Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 maja 2019 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego przeciwko I. R. o zapłatę zasądził od I. R. na rzecz (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego w G. kwotę 1.499,81 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości 10% rocznie, ale nie więcej niż czterokrotność stopy lombardowej NBP, nie więcej niż z odsetkami maksymalnymi, liczonymi od 27 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 300 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 270 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

W apelacji od powyższego wyroku pozwana podniosła następujące zarzuty:

1. naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. poprzez:

a) naruszenie przez Sąd obowiązku rozpoznania całego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i nieuwzględnienie zarówno podstawy umownej jak i prawnej do niewłaściwego naliczenia pozwanej opłaty z tytułu obsługi pożyczki w domu;

b) błędne uwzględnienie przyznania przez pozwaną okoliczności faktycznych uzasadniających naliczenie pozwanej opłaty z tytułu obsługi pożyczki w domu;

c) błędne przyjęcie przez Sąd treści warunków umowy łączącej strony poprzez wskazanie, iż zawarta umowa nie zawiera niedozwolonych klauzul umownych;

- naruszenia art 328 § 2 k.p.c. poprzez niewyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem odpowiednich przepisów prawa;

- naruszenia art. 385 ¹ - 385 ³ k.c. o niedozwolonych postanowieniach umownych poprzez:

a) błędne uznanie, że nie zachodzą żadne wątpliwości w zakresie podstaw ukształtowania zapisów odnośnie prowizji zawartej w umowie, podczas, gdy zarówno podstawy jej naliczenia, jak i wysokość, wynikające z zawartej przez pozwaną umowy - budzą zastrzeżenia;

2. naruszenia art. 385 ¹ § 1 k.c. poprzez jego nieuwzględnienie, podczas gdy postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy;

- naruszenia art. 6 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i wskazanie, iż pozwana nie zdołała wykazać zastosowania niedozwolonych klauzul umownych.

Wskazując na powyższe podstawy, pozwana wniosła o zmianę wyroku w części poprzez oddalenie powództwa co do kwoty 569,17 zł, , ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia Sądowi Rejonowemu, a także zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego, zaś w wypadku wydania wyroku oddalającego apelację o nieobciążanie pozwanej kosztami postępowania apelacyjnego.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Ustalenia faktyczne, jak również ocena prawna przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia przez Sąd Rejonowy, znajdują pełną akceptację Sądu Okręgowego.

Przystępując do rozważań nad zarzutami apelacji zauważyć należy, iż pomimo ujęcia ich w dość złożonej konfiguracji poprzez odwołanie się przede wszystkim do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych oraz naruszenia szeregu przepisów prawa materialnego w istocie zmierzają one do zakwestionowania w zasadności roszczenia dochodzonego przez powoda, w części obejmującej opłatę za obsługę pożyczki w domu.

Ustosunkowując się w pierwszej kolejności do zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wyjaśnić trzeba, iż dla jego skuteczności skarżąca powinna wykazać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że doszło do rażącego naruszenia ustanowionych w tym przepisie zasad oceny wiarygodności i mocy dowodów, a do jego naruszenia nie dochodzi wówczas, gdy skarżąca będzie dążyła jedynie do przeforsowania własnej oceny prawnej. Powołane w apelacji pozwanej wywody w żadnej mierze nie konkretyzują, jakim zasadom oceny dowodów Sąd I instancji uchybił. Nie stanowi zatem naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. odmienna od oczekiwań skarżącej ocena stanu faktycznego ustalonego w toku postępowania.

Przechodząc do oceny zarzutu naruszenia art. 385 ¹ - 385 ³ k.c. wyrazić należy przekonanie, że w sytuacji procesowej z jaką mamy do czynienia w niniejszej sprawie podstaw do stwierdzenia abuzywności postanowień umowy nie można łączyć z pobraną przez powoda opłatą za obsługę pożyczki w domu pozwanej. Skarżąca oponując przeciwko żądaniu pozwu w tym zakresie wskazuje, że obciążenie jej wzmiankowaną opłatą nastąpiło bez zgody pozwanej. Ze stanowiskiem tym nie można się jednak zgodzić, albowiem z przedłożonego do akt sprawy dokumentów w postaci umów pożyczek zawartych pomiędzy skarżącą a poprzednikiem prawnym powoda jednoznacznie wynika, że pozwana dobrowolnie wyraziła wolę skorzystania z opcji ekspresowego dostarczenia gotówki do miejsca zamieszkania, potwierdzając ten fakt własnoręcznym podpisem. Przedmiotowe postanowienie miało charakter fakultatywny i nie było warunkiem udzielenia pożyczki. Skarżąca w pełni świadomie wybrała ofertę pożyczkodawcy i zdecydowała się na zaproponowane warunki. Zdaniem Sądu Okręgowego zobowiązanie pożyczkobiorcy do pokrycia powyższych kosztów co do zasady nie jest niedozwolone, a w niniejszej sprawie nie zostało ustalone na wygórowanym poziomie. Zgodzić trzeba się jednocześnie z Sądem I instancji, że uczynienie przez strony takiego zastrzeżenia w stanie faktycznym niniejszej sprawy, biorąc pod uwagę jego treść, wysokość świadczenia i okoliczności zawarcia umowy, nie stanowi zatem postanowienia niedozwolonego w rozumieniu powołanych przepisów. Ocena ta jest zasadna tym bardziej, że skorzystanie z omawianej opcji przez pozwaną wiązało się z koniecznością zapewnienia odpowiednich warunków odbioru rat pożyczki w domu pożyczkobiorcy, co niewątpliwie zwiększało koszty po stronie powoda.

Nie wytrzymuje krytyki zarzut naruszenia art. 6 k.c. Zachodzi potrzeba wyjaśnienia, że ciężar dowodu na okoliczność zawarcia pomiędzy stronami umowy, ale również jej treści spoczywa na stronie wywodzącej z tych faktów korzystne skutki prawne. Powyższe oznacza , że wyrażona w tym przepisie zasada nie oznacza, że strona pozwana nie może i nie powinna wykazywać okoliczności przeciwnych tym, przedstawianym przez stronę powodową. Przeciwnie, zaniechanie dowodzenia korzystnych dla pozwanego okoliczności w istocie oznacza rezygnację z dowodzenia własnych twierdzeń. W rozpoznawanej sprawie zaś, pozwana negując żądanie pozwu nie przedstawiła przekonującej argumentacji, że zastrzeżona w umowie pożyczki opłata z tytułu obsługi w domu miała charakter niedozwolony.

Wreszcie, nie można zgodzić się z zarzutem naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. Sąd I instancji szczegółowo wyjaśnił bowiem w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku motywy rozstrzygnięcia, w tym przyczyny, dla których uznał, że obciążenie pozwanej kosztami opłaty z tytułu obsługi pożyczki w domu nie narusza obowiązującego w tym względzie porządku prawnego.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uznał, że apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów mogących podważyć stanowisko Sądu Rejonowego, a tym samym jako bezzasadna podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c..

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 102 k.p.c. nie obciążając nimi pozwanej. Sąd Okręgowy wziął pod uwagę całokształt okoliczności związanych charakterem sprawy poddanej pod rozstrzygniecie Sądu a także ich ocenę z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego, które łącznie wyczerpują pojęcie „szczególnie uzasadnionego wypadku” w rozumieniu powołanego przepisu.