Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 24 września 2018 roku, Sąd Rejonowy w Pabianicach w sprawie
z powództwa B. M. przeciwko M. M. o naruszenie posiadania:

1.  oddalił powództwo,

2.  nakazał przyznać i wypłacić ze Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Pabianicach na rzecz Indywidualnej Kancelarii Adwokackiej adwokat M. W. kwotę 393,60 złotych tytułem pełnomocnictwa udzielonego B. M. z urzędu;

3.  nakazał przyznać i wypłacić ze Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Pabianicach na rzecz Indywidualnej Kancelarii Adwokackiej adwokat K. M. kwotę 393,60 złotych tytułem pełnomocnictwa udzielonego M. M. z urzędu.

Swoje rozstrzygnięcie Sąd I instancji oparł na ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych, które przedstawiają się następująco:

Powódka i pozwany byli małżeństwem i wspólnie zamieszkiwali w lokalu nr (...) w budynku położonym w P. przy ul. (...). Lokal ten zgodnie z księgą wieczystą nr (...) stanowi własność M. M. jako jego majątek odrębny, a powódka była w tym lokalu zameldowana.

Małżeństwo stron zostało rozwiązane przez rozwód wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 13 maja 2016 r. - z winy obojga małżonków. Sąd ustalił ponadto sposób korzystania z mieszkania przez byłych małżonków. Ze względu na zachowanie powódki pozwany wyprowadził się z lokalu w sierpniu 2015 r. i nie zamieszkiwał tam przez 2 lata.

Wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2017 r. Sąd Rejonowy w Pabianicach nakazał powódce opróżnienie lokalu i wydanie go pozwanemu. Ustalił, że powódce przysługuje prawo do lokalu socjalnego, wstrzymał wykonanie opróżnienia lokalu do czasu złożenia powódce przez Gminę Miejską P. oferty najmu lokalu socjalnego.

W dniu 01 czerwca 2017 r. powódka nie weszła do lokalu, stwierdziła, że zostały wymienione zamki w drzwiach wejściowych.

Gmina Miejska P. zaproponowała powódce trzy lokale socjalne, które ta uznała za nieodpowiednie dla osoby niepełnosprawnej. W dniu 11 października 2017 r. komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym w Pabianicach M. J. w sprawie sygn. Km 1752/17 prowadził czynności terenowe opróżnienia lokalu z rzeczy B. M. i przeniesienia ich do wskazanego przez Gminę lokalu socjalnego. Rzeczy powódki zostały spakowane przez pozwanego i przeniesione w inne miejsce. Podczas czynności egzekucyjnych nie była obecna powódka.

Decyzją z dnia 12 stycznia 2018 r. Prezydent Miasta P. orzekł o wymeldowaniu powódki w trybie administracyjnym z lokalu nr (...) w budynku położonym w P. przy ul. (...). W uzasadnieniu powołał się m. in. na zaoferowanie powódce trzech lokali socjalnych, które nie zostały przez nią przyjęte - w tym lokalu wskazanego komornikowi sądowemu na jego pisemne wezwanie.

W dniu 17 stycznia 2018 r. B. M. i M. M. zawarli w sprawie o sygn. I Ns 534/17 ugodę, w treści której m.in. strony oświadczyły, iż w dniu 16 stycznia 2018 r. B. M. odebrała wszystkie ruchomości opisane w protokole komornika sądowego z dnia 11 października 2017 r. Powódka zrzekła się wszelkich roszczeń o wydanie innych ruchomości, nie zgłosiła zastrzeżeń co do stanu odebranych ruchomości. Strony oświadczyły, iż ugoda wyczerpuje wszelkie wzajemne roszczenia miedzy nimi, związane z podziałem majątku wspólnego, nakładami na ten majątek i na majątki odrębne, roszczenia o wydanie ruchomości, stanowiących majątki odrębne.

Powódka otrzymała od pozwanego kwotę wynikającą z treści ugody oraz odebrała swoje rzeczy, które wcześniej pozostawiła w lokalu.

W ocenie Sądu I instancji powódka wytoczyła powództwo w przedmiotowej sprawie w terminie określonym w art. 344 § 2 k.c.

Sąd Rejonowy przyjął, iż pozwany po 1 czerwca 2017 roku uniemożliwił powódce korzystanie z lokalu, w którym zostały jej rzeczy. W ten sposób, przed podjęciem czynności eksmisyjnych przez komornika sądowego, pozwany dopuścił się samowoli w realizowaniu przysługującego mu prawa, bowiem warunek wskazany w wyroku eksmisyjnym został spełniony dopiero w dniu 24 lipca 2017 roku, gdy powódce zaoferowano pierwszy lokal socjalny. Sąd I instancji uznał, iż powódka w dniu 17 stycznia 2018 roku dobrowolnie zrezygnowała z posiadania przedmiotowego lokalu, bowiem w wyniku zawartej między stronami ugody dokonano podziału ruchomości stanowiących majątek wspólny poprzez przyznanie ich pozwanemu ze spłatą na rzecz powódki. Jednocześnie powódka odebrała swoje rzeczy ze spornego lokalu. W tych okolicznościach Sąd Rejonowy uznał, iż w niniejszej sprawie nie zachodzą przesłanki z art. 344 k.c.

Ponadto Sąd I instancji wskazał, iż roszczenie powódki jest rażąco sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, stanowi nadużycie prawa, bowiem zmierza do eskalacji konfliktu i znacznego pogorszenia sytuacji pozwanego, a nie do ochrony uzasadnionego interesu powódki. W konsekwencji oddalił powództwo.

Apelację od powyższego wyroku wniosła powódka, zaskarżając rozstrzygnięcie w części, tj. w zakresie pkt. 1 wyroku, zarzucając naruszenie przepisów postępowania, które to naruszenie miało istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. 233 § 1 k.p.c. przez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i przyjęcie, że:

a)  pozwany wyzuł powódkę z posiadania zgodnie z prawem, gdy tymczasem dokonał tego z pominięciem jedynej dopuszczalnej procedury, jaką jest eksmisja dokonywana przez komornika sądowego,

b)  powódka zrezygnowała z posiadania lokalu poprzez dobrowolne zabranie z niego swoich rzeczy w sytuacji, gdy została do tego zmuszona.

Wobec podniesionych zarzutów apelująca wniosła o zmianę rozstrzygnięcia poprzez orzeczenie o przywróceniu powódce posiadania uprzednio zajmowanego lokalu mieszkalnego.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddalenie apelacji w całości.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powódki jako niezasadna podlegała oddaleniu.

Ustalenia faktyczne Sądu I instancji, istotne dla rozstrzygnięcia, dokonane w oparciu o prawidłowo oceniony materiał dowodowy, Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne.

Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c, dotyczącego zasad oceny dowodów, wymaga wykazania, że ocena ta dokonana została w sposób rażąco wadliwy lub oczywiście błędny, uchybiający zasadom logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Odnosząc powyższe uwagi do realiów badanej sprawy, wolno powiedzieć, że Sąd Rejonowy nie uchybił dyrektywom wskazanym w art. 233 § 1 k.p.c., w zgodzie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceniając przedstawiony materiał dowodowy, co zarzut wskazanej normy prawnej czyni chybionym.

Skarżąca podniosła w apelacji, iż Sąd Rejonowy przyjął, że pozwany wyzuł powódkę z posiadania zgodnie z prawem, podczas gdy dokonał tego z pominięciem jedynej dopuszczalnej procedury, jaką jest eksmisja dokonywana przez komornika sądowego. Z przedstawionym zarzutem nie sposób się zgodzić. Z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku wprost wynika, iż w ocenie Sądu I instancji pozwany uniemożliwił powódce korzystanie z lokalu, w którym zostały jej rzeczy (wymienił zamki, nie wpuścił do niego powódki, przeniósł jej rzeczy w inne miejsce), czym dopuścił się samowoli w realizowaniu przysługującego mu prawa własności lokalu. Sformułowany przez apelującą zarzut, w ocenie Sądu odwoławczego jest konsekwencją niekorzystnego dla powódki rozstrzygnięcia i nie ma pokrycia w realiach przedmiotowej sprawy, szczególnie w kontekście wskazanej przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu argumentacji.

Drugi podniesionych przez apelującą zarzutów również jest nietrafny. W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie sposób przyjąć, wbrew twierdzeniom apelującej, że powódka została zmuszona do zabrania swoich rzeczy ze spornego lokalu. Powódka została wyzuta z posiadania lokalu w dniu 1 czerwca 2017 roku. Do czasu zawarcia z pozwanym ugody jej rzeczy osobiste, które pozostawiła w lokalu, były w posiadaniu pozwanego. Pomimo skutecznej egzekucji komorniczej w sprawie o eksmisję z lokalu, powódka nie odebrała swoich ruchomości, odmawiała ich przyjęcia również po zakończeniu czynności komornika sądowego. Dopiero w dniu 16 stycznia 2018 roku powódka odebrała wszystkie ruchomości, co oświadczyła w ugodzie sądowej z dnia 17 stycznia 2018 roku. W tych okolicznościach nie sposób przyjąć, iż powódka została zmuszona do odbioru rzeczy. Powódka skutecznie unikała wykonania tej czynności przez okres kilku miesięcy, pomimo prawomocnego wyroku o eksmisję i podjętych przez komornika sądowego czynności. Twierdzenie powódki, że została zmuszona do odebrania rzeczy, należy uznać za gołosłowne, tym bardziej, że wcześniej odbioru tych rzeczy skutecznie odmawiała. Sąd Rejonowy zasadnie zatem uznał, iż powódka dobrowolnie zabrała swoje rzeczy ze spornego mieszkania, a tym samym zrezygnowała z posiadania lokalu.

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 336 k.c. posiadaczem jest zarówno ten, kto faktycznie włada rzeczą jak właściciel, jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą. Na posiadanie w rozumieniu art. 336 k.c. składa się element fizyczny w postaci władania rzeczą (corpus) oraz element psychiczny określany jako wola władania rzeczą (animus). W okolicznościach analizowanej sprawy w ocenie Sądu odwoławczego, w chwili dobrowolnego odebrania rzeczy z lokalu przez powódkę, powódka wyzbyła się woli władania lokalem. Wobec powyższego, w chwili orzekania przez Sąd I instancji, bezprzedmiotowe stało się przywrócenie powódce posiadania uprzednio zajmowanego lokalu.

Należy również podkreślić, iż w dniu 25 kwietnia 2017 roku wyrokiem Sądu Rejonowego w Pabianicach, sygn. akt I C 1460/16, nakazano powódce opróżnienie lokalu mieszkalnego i wydanie go pozwanemu, wstrzymując orzeczoną eksmisję do czasu złożenia powódce przez Gminę Miejską P. oferty najmu lokalu socjalnego. Wobec przedstawienia powódce trzech ofert najmu lokalu socjalnego, wyrok stał się prawomocny i wykonalny, a egzekucja została skutecznie przeprowadzona w dniu 11 października 2017 roku. W realiach przedmiotowej sprawy przywrócenie posiadania powódce byłoby sprzeczne z postanowieniami prawomocnego orzeczenia, które zostało wyegzekwowane w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym przez komornika sądowego.

Podsumowując powyższy wywód stwierdzić należy, iż wywiedziona przez powódkę apelacja nie zawierała zarzutów, mogących podważyć rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego, w związku z czym, jako bezzasadna, podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c..

Przyznanie wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną stronom w urzędu nastąpiło na podstawie § 4 ust. 1- 3 oraz § 16 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 11 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t. j. Dz. U. 2019 poz. 18).