Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 11 lipca 2022 roku, Sąd Rejonowy dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę:

1.  zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 126,03 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty;

2.  oddalił powództwo w pozostałej części;

3.  zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 936,37 zł tytułem zwrotu kosztów procesu – z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty;

4.  nakazał zwrócić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi na rzecz pozwanego kwotę 1 727,48 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki uiszczonej w dniu 1 lipca 2020 roku.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł pozwany, zaskarżając wyrok w części, tj. w punkcie 1 co do kwoty 1 215,57 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty, tj. ponad kwotę 910,46 zł oraz co do pkt 3 w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie prawa procesowego mające znaczenie dla rozstrzygnięcia, tj. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na nienadaniu odpowiedniej rangi wnioskom biegłego sądowego, co do należności kosztów naprawy przy ustaleniu stawki za rbg na poziomie 165 zł ustalonej w oparciu o OWU AC i wpływu tak ustalonej stawki na wysokość należnego powodowi odszkodowania;

2.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 363 § 1 k.c. w zw. z art. 805 § 1 i 2 pkt 1 k.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie wysokości należnego poszkodowanym odszkodowania, która nie jest zgodna z postanowieniem OWU oraz przekracza celowe i ekonomiczne uzasadnione wydatki niezbędne do przywrócenia stanu poprzedniego uszkodzonych pojazdów.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty, skarżący wniósł o zmianę rozstrzygnięcia w zakresie zaskarżenia poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części oraz o rozstrzygnięcie o kosztach procesu w zakresie postępowania przed Sądem I oraz II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, stosownie do wyniku postępowania i zasady odpowiedzialności strony za wynik sprawy.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik powódki wniósł o oddalenie apelacji oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu przed Sądem II instancji według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego, jako bezzasadna, podlegała oddaleniu.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż niniejsza sprawa rozpoznawana jest w postępowaniu uproszczonym. W myśl art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, to uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Apelacja w postępowaniu uproszczonym ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest tu ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez Sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego. Innymi słowy mówiąc, apelacja ograniczona wiąże sąd odwoławczy, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co zarzuci w apelacji skarżący. Wprowadzając apelację ograniczoną, ustawodawca jednocześnie określa zarzuty, jakimi może posługiwać się jej autor i zakazuje przytaczania dalszych zarzutów po upływie terminu do wniesienia apelacji – co w polskim porządku prawnym wynika z art. 505 ⁹ § 1 ¹ i 2 k.p.c. (tak w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów SN z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC Nr 6 z 2008 r., poz. 55). Tym samym w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do zarzutów apelacji, bez dokonywania analizy zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem w pozostałym zakresie.

Zdaniem Sądu Okręgowego, wyrok Sądu Rejonowego jest prawidłowy. Podniesione przez apelującego zarzuty nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Okręgowy podziela zarówno ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji i przyjmuje je jako własne, jak i dokonaną ocenę prawną.

Przechodząc w pierwszej kolejności do analizy zarzutów dotyczących naruszenia prawa procesowego należy wskazać, iż wskazany przez skarżącego zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. nie ma żadnego znaczenia dla oceny prawidłowości stosowania wskazanych przepisów. Przepis art. 233 § 1 k.p.c. statuuje bowiem zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów tj. rozstrzygania kwestii spornych w warunkach niezawisłości, na podstawie własnego przekonania sędziego, przy uwzględnieniu całokształtu zebranego materiału (vide: wyrok SN z 16.02.1996 r., II CRN 173/95, LEX nr 1635264), które, mając na względzie art. 278 § 1 k.p.c. odnoszą się też do oceny dowodu z opinii biegłego. Dowód z opinii biegłego jest jednak dowodem o specyficznym charakterze o tyle, że służyć powinien w procesie cywilnym dowodzeniu takich faktów, których stwierdzenie wymaga wiadomości specjalnych w rozumieniu art. 278 k.p.c. Zasadniczo więc dowód ten ma zmierzać dostarczeniu wiedzy (naukowej, fachowej bądź branżowej itp.) niezbędnej dla prawidłowej oceny faktów, z których strony wywodzą w procesie swoje racje (ewentualnie stwierdzenia zaistnienia lub przebiegu zjawisk których nie można właściwie ustalić bez posiadania takiej wiedzy). Dowód ten przeprowadzany jest przy zachowaniu określonych przez prawo procesowe gwarancji co do kompetencji (art. 278 k.p.c.) i bezstronności biegłego (art. 281 k.p.c.) oraz bezpośredniości (czego wyrazem jest norma art. 286 k.p.c.). Dowód z opinii biegłego służy zatem w procesie dla weryfikacji twierdzeń stron o przebiegu zdarzeń, wówczas kiedy nie jest możliwe dokonanie tej oceny przy uwzględnieniu wniosków płynących z wiedzy powszechnej i zasad doświadczenia życiowego ocenianych przy uwzględnieniu zasad logiki.

Ocenie dowodu z opinii biegłego podlega wyłącznie zgodność z materiałem procesowym przyjętych założeń faktycznych, podstawy metodologiczne, transparentność, kompletność i spójność wywodu i wreszcie zgodność wniosków opinii z zasadami logiki, wiedzy powszechnej i doświadczenia życiowego. Sfera dotycząca wiadomości specjalnych w rozumieniu normy art. 278 k.p.c. oceniana jest w sposób uwzględniający specyfikę dowodu z opinii biegłego.

Skarżący natomiast podnosząc zarzut naruszenia w/w przepisów nie kwestionuje opinii biegłego sądowego T. S. pod kątem przyjętych założeń faktycznych, podstawy metodologicznej, transparentności, kompletności i spójności wywodu i wreszcie zgodności jej wniosków z zasadami logiki, wiedzy powszechnej i doświadczenia życiowego zgadzając się, iż oszacowana przez biegłego stawka rbg w wysokości 165 zł odpowiada średniej stawce roboczogodziny w autoryzowanych serwisach działających na terenie województwa (...) przy ustaleniach, iż stawki te mieściły się w przedziale 130-190 zł. We wniesionej apelacji pozwany nie wskazuje na jakiekolwiek uchybienia w opinii biegłego, nie podważa jej wniosków, mocy dowodowej, lecz kwestionuje zasadność zastosowania przez Sąd Rejonowy stawki rbg w kwocie 200 zł, której przyjęcie, zdaniem Sądu a quo wynika z zastosowania postanowień umownych, a konkretnie § 15 ust. 4 pkt 3 OWU pozwalającego na ustalenie stawki w wysokości 120% stosowanej przez dany warsztat. Podnoszona więc przez skarżącego kwestia wadliwego ustalenia wynikającej z OWU wysokości stawki rbg podlegającej zwrotowi nie ma więc żadnego związku z oceną dowodów, opinią biegłego, związana jest jedynie z nadaniem znaczenia ustalonym faktom. Nadanie natomiast określonego znaczenia ustalonym faktom, dokonanie oceny tych okoliczności bądź pominięcie ich jako nieistotnych na etapie rozstrzygania sprawy odnosi się już do przyporządkowania (podciągnięcia) stanu faktycznego pod ogólną normę (regułę) prawną czyli subsumpcji określonej normy prawnej tj. stosowania prawa materialnego i nie ma żadnego związku ze stosowaniem do oceny wiarygodności i mocy dowodów (w kontekście dokonywanych ustaleń faktycznych) w/w przepisów. Wnioski wyciągnięte ze wskazanych ustaleń i kwestionowane przez skarżącego podlegają więc ocenie w kontekście zgłoszonych zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego, których naruszenie skarżący również zgłosił w przedłożonej apelacji.

W przedmiotowej sprawie Sąd Okręgowy nie dostrzegł również naruszenia przepisów prawa materialnego tj. art. 363 § 1 k.c. i 805 § 1 i 2 pkt 1 k.c. Podstawowym przepisem wskazującym zakres obowiązku naprawienia szkody jest art. 363 k.c. Zgodnie zaś z art. 805 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności (jak wskazuje art. 805 § 2 pkt 1 k.c.) na zapłacie przy ubezpieczeniu majątkowym - określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku. Należy jednak zauważyć, iż ubezpieczenie autocasco jest ubezpieczeniem dobrowolnym, a zatem strony umowy ubezpieczenia mogą w granicach wyznaczonych treścią normy wynikającej z art. 805 k.c. uzgodnić sposób obliczania wysokości odszkodowania. W przedmiotowej sprawie był nim § 15 ust. 4 pkt 3 OWU, który przewidywał możliwość podniesienia stawki rbg do wysokości 120%, której właśnie odpowiadała stawka 200 zł netto przy ustalonej przez biegłego średniej stawce w wysokości 165 zł. Stosując tą podwyższoną stawkę Sąd I instancji prawidłowo wyliczył kwotę należnego odszkodowania na 2 126,03 zł. Z tych też przyczyn zarzut naruszenia art. 363 § 1 k.c. w zw. z art. 805 § 1 i 2 pkt 1 k.c. jest również chybiony.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c.
oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. uznając, iż powód wygrał sprawę w całości. Powód poniósł jedynie koszty wynagrodzenia pełnomocnika, których wysokość w kwocie 135 zł została ustalona w oparciu o § 15, § 2 pkt 2 i § 10 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 1964 ze zm.).