na zdrowiu. I po trzecie naruszenie prawa procesowego, to jest art. 232 k.p.c., poprzez przyjęcie, że powód wykazał, iż kwotą odpowiednią do doznanej przez niego krzywdy wskutek zdarzenia szkodzącego będzie kwotę 7200 zł, podczas gdy wszechstronna analiza zgromadzonego w spawie materiału dowodowego wskazuje, iż bezpośrednie skutki tego zdarzenia uzasadniające przyznanie jej zadośćuczynienia przy tak wysokiej kwocie nie zostały przez powodów udowodnione, zwłaszcza w świetle wniosków płynących z opinii biegłych lekarzy. W oparciu o te zarzuty strona pozwana na podstawie art. 386. § 1 k.p.c. wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku przez oddalenie powództwa, a także o zasądzenie kosztów procesu za postępowanie przed Sądem I Instancji i kosztów postępowania apelacyjnego. W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie od strony pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych, w tych..., w tym kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym. Sąd Okręgowy zważył, co następuje. Apelacja jako niezasadna podlegała oddaleniu. Przede wszystkim należy zwrócić uwagę, że zakres kognicji Sądu II Instancji jest ograniczony zakresem stawianych zarzutów, oczywiście, o ile nie występują w sprawie uchybienia procesowe bądź naruszenia prawa materialnego, które Sąd winien wziąć pod uwagę z urzędu. W niniejszej sprawie takie uchybienia, które winny być wzięte pod uwagę z urzędu nie wystąpiły. Natomiast, jeżeli chodzi o zarzuty apelacji, to w pierwszej kolejności należy się odnieść do zarzutów naruszenia prawa procesowego. I tak, zupełnie chybiony i niezrozumiały jest artykuł..., jest zarzut naruszenia art. 232 k.p.c. Otóż przepis ten stanowi, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Sąd może dopuścić dowód niewskazany przez stronę. Należy w pierwszej kolejności stwierdzić, że art. 232 k.p.c. jest przepisem, który jest adresowany do stron postępowania, zresztą adresowany w kontekście art. 6 k.c., który stanowi, że strona, która z danego faktu wywodzi skutki prawne, winna te fakty udowodnić. A zatem w żaden sposób przepis ten nie może być wskazywany jako podstawa apelacji, w kontekście naruszenia dokonanego przez Sąd I Instancji. Nawet, gdyby zwrócić uwagę na zdanie drugie tegoż przepisu, który mówi, że Sąd może dopuścić dowód niewskazany przez strony, no to również apelacja w tym zakresie nie zawiera żadnych zarzutów, które mogłyby świadczyć o tym, że były jeszcze jakieś dowody, które winien Sąd dopuścić z urzędu, pomijając już okoliczność, że w związku z kontradyktoryjnością procesu cywilnego jedynie w wyjątkowych sytuacjach Sąd może działać za stronę i dopuścić dowód z urzędu. W niniejszej sprawie taka sytuacja nie występowała. Natomiast w pozostałym zakresie zarzut ten jest w tym sensie niezasadny, że jest to przepis, który jest skierowany do stron postępowania, a nie do Sądu. Jeżeli chodzi o zarzut naruszenia prawa procesowego, to jest art. 233 § 1 k.p.c. przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i uznanie wbrew zasadom logiki, że rozmiar krzywd doznanych przez powoda uzasadnia zasądzenie kwoty aż, jak to określa strona skarżąca - kwoty 7.200 zł, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że powód nie doznał trwałego bądź długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, to należy wskazać przede wszystkim, że postawienie zarzutu przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów przez Sąd, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, może się ostać tylko wtedy, jeżeli z zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski nielogiczne, wzajemnie sprzeczne. Natomiast, jeżeli Sąd dokonuje ustaleń, które mieszczą się w granicach logiki formalnej, opiera się przy tym na wskazanym materiale dowodowym, to zarzut taki nie może przynieść oczekiwanego przez stronę skutku. Co więcej, skarżący winien wskazać, na czym ta nielogiczność i przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów miałoby polegać. W niniejszej sprawie strona pozwana temu obowiązkowi nie sprostała. W tym kontekście od razu należy przejść do zarzutu naruszenia prawa materialnego, to jest naruszenia art. 445 § 1 k.c., a mianowicie naruszenia, które miałoby polegać na przyjęciu kwoty rażąco wygórowanej względem rozmiaru krzywdy doznanej przez powoda w związku ze zdarzeniem, a tą kwotą rażąco wygórowaną miałaby być kwota 7.200 zł. Otóż traci z pola widzenia apelujący, że art. 445 k.c., który statuuje granicę wysokości zadośćuczynienia posługuje się sformułowaniem "kwota odpowiednia". Oczywiście, że ta "kwota odpowiednia", która ma być zadośćuczynieniem za doznaną krzywdę musi się mieścić w granicach, które zakreśla ustalony w sprawie stan faktyczny. Natomiast nie jest tak, że..., a do tego wydaje się zmierzać apelacja, że jeżeli nie stwierdzono w sprawie u poszkodowanego ubytku w postaci trwałego bądź długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, to nie należy się żadne zadośćuczynienie, a przynajmniej w kontekście wywodów wynikających z uzasadnienia apelacji, że tą "kwotą odpowiednią" jest kwota 1.200 zł. Należy mieć na uwadze, że w niniejszej sprawie główny uszczerbek w zdrowiu powoda powstał w sferze psychologiczno-psychiatrycznej, gdzie powód przez kilka miesięcy nie mógł poradzić sobie z samą myślą, że w wyniku zdarzenia śmierć poniosła inna osoba i nie jest tutaj istotne, że winnym zdarzenia drogowego, w którego wyniku śmierć poniosła inna osoba nie był powód, tylko jeszcze inny uczestnik ruchu. Należy mieć na uwadze, że wiązało się to również z lękiem przed prowadzeniem pojazdów ciężarowych i o tyle nie jest to świadczenie..., i o tyle nie jest to twierdzenie gołosłowne, że powód również w związku z tym, wprawdzie w ramach tego samego pracodawcy, ale zmienił pracę i jak gdyby przyjął pracę "za biurkiem", albowiem powstrzymywał go od prowadzenia pojazdów ciężarowych lęk przed prowadzeniem ich w ruchu drogowym. Nie ulega wątpliwości, że powód miał problemy związane ze snem, nie ulega także wątpliwości, iż ten okres związany z tymi dolegliwościami psychologiczno-psychiatrycznymi trwał około 5 miesięcy. Biorąc pod uwagę wszystkie te okoliczności, należy stwierdzić, że kwota 7.200 zł, a uwzględniwszy kwotę 1.200, która została wypłacona na etapie przedsądowym, czyli kwota 6.000 zł zasądzona tytułem zadośćuczynienia za doznaną przez powoda krzywdę nie jest kwotą wygórowaną, mieści się w granicach odpowiedniego, czyli rozsądnego zadośćuczynienia za negatywne przeżycia psychiczne, częściowo także fizyczne, albowiem powód doznał również lekkiego uszczerbku związanego..., na płaszczyźnie ortopedycznej - jest kwotą adekwatną, spełnia dyspozycję art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. i, jako taka, kwota ta musiała się ostać. Biorąc pod uwagę wszystkie te okoliczności, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. apelację strony pozwanej oddalił jako bezzasadną. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391 k.p.c., stosując zasadę odpowiedzialności za wynik postępowania, przy czym kwota zasądzona od strony pozwanej na rzecz powoda, czyli kwota 900 zł, jest kwotą zasądzoną według norm przepisanych przy wartości przedmiotu zaskarżenia określonej przez skarżącego na kwotę 6.000.

[koniec 00:26:16.002]