Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 czerwca 2021 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa M. G. przeciwko Miastu Ł. o zapłatę:

1.  zasądził od Miasta Ł. na rzecz M. G. kwotę 17.184,99 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot:

a)  16.184,99 zł od dnia 6 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty;

b)  1.000 zł od dnia 30 maja 2020 roku do dnia zapłaty;

2.  oddalił powództwo w pozostałej części;

3.  zasądził od Miasta Ł. na rzecz M. G. kwotę 5.068,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyrok do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nakazał zwrócić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi na rzecz M. G. kwotę 131,75 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego;

5.  nakazał zwrócić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi na rzecz Miasta Ł. kwotę 131,75 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego.

Apelację od wyroku wywiódł pozwany, zaskarżając go w części, tj. w zakresie punktu 1a, 1b i 3, zaskarżonemu wyrokowi zarzucając:

a)  naruszenie przepisów postępowania w postaci art. 233 § 1 k.p.c. i przekroczenie swobodnej oceny dowodów, poprzez przyjęcie, że z przeprowadzonych w sprawie dowodów wynika zawinione przez pozwane Miasto Ł. wyrządzenie powodowi szkody, podczas gdy w sprawie nie wykazano zawinionego zaniedbania pozwanego Miasta Ł. w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa na chodniku przy Hali Sportowej przy ul. (...) w Ł.;

b)  naruszenie przepisów prawa materialnego w postaci art. 415 k.c., art. 444 § 1 k.c. oraz art. 445 § 1 k.c. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie w stosunku do pozwanego Miasta Ł., pomimo iż pozwany nie dopuścił się zawinionych zaniedbań uzasadniających roszczenie powoda.

W związku z podniesionymi zarzutami skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia w zaskarżonej części tj. w zakresie punktu 1a, 1b i 3 i oddalenie w całości powództwa M. G. oraz o zasądzenie na rzecz pozwanego Miasta Ł. kosztów procesu za obie instancje, według norm przepisanych. Skarżący wskazał, na fakty ustalone przez Sąd I instancji są niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy w postaci stwarzania zagrożenia przez chodnik wzdłuż Hali Sportowej przy ulicy (...)
w Ł., pomimo że z dowodów przeprowadzonych w sprawie nie wynika, aby chodnik odbiegał od zwykłego stanu dla pory roku, w którym doszło do wypadku powoda.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji w całości oraz
o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne i w konsekwencji przyjmuje je za własne, uznając za zbędne powielanie ich w treści uzasadnienia.

Jednym z kluczowych aspektów poruszonych w apelacji była kwestia odpowiedzialności pozwanego Miasta Ł. za skutki zdarzenia z dnia 29 stycznia 2019 roku, a konkretnie - brak zawinionego przez Miasto Ł. wyrządzenia powodowi szkody, w tym nie wykazanie zawinionego zaniedbania pozwanego w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa na chodniku przy Hali Sportowe przy ul. (...) w Ł., który to znajdował się w stanie nieodbiegającym od zwykłego stanu dla pory roku – zimy. W tym kontekście zostały sformułowane zarzuty dowolnej oceny materiału dowodowego, a zatem obrazy przepisów prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c. oraz niewłaściwego zastosowania przepisów prawa materialnego tj. art. 415 k.c., art. 444 § 1 k.c. oraz art. 445 § 1 k.c.

W ocenie Sądu Okręgowego zarzuty te nie zasługują na uwzględnienie. W pierwszej kolejności należy wskazać, iż fakt upadku powoda M. G. na chodniku przy Hali Sportowej położonej przy ulicy (...) w Ł. nie budzi wątpliwości i nie był kwestionowany przez pozwaną stronę postępowania. Bezspornym pozostaje również fakt wyrządzenia powodowi szkody w postaci złamania kości udowej. Sporną w niniejszej sprawie była kwestia odpowiedzialności Miasta Ł. za skutki zdarzenia z dnia 29 stycznia 2019 roku, w szczególności brak winy strony pozwanej, w tym brak zawinionego zaniedbania pozwanego w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa na chodniku i utrzymaniu chodnika w należytym stanie.

Jak słusznie przyjął Sąd I instancji odpowiedzialność pozwanego wynika z treści art. 7 ust. 1 pkt. 2, 14, 15 i art. 9 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym, zgodnie z którymi zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy, do których w szczególności należą sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego, porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli oraz ochrony przeciwpożarowej i przeciwpowodziowej, w tym wyposażenia i utrzymania gminnego magazynu przeciwpowodziowego, utrzymania gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz obiektów administracyjnych, a zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach utrzymanie porządku w gminach należy do obowiązkowych zadań własnych gminy. Na gminie spoczywa zatem obowiązek utrzymania ulic, dróg oraz chodników w stanie należytym, zapewniającym bezpieczeństwo mieszkańców oraz zapobieganie i zwalczanie zaniedbań, które mogą skutkować wyrządzeniem jednostce szkody. W szczególności gmina ma za zadanie utrzymanie drogi, chodnika w czystości poprzez uprzątnięcie błota, lodu, śniegu, czy też innych zanieczyszczeń, a samo zaniedbanie obowiązku uzasadnia odpowiedzialność na podstawie art. 415 k.c. w zw. z art. 416 k.c..

Odnosząc się do realiów niniejszej sprawy należy wskazać, iż Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe w zakresie zaoferowanych przez strony dowodów, a dokonana przez niego ocena materiału dowodowego była spójna, jasna, logiczna i konsekwentna, zgodna z zasadami doświadczenia życiowego oraz wskazaniami wiedzy. Ze zgromadzonego przez Sąd I instancji materiału dowodowego wynika zawiniony charakter deliktu z art. 415 k.c. Zarówno z przesłuchania powoda M. G., jak i zeznań świadka M. K. oraz A. G. wynika, iż chodnik znajdujący się przed Halą Sportową w dniu zdarzenia był śliski, oblodzony oraz nieposypany solą, czy też piaskiem. Bezpośrednim świadkiem upadku powoda oraz osobą która bezpośrednio zapoznała się ze stanem nawierzchni była koleżanka powoda z uczelni – M. K., która to towarzyszyła powodowi w dniu zdarzenia podczas podróży na uczelnię. Stan nawierzchni chodnika potwierdza również załączona do akt sprawy dokumentacja fotograficzna, obrazująca stan chodnika następnego dnia rano. Na zdjęciach bezpośrednio można dostrzec, iż nawierzchnia nie jest sucha, a w dniu zdarzenia oraz w dniu następnym, co wynika z dowodów zaprezentowanych w sprawie, panowały ujemne temperatury powietrza, który sprzyjały tworzeniu się na mokrych powierzchniach pokrywy lodu. Fakt oblodzenia powierzchni potwierdza zarówno przesłuchanie powoda, jak i zeznania świadka M. K.. Ponadto z zeznań świadka A. G. wynika również, iż w dniu zdarzenia panowały ujemne temperatury, a ulice i chodniki były oblodzone. Co więcej z zeznań świadka M. K. oraz dokumentacji zdjęciowej wynika, iż nawierzchnia chodnika nie została zabezpieczona w żaden sposób – czy to poprzez posypania piaskiem, bądź solą. Konkludując z zebranego w sprawie materiału dowodowego niewątpliwie wynika, że powierzchnia chodnika położonego przez Halą Sportową w dniu zdarzenia była oblodzona, chodnik był śliski, a nawierzchnia nie była posypana ani piaskiem, ani solą. Z tych też względów należy przyjąć, że pozwane Miasto Ł. nie zachowało należytej staranności o dbałość, czystość i bezpieczeństwo należącymi do miasta drogami i chodnikami gminnymi. Zachowanie gminy było zatem zachowaniem zawinionym, w postaci niedołożenia należytej staranności. Nie sposób zatem przyjąć, iż Sąd I instancji dokonał dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, stąd zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. jest bezzasadny.

W konsekwencji powyższego niezasadny jest również zarzut nieprawidłowego zakwalifikowania zachowania z art. 415 k.c. poprzez uznanie zawinionego charakteru zaniechań pozwanego i błędnego zastosowania przepisów regulujących odpowiedzialność podmiotu odpowiedzialnego za szkodę – art. 444 i art. 445 k.c. Udowodniono bowiem, iż zaniechanie pozwanego miało charakter zawiniony poprzez niedołożenie należytej staranności, co w następstwie doprowadziło do prawidłowego zakwalifikowania zachowania z art. 415 k.c. i otworzyło Sądowi drogę do możliwości zastosowania przepisów statuujących odpowiedzialność z tytułu odszkodowania i zadośćuczynienia w związku z wyrządzeniem szkody na osobie. Z tych też względów należało przyjąć, iż zarzuty pozwanego we wskazanym zakresie są nieuzasadnione.

Niezasadnym jest zarzut strony pozwanej, iż utrzymanie porządku na drogach, czy chodnikach braku istnienia po stronie gminy obowiązku usunięcia wszelkich elementów zagrażających bezpieczeństwu. Co prawda odpowiedzialność gminy nie może mieć charakteru absolutnego i rozciągać się na wszelkie zdarzenia mające miejsce na terytorium należącym do gminy, jednakże to na gminie spoczywa obowiązek utrzymania nieruchomości w takim stanie, aby umożliwić obywatelom korzystanie w sposób zapewniający bezpieczeństwo oraz ochronę jednostki. W szczególności odnosi się to do uprzątnięcia zalegającego na chodniku śniegu, lodu, błota, czy innych zanieczyszczeń oraz utrzymania chodnika w takim stanie by korzystanie z niego zgodnie z przeznaczeniem nie skutkowało możliwością powstania szkody po stronie jednostki. W szczególności podmiot odpowiedzialny winien podjąć takie działania, aby uniemożliwić lub realnie i znacząco zmniejszyć ryzyko powstania szkody – poprzez posypanie nawierzchni piaskiem, solą, czy też usunięcie zalegającego śniegu i lodu przy pomocy narzędzi.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

Sąd Okręgowy rozstrzygnął o kosztach postępowania apelacyjnego w oparciu o art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.800 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym ustalona w oparciu o § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 roku (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800 ze zm.).