Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 6 października 2020 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, w sprawie z powództwa P. W. przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę, w pkt. 1 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 23.352,70 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie co do kwoty 22.941,70 zł od dnia 30 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz co do kwoty 411 zł od dnia 2 czerwca 2020 roku do dnia zapłaty, w pkt. 2 oddalił powództwo w pozostałym zakresie, w pkt. 3 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.487,45 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w pkt. 4 nakazał zwrócić ze Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi na rzecz powoda kwotę 297,55 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego.

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu I instancji stanowiły następujące ustalenia faktyczne:

W dniu 31 października 2018 roku miała miejsce kolizja drogowa, w której uszkodzony został samochód marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność P. W.

Sprawca zdarzenia, kierujący pojazdem marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...), korzystał z ochrony ubezpieczeniowej z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego udzielanej przez Towarzystwo (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W..

Szacunkowy koszt naprawy pojazdu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) po zdarzeniu z dnia 31 października 2018 roku, przy użyciu w naprawie części oryginalnych, zastosowaniu technologii naprawy rekomendowanej przez producenta pojazdu, z uwzględnieniem okoliczności, że elementy nadwozia pojazdu w postaci drzwi tylnych prawych i błotnika tylnego prawego były wcześniej naprawiane nietechnologicznie, przy zastosowaniu średniej stawki za roboczogodzinę obserwowanej w regionie (...) przy naprawach pokolizyjnych wynoszącej 110,00 zł netto, opiewał na kwotę 73.822,73 zł brutto. Natomiast, przy użyciu części „o jakości porównywalnej do części oryginalnych” wynosił 71.532,51 zł brutto, a przy zastosowaniu rabatu na części oryginalne w wysokości 5% oraz 40% rabatu na materiały lakiernicze i stawce za roboczogodzinę na poziomie 110,00 zł netto, wynosił 69.590,55 zł brutto. Szacunkowa wartość rynkowa samochodu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w stanie nie uszkodzonym w dniu 31 października 2018 roku wynosiła 82.400 zł brutto. Szacunkowa wartość samochodu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w stanie uszkodzonym wynikająca z aukcji internetowej wynosiła 38.200 zł brutto.

W pojeździe powoda, przed zdarzeniem objętym pozwem, nietechnologicznie naprawione zostały drzwi tylne prawe i błotnik tylny prawy. Jedynie naprawa przeprowadzona zgodnie z normami producenta pojazdu (technologia, części oryginalne) pozwala odtworzyć wszystkie cechy pojazdu w zakresie jaki będzie gwarantować jego bezpieczną eksploatację. Użycie w naprawie innych części niż oryginalne zwykle powoduje odtworzenie cech geometrycznych pojazdu. Tak naprawiony pojazd prawdopodobnie przeszedłby okresowe badanie techniczne ponieważ w trakcie takiego badania nie sprawdza się cech wytrzymałościowych jak i progów zadziałania systemów bezpieczeństwa.

W regionie (...) w 2018 roku można było przeprowadzić naprawę przedmiotowego pojazdu w firmie stosującej stawkę za roboczogodzinę na poziomie 100,00 zł netto.

Powód zgłosił pozwanej szkodę zaistniałą w pojeździe. W piśmie z dnia 13 grudnia 2018 roku Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. poinformowała powoda o przyznaniu w związku ze zdarzeniem z dnia 31 października 2018 roku odszkodowania za uszkodzony pojazd marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w kwocie 39.579,00 zł brutto.

Na zlecenie powoda rzeczoznawca z (...) sp. z o.o. w Ł. sporządził wycenę kosztów naprawy pojazdu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). W ekspertyzie koszt naprawy pojazdu po zdarzeniu z dnia 31 października 2018 roku wskazano na kwotę 73.411,73 zł brutto.

Pismem z dnia 22 grudnia 2018 roku pełnomocnik powoda wezwał pozwaną do zapłaty w terminie 7 dni kwoty 33.832,73 zł tytułem dalszego odszkodowania z tytułu kosztów naprawy pojazdu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 31 dnia po zgłoszeniu szkody do dnia zapłaty. Decyzją z dnia 11 stycznia 2019 roku pozwana przyznała na rzecz powoda dalsze odszkodowanie za uszkodzony pojazd marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w kwocie 10.891,03 zł, które wypłacono w dniu 14 stycznia 2019 roku.

W dniu 18 marca 2016 roku Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zawarła z (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. porozumienie numer (...), na mocy którego podmiot ten zobowiązał się do udzielania pozwanej oraz wskazanym przez pozwaną klientom rabatów na ceny nowych oryginalnych części zamiennych w celu ich wykorzystania w procesie likwidacji szkody w pojeździe. Umowa została zawarta na okres roku od dnia podpisania, oraz przedłużona aneksem o 8 miesięcy od dnia 18 marca 2017 roku. R. miały być udzielane przez punkty sprzedaży wskazane w załączniku numer 1 do porozumienia i naliczane od ceny detalicznej obowiązującej w danym punkcie sprzedaży. Zgodnie z załącznikiem numer 2 do tego porozumienia, wysokość rabatu na części zamienne do pojazdu marki M. (...) wynosi w zależności od wieku pojazdu od 5 do 10%. Zgodnie z załącznikiem numer 3 do porozumienia - punkt 3, Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. w kalkulacjach kosztów naprawy wyliczanych po oględzinach uszkodzonych pojazdów uwzględni rabat na części zamienne zgodnie z ustaleniami z porozumienia. Zgodnie z punktem 7 i 8 wskazanego załącznika, zainteresowany klient zgłosi się z kosztorysem zawierającym zestawienie części zamiennych lub prześle go i w przypadku, gdy będzie zainteresowany zakupem części, warsztat zaoferuje sprzedaż części z uzgodnionym rabatem w skali całego kraju. W załączniku numer 1 do porozumienia wskazano punkty sprzedaży udzielające rabatów w Ł., O. i B..

W dniu 13 października 2016 roku Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zawarła z J. S. i R. S., prowadzącymi działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo (...), porozumienie numer (...), na mocy którego podmiot ten zobowiązał się do udzielania pozwanej oraz wskazanym przez nią klientom rabatów na ceny materiałów lakierniczych w celu ich wykorzystania w procesie likwidacji szkody w pojeździe przez punkty sprzedaży wymienione w załączniku numer 1 do porozumienia, naliczanych od ceny detalicznej obowiązującej w danym punkcie sprzedaży. Umowa została zawarta na czas nieokreślony od dnia podpisania porozumienia. Zgodnie z załącznikiem numer 2 do wskazanego porozumienia, wysokość rabatu na materiały lakiernicze wynosi 40%. Zgodnie z załącznikiem numer 3 do porozumienia - punkt 3, Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. w kalkulacjach kosztów naprawy wyliczanych po oględzinach uszkodzonych pojazdów uwzględni rabat na materiały lakiernicze zgodnie z ustaleniami z porozumienia. Zgodnie z punktem 7 i 8 wskazanego załącznika, zainteresowany klient zgłosi się z kosztorysem zawierającym koszty materiałów lakierniczych lub prześle go i w przypadku, gdy będzie zainteresowany zakupem materiałów lakierniczych, warsztat zaoferuje sprzedaż materiałów z uzgodnionym rabatem w skali całego kraju. W załączniku numer 1 wskazano natomiast punkt sprzedaży udzielający rabatów w S..

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie prawie w całości.

Sąd Rejonowy podkreślił, że koszt naprawy samochodu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w żadnym ze wskazanych przez biegłego wariantów nie przekracza wartości pojazdu sprzed szkody, zatem nie zachodzi przypadek szkody całkowitej. Sąd Rejonowy podniósł, że mając na względzie prawo poszkodowanego do wyboru warsztatu naprawczego, bez znaczenia dla rozstrzygnięcia pozostawała podnoszona przez pozwaną okoliczność, iż powód mógł naprawić pojazd, za kwotę wypłaconego odszkodowania w warsztatach należących do sieci warsztatów (...) sp. z o.o. z siedzibą w B.. W tym zakresie Sąd I instancji wskazał, że pozwany w żaden sposób nie wykazał, że konieczne do naprawy przedmiotowego pojazdu części i materiał lakierniczy u podmiotów współpracujących z pozwanym były w ogóle dostępne dla powoda po zdarzeniu z dnia 31 października 2018 roku.

Z tych względów Sąd Rejonowy uznał, że ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy samochodu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) opiewa na kwotę 73.822,73 zł brutto, obejmującą części oryginalne oraz stawkę za roboczogodzinę w wysokości 110 zł netto. Mając na względzie wypłacone już odszkodowanie w łącznej kwocie 50.470,03 zł, na rzecz P. W. zasądzono dalsze odszkodowanie w kwocie 23.352,70 zł. O odsetkach Sąd Rejonowy orzekł na podstawie przepisu art. 481 § 1 k.c.

O kosztach procesu Sąd I instancji orzekł w oparciu o art. 100 zd. 2 k.p.c., wskazując że powód nie ostał się ze swoim żądaniem jedynie w zakresie części odsetek, dlatego strona pozwana winna zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty procesu w łącznej kwocie 5.487,45 zł. Nadto, na podstawie art. 84 ust. 2 w związku z art. 80 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach w sprawach cywilnych Sąd zwrócił na rzecz powoda kwotę 297,55 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego.

Od powyższego wyroku apelację wniósł pozwany, zaskarżając wyrok w części, to jest w zakresie pkt. 1 co do kwoty 4.232,18 zł (tj. ponad kwotę 19.120,52 zł) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30 grudnia 2018 r. oraz w zakresie pkt. 3 wyroku – w całości. Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucił:

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego, to jest art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 k.p.c. poprzez dowolną, niewszechstronną oraz sprzeczną z zasadami logicznego rozumowania ocenę materiału dowodowego i w konsekwencji poczynienie błędnych ustaleń faktycznych skutkujących możliwością zastosowania wariantu z rabatami – upusty cenowe gwarantowane przez ubezpieczyciela i wykluczeniem naprawy za kwotę 69.590,55 zł;

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest:

a)  art. 361 k.c., art. 363 § 1 k.c. w zw. z art. 354 § 2 k.c., art. 826 § 1 k.c., art. 16 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) i (...) poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że wyłącznie uzasadnione jest odszkodowanie ustalone w oparciu o wariant naprawy przewidujący zastosowanie rabatów gwarantowanych przez pozwaną, podczas gdy uwzględnienie zamienników (zwłaszcza najwyższej jakości) oraz upustów nie wpływa negatywnie na możliwość przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego i jest zgodne z zasadą tak pełnego odszkodowania jak i minimalizacji szkody,

b)  art. 361 § 1 k.c. przez jego niewłaściwe zastosowanie skutkujące przyjęciem, że w okolicznościach niniejszej sprawy normalnym następstwem zdarzenia szkodzącego jest refundacja części zamiennych wyłącznie według cen kosztorysowych wg. A. – z pominięciem wynegocjowanych i gwarantowanych rabatów.

Wobec powyższego skarżący wniósł o zmianę rozstrzygnięcia poprzez oddalenie powództwa, rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w zakresie postępowania w I instancji oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie, a podniesione w niej zarzuty okazały się nieuzasadnione.

Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własny ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny oraz dokonaną ocenę prawną. Ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy, jako znajdujące oparcie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym uznać należało za prawidłowe.

Strona pozwana sformułowała w apelacji zarzuty dotyczące naruszenia zarówno norm prawa materialnego, jak i norm prawa procesowego. W pierwszym rzędzie należało odnieść się do zarzutów formalnych, bowiem brak uchybień w tym zakresie, stwarzał możliwość dokonania oceny prawidłowości zastosowania norm prawa materialnego.

Odnosząc się do zarzutu apelacji naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. to wskazać należy, że Sąd Rejonowy w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i ocenił dowody zgodnie z dyspozycją art. 233 § 1 k.p.c. Zdaniem Sądu Okręgowego ze zgromadzonego materiału dowodowego Sąd I instancji wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym. Należy podkreślić, iż tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Żadne takie uchybienia, wadliwości ani mankamenty nie zaistniały po stronie Sądu Rejonowego, wobec czego nie sposób się zgodzić z argumentami skarżącego, zwłaszcza że mają one wyłącznie wydźwięk polemiczny, będący konsekwencją zupełnie odmiennego postrzegania sprawy (por. m.in. wyrok SA w Krakowie z dnia 19 lutego 2014 r., II Ca 2194/13, opubl. baza prawna LEX nr 1541193; wyrok SA w Poznaniu z dnia 5 lutego 2014 r., I ACa 1217/13, opubl. baza prawna LEX nr 1428201; wyrok SA w Łodzi z dnia 19 grudnia 2013 r., I ACa 868/13, opubl. baza prawna LEX nr 1416146).

Ocena dowodów należy do Sądu orzekającego i nawet w sytuacji, w której z dowodu można było wywieść wnioski inne niż przyjęte przez Sąd, do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. dojść może tylko wtedy, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej, albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych i tylko wtedy przeprowadzona przez ten Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

W tym zakresie Sąd I instancji prawidłowo ustalił, wartość pojazdu przed zdarzeniem, jego wartość po zdarzenia jak również uzasadniony koszt naprawy. Z tych przyczyn zarzut obrazy prawa procesowego, jawi się jako bezzasadny i świadczący o dezaprobacie stanu faktycznego ustalonego na podstawie zgromadzonego przez Sąd I instancji materiału dowodowego tylko z tej przyczyny, że nie wspiera on stanowiska apelującego.

Przechodząc do analizy zarzutów naruszenia prawa materialnego, to wskazać należy, że także okazały się chybione. Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd Rejonowy słusznie uznał, że bez znaczenia dla rozstrzygnięcia pozostaje podnoszona przez pozwaną okoliczność, iż powód mógł naprawić pojazd, za kwotę wypłaconego odszkodowania w warsztatach współpracujących z pozwanym. Sąd Okręgowy podziela w pełni stanowisko Sądu I instancji, że poszkodowany nie miał obowiązku korzystania z usług warsztatów współpracujących z pozwanym. Prawidłowo Sąd Rejonowy wskazał, że poszkodowany nie ma obowiązku kupowania części i materiałów lakierniczych w punkcie wskazanym przez ubezpieczyciela - i to nawet, jeśli oferuje on ich sprzedaż wysyłkową. Poszkodowany ma prawo nabyć takie części i materiały w miejscu swego zamieszkania i nie ma obowiązku ich nabycia od podmiotu funkcjonującego w innej miejscowości, co każdorazowo wiąże się z kosztami i czasem transportu oraz problemami w razie ewentualnej ich niezgodności i braku przydatności do naprawy. Nadto, wskazać należy, iż strona pozwana nie wykazała, że konieczne do naprawy pojazdu części i materiał lakierniczy były w ogóle dostępne dla powoda po zdarzeniu z dnia 31 października 2018 roku u podmiotów współpracujących z pozwanym. Słusznie Sąd Rejonowy podniósł, że pozwany nie udowodniła także, aby jego kontrahenci mający dostarczać poszkodowanym części zamiennych i materiałów lakierniczych byli dystrybutorami posiadającymi nieograniczony dostęp w każdym czasie do każdego rodzaju części i materiałów.

Mając na uwadze powyższe, apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu na podstawie przepisu art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c., w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 450 złotych, stanowiącą wynagrodzenie pełnomocnika, stosownie do treści § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 265 ze zm.).