Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 kwietnia 2020 roku powódka I. P. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 10.100 złotych tytułem częściowego odszkodowania za uszkodzenie pojazdu, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 9 maja 2019 roku do dnia zapłaty. Powódka wniosła ponadto o zasądzanie na swoją rzecz od pozwanego kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż dochodzona kwota stanowi częściowe odszkodowania za uszkodzenie pojazdu marki J. o nr rej. (...), do którego doszło dnia 28 marca 2019 roku. Pozwany przyjął swoją odpowiedzialność za zdarzenie i wypłacił powódce kwotę 24.240 złotych przyjmując wystąpienie „szkody całkowitej”. Ustalony na etapie likwidacji szkody koszt naprawy pojazdu nie jest kwestionowany przez powódkę. Powódka kwestionuje jednakże wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym, a w konsekwencji także metodę rozliczenia szkody, wskazując iż szkoda z dnia 28 marca 2019 roku nie jest szkodą całkowitą.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu.

W toku procesu powódka rozszerzyła powództwo do kwoty 32.826,92 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 9 maja 2019 roku do dnia zapłaty.

Do końca postępowania w sprawie strony podtrzymały swoje stanowiska.

Wyrokiem z dnia 20 lipca 2022 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi:

zasądził od pozwanego (...) Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz I. P. kwotę 24.260 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 maja 2019 roku do dnia zapłaty;

oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

zasądził od (...) Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz I. P. kwotę 3.193,33 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

nakazał zwrócić (...) Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W. ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi kwotę 8,02 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki uiszczonej w dniu 12 października 2020 roku, zaksięgowanej pod pozycją 500065803979.

Strona powodowa wniosła apelację co do rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 2. Wyroku, w zakresie kwoty 8.566,92 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 09.05.2019 roku do dnia zapłaty i w konsekwencji zawartego w punkcie 3. rozstrzygnięcia w zakresie kosztów procesu.

Skarżąca zarzuciła rozstrzygnięciu:

naruszenie norm prawa procesowego mających istotny wpływ na wynik postępowania, tj. art. 230 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy pozwany nie wypowiedział się co do twierdzeń strony powodowej w zakresie zaakceptowania przez stronę powodową kosztu naprawy pojazdu wyliczonego przez zakład ubezpieczeń w toku postępowania likwidacyjnego na kwotę 57.066,92 zł brutto;

naruszenie norm prawa procesowego mających istotny wpływ na wynik postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie błędnej, sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego i logiki, a także swobodnej oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie, przejawiające się w:

pominięciu faktu, że pozwany w toku postępowania likwidacyjnego sporządził kosztorys naprawy na kwotę 57.066,92 zł brutto, który został zaakceptowany przez stronę powodową już na etapie przedsądowym (wezwanie do zapłaty kwoty 32.826,92 zł), a następnie również zaakceptowany w pozwie i kolejnych pismach procesowych powoda;

pominięciu faktu, że strona powodowa wielokrotnie wskazywała, że wysokość kosztu naprawy pojazdu J. nr rej. (...) jest między stronami bezsporna i wynosi 57.066,92 zł brutto;

błędnym ustaleniu, że sporządzone przez pozwanego wycena wartości rynkowej pojazdu w stanie nieuszkodzonym oraz kosztorys naprawy stanowią tę samą wycenę;

błędnym ustaleniu, że zakwestionowanie przez stronę powodową ustalonej przez pozwanego wartości rynkowej pojazdu w stanie nieuszkodzonym uniemożliwia stronie powodowej zaakceptowanie kosztu naprawy wynikającego z kosztorysu naprawy sporządzonego przez pozwanego na etapie postępowania likwidacyjnego;

pominięciu faktu, że pozwany, na żadnym etapie postępowania nie kwestionował ustalonego przez siebie kosztu naprawy pojazdu J. nr rej. (...) na kwotę 57.066,92 zł brutto;

błędnym przyjęciu, że koszt naprawy pojazdu J. nr rej. (...) również okazał się sporny między stronami, podczas gdy pozwany kwestionował jedynie wyceny wartości pojazdu J. nr rej. (...) w stanie nieuszkodzonym - w odpowiedzi na pozew odnosząc się do prywatnej wyceny złożonej przez stronę powodową, a następnie wycenę sporządzoną przez biegłego sądowego;

błędnym ustaleniu, że w wyniku zdarzenia z dnia 28 marca 2019 roku doszło do szkody całkowitej, podczas gdy ani kwota 57.066,92 zł brutto ani kwota 87.412,59 zł brutto nie przenosi ustalonej przez biegłego sądowego wartości pojazdu w stanie nieuszkodzonym (88.500,00 zł brutto);

błędnym przyjęciu, że nieracjonalnym byłoby wyłożenie kosztów niezbędnych na naprawę tj. 87.412,59 zł brutto, podczas gdy już na etapie postępowania przedprocesowego strona powodowa zaakceptowała koszt naprawy na kwotę 57.066,92 zł brutto;

błędnym przyjęciu, że ustalenie przez biegłego sądowego kosztu naprawy pojazdu J. nr rej. (...) na kwotę 87.412,59 zł brutto uzasadnia rozliczenie szkody jako całkowitej, podczas gdy naprawa pojazdu była możliwa i nie pociągała za sobą dla zobowiązanego nadmiernej trudności lub kosztów.

naruszenie norm prawa procesowego mających istotny wpływ na wynik postępowania, tj. art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej na okoliczność kosztów przywrócenia pojazdu J. nr rej. (...) do stanu sprzed szkody z dnia 28.03.2019 roku, w sytuacji gdy koszt naprawy pojazdu J. nr rej. (...) był między stronami bezsporny;

naruszenie norm prawa procesowego mających istotny wpływ na wynik postępowania, tj. art. 100 k.p.c. w zw. z art. 98 k.p.c. w zakresie rozdziału kosztów procesu, w sytuacji gdy Sąd dokonując prawidłowej oceny w zakresie podniesionych zarzutów procesowych i materialnych zobowiązany był zasądzić od pozwanego na rzecz powoda zwrot kosztów procesu w całości;

naruszenie prawa materialnego, tj. art. 361 § 2 k.c. w związku z art. 363 § 1 k.c. - poprzez błędne ustalenie wysokości szkody z uwagi na uznanie, że w sprawie zachodzi, tzw. szkoda całkowita, podczas gdy ani kwota 57.066,92 zł brutto ani kwota 87.412,59 zł brutto nie przenoszą ustalonej przez biegłego sądowego wartości pojazdu w stanie nieuszkodzonym (88.500,00 zł brutto);

W konkluzji skarżąca wniosła o:

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości, tj. zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda łącznej kwoty 32.826,92 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 09.05.2019 roku do dnia zapłaty; 

zmianę rozstrzygnięcia w zakresie kosztów postępowania przed Sądem I instancji stosownie do wyniku sporu;

zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wedle norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację strony powodowej pozwana wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powódki nie jest zasadna.

Podniesiony przez apelującą zarzut nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Okręgowy podziela zarówno ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji i przyjmuje je jako własne, bez koniecznoesci ponownego ich przytaczania jak i dokonaną ocenę prawną.

Zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie mógł zostać uznany za skuteczny. Należy wskazać, że zarzut naruszenia przepisu art. 233 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa, czy w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego, wyznaczonych w tym przepisie. Sąd drugiej instancji ocenia bowiem legalność oceny dokonanej przez Sąd I instancji, czyli bada czy zostały zachowane kryteria określone w art. 233 § 1 k.p.c. Należy zatem mieć na uwadze, że – co do zasady – Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, dokonując wyboru określonych środków dowodowych. Jeżeli z danego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wtedy, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych (por. przykładowo postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2001 r., I CKN 1072/99, Prok. i Pr. 2001 r., Nr 5, poz. 33, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2000 r., I CKN 1114/99, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000r., I CKN 1169/99, OSNC 2000 r., nr 7-8, poz. 139).

Jak wskazał Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach (np. wyrok z dnia 16 grudnia 2005 r., sygn. akt III CK 314/05, wyrok z dnia 21 października 2005r., sygn. akt III CK 73/05, wyrok z dnia 13 października 2004 r. sygn. akt III CK 245/04, LEX nr 174185), skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej, niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2008 r., I ACa 180/08, LEX nr 468598).

Takiego działania skarżącego zabrakło w rozpoznawanej sprawie, co czyni zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. bezzasadnym.

Zdaniem Sądu Okręgowego, w okolicznościach niniejszej sprawy nie ulegało wątpliwości, że koszt naprawy uszkodzonego pojazdu marki J. był sporny pomiędzy stronami. Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego celem ustalenia kosztów przywrócenia przedmiotowego pojazdu do stanu sprzed szkody z dnia 28 marca 2019 roku oraz ustalenia czy szkoda w pojeździe była szkodą całkowitą. Nie ulega wątpliwości, że w celu ustalenia, czy w sprawie zachodzi szkoda całkowita czy też nie, konieczne jest ustalenie ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu oraz wartości pojazdu według stanu sprzed szkody. Sąd Rejonowy oparł swoje ustalenia w powyższym zakresie na opinii biegłego ds. techniki samochodowej i ruchu drogowego A. S., który oszacował koszt naprawy na 87.412,59 zł brutto, zaś wartość pojazdu przed szkodą – 88.500 złotych. Koszty naprawy wyniosły więc tylko 1.100 złotych mniej niż wartość pojazdu (ok. 1% różnicy). Wobec tego, że koszty naprawy wyniosły niemalże tyle, ile wartość pojazdu, słusznie przyjął Sad Rejonowy, że w takiej doszło do szkody całkowitej.

Chybiony okazał się zarzut naruszenia art. 230 k.p.c.. Zgodnie z tym przepisem, gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy nie mógł pominąć przy wyrokowaniu ustalonych przez biegłego kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu. Powódka w swej apelacji wskazuje, iż koszt naprawy w wysokości 57.066,92 zł jest bezsporny, należy jednak zauważyć, iż o sporze bądź braku sporu odnośnie okoliczności faktycznych sprawy decyduje stanowisko nie jednej, lecz obu stron procesu. Jednostronne wskazywanie, iż jakaś okoliczność w sprawie jest bezsporna jest bez znaczenia dla toku postępowania i oceny materiału dowodowego.

W odniesieniu do podnoszonego w apelacji naruszenia art. 235 ² § 1 pkt.3 k.p.c., przez pominięcie wniosku dowodowego, trzeba zgodzić się z Sądem Rejonowym, że samo niezadowolenie strony z oceny przedstawionej przez biegłego nie uzasadnia dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego. Nie można przyjąć, że sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych opinii biegłych czy instytutu w każdym wypadku, gdy opinia złożona jest dla strony niekorzystna. Brak było również jakichkolwiek podstaw do pominięcia opinii biegłego ds. techniki samochodowej i ruchu drogowego A. S.. W przedmiotowej sprawie nie wykazano, że złożona opinia zawierała braki czy nie wyjaśniała istotnych okoliczności. Biegły złożył dodatkowo opinię uzupełaniającą, wyjaśniając wątpliwości odnośnie niezastosowania przez niego korekty ujemnej za wcześniejsze szkody. Pominięcie opinii biegłego przy wyrokowaniu przez Sąd I instancji stanowiłoby rażące naruszenie przepisu art. 278 § 1 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. Brak uwzględnienia wniosku pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia kosztów naprawy pojazdu prowadziłoby do braku możliwości ustalenia kluczowej dla niniejszego postępowania kwestii, tj. ustalenia, czy zachodzi szkoda całkowita.

Sąd Rejonowy nie naruszył również prawa materialnego, tj. art. 361 § 2 k.c. w zw. z art. 363 § 1 k.c. - uznając, że w sprawie zachodzi tzw. szkoda całkowita. Należy zgodzić się z Sądem I instancji, że nieracjonalnym byłoby wyłożenie kosztów niezbędnych na naprawę tj. 87.412,59 złotych, która nie spowoduje, że pojazd po naprawie będzie w stanie jak sprzed szkody. Mając więc na uwadze okoliczności sprawy, przede wszystkim zaś bardzo zbliżoną wartość kosztów naprawy i wartości pojazdu przed szkodą, Sąd I instancji słusznie uznał szkodę z dnia 28 marca 2019 roku za szkodę całkowitą.

W konsekwencji powyższego, nie doszło również do naruszenia art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c., bowiem powódka słusznie wygrała proces w części, tj. w 74%, powódka wygrała sprawę w 74%. O kosztach procesu należało zatem orzec w oparciu o art. 100 zd. 1 k.p.c. co też uczynił Sąd I instancji zasądzając od pozwanego na rzecz powódki tytułem kosztów procesu kwotę 3.193,33 złotych.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 ust. 4 i § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1935).