Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 2 września 2022 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa Miasta Ł. przeciwko A. K. o zapłatę:

1.  oddalił powództwo;

2.  nie obciążył powoda kosztami procesu.

Apelację od tego rozstrzygnięcia złożyła strona powodowa zaskarżając wyrok w całości i zarzucając:

1.  naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy tj.:

- art. 233 § 1 kpc przez wadliwą ocenę materiału dowodowego, tj. przez przyznanie wiarygodności i mocy dowodowej zeznaniom K. J. (1), M. K. oraz zeznaniom pozwanej w zakresie miejsca zamieszkania pozwanej, podczas gdy zeznania te nie znajdują potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym, a nadto stoją w sprzeczności z okolicznością, że pozwana była nieprzerwanie zameldowana na pobyt stały w lokalu powoda, podawała adres lokalu w deklaracjach podatkowych, umowie o pracę i wskazywała jako swój adres korespondencyjny, ustalenie, że z umowy najmu k-88 wynika, że pozwana nie zamieszkiwała w spornym okresie w lokalu powoda, podczas, gdy dokument ten nie dotyczy okresu objętego żądaniem pozwu;

- art. 232 kpc przez uznanie, że powód nie udowodnił, iż pozwana zamieszkiwała w spornym lokalu w okresie 1.03.2012 r. do dnia 31 .07.2015 r., podczas gdy ta okoliczność została udowodniona zgodnie z twierdzeniami powoda;

- art.. 379 pkt 3 kpc przez uznanie za skuteczny sprzeciw od nakazu zapłaty wniesiony przez pozwaną, wyznaczenie rozprawy i wydanie zaskarżonego wyroku, podczas gdy w obrocie prawnym istniał prawomocny nakaz zapłaty;

2. naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego przez jego niewłaściwe zastosowanie i oddalenie powództwa o odszkodowanie pomimo tego, że pozwana zajmowała bez tytułu prawnego lokal powoda w okresie objętym żądaniem pozwu.

W związku z podniesionym zarzutami skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości, zniesienie postępowania i odrzucenie sprzeciwu od nakazu zapłaty ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku przez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie od pozwanych na rzecz powoda kosztów postępowania za obie instancje.

Pozwana wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie od powoda kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powoda podlegała oddaleniu, jako bezzasadna.

Zdaniem Sądu Okręgowego, orzeczenie Sądu Rejonowego odpowiada prawu i jako takie musi się ostać. Podniesione przez apelującego zarzuty nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Okręgowy podziela zarówno ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji i przyjmuje je, jako własne, jak i dokonaną ocenę prawną.

Na wstępie należy wskazać, że jak wielokrotnie wyjaśniano w orzecznictwie Sądu Najwyższego, zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa, czy w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego, wyznaczonych w tym przepisie. Sąd II instancji ocenia bowiem legalność oceny dokonanej przez Sąd I instancji, czyli bada czy zostały zachowane kryteria określone w art. 233 § 1 k.p.c. Należy zatem mieć na uwadze, że - co do zasady - Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, dokonując wyboru określonych środków dowodowych. Jeżeli z danego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wtedy, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych (por. przykładowo postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2001 r., I CKN 1072/99, Prok. i Pr. 2001 r., Nr 5, poz. 33, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2000 r., I CKN 1114/99, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000r., I CKN 1169/99, OSNC 2000 r., nr 7-8, poz. 139).

Takiego działania skarżącego zabrakło w rozpoznawanej sprawie, bowiem powód niezasadnie podniósł zarzuty naruszenia prawa procesowego, w tym przepisu art. 233 § 1 k.p.c. W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy opierając się na całokształcie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach, uznał, że Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny i ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Sąd Rejonowy, na podstawie zeznań pozwanej, jej męża i świadka K. J. ustalił, że pozwana wykazała, że w styczniu 2009 roku zawarła umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego przy ulicy (...), a następnie mieszkała pod kilkoma innymi adresami, m.in. na ul. (...), co było związane z zawarciem związku małżeńskiego. Okoliczność podniesiona w apelacji przez powoda, że pozwana była nieprzerwanie zameldowana na pobyt stały w lokalu powoda, podawała adres lokalu w deklaracjach podatkowych, umowie o pracę i wskazywała jako swój adres korespondencyjny, nie przesądza o faktycznym miejscu zamieszkania pozwanej, a dotyczy niedopełnienia przez pozwana obowiązków wynikających z przepisów prawa administracyjnego dotyczącego dopełnienia obowiązku meldunkowego.

W świetle tych rozważań jako niezasadny jawi się również zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego tj. art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego przez jego niewłaściwe zastosowanie i oddalenie powództwa o odszkodowanie pomimo tego, że pozwana zajmowała bez tytułu prawnego lokal powoda w okresie objętym żądaniem pozwu, bowiem materiał dowodowy zgromadzony w sprawie wykazał, że pozwana nie zajmowała spornego lokalu od 2007 r. a roszczenie o odszkodowanie dotyczy okresu od 1 marca 2012 r. do 31 lipca 2015 r.

Jeśli idzie o zarzut naruszenia przepisu art. 379 pkt 3 kpc przez uznanie za skuteczny sprzeciw od nakazu zapłaty wniesiony przez pozwaną, wyznaczenie rozprawy i wydanie zaskarżonego wyroku, podczas, gdy w obrocie prawnym istniał prawomocny nakaz zapłaty, to również nie jest on skuteczny. Skoro bowiem Sąd Rejonowy ustalił, że od 2007 r. pozwana nie zamieszkiwała w lokalu przy ul. (...), to doręczanie jej korespondencji sądowej na ten adres było nieskuteczne, co oznacza, że nakaz zapłaty w stosunku do pozwanej A. K., nie uprawomocnił się i jej sprzeciw należało uznać za złożony w terminie.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 kpc, oddalił apelację i na podstawie art. 98 kpc orzekł o kosztach postępowania apelacyjnego.