Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 10 sierpnia 2018 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt I C 490/16,
z powództwa (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w K. przeciwko M. G. (1) o zapłatę, Sąd Rejonowy w Brzezinach I Wydział Cywilny:

1.  zasądził od pozwanego M. G. (2) na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A.
z siedzibą w K. kwotę 606.12 zł,

2.  oddalił powództwo w zakresie kwoty 54 zł,

3.  umorzył postępowanie w pozostałej części,

4.  zasądził od pozwanego M. G. (2) na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A.
z siedzibą w K. kwotę 700 zł tytułem zwrotu kosztów procesu,

5.  nie obciążył pozwanego kosztami postępowania w pozostałej części.

Swoje rozstrzygnięcie Sąd I instancji oparł na ustaleniach faktycznych
i rozważaniach prawnych, które przedstawiają się następująco:

Strony łączyła umowa – limit zadłużenia w rachunku osobistym z dnia 17 listopada 1999r. nr (...)- (...). Z tytułu powyższej umowy na dzień 18 grudnia 2014r. pozwany był zobowiązany do zapłaty kwoty 2.868,56 zł w tym:

- kwoty 2.229 zł tytułem niespłaconego kapitału,

- kwoty 205,62 zł tytułem niespłaconych odsetek umownych, naliczanych od dnia zawarcia umowy tj. 1 grudnia 1999 r. do dnia wymagalności 24 grudnia 2013 r.,

- kwoty 365,84 zł z tytułu niespłaconych odsetek za zwłokę,

- kwoty 68 zł z tytułu opłat i prowizji.

W dniu 18 stycznia 2016r. na poczet należności została wpłacona kwota 174,43 zł. zaś w dniu 20 stycznia 2016r. kwota 0,30 zł.

W dniu 27 marca 2017r. z konta nr (...) V. G. przelała na konto pozwanego M. G. (2) nr (...) kwotę 2.000 zł. oraz kwotę 500 zł.

Oprócz powyższej umowy strony zawarły jeszcze dwie umowy, z których wszystkie należności zostały spłacone.

Pozwany osiąga dochody w wysokości ok. 3.500 zł. Jego żona prowadzi działalność gospodarczą z zyskiem obecnie ok. 1.500 zł. Wcześniej jej działalność przynosiła stratę. Ma na utrzymaniu córkę w wieku 12 lat i wraz z żoną są rodziną zastępczą dla 7. letniej wnuczki. W. wymaga zajęć z logopedą, co kosztuje ok. 300 zł. miesięcznie. Na utrzymanie wnuczki otrzymuje ok. 620 zł. miesięcznie.

Na podstawie tak poczynionych ustaleń faktycznych, Sąd Rejonowy uznał, że strony łączyła umowa rachunku bankowego zgodnie z art. 725 k.c. Strony zawarły w związku z prowadzeniem dla pozwanego rachunku osobistego umowę – limit zadłużenia z dnia 17.11.1999 r. nr (...)- (...) (art. 69 prawa bankowego).

Pełnomocnik powoda cofnął powództwo w zakresie kwoty 174,73 zł., a nadto kwoty 2.446 zł., którą, jak twierdzi, wpłacił pozwany w dniu 5.05.2017 r.

Wobec cofnięcia pozwu w zakresie powyższych kwot Sąd pierwszej instancji umorzył postępowanie w tej części na podstawie art. 355 § 2 k.p.c. w zw. z art. 203 § 1 i 4 k.p.c. Pozwany nie kwestionował powyższego cofnięcia. Kwestionował zapłatę kwoty 2.446 zł.
w dniu 5.05.2017 r. twierdząc, iż w dniu 27.03.2017 r. została wpłacona kwota 2.500 zł.

Pełnomocnik powoda nie przedstawił dowodów wpłaty kwoty 2.446 zł. Sąd Rejonowy uznał, że w dniu 27.03.2017 r. została wpłacona łącznie kwota 2.500 zł. na konto związane z umową – limit zadłużenia. Konto to wówczas było już zamknięte. Być może więc powyższa wpłata została zaksięgowana u powoda dopiero w dniu 5.05.2017 r.

W tej sytuacji uznając, iż pozwany w dniu 5.05.2017 r. zapłacił 2500 zł (a nie 2.446 zł.), na postawie łączącej strony umowy Sąd pierwszej instancji zasądził od pozwanego na rzecz powoda 606,12 zł., oddalając powództwo w zakresie kwoty 54 zł (2.500 – 2.446).

O kosztach postępowania Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 102 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając orzeczenie w części oddalającej powództwo co do kwoty 54 zł, tj. w zakresie punktu II wyroku. Zaskarżonemu orzeczeniu powód zarzucił naruszenie art. 6 k.c. poprzez jego błędną wykładnię oraz uznanie, iż ciężar dowodu w zakresie wysokości kwoty dokonanej wpłaty na poczet spłaty zobowiązania obciążał powoda, w sytuacji gdy ciężar dowodu w tym zakresie spoczywał na stronie pozwanej i skoro pozwany podnosił, iż wpłacił na rzecz powoda kwotę 2.500 złotych, winien tę okoliczność wykazać przedkładając do akt sprawy dowód uiszczenia płatności
w kwocie 2.500 złotych, czego jednakże pozwany nie uczynił, a wobec czego Sąd I instancji winien przyjąć, iż pozwany dokonał na rzecz powoda płatności w wysokości wskazanej przez powoda, tj. w kwocie 2.446 złotych.

Wobec podniesionego zarzutu skarżący wniósł o zmianę wyroku poprzez uwzględnienie powództwa również co do kwoty 54 złotych oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego
w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja podlegała oddaleniu w całości jako niezasadna.

Wyjaśnienia wymaga, że niniejsza sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym, w związku z czym Sąd Okręgowy na podstawie art. 505 ¹⁰ § 1
i § 2 k.p.c. rozpoznał apelację na posiedzeniu niejawnym w składzie jednego sędziego.

Zaznaczyć należy również, że w postępowaniu uproszczonym zgodnie z art. 505 ⁹ § 1 ¹ k.p.c. apelację można oprzeć tylko na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie lub naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy. Natomiast stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne.

Wbrew wywodom apelacji, ciężar dowodu faktów uzasadniających powództwo obciąża w niniejszej sprawie stronę powodową, gdyż zgodnie z art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, natomiast w myśl art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Wyrażona w art. 6 k.c. ogólna zasada rozkładu ciężaru dowodu jest regułą w znaczeniu materialnym wskazującą, kto poniesie skutki nieudowodnienia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Mając to na uwadze Sąd Rejonowy słusznie uznał, że powód nie udowodnił istnienia dochodzonego roszczenia. Trzeba pamiętać, że powód trudni się profesjonalnie działalnością gospodarczą, której standardy wymagają zachowania pełnej dokumentacji dotyczącej konkretnej wierzytelności i zaprezentowania jej Sądowi w sposób nie budzący wątpliwości, zwłaszcza w odniesieniu do konsumenta.

W toku postępowania strona powodowa konsekwentnie popierała roszczenie
w całości. Dopiero na skutek pisma procesowego pozwanego z dnia 27 września 2017 roku zweryfikowała wysokość dochodzonego roszczenia, cofając powództwo co do kwoty 2.446,00 zł. Powód przyznał, że dokonywał przeksięgowania zobowiązania pozwanego na inne rachunki. Nie usprawiedliwia to jednak faktu, że powód jako podmiot trudniący się profesjonalnie działalnością bankową, przez kilka miesięcy dochodził nienależnego mu świadczenia i nie zorientował się, że wpłata przez powoda – w znacznej w stosunku do zadłużenia wysokości – została uiszczona. Podważa to wiarygodność innych twierdzeń powoda, który jak zauważył Sąd pierwszej instancji, nie przedstawił dowodu wpłaty ani rozliczenia kwoty 2.446,00 zł. Powód nie zdołał więc udowodnić w całości wysokości swojego roszczenia. Okoliczność ta nie może jednak obciążać pozwanego. W tej sytuacji należało przychylić się do stanowiska pozwanego, który twierdził, że kwota 2.500 zł została wpłacona na konto powoda w dniu 27 marca 2017 roku.

Mając na uwadze niezasadność zarzutów apelacyjnych oraz jednocześnie brak ujawnienia okoliczności, które podlegają uwzględnieniu w postępowaniu odwoławczym
z urzędu, apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.