Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

[Sędzia Sprawozdawca 00:03:26.176]

Początek uzasadnienia. Wyrokiem z dnia 26 czerwca 2018 r. Sąd Rejonowy w Zgierzu w sprawie z powództwa (...) Banku Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. przeciwko P. Ł. o zapłatę zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 49.531 zł i 39 gr z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, jednakże nie wyższymi niż maksymalne odsetki za opóźnienie liczonymi od kwoty 45.741 zł od dnia 21 marca 2017 r. do dnia zapłaty. Odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 3.773 zł 64 gr od dnia 22 marca 2017 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 641 zł i 92 gr tytułem zwrotu kosztów procesu. W pkt. 2 Sąd 1 Instancji przyznał adw. S. M. [f 00:04:36.512] kwotę 2.952 zł tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną pozwanemu z urzędu. A w pkt. 3 nie obciążył pozwanego nieuiszczonymi kosztami sądowymi. U podstaw tego rozstrzygnięcia legły ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego, które w najistotniejszych kwestiach przedstawiały się następująco. Otóż w dniu 5 grudnia 2014 r. pozwany zawarł ze stroną powodową umowę kredytu konsumpcyjnego gotówkowego i na mocy tej umowy pozwany zobowiązał się do spłaty kredytu w równych, co miesięcznych ratach płatnych do 1 dnia każdego miesiąca w wysokości rata kredytu 699 zł i 89 gr. Pozwany przez początkowy okres, czyli do września 2015 r. spłacał kredyt regularnie, ale później zaczęły pojawiać się większe opóźnienia lub spłata raty następowała w kilku transzach. To spowodowało, że w dniu 23 maja 2016 r. strony zawarły aneks do umowy, z uwagi na zaległości kredytobiorcy w spłacie swojego zobowiązania i na mocy tego aneksu ustalono, że okres kredytowania zostanie wydłużony o kolejne 24 miesiące, czyli do grudnia 2024 r., a także wprowadziły karencję w spłacie rat kredytowo-odsetkowych na okres 3 miesięcy, to jest do 1 września 2016 r. Nadto ustalono wysokość rat na kwotę 684 zł i 16 gr, przy czym 1 rata miała wynosić 1.245 zł a ostatnia 122,53 gr. W związku z tym, że występowały u powoda, u pozwanego opóźnienia w spłatach kredy..., w spłacie rat kredytu, pismem z 18 listopada 2016 r. strona powodowa wezwała pozwanego do zapłaty zaległości z tytułu umowy kredytowej w kwocie 2.631 zł i 13 gr, a zatem w kwocie, która przekraczała zaległość w spłacie kredytu przekraczającym dwie raty. Jak już zostało to ustalone wcześniej, ta rata wynosiła 684 zł i 16 gr. Następnie pismem z dnia 15 grudnia 2016 r. bank wypowiedział umowę kredytu pozwanemu z zachowaniem okresu wypowiedzenia określonego w umowie, przy czym, o ile wezwanie do zapłaty zostało odebrane wprost przez pozwanego, to wypowiedzenie umowy kredytowej by..., było dokonane dwukrotnie, było dokonane po dwukrotnej awizacji i zostało zwrócone do nadawcy wobec niepodjęcia w terminie. Przy czym należy podkreślić, iż Sąd ustala, że wezwanie to zostało wysłane na adres, który wynikał z zawartej umowy kredytowej, a zatem na adres B. 81 G.. Należy także już w tym miejscu wskazać, że kwestia braku zmiany tego adresu nie była w sprawie sporu. W oparciu o te ustalenia Sąd 1 Instancji wskazał, że zgodnie z art. 69 przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony określoną w umowie ilość środków pieniężnych, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, w tym do zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami. Sąd w rozważaniach wskazuje, że 2 elementy, które w sprawie były istotne, a mianowicie czy nastąpiło skuteczne wypowiedzenie umowy kredytowej, a także czy na chwilę wypowiedzenia tejże umowy zaległość przekraczała dwie pełne raty, jakie był obowiązany uiszczać pozwany zostały spełnione. A mianowicie Sąd wskazuje, że zgodnie z art. 61 paragraf 1 k.c. skuteczne złożenie oświadczenia woli, które jest składane innej osobie następuje, gdy dotrze ona do tej osoby w taki sposób, żeby ta osoba mogła zapoznać się z jego treścią. Sąd wskazuje tutaj, że wprawdzie, jeżeli chodzi o doręczenia między podmiotami, które nie są instytucją Sądu lub Prokuratury nie ma odpowiednika takiego, jak artykuł 139 paragraf 1 k.p.c., jednakże Sąd Najwyższy dopuścił możliwość zastosowania do składania i przyjmowania oświadczeń woli w sferze prawa materialnego tzw. doręczeń zastępczych w rozumieniu k.p.c. Wskazano tutaj na orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 2009 r. w sprawie o sygnaturze IV CSK 53/09 oraz z dnia 18 kwietnia 2011 r. w sprawie V CSK 215/11. Rozwijając myśl jurydyczną płynącą z tych orzeczeń, Sąd wskazuje, że wezwania do zapłaty oraz wypowiedzenia, wypowiedzenie, które zostało wysłane przez bank, zostało wysłane na prawidłowy adres wynikający z umowy zawartej między stronami. Wezwanie zostało wprawdzie dwukrotnie awizowane, ale to nie oznacza, że nie zostało wysłane przez bank do pozwanego w taki sposób, aby mógł zapoznać się z jego treścią. J...., jeżeli chodzi o wysokość dochodzonego..., jeżeli chodzi o wysokości zaległości na dzień wezwania do zapłaty, a potem wypowiedzenia umowy, Sąd wskazuje, że bank przedstawił wystarczające dokumenty, czyli wypowiedzenie tej umowy, wezwanie do zapłaty, a także przedłożone dokumenty w postaci zestawienia wpłat i sposobu rozliczenia kredytu, które szczegółowo wskazują jakich wpłat, w jakich terminach i w jakich wysokościach, wysokościach dokonał pozwany, jak również wynika z nich, w jaki sposób te wpłaty zostały rozliczone. I to, i wszystkie te okoliczności wskazują, że podwójna wysokość raty kredytowej w chwili wypowiadania umowy, czyli zaległość pozwanego przekraczała dwa..., dwie pełne raty płatności. Sąd dodatkowo wskazuje, że pozwany nie przedstawił natomiast żadnego dowodu, który podważałby prawidłowość wyliczeń banku, co do wysokości zadłużenia w chwili wezwania do zapłaty i wypowiadania umowy kredytowej. Sąd w swoich rozważaniach wskazuje także na sposób naliczenia odsetek, a także wysokość zasądzonych kosztów, zarówno na rzecz strony powodowej, jak i na rzecz pełnomocnika, który reprezentował pozwanego z urzędu. Apelację od tego orzeczenia wywiódł pozwany. Zaskarżył wyrok w pkt. 1, czyli w punkcie zasądzającym od niego kwotę 49.531 zł i 39 gr oraz zasądzonych kosztów procesu i postawił orzeczeniu 2 zarzuty. Po pierwsze błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegającej na nieusprawiedliwionym uznaniu, że pozwanemu skutecznie wypowiedziano umowę kredytu w sytuacji niedochowania przez powoda warunków umowy. I po drugie błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na nieusprawiedliwionym uznaniu, że na dzień wypowiedzenia umowy istniało wymagalne zadłużenie pozwanego, pozwalające na złożenie oświadczenia woli o wypowiedzeniu umowy. W oparciu o te zarzuty strona powodowa wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na rzecz pełnomocnika z urzędu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Jednocześnie apelacja zawiera oświadczenie pełnomocnika powoda, że koszty te nie zostały pokryte ani w części, ani w całości, ani w części. W odpowiedzi na apelację strona pozwana wniosła o jej oddalenie oraz o zasądzenie kosztów procesu za 2 Instancję według norm przepisanych. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja, jako niezasadna podlegała oddaleniu. Przede wszystkim należy rozpocząć rozważania od tego, że jeżeli chodzi o kognicje Sądu 2 Instancji, pomimo że jest on Sądem merytorycznym, to jednakże rozstrzyga sprawę w granicach zaskarżenia i biorąc pod uwagę zarzuty zgłoszone w środku zaskarżenia, czyli w apelacji. Oczywiście Sąd jest uprawniony do brania pod uwagę naruszenia przepisów postępowania, jeżeli spowodowałyby one nieważność postępowania, jak również brania pod uwagę z urzędu naruszenia przepisów prawa materialnego. Jednakże w niniejszej sprawie sytuacja taka nie zachodziła ani nie występowała nieważność postępowania, ani nie można postawić skutecznie tezy, że nastąpiło naruszenie przepisów prawa materialnego w niniejszej sprawie. Przechodząc, zatem do zarzutów apelacji należy wskazać, że są to 2 zarzuty, dotyczą naruszenia prawa procesowego, albowiem mimo, że pełnomocnik skarżącego nie wskazał wprost podstawy tych zarzutów, to obydwa zarzuty dotyczą błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia. I jeden z tych błędów ma polegać na przyjęciu wadliwie przez Sąd, że doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy kredytowej a drugi, że istniały podstawy do wypowiedzenia tej umowy, a mianowicie, że pozwany zalegał z zapłatą kredytu w wysokości, co najmniej 2 rat kredytowych. Otóż obydwa te zarzuty są bezzasadne, są nietrafione. Jeżeli chodzi o zarzut naruszenia prawa procesowego, polegające na nieskutecznym doręczeniu najpierw wezwania do zapłaty a później wypowiedzenia umowy, to trzeba w całości podzielić rozważania Sądu Rejonowego, który wskazał na art. 61 paragraf 1 k.c., a mianowicie przepis, który określa chwilę skutecznego złożenia oświadczenia woli. To skuteczne złożenie oświadczenia woli następuje wtedy, jeżeli dotrze do 2 strony w taki sposób, że mogła ona zapoznać się z jego treścią. W niniejszej sprawie nie ulega najmniejszej wątpliwości, że pisma te zostały wysłane na adres pozwanego wskazany w umowie kredytowej, że nastąpiła podwójna awizacja wypowiedzenia, wysyłanego wypowiedzenia umowy kredytowej. A zatem dotarło to oświadczenie do pozwanego w taki sposób, że mógł zapoznać się z jego treścią. Zupełnie poza zakresem rozważań pozostaje kwestia tego, dlaczego powód..., pozwany tej korespondencji nie odebrał. Istotą jest tutaj to, że dotarła ona do niego w taki sposób, że mógł zapoznać się z treścią tego oświadczenia woli. Tutaj zbędnym wydaje się powtarzanie za sądem 1 Instancji orzeczeń Sądu Najwyższego, który tę kwestię również przesądził. Należy jedynie wskazać, że Sąd 2 Instancji w pełni podziela argumentację i wywody jurydyczne płynące z przywołanych przez Sąd Rejonowy orzeczeń Sądu Najwyższego. I wreszcie 2 kwestia, czyli zarzut naruszenia prawa procesowego polegający na nieusprawiedliwionym uznaniu, że na dzień wypowiedzenia umowy istniało wymagalne zadłużenie pozwanego, które pozwalałoby na złożenie oświadczenia woli o wypowiedzeniu umowy. Reasumując ten zarzut chodzi o to, czy istniało zadłużenie przekraczające dwie pełne raty kredytowe. Jak wynika z uzasadnienia apelacji istota zarzutu sprowadza się tutaj do tego, że z załączonych dokumentów wynika, jakie było zadłużenie pozwanego na rzecz banku na dzień 20 marca 2017 r., a mianowicie określa to wyciąg z ksiąg bankowych, podczas gdy strona powodowa winna udowodnić, jakie to zadłużenie było na dzień wypowiedzenia umowy kredytowej, czyli na dzień 15 grudnia 2016 r. W tym aspekcie wskazuje się na fakt, że do dokumentów złożonych do akt sprawy bank nie przedstawił harmonogramu spłat, jaki obowiązywał pozwanego, zatem nie można stwierdzić, że wpłaty dokonywane przez pozwanego miały zaniżoną wysokość uja..., uprawniającą bank do złożenia oświadczenia woli o wypowiedzeniu umowy kredytu. Otóż zarzut ten jest nietrafny. Taki harmonogram spłat znajduje się na karcie 70 akt sprawy, w którym jest wyraźnie określone data płatności poszczególnej raty, jaka jest wysokość raty kapitałowej, jaka jest wysokość raty odsetkowej, a także jaka jest rata razem, czyli łącznie zarówno rata kapitałowa jak i rata odsetkowa, a także jaka, jakie jest saldo kredytu na dany dzień. Zatem zarzut ten już w tym aspekcie okazał się być chybiony. Należy jednak dodatkowo zwrócić uwagę, że oprócz harmonogramu, który skarżący kwestionuje, że został załączony do akt sprawy, w aktach sprawy znajdują się również inne dokumenty złożone przez stronę powodową, które wskazują, jaka była wysokość zadłużenia pozwanego na dzień 16 grudnia 2000..., 16 grudnia 2016..., 2000..., przepraszam, 15 grudnia 2016 r. O...., otóż na karcie 55 odwrót akt jest wskazane saldo zadłużenia po operacjach, które wynosi 2.381 zł i 67 gr. Jest to saldo na dzień 1 grudnia 2016 lute..., lutego. Następne saldo jest to saldo z dnia 2 stycznia 2017 r., które wskazuje już to zadłużenie na kwotę 2.767 zł i osiem..., i 66 gr. A zatem saldo, które wzrosło o kolejną niespłaconą ratę 385 zł i 99 gr. Wziąwszy pod uwagę, co jest niekwestionowane przez powoda w apelacji, że rata kredytu, jaka została ustalona po sporządzonym aneksie, winna wynosić 684 zł i 16 gr, czyli rata kredytu ustalona po aneksie z dnia 23 maja 2016 r., kiedy już pozwany miał problemy ze spłatą kredytu pierwotnie ustaloną i pierwotnie ustaloną ratą. Kwota 2.381 zł 67 gr ustalona na dzień 1 grudnia 2016 r. przewyższa tę kwotę o ponad 3 i pół raty. Zatem w żaden sposób nie można podzielić zarzutu strony apelującej, że w chwili składania wypowiedzenia przez bank, zadłużenie pozwanego nie przekraczało 2 pełnych rat kredytowych. Biorąc pod uwagę te wszystkie okoliczności Sąd 2 Instancji na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną. O kosztach postępowania orzeczono na..., apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zasądzając kwotę 1.800 zł od pozwanego na rzecz strony powodowej. Koszty te zostały zasądzone według norm przepisanych przy wartości przedmiotu zaskarżenia określonej na 49.532 zł. Jeżeli chodzi o koszty przyznane pełnomocnikowi skarżącego w osobie adw. S. M., który został ustanowiony z urzędu, to zostały również ustalone według norm przepisanych przy wskazanej wyżej wartości przedmiotu zaskarżenia. Jest to kwota łącznie 1.476 zł, przy czym obejmuje ona również należny podatek vat. Kwotę tę nakazano wypłacić ze Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Zgierzu. Koniec.

[ (...):23:46.000]