Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi wyrokiem z dnia 12 lipca 2022 roku oddalił powództwo M. B. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. w sprawie o zapłatę i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 270 zł tytułem kosztów procesu, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu skarżący zarzucił:

1.  naruszenie art. 505 ⁷ k.p.c. poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że Sąd orzekający nie jest władny przeprowadzić dowodu z opinii biegłego tylko i wyłącznie z tej przyczyny, iż jej koszt przewyższałby wartość przedmiotu sporu, podczas gdy z brzmienia § 1 i 2 powoływanego artykułu, wynika, iż przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego może wynikać z konieczności powzięcia wiadomości specjalnych lub też innych wyjątkowych okoliczności,

2.  art. 233 k.p.c. poprzez dowolne przyjęcie, że wysokość roszczenia nie wynika z załączonych do pozwu faktur i kosztorysów jak i opinii rzeczoznawców załączonych do repliki powoda, podczas gdy zasady prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego wskazują, iż przyjęte przez powoda stawki kosztów naprawy, w kontekście przedłożonych dokumentów, nie są stawkami ekonomicznie nieuzasadnionymi.

W konsekwencji podniesionych zarzutów powód wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego przed sądem II instancji na okoliczność jak w pkt 3 pozwu i zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powoda pozwany wniósł o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania przed sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności należy wskazać, że do rozpoznania wywiedzionej w sprawie apelacji zastosowanie znajdują przepisy o postępowaniu uproszczonym. W konsekwencji, w myśl art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, to uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Wreszcie zaznaczyć trzeba, że apelacja w postępowaniu uproszczonym ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest tu ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego. Innymi słowy mówiąc, apelacja ograniczona wiąże sąd odwoławczy, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co zarzuci w apelacji skarżący. Wprowadzając apelację ograniczoną, ustawodawca jednocześnie określa zarzuty, jakimi może posługiwać się jej autor i zakazuje przytaczania dalszych zarzutów po upływie terminu do wniesienia apelacji – co w polskim porządku prawnym wynika z art. 505 ⁹ § 1 ¹ i 2 k.p.c. (tak w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów SN z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC Nr 6 z 2008 r., poz. 55). Tym samym w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do zarzutów apelacji, bez dokonywania analizy zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem w pozostałym zakresie.

Apelacja jest bezzasadna i podlega oddaleniu.

W pierwszej kolejności trzeba podkreślić, że Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu I instancji, przyjmując je za własne, nie widząc potrzeby ich ponownego przytaczania.

Odnosząc się do złożonego w apelacji wniosku o przeprowadzenie dowodów w tym miejscu należy wskazać, że Sąd Okręgowy na podstawie art. 381 k.p.c. pominął wniosek dowodowy o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, zgłoszony przez pozwanego w apelacji jako spóźniony. Tożsamy wniosek powód złożył w postępowaniu pierwszoinstancyjnym i został on pominięty z uwagi na treść art. 505 ⁷ § 2 k.p.c., bowiem jego przeprowadzenie przewyższałoby kilkukrotnie wartość roszczenia. W postępowaniu apelacyjnym nadal aktualna jest argumentacji, iż przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego przewyższałoby wartość przedmiotu sporu, zatem dowód ten podlega pominięciu.

Przechodząc do oceny zarzutów apelacji, Sąd Okręgowy uznał, że zarzut naruszenia art. 505 ⁷ § 2 k.p.c. nie zasługiwał na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 505 ⁷ § 2 k.p.c., opinii biegłego nie zasięga się, jeżeli jej przewidywany koszt miałby przekroczyć wartość przedmiotu sporu, chyba że uzasadniają to wyjątkowe okoliczności. W tym przypadku w ramach oceny zasadności zastosowania opinii biegłego w postępowaniu uproszczonym bierze się pod uwagę również społeczne i ekonomiczne skutki wykorzystania tej opinii. Co do zasady opinii biegłego nie zasięga się, jeżeli jej przewidywany koszt miałby przekroczyć wartość przedmiotu sporu, chyba że uzasadniają to wyjątkowe okoliczności. Ocena okoliczności jako wyjątkowych należy do sądu, który czyni to według swego uznania.

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy prawidłowo zastosował art. 505 ⁷ § 2 k.p.c., nie doszukując się szczególnych okoliczności przemawiających za przeprowadzeniem dowodu z opinii biegłego i pominął wniosek dowodowy z uwagi na zbyt wysokie koszty przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego w stosunku do wartości przedmiotu sporu. Sąd I instancji słusznie wskazał, że roszczeniem w niniejszej sprawie była objęta kwota 560,88zł, podczas gdy koszty opinii biegłego w innych, podobnych sprawach zwykle oscylowały w okolicach 1.500 zł, zatem kilkukrotnie przewyższa wartość roszczenia. Z uwagi na ekonomikę procesową, Sąd Rejonowy słusznie oddalił wskazany wniosek, zwłaszcza w sytuacji, gdy powód miał inne możliwości wykazania zasadności swojego roszczenia poprzez np. poprzez przedstawienie Sądowi cenników warsztatów, czy informacji od serwisów należących do tej samej marki lub serwisów tego samego koncernu co uszkodzony samochód, czy przez złożenie dokumentu stanowiącego kalkulację naprawy uszkodzonego samochodu, sporządzoną przez inny podmiot zajmujący się sporządzaniem kalkulacji naprawy niż przez powoda. Co prawda we wniesionej apelacji powód podtrzymuje, że autoryzowany serwis (...) musi stosować się do powszechnie przyjętych na rynku dobrych zasad kupiecki, podlega rokrocznie opiniom audytorskim, nie sposób zarzucić mu dowolności w kształtowaniu cen na rynku napraw pojazdów, które we wszystkich serwisach sieci są takie same, jednakże twierdzenia te pozostają gołosłowne. Ponadto należy podkreślić, że powodowi zostało doręczone postanowienie o pominięciu wniosku dowodowego, a jego pełnomocnik został zobowiązany do zajęcia na piśmie stanowiska w sprawie. Pomimo wezwania powód nie zajął stanowiska w sprawie, nie podjął żadnej inicjatywny dowodowej, choć był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika. Sąd odwoławczy stoi na stanowisku, że powód nie może obarczać sądu rozpoznającego sprawę konsekwencjami braku własnej aktywności procesowej.

Zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie może się ostać.

Z uwagi na przyznaną sądowi swobodę w ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie wtedy, gdy podstawą rozstrzygnięcia uczyniono rozumowanie sprzeczne z zasadami logiki bądź wskazaniami doświadczenia życiowego. Dlatego w sytuacji, gdy na podstawie zgromadzonych dowodów możliwe jest wyprowadzenie konkurencyjnych wniosków co do przebiegu badanych zdarzeń, dla podważenia stanowiska orzekającego sądu nie wystarcza twierdzenie skarżącego o wadliwości poczynionych ustaleń odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest wskazanie, jakich to konkretnie uchybień w ocenie dowodów dopuścił się sąd orzekający naruszając w ten sposób opisane wyżej kryteria, wiążące w ramach swobodnej oceny dowodów. Nie ulega wątpliwości, że prezentacja własnej wersji stanu faktycznego przy braku obalenia logicznego i zgodnego z doświadczeniem życiowym rozumowania sądu nie stanowi dostatecznej podstawy do zmiany ustaleń faktycznych przez sąd odwoławczy. Sąd I instancji ma autonomię wynikająca z art. 233 § 1 k.p.c. w zakresie oceny materiału dowodowego i jeśli realizując zasadę bezpośredniości sąd ten wyrobi sobie pogląd na wiarygodność poszczególnych dowodów i da temu wyraz w uzasadnieniu, to sąd odwoławczy nie ma podstaw do ingerencji w ustalony stan faktyczny.

Przekładając powyższe na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, że Sąd Rejonowy nie uchybił żadnym zasadom logiki ani doświadczenia życiowego, a poczynione ustalenia znajdują oparcie w zebranym materiale dowodowym. Wskazywane przez powoda rzekome naruszenie art. 233 § 1 k.c. w istocie stanowi polemikę z prawidłowo poczynionymi ustaleniami Sądu I instancji. Wbrew zapatrywaniu skarżącego, Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i doszedł do przekonania, że powód nie wykazała zasadności dochodzonego roszczenia. Apelujący utrzymuje, że wysokość roszczenia wynika z załączonych do pozwu faktur i kosztorysów oraz opinii rzeczoznawców załączonych do repliki powoda. Wskazać jednakże należy, że faktury i kosztorysy załączone do pozwu stanowią dowody z dokumentów prywatnych, ujęte w art. 245 k.p.c. Dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dowód ten został zakwestionowany przez pozwanego, który w odpowiedzi na pozew przedstawił własne wyliczenia, poparte wykonanymi kosztorysami. W tej sytuacji powód winien był przedstawić dalsze, obiektywne, niepochodzące od niego jako zainteresowanego w sprawie, dowody na poparcie własnych twierdzeń. Co do opinii rzeczoznawców załączonych do repliki powoda nie mogły one stanowić dowodu w sprawie, bowiem zarządzeniem z dnia 22 grudnia 2021 roku pismo to zostało zwrócone powodowi na podstawie art. 205 ³ § 5 k.p.c.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 2 i § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1964). Odsetki ustawowe za opóźnienie naliczane od kosztów procesu zostały zasądzone od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty stosownie do dyspozycji art. 98 § 1 ¹ k.p.c.