Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 17 lipca 2014 roku wniesionym w postępowaniu upominawczym Wspólnota Mieszkaniowa (...) 270 w Ł., wniosła o zasądzenie od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. kwoty 20.576,42 zł wraz z odsetkami od kwoty:

• 1.832,19 zł od dnia 16 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty,

• 1.768,92 zł od dnia 16 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty,

• 2.242,05 zł od dnia 14 lutego 2014 roku do dnia zapłaty,

• 2.529,03 zł od dnia 15 marca 2014 roku do dnia zapłaty,

• 2.169,09 zł od dnia 15 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty,

• 941,65 zł od dnia 14 maja 2014 roku do dnia zapłaty,

• 1.096,41 zł od dnia 22 maja 2014 roku do dnia zapłaty,

• 650,03 zł od dnia 11 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty,

• 1.167,59 zł od dnia 28 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty,

• 246,04 zł od dnia 11 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty,

• 246,04 zł od dnia 11 lutego 2014 roku do dnia zapłaty,

• 246,04 zł od dnia 11 marca 2014 roku do dnia zapłaty,

• 728,28 zł od dnia 11 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty,

• 366,60 zł od dnia 11 maja 2014 roku do dnia zapłaty,

• 366,60 zł od dnia 11 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty,

• 760,26 zł od dnia 11 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty,

• 760,26 zł od dnia 11 lutego 2014 roku do dnia zapłaty,

• 760,26 zł od dnia 11 marca 2014 roku do dnia zapłaty,

• 346,91 zł od dnia 11 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty,

• 656,93 zł od dnia 11 maja 2014 roku do dnia zapłaty,

• 656,93 zł od dnia 11 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty,

• 25,32 zł od dnia 22 maja 2014 roku do dnia zapłaty,

• 12,99 zł od dnia 11 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty.

Powódka żądała także zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że pozwana jest właścicielem lokalu położonego w Ł. przy ulicy (...), a zarazem członkiem powodowej wspólnoty mieszkaniowej. Pozwana była zobowiązana do ponoszenia opłat związanych z należącym do niego lokalem oraz nieruchomością wspólną. Należności te obejmują opłaty za energię cieplną, zużycie energii elektrycznej oraz wody i odprowadzanie ścieków, wywóz odpadów komunalnych, a także opłaty za fundusz remontowy i zarząd nieruchomością wspólną. Do dnia wytoczenia powództwa pozwana nie uregulowała powstałego zadłużenia.

W dniu 22 lipca 2014 roku Referendarz sądowy Sądu Rejonowego dla Łodzi - Widzewa w Łodzi wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniając powództwo w całości. Przesyłka zawierająca odpis pozwu i nakazu zapłaty została zwrócona do Sądu po dwukrotnej awizacji i została uznana za doręczoną.

W piśmie z dnia 30 maja 2017 roku A. T. – kurator (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. w postępowaniu egzekucyjnym wniosła o uchylenie nakazu zapłaty z urzędu w trybie art. 502 ¹ § 2 k.p.c. wskazując, że już w chwili wytoczenia niniejszego powództwa w składzie organów pozwanej zachodził brak uniemożliwiający przeprowadzenie z jego udziałem ważnego procesu, bowiem S. J., prezes zarządu pozwanej, będący zarazem jedynym wspólnikiem, zmarł w dniu 20 kwietnia 2011 roku, a zarząd pozwanej był jednoosobowy.

Postanowieniem z dnia 4 lipca 2017 roku, na podstawie art. 502 ¹ § 2 k.p.c., Sąd uchylił nakaz zapłaty z dnia 22 lipca 2014 roku.

Postanowieniem z dnia 10 lipca 2017 roku, na podstawie art. 174 § 1 pkt. 2 k.p.c., Sąd zawiesił postępowanie w sprawie.

Postanowieniem z dnia 6 października 2017 roku, wydanym w sprawie o sygnaturze akt III Cz 1644/17, Sąd Okręgowy w Łodzi, na skutek zażalenia powódki uchylił postanowienia Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, wydane w sprawie o sygnaturze akt II C 503/17, z dnia 4 lipca 2017 roku i z dnia 10 lipca 2017 roku.

Postanowieniem z dnia 2 listopada 2017 roku, na podstawie art.70 § 1 k.p.c., Sąd udzielił powodowi terminu 1 miesiąca na usunięcie braków w składzie zarządu pozwanej spółki pod rygorem uchylenia nakazu zapłaty z dnia 22 lipca 2014 roku, wydanego w sprawie II Nc 672/14, oraz zawieszenia postępowania.

Postanowieniem z dnia 29 grudnia 2017 roku, na podstawie art. 166 k.p.c., Sąd przedłużył powodowi termin na usunięcie braków w składzie zarządu pozwanej spółki, zakreślony postanowieniem z dnia 2 listopada 2017 roku, do dnia 31 stycznia 2018 roku.

Postanowieniem z dnia 1 marca 2018 roku, na podstawie art. 502 ¹ § 2 k.p.c., Sąd uchylił nakaz zapłaty z dnia 22 lipca 2014 roku, wydany w sprawie o sygnaturze II Nc 672/14, oraz zawiesił postępowanie w sprawie na podstawie art.174 § 1 pkt. 2 k.p.c.

W piśmie z dnia 11 czerwca 2019 roku pełnomocnik powódki wniósł o podjęcie postępowania w sprawie. Wskazał, że podczas nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. został powołany jej zarząd w osobach A. R. oraz M. A..-Z., wskutek czego został usunięty brak w składzie organów pozwanego.

Postanowieniem z dnia 10 września 2019 roku Sąd podjął postępowanie w sprawie.

Odpis pozwu doręczono pozwanej w dniu 26 września 2019 roku.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Pełnomocnik pozwanej podniosła zarzut przedawnienia roszczeń powódki. Wskazała, że w dniu 20 kwietnia 2011 roku zmarł jedyny członek zarządu, a zarazem jedyny wspólnik reprezentujący 100% kapitału zakładowego pozwanej. W ocenie pozwanej toczące się postępowanie było dotknięte nieważnością, wobec wcześniejszej śmierci jedynego członka zarządu pozwanej tj. braku organu powołanego do reprezentowania pozwanej. Pozwana zwróciła uwagę na fakt, iż świadczenia z tytułu zaliczek na fundusz remontowy, eksploatacyjny oraz koszty zarządu nieruchomością są świadczeniami okresowymi, które przedawniają się z upływem 3 lat od dnia wymagalności zaś roszczenia z tytułu dostarczenia energii elektrycznej, cieplnej oraz wody przedawniają się z upływem lat dwóch. Niezależnie od tego pozwana zakwestionowała powództwo zarówno co do zasady jak i wysokości. Podniosła, że powódka nie wykazała, jakoby uchwały ustalające wysokość sposobu rozliczania zaliczek na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną, fundusz remontowy, eksploatacyjny oraz uchwały wprowadzające regulaminy rozliczania kosztów energii cieplnej, elektrycznej, wody, wywozu odpadów komunalnych oraz odprowadzania ścieków z lokali w budynku przy ulicy (...) zostały podjęte w sposób prawidłowy. Zakwestionowała sposób wyliczenia ilości energii cieplnej, elektrycznej oraz wody dostarczonej i zużytej w lokalu pozwanej, a także rozliczenia kosztów wywozu odpadów komunalnych. Podniosła, że po śmierci jedynego wspólnika i członka zarządu pozwanej, lokal stanowiący własność pozwanej nie był użytkowany, zatem nie mógł generować kosztów związanych z eksploatacją. Pełnomocnik pozwanej zakwestionowała także roszczenie powódki o odsetki za opóźnienie naliczane od kosztów dostawy energii cieplnej, elektrycznej oraz wody ze względu na brak uprawnienia wspólnoty mieszkaniowej do ich naliczania i pobierania.

W piśmie procesowym z dnia 10 stycznia 2020 roku pełnomocnik powódki podniosła, że w chwili wytoczenia niniejszego powództwa pozwana posiadała zdolność sądową bowiem figurowała w rejestrze przedsiębiorców KRS. Przyznała, że w przypadku pozwanej występowały braki w organie uprawnionym do jej reprezentowania, jednak mogło skutkować to wyłącznie zawieszeniem postępowania. Wyjaśniła, że wspólnota mieszkaniowa opłaca media za całą nieruchomość przy ulicy (...) w Ł. na podstawie wskazań licznika głównego. Wysokość opłaty za media, do uiszczania której jest zobowiązany każdy poszczególny współwłaściciel, ustalana jest na podstawie odczytu licznika znajdującego się w jego lokalu oraz kosztów zużycia mediów w częściach wspólnych. Zakwestionowała podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczeń wskazując, iż powodowa wspólnota mieszkaniowa nie jest przedsiębiorcą ani dostawcą mediów, zatem art. 554 k.c. w związku z art. 555 k.c. nie znajduje w niniejszej sprawie uzasadnienia. Odnosząc się do zarzutu braku prawidłowości w podejmowaniu uchwał, powódka podniosła, że uchwały nie zostały skutecznie zaskarżone i nie toczyło się w tym przedmiocie postępowanie sądowe o ich uchylenie.

Na rozprawie w dniu 11 września 2020 roku pełnomocnik powódki popierał powództwo. Pełnomocnik pozwanej podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie. Wskazał, że kwestia wiedzy powódki w przedmiocie braku zarządu pozwanej spółki może mieć znaczenie z punktu widzenia oceny żądania odsetek w świetle zasad współżycia społecznego. W odpowiedzi pełnomocnik powódki podniósł, że opłaty za media zostały pokryte przez wszystkich członków wspólnoty mieszkaniowej poza pozwaną spółką, zatem w ocenie powódki powoływanie się na zasady współżycia społecznego jest nieuprawnione.

W piśmie procesowym z dnia 7 września 2021 roku pełnomocnik powódki wniosła o zabezpieczenie roszczeń powódki poprzez wpis w dziale IV księgi wieczystej nr (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi dla nieruchomości stanowiącej własność pozwanej, hipoteki przymusowej do kwoty 53.967,45 zł ustanowionej na rzecz Wspólnoty (...) 270 w Ł..

Postanowieniem z dnia 13 września 2021 roku Sąd udzielił Wspólnocie Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) w Ł. zabezpieczenia powództwa poprzez ustanowienie na rzecz powódki hipoteki przymusowej do kwoty 36.047,30 zł na nieruchomości będącej własnością (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł., stanowiącej samodzielny lokal niemieszkalny położony przy ulicy (...) w Ł., dla którego Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) oraz oddalił wniosek w pozostałym zakresie.

Na rozprawie w dniu 8 lutego 2022 roku pełnomocnik powódki popierał powództwo i wnosił o zasądzenie kwot wskazanych w pozwie wraz z kosztami procesu. Zaprzeczył, aby J. J. informowała powodową wspólnotę o śmierci S. J.. Wskazał, że roszczenia objęte pozwem nie są przedawnione. Podał, że aktualnie pozwana uiszcza na rzecz powódki bieżące należności związane ze spornym lokalem.

Pełnomocnik pozwanej podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie,

Postanowieniem z dnia 1 marca 2022 roku Sąd pominął czynności procesowe dokonane na rozprawie w dniu 8 lutego 2022 roku przez pełnomocnika pozwanej adw. A. M., z uwagi na niezłożenie substytucji uprawniającej do reprezentowania spółki w tej dacie.

Na rozprawie w dniu 14 czerwca 2022 roku pełnomocnik powódki popierał powództwo, wnosił o zasądzenie kwoty wskazanych w pozwie z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, a także o zasądzenie zwrotu kosztów procesu od pozwanej na rzecz powódki. Pełnomocnik pozwanej wnosił o oddalenie powództwa, podtrzymując przy tym zgłoszony zarzut przedawnienia roszczeń. Pełnomocnik powódki wskazał, że zarzut przedawnienia jest chybiony. Podniósł, że wobec faktu, iż obecnie pozwana regularnie uiszcza należności na rzecz wspólnoty, nie istnieją podstawy do uznania, że w okresie objętym pozwem było to niemożliwe. Wskazał, że pozwana mogła zapoznać się z dokumentami źródłowymi oraz że do akt sprawy załączono dokumenty, na podstawie których wystawiono faktury załączone do pozwu. Podniósł, że zaliczki na koszty zarządu oraz na fundusz remontowy pozwana winna uiszczać bez konieczności wystawiania faktur jako właściciel lokalu usytuowanego na terenie spornej nieruchomości.

Wyrokiem z dnia 1 lipca 2022 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi zasądził od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ulicy (...) w Ł. kwotę 6.141,15 zł z odsetkami:

a) ustawowymi od kwoty 246,04 zł od dnia 11 stycznia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

b) ustawowymi od kwoty 246,04 zł od dnia 11 lutego 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

c) ustawowymi od kwoty 246,04 zł od dnia 11 marca 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

d) ustawowymi od kwoty 728,28 zł od dnia 11 kwietnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

e) ustawowymi od kwoty 366,60 zł od dnia 11 maja 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

f) ustawowymi od kwoty 366,60 zł od dnia 11 czerwca 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

g) ustawowymi od kwoty 760,26 zł od dnia 11 stycznia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

h) ustawowymi od kwoty 760,26 zł od dnia 11 lutego 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

i) ustawowymi od kwoty 760,26 zł od dnia 11 marca 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

j) ustawowymi od kwoty 346,91 zł od dnia 11 kwietnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

k) ustawowymi od kwoty 656,93 zł od dnia 11 maja 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

l) ustawowymi od kwoty 656,93 od dnia 11 czerwca 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

W pozostałym zakresie Sąd I instancji oddalił powództwo i zasadził od Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ulicy (...) w Ł. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. kwotę 326,30 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia w części oddalającej powództwo wniosła strona powodowa.

Skarżąca zarzuciła rozstrzygnięciu:

I.naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia w postaci:

1.art.233 § 1 k.p.c. poprzez pominiecie oraz zaniechanie przez sąd I instancji dokonania oceny dowodu z zeznań świadka K. Ł. ( protokół rozprawy z dnia 11 września 2020r. od 1:21:21), w części w której świadek wskazała , że był jedyną osobą dokonującą w spornym okresie odczytów wodomierza i liczników prądu w lokalu należącym do pozwanej , a także w zakresie szacunkowego wedle pamięci świadka stanu liczników energii elektrycznej , co doprowadziło do wadliwego wniosku , jakoby roszczenie powódki w zakresie zwrotu za dostarczone media do lokalu nie zostało udowodnione;

2. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez pominiecie treści zasad rozliczeń kosztów zarządu nieruchomością wspólną oraz opłat za dostawę mediów związanych z utrzymaniem lokali właścicieli , w części w której wspólnota ustaliła sposób rozliczeń za energie elektryczna, a właściciele lokali obowiązani byli do umożliwienia odczytu liczników;

3.art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 245k.p.c. oraz art. 308 k.p.c. poprzez przyjęcie, ze wydruki tabelaryczne ze stanu liczników stanowią nie mają waloru dokumentu prywatnego , z uwagi na brak podpisu podczas gdy zestawienia te mają charakter zapisu obrazu i powinny podlegać sądowej ocenie stosownie do całokształtu okoliczności sprawy jako środek dowodowy co skutkowało przyjęciem , iż powodowa wspólnota nie udowodniła wysokości roszczenia;

4.art. 253 k.p.c. poprzez odmówienie wiarygodności dokumentom prywatnym w postaci faktur wystawionych przez powodową wspólnotę , podczas gdy pozwana jedynie zaprzeczała dokumentowi, nie kwestionując w myśl powołanego przepisu, w sposób skuteczny jego prawidłowości;

II. naruszenie prawa materialnego, a to :

1.art. 354 § 1 k.c. poprzez jego niezastosowanie i bezzasadne pominięcie że pozwany powinien wykonywać swoje zobowiązanie wobec powodowej Wspólnoty także w sposób odpowiadający ustalonym zwyczajom pomiędzy stronami, co skutkowało odmową zasadzenia dochodzonego roszczenia;

2.art. 5 k.c. poprzez odmowę zasadzenia żądanych kwot jako sprzeczną z zasadami współżycia społecznego albowiem pozwana spółka prowadziła w lokalu działalność gastronomiczna oraz korzystała w sposób faktyczny z mediów opłacanych przez powodowa wspólnotę co doprowadziło po jej stronie do uszczerbku oraz obciążenia kosztami funkcjonowania pozwanej pozostałych członków wspólnoty, a jednocześnie pozwana nie prowadziła konkurencyjnych odczytów liczników, na podstawie których mogłaby zakwestionować odczyty i faktury powódki, a także przez lata nie sprzeciwiała się ustalonemu zwyczajowi w zakresie prowadzenia odczytów tych liczników;

3.art. 6 k.c. poprzez niezasadne przyjęcie, że powodowa wspólnota nie udowodniła wysokości swojego roszczenia , w sytuacji gdy dokonywała regularnych odczytów liczników posługując się przy tym uprawnionymi pracownikami oraz wystawiała w związku ze zużyciem mediów faktury i przeniesienie na powódkę ciężaru wykazania wysokości roszczenia , podczas gdy to na pozwanej spoczywał ciężar wykazania faktu przeciwnego, wobec gołosłownego zakwestionowania wysokości faktur i nie zaoferowania dowodu prawnego, mimo iż liczniki znajdowały się w jej lokalu i powinna była zaoferować własne odczyty liczników aktualne w spornym okresie.

W konkluzji skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz strony powodowej kosztów postępowania za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Wbrew zarzutom skarżącej podniesionym w apelacji, Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego, znajdujących pełne oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i trafnie określił konsekwencje prawne z nich wynikające. Ustalenia stanu faktycznego poczynione przez Sąd I instancji, Sąd Okręgowy przyjmuje za własne bez konieczności ponownego ich przytaczania.

Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji jest swoboda, lecz na pewno nie dowolna, nie jest sprzecza z zasadami logicznego rozumowania, czy doświadczenia życiowego.

W szczególności, nie znajduje żadnego uzasadnienia zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w zakresie oceny zeznań świadka K. Ł..

W oparciu o zeznania tego świadka Sąd I instancji ustalił, że liczniki wody i gazu dla spornego lokalu znajdował się poza lokalem, a licznik prądu w lokalu. Licznik wody dla przedmiotowego lokalu usytuowany był w piwnicy, w budynku biurowym. Odczyty wyżej wskazanych mediów były dokonywane do lipca 2017 roku. Zużycie energii elektrycznej w lokalu należącym do pozwanej wynosiło 3.000-4.000 KWh miesięcznie. Odczyty licznika wody wskazywały na zużycie wody w lokalu.

Niemniej jednak z tego faktu nie sposób wyprowadzić wniosku, że strona powodowa wykazała dokładnie wysokość należność za dostarczane do lokalu pozwanej media, w sytuacji, gdy w świetle zasad rozliczania zużycia energii elektrycznej, w celu obliczania kosztu zużycia energii elektrycznej dla właścicieli i najemców Wspólnoty należało pomnożyć wskazania liczników każdego właściciela i najemcy Wspólnoty przez koszt 1 kWh wynikający z faktury. Powódka nie wykazała rzeczywistego zużycia energii elektrycznej w lokalu pozwanej w okresie objętym pozwem. Ponadto, do akt sprawy nie złożono faktur wystawionych za ten okres dla powódki, z których wynikałby koszt 1 kWh.

Zatem, same zeznania świadka K. Ł. nie pozwalały na ustalenie wysokości należności za dostarczone media.

Racje ma Sąd I instancji, że przedstawione przez powódkę dowody z dokumentów w postaci sporządzonych przez powódkę tabel-arkuszy znajdujących się na kartach 189-201 nie stanowiły wystarczającej podstawy do ustalenia wysokości opłat eksploatacyjnych należnych powódce od pozwanej za okres objęty sporem. Wskazane wyżej arkusze stanowią niepodpisane wydruki komputerowe, a zatem nie stanowią nawet dowodu z dokumentu prywatnego. Ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika przez kogo ani na jakiej podstawie zostały sporządzone. Jako przedłożone przez powódkę mogą jedyne stanowić dalszą część jej twierdzeń, nie stanowią zaś wiarygodnego dowodu na okoliczność faktycznego, rzeczywistego zużycia mediów, których zapłaty powódka dochodzi w toku niniejszego postępowania. Nie sposób zgodzić się ze skarżącą, że przedstawione tabele – arkusze stanowią dokument, w oparciu o który sad winien ustalić wysokość dochodzonych należności – tym samym sformułowany w apelacji zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 245 k.p.c. i art. 308 k.p.c. nie znajduje żadnego uzasadnienia.

Rację ma Sąd I instancji i w tym zakresie, że faktury wystawione przez powódkę z tytułu opłat za energię cieplną, energię elektryczną, wodę i odprowadzanie ścieków oraz wywóz odpadów, jako stanowiące jedynie dowód z dokumentu prywatnego w rozumieniu art.245 k.p.c. nie były dowodem na okoliczność rzeczywistego zużycia mediów oraz na okoliczność wysokości kosztów, jakie z tego tytułu winna ponieść pozwana.

Zgodzić należy się w pełni z Sądem i instancji, że w sytuacji, gdy pozwana kwestionowała wysokość roszczenia powódki z tytułu opłat eksploatacyjnych za okres od stycznia do czerwca 2014 roku, przedłożone do akt sprawy dokumenty, obejmujące w istocie jedynie pochodzące od powódki twierdzenia o wysokości zadłużenia pozwanej za poszczególne okresy, okazały się niewystarczające w celu ustalenia wysokości opłat eksploatacyjnych należnych powódce od pozwanej za okres objęty pozwem.

Całkowicie chybione są także zarzuty naruszenia przez Sad I instancji przepisów prawa materialnego tj. art. 354 § 1 k.c. , art. 5 k.c. , czy wreszcie art. 6 k.c.

Wbrew poglądowi prezentowanemu przez skarżącą w apelacji, to na powódce spoczywał ciężar udowodnienia roszczenia, tak co do zasady jak też, co do wysokości.

Sąd I instancji prawidłowo zastosował w przedmiotowej sprawie rozkład ciężaru dowodowego – w szczególności wynikający z art. 6., k.c. – zgodnie, z którym ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi smutni prawne.

Powódka w toku postępowania w przedmiotowej sprawie zdołała uwodnić roszczenie co do zasady, natomiast nie zdołała wykazać zasadności roszczenia do wysokości – w zakresie opłat eksploatacyjnych objętych apelacją.

Powódka nie przedstawiła w toku postępowania w sprawie dowodów wykazujących zasadność wysokości żądania, co do opłat eksploatacyjnych – mimo ciążącego na niej obowiązku.

Natomiast przepis art. 5 k.c. nigdy nie może nigdy stanowić podstawy żądania uwzględnienia powództwa, zatem zarzut naruszenia tego przepisu przez Sąd I instancji stawiany w apelacji jest co najmniej niezrozumiały, w sytuacji, gdy Sąd I instancji oddalając powództwo w zaskarżonym zakresie, w żadnym razie nie odwoływał się do zasad współżycia społecznego – regulacji zawartej w art. 5 k.c. Oddalenie powództwa w zaskarżonym zakresie było konsekwencją nieudowodnienia roszczenia, co do wysokości w tym zakresie, a nie zastosowaniem regulacji z art., 5 k.c.

Bezzasadny jest także zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 354 § 1 k.c. – obowiązek współdziałania stron umowy przy wykonywaniu zobowiązania nie stanowi podstawy do zwolnienie powoda z obowiązku udowodnienia wysokości roszczenia objętego żądaniem pozwu.Skoro strona pozwana w toku postępowania w niniejszej sprawie zakwestionowała powództwo zarówno, co do zasady jak i co do wysokości, to strona powodowa winna udowodnić powództwo zarówno, co do zasady jak i co wysokości dochodzonego roszczenia.

W tym stanie rzeczy, Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.