Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 12 sierpnia 2022 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w sprawie z powództwa J. T. przeciwko (...) Państwowym Spółce Akcyjnej w W. ustalił, że podwyżka czynszu za najem lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w Ł., przy ul. (...), dokonana przez (...) Państwowe Spółkę Akcyjną w W. pismem z dnia 31 maja 2021 roku ze skutkiem na dzień 1 października 2021 roku jest niezasadna oraz zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 134,90 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Powyższy wyrok zaskarżyła apelacją w całości pozwana.

Skarżąca zarzuciła wyrokowi:

1) naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

a) art. 8a ust. 1 - 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (dalej jako uopl) poprzez ich bezzasadne zastosowanie przez Sąd Rejonowy do oceny skuteczności i zasadności dokonanego przez pozwanego wypowiedzenia stawki opłaty za media dostarczane do lokalu wynajmowanego powódce, w zakresie zryczałtowanej wysokości opłaty za dostarczaną zimną wodę oraz oceny roszczenia powódki;

b) art. 9 uopl poprzez jego błędne niezastosowanie przez Sąd Rejonowy, mimo, że opłaty związane z kosztami dostarczenia do lokalu używanego przez lokatora, mediów, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 8 niezależnie od sposobu ich dostarczenia nie są objęte procedurą z art. 8a uopl, a zasady ich wypowiadania reguluje art. 9 uopl;

2) naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 327 ¹ § 1 pkt 2 k.p.c. poprzez całkowite zaniechanie wyjaśnienia przyczyn dla których Sąd Rejonowy nie zastosował art. 9 uopl do oceny skuteczności i zasadności dokonanego przez pozwanego wypowiedzenia stawki opłaty za media dostarczane do lokalu wynajmowanego powódce, w zakresie zryczałtowanej wysokości opłaty za dostarczaną zimną wodę, mimo powoływania się na tę podstawę prawną przez pozwanego w odpowiedzi na pozew, co powoduje, że motywy jakimi kierował się Sąd Rejonowy wydając zaskarżony wyrok i nie stosując ww. przepisu są całkowicie nieznane, wyrok nie poddaje się kontroli instancyjnej i winien zostać uchylony.

Przy tak sformułowanych zarzutach skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa, ewentualnie jego uchylenie oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest w sposób oczywisty niezasadna i jako taka podlega oddaleniu, zaś zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego musi być uznany za w pełni prawidłowy.

Z tej też przyczyny Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu I instancji, których zresztą apelacja nie kwestionuje i przyjmuje je za własne, gdyż stanowią one rezultat rzetelnej i wnikliwej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. W całej rozciągłości podzielić też należy poczyniony przez Sąd niższego rzędu wywód jurydyczny.

Przechodząc do oceny zarzutów stawianych w apelacji podkreślić należy, że to sam pozwany dokonując przedmiotowego wypowiedzenia wskazał, że jego podstawą jest przepis art. 8a pkt 1 i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Oczywistym jest więc, że ocena jego zasadności może być w toku niniejszego postępowania dokonana w oparciu o ten tylko przepis.

Bez znaczenia jest przy tym podnoszona przez pozwanego w toku procesu okoliczność, że mógł dokonać wypowiedzenia na podstawie art. 9 uopl. Być może pozwany mógł tego dokonać ale tego nie zrobił opierając swoje wypowiedzenie na przepisie art. 8a uopl.

Stanowisko pozwanego artykułowane w toku procesu nie może z datą wsteczną zmienić podstawy prawnej dokonanego wypowiedzenia a więc de facto jego treści.

Czyni to stawiane w apelacji zarzuty naruszenia prawa materialnego całkowicie chybionymi.

W konsekwencji chybionym jest również zarzut naruszenia art. 327 ¹ § 1 pkt 2 k.p.c.. Skoro bowiem, jak wskazano wyżej, w sprawie nie znajduje zastosowania przepis art. 9 uopl to Sąd Rejonowy nie miał obowiązku odnosić się do jego treści w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Nadto należy wskazać, że powołanie się na naruszenie art. 327 ¹ § 1 k.p.c. jest usprawiedliwione tylko wówczas, gdy z uzasadnienia orzeczenia nie daje się odczytać, jaki stan faktyczny lub prawny stanowił podstawę rozstrzygnięcia, co uniemożliwia kontrolę instancyjną. Inaczej rzecz ujmując, zarzut wadliwego sporządzenia uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia może okazać się zasadny tylko wówczas, gdy z powodu braku w uzasadnieniu elementów wymienionych w art. 327 ¹ § 1 k.p.c. zaskarżone orzeczenie nie poddaje się kontroli, czyli gdy treść uzasadnienia orzeczenia sądu I instancji uniemożliwia całkowicie ustalenie toku wywodu, który doprowadził do jego wydania (por. postanowienie Sadu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 20 kwietnia 2021 r., I ACa 560/20).

Sąd odwoławczy nie podziela twierdzeń apelującego pozwanego, iż Sąd I instancji dopuścił się naruszenia art. 327 ¹ § 1 k.p.c.. Wbrew zapatrywaniom skarżącego, uzasadnienie wydanego wyroku Sądu Rejonowego zawierało wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, obejmującej ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, ocenił zasadność powództwa oraz wskazał przyczyny jego uwzględnienia.

O skutecznym postawieniu zarzutu naruszenia art. 327 ¹ § 1 pkt 1 k.p.c. można mówić tylko wtedy, gdy uzasadnienie orzeczenia nie zawiera elementów pozwalających na weryfikację stanowiska sądu, a braki uzasadnienia w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych, oceny dowodów i oceny prawnej muszą być tak znaczne, że sfera motywacyjna orzeczenia pozostaje nieujawniona, bądź ujawniona w sposób uniemożliwiający poddanie jej ocenie instancyjnej. Zarzut ten może znaleźć zastosowanie jedynie w tych wyjątkowych sytuacjach, w których treść uzasadnienia orzeczenia sądu pierwszej instancji uniemożliwia całkowicie dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania zaskarżonego orzeczenia, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy oddalił apelację a to na podstawie art. 385 k.p.c..

O kosztach procesu orzeczono z mocy art. 98 § 1 i 3 k.p.c., obciążając nimi pozwanego jako stronę przegrywającą postępowanie apelacyjne.

Wysokość należnego powódce zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu przez adwokata ustalono na podstawie przepisu § 2 pkt 1 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r., (tekst jednolity Dz. U. z 2023 r. poz. 1964, ze zmianami).

Odsetki ustawowe za opóźnienie naliczane od kosztów procesu zostały zasądzone od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty stosownie do dyspozycji art. 98 § 1 ¹ k.p.c..