Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 31 lipca 2018 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi
w pkt 1. zasądził od pozwanego T. S. na rzecz powoda Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych reprezentowanego przez Marszałka Województwa (...) kwotę 4.231,95 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 maja 2018 r. do dnia zapłaty tytułem zwrotu wypłaconych świadczeń pracowniczych
na rzecz jednego byłego pracownika; w pkt. 2. oddalił powództwo w pozostałym zakresie;
w pkt 3. zasądził na rzecz powoda 900 zł zwrotu kosztów procesu; w pkt 4. nakazał pobrać
na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi kwotę 572 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych. (wyrok – k. 35)

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu I instancji stanowiły następujące ustalenia faktyczne:

W dniu 23 stycznia 2018 r. wypłacono na rzecz P. S. kwotę 4.231,95 zł na podstawie art. 16 ustawy z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy.

Wojewódzki Urząd Pracy w Ł. pismem z dnia 23 stycznia 2018 r. wezwał pozwanego do zapłaty tej sumy w terminie 14 dni.

Pozwany prowadził działalność gospodarczą pod nazwą (...) PPHU (...), ul. (...). Zwycięstwa 2 od 2006 r. Działalność ta została wykreślona w dniu 19 lipca 2009 r.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy poczynił następujące rozważania prawne:

Sąd Rejonowy powołał przepis art. 23 Ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych
w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz. U. z 2016r. nr 158 poz. 1256 ze zm.), zgodnie
z którym, przekazanie środków finansowych Funduszu na wypłatę świadczeń, a także wypłata świadczeń ze środków Funduszu powoduje z mocy prawa przejście na marszałka województwa, działającego w imieniu dysponenta Funduszu, roszczenia wobec pracodawcy albo innej osoby zarządzającej majątkiem pracodawcy, w szczególności likwidatora
albo członka zarządu, albo roszczenia do masy upadłości o zwrot wypłaconych świadczeń.

Sąd zważył następnie, iż powód wykazał, że doszło do wypłaty świadczenia na rzecz jednego pracownika pozwanego w kwocie 4.231,95 zł na podstawie art. 16 powołanej ustawy, który stanowi, iż wypłata świadczeń może nastąpić także na podstawie wniosku pracownika, byłego pracownika lub uprawnionych do renty rodzinnej członków rodziny zmarłego pracownika lub zmarłego byłego pracownika. Marszałek województwa dokonuje wypłaty świadczeń niezwłocznie po stwierdzeniu, że wniosek obejmuje roszczenia podlegające zaspokojeniu ze środków Funduszu, oraz niezwłocznie powiadamia o tym pracodawcę, nadzorcę sądowego lub zarządcę, syndyka, likwidatora lub inną osobę sprawującą zarząd majątkiem pracodawcy.

O fakcie wypłaty pozwany został powiadomiony pismem datowanym na dzień
23 stycznia 2018 r.

Z tych względów Sąd zasądził dochodzoną kwotę, której wysokość i fakt wypłaty zostały potwierdzone złożonymi przez powoda dokumentami.

Odsetki Sąd Rejonowy zasądził na podstawie art. 455 k.c. i art. 481 k.c. Sąd przyjął,
iż pozwany został skutecznie wezwany do zapłaty dopiero w toku postępowania, gdyż wezwanie do zapłaty skierowane w dniu 23 stycznia 2018 r. nie zostało podjęte przez pozwanego oraz powód oświadczył, iż nie zna aktualnego jego adresu. W wyniku działań kuratora procesowego w kwietniu 2018 r. pozwany dowiedział się o postępowaniu. W dniu
24 maja 2018 r. ustanowił pełnomocnika. Z tego względu sąd przyjął, iż od dnia 24 maja 2018 r. pozostawał w opóźnieniu. Roszczenie o odsetki za okres wcześniejszy podlegało oddaleniu jako przedwczesne. (uzasadnienie – k. 41-42)

Apelację od powyższego postanowienia złożył powód, zaskarżając wyrok w zakresie pkt 2. Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie odsetek ustawowych
od kwoty 4.231,95 zł od dnia 24 stycznia 2018 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego. Skarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, w szczególności art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1256 ze zm.) przez przyjęcie,
że powodowi należą się odsetki ustawowe za opóźnienie od wypłaconych świadczeń dopiero od dnia powiadomienia pozwanego o dokonanej wpłacie, a nie od dnia następnego po dniu dokonania wpłaty. (apelacja – k. 45-46)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja była zasadna, co skutkowało zmianą zaskarżonego orzeczenia.

Zgodnie z ust. 2 powołanego przez Sąd Rejonowy przepisu art. 23 Ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz. U. z 2016 r. nr 158
poz. 1256 ze zm.), przy dochodzeniu zwrotu wypłaconych świadczeń roszczenia na rzecz Funduszu korzystają z takiej samej ochrony prawnej, jaką odrębne przepisy przewidują
dla należności za pracę.

Jak stanowi art. 85 § 1 k.p., wypłaty wynagrodzenia za pracę dokonuje się co najmniej raz w miesiącu, w stałym i ustalonym z góry terminie.

Zgodnie z § 2, wynagrodzenie za pracę płatne raz w miesiącu wypłaca się z dołu, niezwłocznie po ustaleniu jego pełnej wysokości, nie później jednak niż w ciągu pierwszych 10 dni następnego miesiąca kalendarzowego.

Zgodnie z art. 86 § 1 k.p.c., pracodawca jest obowiązany wypłacać wynagrodzenie
w miejscu, terminie i czasie określonych w regulaminie pracy lub w innych przepisach prawa pracy.

Sąd Okręgowy podziela stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2000 r. (II CKN 709/98, Legalis Numer 338867), zgodnie z którym, skoro w razie opóźnienia się pracodawcy z wypłatą pracownikowi w przewidzianym terminie należności
za pracę, pracownikowi należą się także odsetki za opóźnienie bez potrzeby wzywania pracodawcy do zapłaty wynagrodzenia, to również ten sam mechanizm funkcjonuje
w odniesieniu do roszczeń Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, skoro jedynie przechodzą na niego z mocy prawa dotychczasowe roszczenia przysługujące pracownikom wobec pracodawcy. Sąd Najwyższy wyjaśnił, iż, zgodnie z art. 85 § 1 i § 2 k.p. oraz art. 86 § 1 k.p., pracodawca zobowiązany jest dokonywać wypłaty wynagrodzenia
w stałym i ustalonym z góry terminie, określonym w regulaminie pracy lub innych przepisach prawa pracy. Przepisy Kodeksu pracy stanowią więc, że termin spełnienia takiego świadczenia przez pracodawcę jest oznaczony, a zatem jego uchybienie powoduje popadnięcie pracodawcy w opóźnienie, skutkujące obowiązkiem zapłaty odsetek. Wezwanie dłużnika do wykonania świadczenia tylko wówczas jest zdarzeniem określającym termin jego spełnienia, a więc wyznaczającym również termin wymagalności roszczenia o zapłatę odsetek z tytułu opóźnienia w spełnieniu tego świadczenia, jeżeli termin spełnienia świadczenia
nie był oznaczony ani nie wynikał z właściwości zobowiązania (art. 455 k.c.). Jeżeli natomiast termin spełnienia świadczenia jest oznaczony w przepisach Kodeksu pracy przewidujących ochronę prawną należności za pracę, to w tej sytuacji brak jest podstaw
do stosowania art. 455 k.c.

Roszczenie powoda o zasądzenie odsetek aktualizowało się zatem nie w dacie wezwania pozwanego do zapłaty kwot wypłaconych na rzecz pracownika, a w kolejnym dniu po dokonaniu zapłaty przez Fundusz. Wobec tego należało zasądzić odsetki za opóźnienie
od dnia 24 stycznia 2018 r., tj. od następnego dnia po dniu wypłaty przez powoda wynagrodzenia pracownikowi pozwanego.

Wobec powyższego, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., należało orzec jak w sentencji.

Na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda 135 zł wynagrodzenia pełnomocnika (§ 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, Dz. U. z 2015 r. poz. 1804).

Stosownie do art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. Sąd nakazał pobranie od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi kwotę 30 zł nieuiszczonej opłaty sądowej od apelacji.