Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 16 września 2021 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w sprawie, o sygn. akt II C 1467/20, z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. przeciwko pozwanemu Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W., o zapłatę:

1.  zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.283,52 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 28 sierpnia 2020 r.;

2.  oddalił powództwo w pozostałej części;

3.  zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.517 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  obciążył pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotą 1134,21 zł tytułem tymczasowo wyłożonych kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając wydane rozstrzygnięcie w części, tj. w zakresie w punkcie 1. co do kwoty 861,04 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28 sierpnia 2020 r. do dnia zapłaty oraz w zakresie 3 i 4 rozstrzygających o kosztach postępowania.

Apelujący wydanemu orzeczeniu zarzucił:

1.  obrazę przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy tj.:

a.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w konsekwencji uczynienie jej dowolną poprzez ustalenie przez Sąd I instancji, że koszty naprawy pojazdu marki R. (...) (nr rej. (...)) wynoszą 12.453,75 zł przy zastosowaniu nierynkowej stawki za roboczogodzinę i niezasadnym doliczeniu kosztów dodatkowych w postaci mycia i sprzątania pojazdu oraz jazdy próbnej, jak również uwzględnieniu pozycji demontażu szyby czołowej,

b.  art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. w zw. z art. 235 ³ § 2 k.p.c. w zw. z art. 278 ¹ k.p.c. poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego M. Z. z dnia 10 maja 2021 r. i opinii biegłego sądowego M. S. z dnia 6 lipca 2021 r., wydanych w innym postępowaniu, w sytuacji gdy opinie te maja istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, bowiem wynika z nich, że wysokość stawki za roboczogodzinę kształtuje się w przedziale od 135 zł netto do 155 zł netto,

c.  art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. w zw. z art. 278 ¹ k.p.c. poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego ds. techniki samochodowej w sytuacji, gdy biegły powołany w niniejszej sprawie zaniechał ustalenia średniej stawki za rbg;

2.  obrazę przepisów prawa materialnego, tj.:

a.  art. 361 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 824 ¹ § 1 k.c. przez ich niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że w niniejszej sprawie powodowi należy się dalsze odszkodowanie z tytułu naprawy uszkodzonego pojazdu R. (...) (nr rej. (...)) w kwocie 12.453,75 zł w sytuacji, gdy przyjęte przez Sąd koszty naprawy tegoż pojazdu zostały ustalone w oparciu o nierynkową stawkę za roboczogodzinę i niezasadnym doliczeniu kosztów dodatkowych w postaci mycia i sprzątania pojazdu oraz jazdy próbnej, a także uwzględnieniu pozycji demontażu szyby czołowej,

b.  art. 65 § 1 i 2 k.c. w zw. z § 8 ust.3 pkt 2 OWU AC poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na ustaleniu wysokości odszkodowania z tytułu uszkodzenia pojazdu marki R. (...) (nr rej. (...)) w oparciu o stawkę za roboczogodzinę niebędącą stawką średnią.

W związku z tak postawionymi zarzutami skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia w zakresie pkt 1 wyroku poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części oraz zmianę zaskarżonego orzeczenia w zakresie pkt 3 i 4 wyroku poprzez zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem I instancji, według norm przepisanych oraz obciążenie powoda nieuiszczonymi kosztami sądowymi, a ponadto o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztach zastępstwa procesowego przed Sądem II instancji, według norm przepisanych.

Skarżący wniósł również o zmianę postanowienia z dnia 16 września 2021 r. poprzez dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego M. Z. z dnia 10 maja 2021 r. celem ustalenia średniej stawki z rbg i opinii biegłego M. S. z dnia 6 lipca 2021 r. celem ustalenia średniej stawki za rbg i ustalenia braku podstaw do doliczania do kosztów naprawy kosztów dodatkowych w postaci mycia i sprzątania pojazdu oraz jazdy próbnej. Ponadto skarżący wniósł także o zmianę postanowienia z dnia 16 września 2021 r. poprzez dopuszczenie i przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego ds. techniki samochodowej na fakty szczegółowo wskazane w pkt 5. odpowiedzi na pozew.

W odpowiedzi na apelację pozwanego, powódka wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego okazała się niezasadna i jako taka podlegała oddaleniu.

Zdaniem Sądu Okręgowego, wyrok Sądu Rejonowego jest prawidłowy. Podniesione przez apelującego zarzuty nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Okręgowy podziela zarówno ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji, i przyjmuje je jako własne, jak i dokonaną ocenę prawną.

Niezasadne są zarzuty apelującego dotyczące naruszenia art. 233 k.p.c. i art. 235 ² § 1 k.p.c. w zw. z art. 2781 k.p.c.. Pozwany nie zdołał wykazać, że ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego została dokonana wbrew regułom logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego. Do skutecznego postawienia zarzutu naruszenia prawa procesowego (art. 233 § 1 k.p.c.) konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących ocenę dowodów dokonaną przez sąd, określenie, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając, lub zarzucenie sądowi, iż rażąco naruszył zasady logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego wraz w wykazaniem w jaki sposób do tego doszło oraz stwierdzeniem, że uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. przez naruszenie zasady doświadczenia życiowego powinien polegać na tym, że zarzuca się sądowi, że ten wywiódł z danego środka dowodowego jakiś fakt, podczas gdy doświadczenie życiowe uczy, że w takiej sytuacji taki fakt nie zachodzi albo przebiega on odmiennie. Naruszenie zasady logicznego rozumowania ma miejsce głównie wówczas gdy sąd błędnie interpretuje związki zachodzące pomiędzy poszczególnymi faktami, wyciągając ostatecznie z ich całokształtu błędne wnioski. Postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie może zaś polegać na zaprezentowaniu ustalonego przez siebie, na podstawie własnej oceny dowodów stanu faktycznego. Czyli podmiot podważający orzeczenie sądowe, formułując zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., nie może ograniczyć się do twierdzeń, że z dowodów wynika inny niż ustalony przez sąd stan faktyczny. Jest to bowiem wówczas traktowane jako swobodna, niepoparta jurydycznymi argumentami, dyskusja z sądem. Skarżący musi wykazać, że gdyby sąd drugiej instancji nie naruszył wymienionych w art. 233 § 1 k.p.c. zasad oceny dowodów, to powinien dać wiarę środkom dowodowym przeciwstawnym do dokonanych ustaleń (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 grudnia 2018 r., V ACa 1541/17, LEX nr 2613476).

W myśl zaś art. 278 § 1 k.p.c. w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych sąd po wysłuchaniu wniosków stron co do liczby biegłych i ich wyboru może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii. Dowód z opinii biegłego podlega ocenie na podstawie art. 233 § 1 k.p.c., przy czym z uwagi na swoistość tego środka dowodowego, w orzecznictwie wypracowano szczególne kryteria jego oceny. Wskazuje się, że opinia nie może podlegać ocenie sądu w warstwie dotyczącej przedstawionych poglądów naukowych lub dotyczących wiedzy specjalistycznej (naukowej lub technicznej), nawet jeśli członkowie składu orzekającego taką wiedzę posiadają. Ocenie podlega wyłącznie zgodność z materiałem procesowym przyjętych założeń faktycznych, podstawy metodologiczne, transparentność, kompletność, spójność wywodu i wreszcie zgodność wniosków opinii z zasadami logiki, wiedzy powszechnej i doświadczenia życiowego. Odwołanie się przez sąd do tych kryteriów oceny stanowi wystarczające i należyte uzasadnienie przyczyn uznania opinii za rzetelną. Oznacza to również i to, że sąd nie ma kompetencji do czynienia ustaleń pozostających w sprzeczności ze stanowiskiem biegłych specjalistów, zwłaszcza w sytuacji, gdy opinia jest jednoznaczna, przekonująca i odpowiednio umotywowana. Zdyskredytowanie opinii biegłego sporządzonej w sprawie jest możliwe tylko wówczas, gdy ta zawiera istotne luki, nie odpowiada na postawione tezy dowodowe, jest niejasna, nienależycie uzasadniona i nieweryfikowalna, tj. gdy przedstawiona przez eksperta analiza nie pozwala organowi orzekającemu skontrolować jego rozumowania co do trafności jego wniosków końcowych (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 listopada 2019 roku, I ACa 255/19, Lex nr 28647779). Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie występuje, odmienne stanowisko oznaczałoby, bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wielu biegłych, by się upewnić, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona. Potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. Niezadowolenie strony z opinii biegłego nie uzasadnia powołania innego biegłego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2002 roku, I CR 562/74 LEX nr 7607; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 1999 roku, I PKN 20/99, OSNP 2000/22/807). Dlatego Sąd Rejonowy ostatecznie uznał, że uwzględnienie wniosków pozwanego prowadziłoby jedynie do przedłużenia postępowania.

W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy słusznie oparł się na wydanej w sprawie opinii przez biegłego P. K.. Opinia podstawowa oraz uzupełniająca były jasne i jednoznaczne oraz zawierały kompleksowe omówienia wyliczonych kosztów naprawy pojazdu marki R. (...). Wbrew opinii skarżącego koszt naprawy przedmiotowego pojazdu przy uwzględnieniu średniej stawki w serwisach autoryzowanych 185 zł netto i zasad wynikających z warunków ubezpieczenia wynosił brutto 12.092,12 zł. Co więcej, jak szczegółowo wyjaśnił biegły, w procesie naprawy zasadne było dwukrotne mycie pojazdu, bowiem mycie pojazdu to nie tylko usuniecie zabrudzeń wynikających z procesów naprawczych ale i czynność wynikająca ze sprawdzenia skuteczności naprawy. Z kolei jazda próbna to głównie czynność o charakterze dynamicznym dla sprawdzenia skuteczności naprawy. W przypadku wymiany drzwi tego typu badanie pozwoli ustalić czy np. drzwi zostały spasowane w sposób taki, że typowy opływ powietrza po nadwoziu w trakcie ruchu pojazdu nie wygeneruje dodatkowych „dźwięków”. Poza tym w trakcie takiej jazdy można sprawdzić, czy drgania, jakie występują w związku z ruchem pojazdu nie spowodują np. poluzowania się połączeń elementów odmontowywanych w procesie naprawy. Odnosząc się z kolei do zastosowanej stawki za rbg w kwocie 185 zł, biegły również szczegółowo wyjaśnił, że zastosowana przez powoda stawką nie była stawką najwyższą stosowaną w 2020 r. przez serwisy autoryzowane w regionie (...). Natomiast uczestnicy tego rynku mają prawo do swobodnego kształtowania cen swoich usług, które zazwyczaj są skorelowane z kosztami prowadzonej przez nich działalności gospodarczej. Niemniej w okolicznościach przedmiotowej sprawy nie ma żadnych przesłanek pozwalających na skuteczne zakwestionowanie zastosowanej przez stronę powodową stawki za roboczogodzinę, nawet jeżeli inne warsztaty w tamtym czasie oferowały stawki niższe, bo zawsze znajdą się warsztaty samochodowe, które będą stosować stawki wyższe, jak i niższe od tych, które obowiązują w wybranym przez poszkodowanego serwisie naprawczym.

Podobnie w okolicznościach przedmiotowej sprawy brak jest podstaw do przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego sądowego M. Z. z dnia 10 maja 2021 r. i opinii biegłego sądowego M. S. z dnia 6 lipca 2021 r., wydanych w innym postępowaniu. Sąd rozpoznający daną sprawę nie może opierać się na opiniach biegłych wydanych w innych sprawach, o odmiennych stanach faktycznych. Zauważyć należy, że w każdym postępowaniu Sąd jest obowiązany dokonać własnych ustaleń stanu faktycznego.

Również zarzuty naruszenia prawa materialnego są pozbawione racji.

Na wstępie rozważań należy wskazać, iż w myśl wskazanego przepisu art. 361 § 1 k.c., obowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Natomiast zgodnie z brzmieniem przepisu art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, a w sytuacji, w której przywrócenie stanu poprzedniego jest niemożliwe albo pociąga za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, wyłącznie przez świadczenie pieniężne. Odszkodowanie powinno zniwelować uszczerbek poniesiony przez poszkodowanego, a zatem musi odpowiadać rozmiarom szkody, zarazem nie mogąc jej przewyższać. Wielkość szkody najczęściej określa się przez porównanie stanu dóbr pokrzywdzonego w okresie przed jej wyrządzeniem i po jej wyrządzeniu, a w wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie do stanu poprzedniego, osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy uszkodzonej (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1972 r., II CR 425/72, L.).

W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, stanowiący, że odszkodowanie, jakie w przypadku uszkodzenia pojazdu mechanicznego zobowiązany jest wypłacić zakład ubezpieczeń, obejmuje wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy. Co za tym idzie za niezasadny należało uznać również zarzut naruszenia art. 65 § 1 i 2 k.c. w zw. z § 8 ust. 3 pkt 2 OWU AC, albowiem jak to zostało szczegółowo wyjaśnione w dotychczasowej części uzasadnienia brak jest przesłanek do przyjęcia, że stosowana przez powoda stawka za roboczogodzinę w kwocie 185 zł jest stawką nierynkową.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy oddalił wniesioną przez pozwanego apelacj ę, na podstawie art. 385 k.p.c., jako całkowicie bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy rozstrzygnął w oparciu o art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 2 oraz § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (tj. Dz.U. z 2018 r. poz. 265) zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę po 135 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.