Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 6 czerwca 2022 r., Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa z powództwa (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą we W. przeciwko R. K., o zapłatę:

1.  oddalił powództwo;

2.  zasądził od (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą we W. na rzecz R. K. kwotę 917 zł (dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty.

Apelację od tego wyroku wniósł powód, zaskarżając to orzeczenie
w części, to jest w zakresie kwoty 1 100 zł, żądając uchylenia wyroku w tej części z przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania w I instancji wraz zasądzeniem od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. Skarżący zarzucił naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. przez bezpodstawne pominięcie dokumentów załączonych do akt sprawy oraz art. 6 k.c. poprzez błędne uznanie, że powód nie przedstawił dowodów wystarczających do uwzględnienia powództwa w zakresie kwoty 1 100 zł.

Pozwany wniósł o oddalenie apelacji z zasadzeniem na jego rzecz od powoda zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego okazała się bezzasadna i podlegała oddaleniu.

Zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia i w konsekwencji przyjmuje za swoje, uznając za zbędne powielanie ich w treści uzasadnienia. Również ocena prawna ustalonego stanu faktycznego znajduje pełną akceptację Sądu Okręgowego.

Formułując zarzut uchybienia art. 233 § 1 k.p.c., odnoszący się do błędów w ocenie materiału dowodowego, konieczne jest wskazanie, który dowód został nieprawidłowo oceniony przez niezasadne danie mu wiary czy przypisanie mocy dowodowej bądź też przez bezpodstawną odmowę obdarzenia go przymiotem wiarygodności, czy mocy dowodowej. Zarzut ten mógłby zostać uwzględniony tylko wówczas, gdyby skarżący wykazał, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając, a także
w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 30 maja 2022 r., I ACa 107/21, Legalis nr 2712599, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 8 czerwca 2022 r.,
I ACa 771/21, Legalis nr 2712624).

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, że powód we wniesionej apelacji ogólnikowo powołuje się na dokumenty, które zostały złożone do akt sprawy. Skarżący przyznaje, że nie wykazał przyznania pozwanemu limitu kredytowego w wysokości 5 000 zł. Rozumowanie skarżącego jest takie, że skoro w aktach jest dowód udzielenia limitu
w wysokości 1 100 zł, to przynajmniej taka kwota powinna zostać zasądzona (choć w apelacji nadal powołuje się na przyznanie pozwanemu wyższego limitu). Ze stanowiskiem tym nie można się zgodzić. Przede wszystkim nie można przyjąć, że rozliczenia, na które powołuje się skarżący dotyczą umowy złożonej do akt. Nadto skarżący w rozliczeniach przyjmuje, że wpłaty pozwanego nie wystarczyły do obsługi zadłużenia w wysokości 5 000 zł. Na tej podstawie wyliczono zadłużenie, także to przeterminowane, które skutkowało naliczeniem wyższych odsetek i tego dotyczą dokumenty załączone do pozwu. Na tej podstawie nie można stwierdzić, że pozwany – który dokonywał wpłat na poczet spłaty zadłużenia – zalega z zapłatą kwoty 1 100 zł z umowy objętej podstawą faktyczną zgłoszonego pod osąd roszczenia. Słusznie więc Sąd Rejonowy nie wziął pod uwagę wykazu transakcji i operacji, który ma moc dokumentu prywatnego, ale nie znajduje oparcia w dokumentach źródłowych. Ocena dowodów zaprezentowana przez ten Sąd była więc swobodna, gdyż spełniała warunki kompleksowości, wiązała się z wyciągnięciem wniosków logicznych i zgodnych z doświadczeniem życiowym.

Nie doszło także do zarzucanego naruszenia art. 6 k.c. Na powodzie spoczywał obowiązek udowodnienia, że w ramach umowy udostępnienia karty kredytowej udzielił pozwanemu możliwości zadłużenia się do 5 000 zł i takie zadłużenie faktycznie powstało. Skarżący obowiązkowi temu nie sprostał, pomimo zgłoszenia stosownych zarzutów przez stronę przeciwną i udzielenia przez Sąd I instancji terminu do zgłoszenia wniosków dowodowych. Skarżący ograniczył się do złożenia umowy o kartę kredytową z limitem 1 100 zł, tolerując stan w którym załączone do pozwu wyciągi, wezwania i zestawienia nie nawiązują do materiału źródłowego. Były więc podstawy do uznania, że powód nie sprostał spoczywającemu na nim ciężarowi dowodu.

Z tych względów, na podstawie art. 385 k.p.c., Sad Okręgowy oddalił apelację.

O kosztach postępowania orzeczono zgodnie z art. 98 i art. 99 k.p.c. Koszty te obejmowały zwrot kosztów wynagrodzenia pełnomocnika, wyliczonych na podstawie § 2 pkt 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn. Dz.U. z 2023 r. poz. 1935).