Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 10 lipca 2014 roku w sprawie z powództwa Miasta Ł. – Administracji Zasobów Komunalnych Ł. przeciwko K. T. o opróżnienie lokalu mieszkalnego Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi nakazał K. T. opróżnienie lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w Ł. przy ul. (...) M. 37 wraz ze swoim mieniem oraz orzekł, że pozwanemu nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego, a także zasądził od K. T. na rzecz Miasta Ł. – Administracji Zasobów Komunalnych Ł. kwotę 150 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1.  uleganie manipulacji upływem czasu;

2.  przyjęcie za podstawę rozstrzygnięcia błędnych ustaleń faktycznych występujących w dokumentacji procesowej innych Sądów;

3.  błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjmowanie fałszywych oświadczeń powoda jako podstawę rozstrzygnięcia;

4.  brak niezawisłości Sądu oraz tendencyjne interpretowanie obowiązującego prawa. Całkowite wykluczanie wykładni prawa, które działają na jego korzyść;

5.  naruszenie art. 5 k.c. poprzez pozbawienie prawa do jego wykorzystania;

6.  naruszenie art. 217 k.p.c. w zakresie oddalenia wniosków dowodowych, w tym najważniejszego o wizję lokalną (tzn. ustalenie stanu faktycznego);

7.  wydanie wyroku (10.07.2014) pomimo, że 12.06.2014 r. na skutek zapłaty czynszu przez pozwanego w kwocie 7.913,33 zł ustała podstawa roszczenia pozwu.

W oparciu o powyższe zarzuty pozwany wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa, uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia oraz zwrot poniesionych kosztów postępowania w zakresie 1 i 2 sentencji.

W odpowiedzi na apelację interwenient uboczny (...) Sp. z o.o. sp. k. w R. wniosła o uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz interwenienta ubocznego kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Na rozprawie apelacyjnej strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska procesowe.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zakwestionowania prawidłowości ustaleń Sądu Rejonowego i w pełni je podzielił. Ustalenia te mają bowiem oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym, zaś wyprowadzone wnioski nie naruszają zasady swobodnej oceny dowodów. Wszelkie elementy stanu faktycznego niniejszej sprawy zostały ustalone w oparciu o wszechstronną analizę materiału dowodowego, zgromadzonego zgodnie z przepisami procesowymi i poddanego kompleksowej ocenie, czemu Sąd pierwszej instancji dał wyraz w szczegółowych motywach zaskarżonego wyroku. Powzięte na tej podstawie wnioski nie budzą zastrzeżeń i zasługują na uwzględnienie, zatem ustalenia te Sąd Okręgowy przyjął, jako podstawę swojego rozstrzygnięcia.

Zarzuty apelacji sprowadzają się w zasadzie do kwestionowania stanowiska Sądu I instancji, zgodnie z którym powód mógł skutecznie żądać opróżnienia zajmowanego lokalu. Uchybienia w powyższym zakresie skarżący upatrywał przede wszystkim na oparciu rozstrzygnięcia na błędnych ustaleniach faktycznych występujących w dokumentacji procesowej innych Sądów, fałszywych oświadczeniach powoda, jak również wydanie wyroku pomimo, że 12 czerwca 2014 roku pozwany dokonał zapłaty czynszu w kwocie 7.913,33 zł,
a tym samym ustała podstawa roszczenia pozwu.

W ocenie Sądu odwoławczego powyższe stanowisko nie jest trafne i nie może doprowadzić do zmiany zaskarżonego orzeczenia w kierunku postulowanym w apelacji.

W tym miejscu przypomnieć należy, iż w sprawie o opróżnienie lokalu mieszkalnego podstawowym faktem podlegającym udowodnieniu jest, czy pozwany utracił tytuł prawny do przedmiotowego lokalu i czy w związku z tym opuścił lokal. Podstawową przesłanką warunkującą orzeczenie opróżnia lokalu jest skuteczne wypowiedzenie umowy najmu poprzedzone stosownym wezwaniem do zapłaty opatrzonym rygorem wypowiedzenia stosunku najmu. Prawidłowe wykonanie procedury wypowiedzenia skutkuje prawem właściciela do żądania opróżnienia lokalu przez dotychczasowego najemcę w przypadku, gdy ten nie uczyni tego dobrowolnie.

Z poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych sprawy wynika, iż powód w dniu 12 grudnia 2012 roku wezwał pozwanego do uregulowania czynszu i opłat w terminie jednego miesiąca, uprzedzając jednocześnie, że w razie nieuregulowania należności dokona wypowiedzenia umowy najmu. Wezwanie zostało skutecznie doręczone pozwanemu w trybie awizo. Okolicznością przyznaną był również fakt, iż pozwany zaprzestał wnoszenia opłat eksploatacyjnych i czynszowych, czego konsekwencją był wyrok Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z dnia 11 lipca 2013 roku zasądzający od K. T. na rzecz powoda kwotę 7.913,33 zł. Wobec tego, iż pozwany nie zapłacił w terminie wyznaczonym zaległych świadczeń, powód dokonał wypowiedzenia umowy najmu. Wypowiedzenie to zostało dokonane w dniu 21 stycznia 2013 roku, doręczonym w dniu
7 lutego 2013 roku, a zatem po upływie miesięcznego terminu wyznaczonego w wezwaniu do zapłaty oraz ze skutkiem na dzień 31 marca 2013 roku.

Tym samym Sąd I instancji słusznie uznał, iż wypowiedzenie umowy najmu zostało dokonane skutecznie, skutkowało rozwiązaniem stosunku najmu i tym samym utratą przez pozwaną tytułu prawnego do zajmowania przedmiotowego lokalu. Wszystkie bowiem wymogi formalne odnośnie uprzedzenia o zamiarze wypowiedzenia umowy najmu oraz zakreślenia dodatkowego terminu do uregulowania należności, przed dokonaniem wypowiedzenia umowy najmu, zostały spełnione. Oceny tej nie zmienia okoliczność uiszczenia przez pozwanego w dniu 12 czerwca 2014 roku czynszu, bowiem w żaden sposób nie wpływa ona na skuteczność dochodzonego przez powoda roszczenia o opróżnienie lokalu mieszkalnego, do którego tytuł prawny pozwany utracił w dniu 31 marca 2013 roku.

Wbrew zarzutom apelacji Sąd pierwszej instancji nie dokonał błędnych ustaleń faktycznych, w sposób sprzeczny z treścią zebranego materiału dowodowego, czy też sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, czyniąc je w oparciu o przedłożone przez strony dowody z dokumentów (niewątpliwie licznie zgromadzone w sprawie),
w szczególności kopii prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z dnia 11 lipca 2013 roku w sprawie III C 257/13, w którym zasądzono od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7.913,33 zł oraz wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi wraz z uzasadnieniem z dnia 9 czerwca 2014 roku, którym oddalono apelację pozwanego, jak również z akt postępowania sądowego o sygn. XVIII Cupr 1642/10 i XVIII C 2285/12, które dla rozpoznania niniejszej sprawy – jak słusznie wskazał Sąd I instancji nie miały znaczenia. Podstawą ustaleń faktycznych stanowiły również, zeznania złożone przez pozwanego oraz okoliczności przez niego przyznane oraz bezsporne. Zważyć przy tym należy, iż Sąd I instancji słusznie zważył, iż stosownie do treści art. 365 § 1 k.p.c. był związany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi zgodnie z którym pozwany zobowiązany był do zapłaty na rzecz Miasta Ł. kwoty 7.913,33 zł, zaś zadłużenie to niewątpliwie przekraczało wysokość 3 miesięcznego czynszu, która to okoliczność przesądziła o skuteczności jednej z przesłanek wypowiedzenia umowy najmu i utratą przez pozwanego tytułu prawnego do lokalu mieszkalnego z dniem 31 marca 2013 roku. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, iż rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym orzeczeniu (rzecz osądzona) stwarza stan prawny taki, jaki z niego wynika. Sąd rozpoznający między tymi samymi stronami nowy spór musi przyjąć, że dana kwestia kształtuje się tak, jak przyjęto to w prawomocnym, wcześniejszym wyroku, a więc w ostatecznym rezultacie procesu uwzględniającym stan rzeczy na datę zamknięcia rozprawy (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 2014 roku, sygn. akt V CSK 433/13, Lex nr 1514746).
W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się, że związanie prawomocnym wyrokiem oznacza, iż sąd obowiązany jest uznać, że kwestia prawna, która była już przedmiotem rozstrzygnięcia w innej sprawie, a która ma znaczenie prejudycjalne w sprawie przez niego rozpoznawanej, kształtuje się tak, jak przyjęto w prawomocnym wcześniejszym wyroku. W późniejszym procesie kwestia o charakterze prejudycjalnym nie może być już w ogóle badana. Zachodzi tu zatem ograniczenie dowodzenia faktów, objętych prejudycjalnym orzeczeniem (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2002 roku, sygn. akt V CKN 1110/00, Lex nr 74492).

Na uwzględnienie nie zasługuje zarzut odnoszący się do oddalenia przez Sąd I instancji wniosku apelującego o dopuszczenie dowodu o dokonanie oględzin lokalu numer (...) położonego w Ł. przy ul. (...). 1 M. 37. Przede wszystkim zgodnie z art. 380 k.p.c. na wniosek strony zakresem kognicji sądu rozpoznającego apelację mogą zostać objęte niezaskarżalne postanowienia sądu pierwszej instancji, jeżeli tylko wywarły one wpływ na treść zaskarżonego wyroku. W niniejszej sprawie apelujący podnosi, iż Sąd Rejonowy w sposób niezasadny oddalił wniosek o przeprowadzenie dowodu z oględzin lokalu. Zważyć jednak należy, iż wywiedziona przez pozwanego apelacja nie zawiera wprost sformułowanego wniosku o rozpoznanie wskazanego postanowienia Sądu Rejonowego. Nadto po wydaniu postanowienia o oddaleniu wniosków dowodowych pozwany nie zgłosił zastrzeżenia do protokołu w trybie 162 k.p.c. W opisanym stanie rzeczy wskazać należy, iż skarżący nie może skutecznie zarzucić w apelacji uchybienia przez Sąd I instancji przepisom postępowania, polegającego na wydaniu postanowienia z dnia 26 czerwca 2014 roku o oddaleniu wniosku dowodowego. Jeśli uchybienie "utrwalone" w postanowieniu nie zostanie zgłoszone w terminie określonym w art. 162 k.p.c., strona utraci możliwość powołania się na nie w drodze zarzutu apelacyjnego, a tym samym wyłączona zostanie także kontrola przewidziana w art. 380 k.p.c. ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 lutego 2014 roku, sygn. akt VI ACa 1079/13, LEX nr 1477383). Abstrahując jednakże od powyższego na marginesie należy wskazać, iż Sąd Rejonowy zasadnie oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z oględzin lokalu mieszkalnego będącego przedmiotem sprawy, gdyż okoliczności faktyczne które miałyby podlegać dowodzeniu za pomocą wskazanego dowodu były między stronami bezsporne, a nadto stan mieszkania wynika wprost z zeznań pozwanego. Jednocześnie stan przedmiotowego mieszkania pozostaje bez wpływu dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Zdaniem Sądu odwoławczego Sąd I instancji słusznie również uznał, iż podstawą oddalenia powództwa nie może być art. 5 k.c., podzielając argumentację Sądu w tym zakresie. Dodatkowo wskazać należy, iż jak stwierdził Sąd Apelacyjnego w Katowicach w wyroku z dnia 28 października 2004 r., sygn. akt I ACa 628/04, opubl. LEX nr 193666, przepis ten wskazuje klauzule jako normy społeczne ogólne, odnoszące się do wszystkich możliwych przypadków, gdy powoływanie się na prawo podmiotowe nie stanowi jego wykonywania, lecz jego nadużywanie, które nie jest społecznie aprobowane i jako takie nie korzysta z ochrony. Ma on zastosowanie, gdy w innej drodze nie można zabezpieczyć interesu osoby zagrożonej wykonywaniem prawa podmiotowego drugiej osoby. Klauzule generalne z art. 5 k.c. należy traktować jako normy społeczne, niezawierające ściśle sprecyzowanych elementów wskazujących, co należy rozumieć przez zasady współżycia społecznego, czy też społeczno-gospodarcze przeznaczenie prawa pozwalające na korektę oceny prawnej przypadków wyjątkowych. Istotą i funkcją ich jest możliwość uwzględnienia w ocenie różnego rodzaju, lecz o charakterze wyjątkowym, okoliczności faktycznych. W orzecznictwie zwraca się uwagę, że przy stosowaniu art. 5 k.c. należy mieć na względzie jego szczególny charakter, a w związku z tym konieczne jest uwzględnienie całokształtu okoliczności rozpoznawanej sprawy, w tym i charakteru oraz przedmiotu roszczenia. Przypomnienia także wymaga, że zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa sądów powszechnych i Sądu Najwyższego, aprobowaną przez doktrynę w sprawach o wydanie nieruchomości na podstawie art. 222 § 1 k.c., zastosowanie art. 5 k.c. jest co do zasady wyłączone. Wyjątki zaś od tej reguły są dopuszczalne jedynie, gdy znajdują oparcie w ocenie całokształtu okoliczności danego wypadku.

Biorąc pod uwagę powyższe w ocenie Sądu odwoławczego uwzględnieniu roszczenia powoda o opróżnienie lokalu nie stoją na przeszkodzie zasady współżycia społecznego. Okoliczności, na które powołuje się apelujący w treści apelacji, nie wpływają na ocenę zachowania powoda jako sprzecznego z zasadami współżycia społecznego, które uzasadniałoby odmówienie mu ochrony prawnej. Wskazać przy tym należy, że strona, która usiłuje wywieść skutki prawne wynikające z treści art. 5 k.c., zgodnie ze spoczywającym na niej ciężarem dowodu, powinna wskazać jaką przyjętą w społeczeństwie zasadę współżycia społecznego naruszył przeciwnik swym postępowaniem (por. wyrok Sądu Najwyższego z 7 maja 2003 r., sygn. IV CKN 120/01, LEX nr 141394). Samo powołanie się na klauzulę generalną bez uściślenia okoliczności, w jakich mogłaby ona mieć zastosowanie, nie zasługuje na uwzględnienie (por. wyrok Sądu Najwyższego z 28 października 2003 r., sygn. I CK 222/02,LEX nr 151610).

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.