Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

poczatektekstu

[Przewodniczący 00:00:05.118]

Początek uzasadnienia. Zaskarżonym wyrokiem z 15 września 2017 roku, w sprawie z powództwa J. B. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę, Sąd Rejonowy w Łęczycy zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 27.000 złotych z odsetkami naliczanymi od kwoty 10.000 złotych od dnia 4 lipca 2014 do 31 grudnia 2015 roku ustawowymi i od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty ustawowymi za opóźnienie od kwoty 17.000 złotych od dnia 24 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty ustawowymi za opóźnienie, oddalił powództwo w pozostałej części, zniósł wzajemny między powódką i pozwanym koszty procesu, obciążył i nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Łęczycy kwotę 2.801 złotych 49 groszy tytułem częściowego zwrotu nieuiszczanych kosztów sądowych. Nakazał ściągnąć od J. B. zasądzonego w punkcie pierwszym wyroku roszczenia na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Łęczycy kwotę 2.000 złotych tytułem częściowego zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych i nie obciążył powódki nieuiszczonymi kosztami sądowymi w pozostałej części. Nakazał zwrócić pozwanemu kwotę 1.500 złotych tytułem zwrotu niewykorzystanej zaliczki wpłaconej na poczet dowodu z opinii biegłego uiszczonej 19 listopada 2014 roku. Z apelacją nie zgodziła się powódka. W wywiedzionej apelacji zaskarżono wyrok w części oddalającej powództwo ponad kwotę 27.000 złotych to jest w kwocie 2.550 złotych oraz rozstrzygniecie o kosztach procesu. Wyrokowi temu zarzucono naruszenie przepisów prawa materialnego to jest artykułu 362, w związku z 5 kc przez błędną wykładnię i uznanie, że przyczyniła się powódka do szkody na poziomie 55 procent, podczas gdy w przedmiotowej sprawie okoliczności zdarzenie zachowanie uczestników a także tragiczny skutek wypadku dla zdrowia uzasadnia ustalenie przyczynienia na poziomie maksymalnym 30 procent. I w oparciu o te zarzuty wnosiła powódka o zmianę zaskarżonego wyroku przez zasądzenie dalszej kwoty 12.500 złotych, a łącznie kwoty 39.550, tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami za opóźnienia od kwoty 10.000 złotych zaś od kwoty 29.550 z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 24 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty oraz zmianę za rozstrzygnięcia o kosztach procesu zawartych w punkcie 3, 6 wyroku i zasądzenie z wyrokiem kosztów za postępowanie przed Sądem Rejonowym jak i Sądem Okręgowym. Sąd Okręgowy zważył, co następuje. W przedmiotowej sprawie główną osią sporu stanowiła kwestia określenia właściwego poziomu przyczynienia się każdego z uczestników do spowodowania wypadku oraz rozłożenie proporcji w zakresie odpowiedzialności za szkodę będącą przedmiotem niniejszego postępowania, która w ocenie apelującej była dokonana przez Sąd I Instancji niewłaściwie, albowiem nie uwzględnia istotnych różnic w ocenie zachowania obu uczestników wypadku. W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, co do przebiegu zdarzenia natomiast zgodzić trzeba się ze skarżącą, iż z tak poczynionych ustaleń faktycznych wywiódł nie w pełni właściwe wnioski sprowadzające się do konkluzji przyczynienia się powódki w 55 procentach do powstania szkody. Na tej płaszczyźnie przypomnienia wymaga, że z mocy artykułu 6 kc ciężar dowodu w zakresie wykazania przyczynienia się poszkodowanego do szkody spoczywał na pozwanej. Skoro, bowiem na tym twierdzeniu Zakład (...) opierał swoją obronę przed dochodzonym roszczeniem to na nim, a nie na powódce spoczywał ciężar wykazania okoliczności ograniczających jego obowiązek naprawienia szkody. Z pola widzenia nie może umknąć, że biegły wyraźnie wskazał, że w bezpośrednim związku z przedmiotowym wypadkiem był brak zachowania szczególnej ostrożności pieszej podczas wchodzenia na jezdnię. W zachowaniu powódki można dostrzec naruszenie artykułu 13 ustęp 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku, prawo o ruchu drogowym w zakresie odnoszącym się do wymogu zachowania szczególnej ostrożności przy przechodzeniu przez jezdnię. Nie można jednak pominąć wagi naruszeń norm prawa o ruchu drogowym przez uczestników jak i skutków tych naruszeń. Już na wstępie należy podnieść, że z reguły na wyjątkowo słabszej pozycji jest pieszy w konfrontacji z pojazdem mechanicznym, to jego dotykają wyjątkowe ciężko wszelkie choćby najmniejsze błędy własne, czy też kierowcy. Dlatego też od kierowcy pojazdów mechanicznych należy wymagać szczególnej ostrożności w sytuacji styczności z ruchem pieszych. W rozpoznawanej sprawie do zdarzenia doszło przy omijaniu autobusu dowożącego dzieci do szkoły. W takiej sytuacji kierowca wykonujący taki manewr powinien zachować wyjątkową ostrożność, przewidywać, że może zza tego autobusu wyjść, wybiec dziecko. W pobliżu nie było oznaczonego przejścia dla pieszych tak, więc nie mógł oczekiwać i spodziewać się, że dzieci będą w innym, dalej położonym miejscu przechodzić. Jak wynika z niekwestionowanej opinii biegłego oczywistym jest, że to zachowanie pieszej było bezpośrednią przyczyną wypadku, ale także, że kierowca nie zachował właściwych środków ostrożności podczas omijania autobusu, głównie z uwagi na znaczną prędkość. Biorąc pod uwagę opady deszczu prędkość bezpieczna wynosiła jedynie 25 kilometrów na godzinę. Kierowca poruszał się przeszło dwukrotnie szybciej, pieszą spostrzegł z 12 metrów i gdyby poruszał się adekwatnie do warunków to do zdarzenia nie doszłoby zwłaszcza, że dziewczynka w momencie uderzenia opuszczała już jezdnię. Przypomnieć należy, że skutkiem tego zdarzenia był uszczerbek jedynie po stronie pieszej na jej zdrowiu i to w postaci stłuczenia mózgu, a nie jak pierwotnie ustalono jedynie wstrząśnienia mózgu, uszczerbek ten wyniósł 30 procent. Zgodnie z artykułem 362 kc, jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody obowiązek naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron. Podkreślić należy, że przy odpowiedzialności na zasadzie ryzyka do zastosowania artykułu 362 Kodeksu cywilnego obok wymagania adekwatnego związku przyczynowego wystarcza obiektywna nieprawidłowość zachowania się poszkodowanego. Dlatego też Sąd Rejonowy uznał zasadnie, że przyczyniła się piesza do powstania wypadku. Błędnie jednak ustalił zakres tego przyczynienia na 55 procent, w tym stanie rzeczy rację bytu ma zgłoszone przez powódkę zarzut naruszenia artykułu 362 kc. Zdaniem Sądu Okręgowego okoliczności przedmiotowej sprawy pozwalały, bowiem na określenie poziomu przyczynienia się pieszej do powstania szkody w rozmiarze wynoszącym 30 procent, nota bene taki zakres przyczynienia pozwany uznał w momencie zgłoszenia szkody. Odzwierciedleniem przyjęcia przyczynienia w wysokości 30 procent jest podwyższenie zasądzonego zadośćuczynienia do kwoty 39.550 złotych przywołując za Sądem Rejonowym, że pełna kwota zadośćuczynienia wynosiła 60.000, a wypłacono 2.450 złotych. Wszystkie powyższe zmiany dotyczące kontrolowanego wyroku zostały dokonane na podstawie artykułu 386 paragraf 1 kpc. O kosztach procesu orzeczono na podstawie artykułu 100 kpc, przy zastosowaniu reguły stosunkowego rozliczenia kosztów uznając, że powódka wygrała proces w 90 procentach. Wszystkie koszty wyniosły 16.040 złotych, z czego pozwany powinien zapłacić 11.228 złotych, skoro tak, to pozwanego obciążają koszty opinii biegłych, tymczasowo wypłacone ze Skarbu państwa, opłaty sądowe, koszt jego pełnomocnika, a powódkę wynagrodzenie jej pełnomocnika w kwocie 4.817 złotych. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie artykułu 98 paragraf 1, w związku z artykułem 391 paragraf 1 kpc, przyjmując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Koniec uzasadnienia.

[koniec 00:10:44.243]