Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 23 czerwca 2021 r., wydanym w sprawie w sprawie
z powództwa (...) (L.) S.A. z siedzibą
w Luksemburgu przeciwko J. P. o zapłatę, Sąd Rejonowy
w K. zasądził od pozwanego na rzecz powoda:

a)  kwotę 17 871,43 z odsetkami ustawowymi za opóźnienie naliczanymi od dnia 28 lutego 2020 r. do dnia zapłaty,

b)  kwotę 4 617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Orzeczenie to wynikało z uznania za zasadne roszczenia o zwrot środków z umowy pożyczki, która została wypowiedziana z uwagi na to, że dłużnik nie dokonywał spłat w terminie. Powód nabył przedmiotową wierzytelność w drodze cesji.

Apelację od tego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając to
orzeczenia w całości. Skarżący zarzucił: naruszenie prawa materialnego
w postaci art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.c. przez bezpodstawne uznanie roszczenia za udowodnione; naruszenie procedury cywilnej przez błędne ustalenie, że pozwany ma dług wobec powoda i rażące naruszenie art. 227 w zw. z art. 235 ² § 1 k.p.c. przez bezpodstawne pominięcie dowodu z przesłuchania pozwanego.

W konsekwencji podniesionych zarzutów pozwany wniósł o zmianę wyroku przez oddalenie powództwa w całości, ewentualnie o uchylenie tego orzeczenia z przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania w I instancji.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego okazała się zasadna, choć nie wszystkie zarzuty podlegały uwzględnieniu.

Na wstępie wskazać należy, że co do zasady Sąd Okręgowy podziela
i przyjmuje za własne poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne,
z tym zastrzeżeniem, że ustalenie dotyczące wypowiedzenia umowy wynikało z nadinterpretacji kserokopii dokumentu z k. 11. Z kserokopii przywołanego dokumentu wynika wyłącznie fakt wystawienia pisma o określonej treści.
W kontekście zarzutu apelacji trzeba podkreślić, że nie ma racji skarżący, że
w stanie faktycznym sprawy znajduje się ustalenie wysokości długu. Sąd Rejonowy przywołał tylko treść pisma pierwotnego wierzyciela z wyliczeniem kwot, których dotyczyło wezwanie do zapłaty (to nie jest ustalenie wysokości zobowiązań, tylko ustalenie, że wierzyciel oczekiwał określonych sum pieniężnych).

Skarżący zasadnie zarzuca, że materiał dowodowy sprawy nie był wystarczający do uznania, iż roszczenie zostało udowodnione. Powód dochodził należności z umowy pożyczki, która została wypowiedziana. Nie ma wątpliwości, że wypowiedzenie umowy ma kluczowe znaczenie, gdyż jego istota sprowadza się do postawienia w stan wymagalności całego zadłużenia z tytułu pożyczki. Bez skutecznego wypowiedzenia umowy nie może być mowy
o zasadności roszczenia, które zgłoszono pod osąd w niniejszej sprawie. Tymczasem powód złożył do akt wyłącznie kserokopię pisma o treści zawierającej oświadczenie o wypowiedzeniu umowy i wezwaniu do zapłaty. Skarżący nie zakwestionował prawdziwości tego pisma, a więc można było je wykorzystać przy budowaniu stanu faktycznego. Zabrakło jednak wykazania, że zostały spełnione warunki do wypowiedzenia umowy, czyli istniało przeterminowane zobowiązanie spełniające kryteria z punktu II.18 umowy pożyczki. W materiale dowodowym sprawy wysokości zobowiązania dotyczą wyłącznie wyliczenie z pisma zawierającego wypowiedzenie umowy, załącznik do cesji wierzytelności i wezwanie do zapłaty wystawione przez powoda na podstawie danych z cesji. Nie ma także dowodu, że pismo wypowiadające umowę zostało podpisane przez osobę uprawnioną do działania w imieniu pierwotnego wierzyciela i wysłane do pozwanego w sposób, który pozwalałby na ustalenie skutku z art. 61 k.c. Nie było więc żadnych podstaw do przyjęcia, że przedmiotowa umowa pożyczki została skutecznie wypowiedziana (co najwyżej można przyjąć, że pierwotny wierzyciel miał zamiar wypowiedzieć umowę).

Skarżący w procesie występował bez pomocy profesjonalnego pełnomocnika, co przełożyło się na precyzję stawianych zarzutów
i skoncentrowanie się na działaniach nabywcy wierzytelności, a nie pierwotnego wierzyciela. Nie ma jednak wątpliwości, że skarżący zakwestionował wysokość zobowiązania, podnosząc brak jakichkolwiek dokumentów uzasadniających wysokość długu (co jest wprost powiązane z podstawą faktyczną roszczenia
w postaci postawienia całej pożyczki w stan wymagalności). W reakcji na zarzuty pozwanego powód odwołał się do załączników do pozwu, które jak już napisano, nie pozwoliły ustalić wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia. Nie można było uznać, że pozwany przyznał okoliczności faktyczne niezbędne do uznania, że doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy. Tymczasem powód nie wypełnił w tym zakresie obowiązków z art. 232 k.p.c. i w konsekwencji nie podołał obowiązkowi z art. 6 k.c., co słusznie zarzucił skarżący. Nie ma więc potrzeby oceny czy zastosowanie art. 235 ² § 1 pkt 3 k.p.c. w stosunku do wniosku dowodowego pozwanego było błędne. To powód nie sprostał obowiązkom dowodowym w tej sprawie.

Z tych względów, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok przez oddalenie powództwa w całości.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy rozstrzygnął
w oparciu o art. 98 § 1 k.p.c., zasądzając od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1 000 zł tytułem zwrotu opłaty od apelacji.