Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z 22 czerwca 2023 roku w sprawie II C 821/22 z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej w P. przeciwko Towarzystwu (...) spółce akcyjnej w W. o zapłatę:

–

w punkcie 1 zasądzono od pozwanego na rzecz powoda 9.846,73 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 26 października 2021 roku do dnia zapłaty;

–

w punkcie 2 ­­­oddalono powództwo w pozostałej części;

–

w punkcie 3 zasądzono od pozwanego na rzecz powoda 3.788,92 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania;

–

w punkcie 4 nakazano pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi tytułem niepokrytych kosztów opinii biegłego: od pozwanego 138,43 zł i od powoda 18,88 zł.

W świetle uzasadnienia wskazanego orzeczenia Sąd I instancji ustalił, że 23 września 2021 roku miało miejsce zdarzenie, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...), należący do J. S.. Poszkodowana nie była płatnikiem VAT, nie miała możliwości odliczenia tego podatku od kosztów naprawy.

Szkoda została zgłoszona pozwanej w dniu 24 września 2021 roku. Decyzją z 14 października 2021 roku pozwana przyznała odszkodowanie w kwocie 33.080,41 zł brutto. Uznała, że do naprawy należy wykorzystać części O, poza czujnikiem parkowania – uznano, że do naprawy należy użyć czujnika P, wspornikiem zderzaka – uznano, że do naprawy należy użyć wspornika (...) i lampą tylną prawą – uznano, że do naprawy należy użyć lampy (...).

Mąż poszkodowanej kontaktował się z kilkoma warsztatami w sprawie naprawy, ale naprawy odmawiano, kwota odszkodowania była za niska na naprawę. Poszkodowana zleciła sporządzenie kalkulacji kosztów naprawy. Kwota okazała się wyższa, niż przyznane odszkodowanie. Pismem z dnia 18 października 2021 roku poszkodowana zwróciła się z reklamacją, przesyłając swoją kalkulację. Pismem z 8 listopada 2021 roku odmówiono uznania reklamacji. Jednakże decyzją z 19 listopada 2021 roku pozwany przyznał dopłatę do odszkodowania w kwocie 3.862,21 zł brutto. Uznano, że do naprawy należy wykorzystać części O, poza lampą tylną prawą – uznano, że do naprawy należy użyć lampy (...). Przyznane odszkodowanie nadal było zbyt niskie i żaden warsztat nie chciał podjąć naprawy.

W dniu 13 grudnia 2021 roku poszkodowana (jako zbywca) zawarła z DoplatyDoAuta.pl (...) w W. (jako nabywcą) umowę przelewu wierzytelności wobec pozwanej wynikającej z dochodzenia należności z tytułu uszkodzenia przedmiotowego pojazdu, powstałej na skutek zdarzenia z 23 września 2021 roku. W dniu 14 grudnia 2021 roku DoplatyDoAuta.pl (...) w W. (jako zbywca) zawarł z P..pl spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w L. (jako nabywcą) umowę przelewu wierzytelności wobec pozwanej wynikającej z dochodzenia należności z tytułu uszkodzenia przedmiotowego pojazdu, powstałej na skutek zdarzenia z 23 września 2021 roku oraz utraty jego wartości handlowej. W dniu 17 grudnia 2021 roku P..pl (...). z o.o. w L. (jako zbywca) zawarła z powódką (jako nabywcą) umowę przelewu wierzytelności wobec pozwanej z tytułu uszkodzenia przedmiotowego pojazdu, powstałej na skutek zdarzenia z 23 września 2021 roku, wobec wszystkich podmiotów zobowiązanych do naprawienia szkody.

W sporządzonej za zlecenie powódki w dniu 15 marca 2022 r. kalkulacji koszt naprawy samochodu został ustalony na 48.015,17 zł brutto. Tego samego dnia powód przesłał pozwanemu kalkulację z 15 marca 2022 r. i wezwał do zapłaty odszkodowania wynikającego ze sporządzonej ekspertyzy, pomniejszonego o dotychczas wypłacone świadczenie, wraz z odpowiednio liczonymi odsetkami za opóźnienie, w terminie 7 dni, pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Pismem z 4 kwietnia 2022 roku pozwana odmówiła uznania reklamacji z 15 marca 2022 roku.

Poszkodowana nie naprawiła samochodu po szkodzie z 23 września 2021 roku i 8 czerwca 2022 roku sprzedała auto.

Przedmiotowy pojazd został zakupiony dla poszkodowanej przez jej męża jako prezent. Samochód został kupiony w komisie. (...) zostało sprowadzone spoza Polski. Kilka dni przed szkodą z 23 września 2021 roku kamień uderzył w jego szybę, w wyniku czego na szybie pojawił się delikatny odprysk, pajączek. Poza tym poszkodowana nie miała tym samochodem innych szkód.

W dniu 18 marca 2016 roku pozwany zawarł porozumienie z warsztatem (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K., na mocy którego warsztat zobowiązał się do udzielania pozwanej i klientom wskazanym przez pozwaną rabatów na ceny nowych części oryginalnych zamiennych w celu ich wykorzystania w procesie likwidacji szkody. R. te będą udzielane przez punkty sprzedaży wymieniony w załączniku nr 1 do porozumienia i naliczane od ceny detalicznej obowiązującej w danym punkcie sprzedaży. Wysokość rabatów dla marki L. (...) wynosiła w zależności od wieku pojazdu: do 3 lat włącznie – 15%, powyżej 3 do 5 lat włącznie – 15%, powyżej 5 do 8 lat włącznie – 15%, powyżej 8 lat – 15%. (...) przewidziana była na terenie całego kraju. Koszty wysyłki miał ponosić warsztat. W załączniku nr 1 wskazano oddział (...) w K.. Umowę zawarto na czas nieokreślony.

W dniu 2 listopada 2016 roku pozwany zawarł porozumienie z warsztatem (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł., na mocy którego warsztat zobowiązał się do udzielania pozwanej i klientom wskazanym przez pozwaną rabatów na ceny materiałów lakierniczych w celu ich wykorzystania w procesie likwidacji szkody, w wysokości 40%. R. te będą udzielane przez punkty sprzedaży wymieniony w załączniku nr 1 do porozumienia i naliczane od ceny detalicznej obowiązującej w danym punkcie sprzedaży. (...) przewidziana była na terenie całego kraju. Koszty wysyłki miały być ponoszone przez dostawcę. W załączniku nr 1 wskazany został warsztat (...) w Ł.. Umowę zawarto na czas nieokreślony.

Koszt naprawy przedmiotowego pojazdu w celu przywrócenia go do stanu sprzed szkody z 23 września 2021 roku, dokonanej zgodnie z technologią producenta pojazdu, przy wykorzystaniu części O, wynosił 46.789,35 zł, przy wykorzystaniu części O oraz lampy tylnej o jakości (...) wynosił 45.486,21 zł, przy użyciu części nie sygnowanych logo producenta wynosił 45.401,54 zł, z uwzględnieniem porozumień pozwanej w przedmiocie rabatu 40% na materiały lakiernicze i 15% na części zamienne wynosił 40.128,77 zł. Wartość pojazdu przed szkodą wynosiła 125.000 zł. Koszt naprawy auta nie powinien obejmować możliwości jego naprawy z wykorzystaniem lampy tylnej o jakości (...), gdyż lampa ta jest dostosowana do aut z roczników wcześniejszych niż uszkodzony. Nie ma możliwości dobrania lakieru na odległość i udzielenia gwarancji na obsługę lakierniczą.

W tak ustalonym stanie faktycznym zważono, że pozwany odpowiada jako ubezpieczyciel sprawcy szkody. Sąd Rejonowy uznał, że wysokość odszkodowania winna odpowiadać wariantowi z wykorzystaniem jedynie części jakości O. Koszt takiej naprawy samochodu to 46.789,35 zł brutto. Dotychczas pozwana wypłaciła z tego tytułu kwotę 36.942,62 zł brutto (33.080,41 zł brutto + 3.862,21 zł brutto). Różnica to 9.846,73 zł brutto. Strona powodowa dochodziła wyższej kwoty, bo 11.072,55 zł brutto. Tym samym zasądzono na rzecz powódki 9.846,73 zł brutto, a w pozostałym zakresie powództwo oddalono.

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, w przedmiocie kosztów orzeczono wedle zasady ich stosunkowego rozdzielenia przyjmując, że powód wygrał w około 88 %.

Apelację od omówionego wyżej wyroku w zakresie punktu 1 w części co do 6.660,48 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 26 października 2021 roku do dnia zapłaty oraz w zakresie punktów 3 i 4.a w całości wywiódł pozwany, działając przez swojego pełnomocnika w osobie adwokata, występującego również w I instancji. W apelacji zarzucono naruszenie zarówno prawa procesowego, jak i materialnego.

W zakresie prawa procesowego zdaniem apelującego doszło do naruszenia:

–

art. 233 § 1 k.p.c.1 w związku z art. 227 k.p.c. poprzez niewszechstronną wybiórczą i fragmentaryczną ocenę materiału dowodowego, co skutkowało dowolną oceną dowodów i pominięciem okoliczności mających istotne znaczenie lub nienadaniem im odpowiedniej wagi, w szczególności poprzez:

–

nienadanie odpowiedniego znaczenia faktom wynikającym z dowodów z dokumentów w postaci pisma pozwanego z dnia 14 października 2021 r. wraz z kosztorysem naprawy pojazdu do szkody, z których to dokumentów wynika, że pozwany poinformował poszkodowanego o faktycznej możliwości nabycia za jego pośrednictwem części oryginalnych oraz materiałów lakierniczych z uwzględnieniem 15 % rabatu na części i 40 % rabatu na materiały lakiernicze (zarzut I),

–

brak ustaleń w zakresie tego, że poszkodowany nie podjął jakakolwiek inicjatywy nakierowanej na pozyskanie części i materiałów lakierniczych z rabatami, w szczególności nie starał się uzyskać u ubezpieczyciela informacji co do wskazania zakładu naprawczego współpracującego z pozwaną celem ustalenia możliwości naprawienia szkody za kwotę wskazaną przez ubezpieczyciela, a jak wynika z zeznań poszkodowanego otrzymał dokumenty od pozwanego, lecz nie przeprowadził naprawy tylko sprzedał go w stanie uszkodzonym (zarzut II),

–

nienadanie odpowiedniego znaczenia dokumentom w postaci porozumienia zawartego przez pozwanego z (...) Sp. z o.o. na nabycie materiału lakierniczego z rabatem 40 % oraz porozumień z (...) sp. z o.o. na części z rabatem 15 % jak również oświadczeń (...) sp. z o.o. i (...) z dnia 14.06.2022 r., co skutkowało błędnym ustaleniem, że nie było podstaw do uznania za wiążące rabatów, podczas gdy skoro takie porozumienia zostały zawarte, to oznacza, ze podmioty te były gotowe do zapewniania materiałów lakierniczych po cenach wynikających z zastosowania rabatów a powód nie udowodnił, że poszkodowany zwrócił się o możliwość nabycia części zamiennych oraz materiałów lakierniczych po cenach wskazanych w kosztorysie a podmioty te odmówiły ich sprzedaży po takiej cenie (zarzut III),

–

błędne pominięcie możliwości skorzystania ze współpracy z ubezpieczycielem przy naprawie pojazdu, podczas gdy z dowodu z dokumentu wynika, że ubezpieczyciel w kilku miejscach podaje sposób kontaktu, celem ustalenia szczegółów, co powinno prowadzić do wniosku, że ubezpieczyciel jasno wskazał, jak skontaktować się w celu uzgodnienia zamówienia części lub materiałów lakierniczych z rabatem lub jak uzgodnić naprawę w warsztacie wskazanym przez ubezpieczyciela, co powinno prowadzić do wniosku, że powód na skutek własnych decyzji nie podjął współpracy z pozwaną która pozwoliłaby zlikwidować szkodę za znacznie niższą kwotę (zarzut IV).

W zakresie prawa materialnego zarzucono naruszenie:

–

art. 362 k.c.2, art. 826 § 1 k.c., art. 354 § 1 i 2 k.c. i art. 16 ust. 1 pkt 2 u.u.o.3 przez ich niezastosowanie w zakresie zwiększenia szkody polegającego na tym, że poszkodowany przyczynił się do zwiększenia szkody nie korzystając z oferty pozwanego dotyczącej nabycia części zamiennych i materiałów lakierniczych z rabatami od wskazanych przez pozwanego dostawców - nie wykazując inicjatywy zmierzającej do minimalizacji kosztów naprawy w sytuacji, gdy pozwany oferował wykonanie naprawy o wiele niższym kosztem lub nabycie za jego pośrednictwem części oryginalnych oraz materiałów lakierniczych z uwzględnieniem 15 % rabatu na części i 40 % rabatu na materiały lakiernicze, a działanie takie należy uznać za brak współpracy poszkodowanego z ubezpieczycielem przy wykonywaniu zobowiązania polegającego na naprawie pojazdu (zarzut V);

–

art. 361 § 2 k.c., art. 805 k.c. oraz art. 824 ¹ § 1 k.c. poprzez błędną wykładnię, a w konsekwencji bezzasadne uznanie, że za nieuwzględnieniem rabatów przemawia to, skoro poszkodowany nie jest zobligowany do naprawy pojazdu, to tym bardziej nie może być zobligowany do naprawy pojazdu w warsztacie wskazanym przez ubezpieczyciela i we wskazanych przez niego cenach części zamiennych, podczas gdy jeśli poszkodowany nie dokonał naprawy przedmiotowego pojazdu i wyliczenie kosztów naprawy jest hipotetyczne, a poszkodowany miał i ma jeszcze możliwość naprawy pojazdu po cenach wskazanych w kosztorysie pozwanego i z zastosowywaniem rabatów na części i materiały lakiernicze, to odszkodowanie powinno zostać wyliczone w uwzględnieniem tych rabatów, nadto bezzasadne uznanie, że zachowania poszkodowanego przyczyniające się do powiększenia szkody mieszczą się w zakresie normalnych następstw szkody i obciążają pozwanego, a w konsekwencji zasądzenie odszkodowania przekraczającego wysokość poniesionej szkody, co w odniesieniu do całokształtu zebranego materiału dowodowego nie było uzasadnione i stanowi kwotę nieadekwatną do wysokości poniesionej szkody, albowiem Sąd nie uwzględnił kosztów naprawy z zastosowaniem rabatów na części i materiały lakiernicze oraz całości kosztów napraw.

Z tych względów wniesiono o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa również w zaskarżonej części, to jest oddalenie powództwa również w zakresie zaskarżonych kwot oraz o zmianę wyroku w zakresie rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu, a także o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

W odpowiedzi na apelację powód, reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, występującego również w I instancji, wniósł o oddalenie apelacji.

Do zamknięcia rozprawy apelacyjnej nie zmieniono stanowisk w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja okazała się bezzasadną.

Należy zauważyć na wstępie, że sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym. Oznacza to w konsekwencji, że postępowanie apelacyjne nie opiera się na modelu apelacji pełnej, lecz ograniczonej. Apelacja ograniczona wiąże Sąd II instancji, a zakres kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co w apelacji zarzuci skarżący. Innymi słowy, rozpoznając apelację w postępowaniu uproszczonym, Sąd odwoławczy jest związany podniesionymi w tej apelacji zarzutami naruszenia zarówno prawa procesowego, jak i materialnego4.

W tym postępowaniu, jeżeli Sąd II instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa (art. 505 ¹³ § 2 k.p.c.), przy czym owo wyjaśnienie powinno objąć ocenę poszczególnych zarzutów apelacyjnych, a poza tym może ograniczyć się do stwierdzenia, że Sąd II instancji przyjął za własne oceny Sądu I instancji (art. 387 § 2 ¹ pkt 2 k.p.c.).

W pierwszej kolejności rozważyć należy zarzuty w zakresie prawa procesowego, jako determinujące prawidłowość ustaleń faktycznych, przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia.

Zarzuty I – IV, a więc wszystkie zarzuty formalnie podnoszone jako zarzuty naruszenia prawa procesowego, zostały wadliwie zakwalifikowane. Sąd Rejonowy poczynił w tym zakresie ustalenia i same fakty nie są kwestionowane przez apelującego. Kwestionuje on w istocie konstatację Sądu I instancji, że okoliczności indywidualnego porozumienia między ubezpieczycielem a wybranymi przezeń warsztatami, nie mają znaczenia dla oceny rozmiaru odpowiedzialności pozwanego. Oznacza to jednak kwestionowanie nie procesu ustalania faktów istotnych dla rozstrzygnięcia, ale procesu subsumpcji, to jest ustalania konsekwencji prawnych określonych faktów. Zarzuty I – IV są zatem bezprzedmiotowe jako wadliwie postawione.

W świetle powyższych uwag ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy są prawidłowe, ponieważ mieszczą się w granicach swobodnej – w przeciwieństwie do dowolnej – oceny przeprowadzonych dowodów jako spójne, logicznie powiązane z materiałem dowodowym, niebudzące wątpliwości w świetle życiowego doświadczenia oraz zupełne z punktu widzenia zakresu ustaleń niezbędnego do prawidłowego rozstrzygnięcia. W konsekwencji Sąd Okręgowy przyjmuje owe ustalenia Sądu I instancji w całości za własne.

Przy tak poczynionych ustaleniach faktycznych, przystąpić należało do oceny zarzutów naruszenia prawa materialnego.

Zarzuty dotyczące prawa materialnego również zostały wadliwie skonstruowane. Jeżeli, jak należy rozumieć stanowisko pozwanego, o ograniczeniu jego odpowiedzialności miałoby przesądzać to, że poszkodowany ani osoba występująca z roszczeniem nie dopełniły obowiązków związanych z minimalizacją szkody, na co wskazuje powołanie w zarzucie V art. 16 ust. 1 pkt 2 u.u.o., to zakres uprawnień ubezpieczyciela z tego tytułu określa art. 17 u.u.o., zgodnie z którym jeżeli osoba objęta ubezpieczeniem obowiązkowym odpowiedzialności cywilnej lub osoba występująca z roszczeniem, z winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa, nie dopełniły obowiązków wymienionych w art. 16, a miało to wpływ na ustalenie istnienia lub zakresu ich odpowiedzialności cywilnej bądź też na zwiększenie rozmiarów szkody, zakład ubezpieczeń może dochodzić od tych osób zwrotu części wypłaconego uprawnionemu odszkodowania lub ograniczyć wypłacane tym osobom odszkodowanie (zd. I), przy czym ciężar udowodnienia faktów, uzasadniających zwrot zakładowi ubezpieczeń części odszkodowania lub ograniczenia odszkodowania, spoczywa na zakładzie ubezpieczeń (zd. II). Tymczasem w żadnym zarzucie dotyczącym naruszenia prawa materialnego nie wskazano naruszenia art. 17 u.u.o. Co więcej, nawet gdyby przyjmować iż brak wskazania art. 17 u.u.o. jako naruszonego nie stanowi przeszkody nawet w postępowaniu uproszczonym do analizy takiego naruszenia, to należy zauważyć iż warunkiem stosowania tego przepisu jest ustalenie, że naruszenie obowiązków z art. 16 u.u.o. nastąpiło z winy umyślnej albo rażącego niedbalstwa. Niezależnie od tego, że pozwany nie prowadził w tym kierunku żadnej szczegółowej argumentacji, to słusznie wskazuje się, że poszkodowany nie ma obowiązku korzystać z warsztatów, z jakimi porozumiał się ubezpieczyciel sprawcy wypadku bądź kolizji. Wartość towarów i usług kalkulowana w takim szczególnym porozumieniu nie stanowi wartości rynkowej. Nie jest dostępna w powszechnym obrocie, a jedynie w ściśle określonym podmiotowo i przedmiotowo zakresie usług: w stosunku do podmiotów będących poszkodowanymi z winy podmiotów objętych ochroną ubezpieczeniową pozwanego i wyłącznie w ramach szkód objętych taką odpowiedzialnością. Jednakże taka kalkulacja słusznie nie może stanowić o cenach branych pod uwagę przy wyliczeniu rozmiaru szkody.

Sąd Okręgowy w obecnym składzie podziela pogląd, że nie sposób wymagać aby w przypadku ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody związane z ruchem tych pojazdów, na poszkodowanym ciążył obowiązek wyboru warsztatu wedle wskazania ubezpieczyciela. Ponieważ zaś pozwany nie wykazał iżby stawki cen i wynagrodzeń przyjęte przez biegłego stanowiły istotne przekroczenie prawidłowo ustalonych stawek rynkowych, tedy brak podstaw do kwestionowania zasądzonej wysokości świadczenia z ubezpieczenia.

Tym samym Sąd Okręgowy podziela w całości rozważania i oceny prawne Sądu Rejonowego, przyjmując je za własne.

W konsekwencji prawidłowym okazało się również rozstrzygnięcie końcowe.

Nie wskazano zarzutów wobec rozstrzygnięcia o kosztach procesu, które byłyby niezależne od oczekiwanego rozstrzygnięcia co do roszczenia głównego. Wobec braku zmiany zaskarżonego wyroku, brak podstaw do ingerencji w zawarte w tymże wyroku ostanowienie rozstrzygające o kosztach procesu.

Z tych wszystkich względów, a nadto wobec braku okoliczności skutkujących nieważnością postępowania, które winny być brane pod uwagę z urzędu, uznając zaskarżone orzeczenie za prawidłowe, apelację pozwanego oddalono jako bezzasadną (art. 385 k.p.c.).

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 w związku z art. 99 w związku z art. 391 § 1 zd. I k.p.c. Na koszty postępowania apelacyjnego powoda złożyło się 900 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego według stawki minimalnej w postępowaniu apelacyjnym przed Sądem Okręgowym (§ 2 pkt 4 i § 10 ust. 1 pkt 1 r.o.r.5). Pozwany obowiązany jest zwrócić te koszty w całości powodowi.

1 Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (j.t. – Dz. U. z 2023 r. poz. 1550 z późn. zm.).

2 Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (j.t. – Dz. U. z 2023 r. poz. 1610 z późn. zm.).

3 Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (j.t. – Dz. U. z 2023 r. poz. 2500).

4 Por. np.: M. M. (red.): Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz aktualizowany. Tom II. Art. 478-1217 , W. K. Polska 2021 [el.], teza 5 do art. 505 ⁹.

5 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (j.t. – Dz. U. z 2023 r. poz. 1935).