Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 września 2022 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi w sprawie z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w L. przeciwko E. K., o zapłatę:

• w punkcie pierwszym oddalił powództwo;

• w punkcie drugim zasądził od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w L. na rzecz E. K. kwotę 1 800,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia złożył powód, zaskarżając wyrok w całości. Skarżący zarzucił wydanemu orzeczeniu naruszenie prawa procesowego, a mianowicie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę zebranego materiału dowodowego, polegającą w szczególności na przyjęciu, że nie doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy sprzedaży energii elektrycznej i świadczenia usługi dystrybucji podczas gdy ze swobodnej oceny zebranego materiału dowodowego wynik, że doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy sprzedaży energii elektrycznej i świadczenia usługi dystrybucji, co skutkowało nielegalnym poborem energii elektrycznej przez pozwaną.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 368 § 1 pkt 5 k.p.c., powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 8.084,25zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 11.07.2020r. do dnia zapłaty z zasądzeniem kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Sąd Okręgowy podziela zarówno dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę zgromadzonych w sprawie dowodów, jak i uczynione na tej podstawie ustalenia faktyczne, przyjmując je za własne i czyniąc je podstawą wydanego rozstrzygnięcia. Na aprobatę zasługiwała również ocena materialnoprawna żądania pozwu. Sprawia to jednocześnie, że oddalając wniesioną przez powódkę apelację, nie zachodzi potrzeba powtarzania dokonanych prawidłowo ustaleń.

Przechodząc do oceny zarzutów zawartych w apelacji na wstępie należy zauważyć, iż niniejsza sprawa rozpoznawana jest w postępowaniu uproszczonym. W myśl art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, to uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Apelacja w postępowaniu uproszczonym ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest tu ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego. Innymi słowy mówiąc, apelacja ograniczona wiąże sąd odwoławczy, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co zarzuci w apelacji skarżący. Wprowadzając apelację ograniczoną, ustawodawca jednocześnie określa zarzuty, jakimi może posługiwać się jej autor i zakazuje przytaczania dalszych zarzutów po upływie terminu do wniesienia apelacji – co w polskim porządku prawnym wynika z art. 505 ⁹ § 11 i 2 k.p.c. (tak w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów SN z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC Nr 6 z 2008 r., poz. 55). Tym samym w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do zarzutów apelacji, bez dokonywania analizy zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem w pozostałym zakresie.

Zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie mógł zostać uznany za skuteczny. Należy wskazać, że zarzut naruszenia przepisu art. 233 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa, czy w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego, wyznaczonych w tym przepisie. Sąd drugiej instancji ocenia bowiem legalność oceny dokonanej przez Sąd I instancji, czyli bada czy zostały zachowane kryteria określone w art. 233 § 1 k.p.c. Należy zatem mieć na uwadze, że – co do zasady – Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, dokonując wyboru określonych środków dowodowych. Jeżeli z danego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wtedy, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych (por. przykładowo postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2001 r., I CKN 1072/99, Prok. i Pr. 2001 r., Nr 5, poz. 33, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2000 r., I CKN 1114/99, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000r., I CKN 1169/99, OSNC 2000 r., nr 7-8, poz. 139).

Jak wskazał Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach (np. wyrok z dnia 16 grudnia 2005 r., sygn. akt III CK 314/05, wyrok z dnia 21 października 2005r., sygn. akt III CK 73/05, wyrok z dnia 13 października 2004 r. sygn. akt III CK 245/04, LEX nr 174185), skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej, niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2008 r., I ACa 180/08, LEX nr 468598).

Takiego działania skarżącego zabrakło w rozpoznawanej sprawie, co czyni zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. bezzasadnym. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż powód adresując do W. F. wypowiedzenie umowy kompleksowej sprzedaży energii elektrycznej i świadczenia usług dystrybucji nr (...) wskazała nieistniejący adres tj. Z. ul. (...), a nie właściwy Z. ul. (...). Powód nie kwestionował wysłania korespondencji pod nieprawidłowy adres twierdząc jedynie, iż ze zdjęć na stronie internetowej pod nazwą „google maps” wynika, iż nie mogła ona trafić pod inny adres niż prawidłowy tj. Z. ul. (...), gdyż pod wskazanym adresem jest jeden lokal i tam pewnie doszło do jej awizacji. Skarżący jednak pomija, iż przeprowadzone przez niego wnioskowanie jest jedynie przypuszczeniem, niczym nie popartym założeniem określonego działania operatora pocztowego, które wcale nie musi odzwierciedlać rzeczywistego przebiegu zdarzeń. Po pierwsze na korespondencji zawierającej wypowiedzenie umowy nie ma informacji, iż owa korespondencja była awizowana pod innym adresem niż ten, który widnieje na przesyłce (a winna być, jeśli listonosz był pod wskazanym adresem – winien bowiem poszukiwać lokalu nr (...)), a po drugie powód starając się wykazać skuteczność doręczenia tej korespondencji pod adresem ul. (...) Z., a nie ul. (...) Z. nie podjął jakichkolwiek działań u operatora pocztowego zmierzających do ustalenia, gdzie rzeczywiście ta korespondencja była awizowana, dlaczego nie dokonano adnotacji o braku lokalu pod wskazanym adresem, jeśli rzeczywiście tam nastąpiły próby doręczenia korespondencji. Powyższe wątpliwości i brak aktywności dowodowej powoda w zakresie prawidłowości doręczenia korespondencji pod innym adresem niż adres zamieszkania W. F. (co musiałoby się wiązać z dokonaniem ustaleń u operatora pocztowego), wskazuje, iż wnioskowania Sądu I instancji o nieprawidłowości doręczenia tej przesyłki nie uchybiało zasadom logicznego rozumowania, czy też doświadczenia życiowego, nie może więc naruszać art. 233 § 1 k.p.c.

Nie ulega wątpliwości, iż w typowych przypadkach awizowanie przesyłki stwarza adresatowi realną możliwość zapoznania się z oświadczeniem woli. W sytuacji więc prawidłowego skierowania oświadczenia woli, a więc wysłania go na właściwy adres (co nie miało miejsca w przedmiotowej sprawie), nieodebranie przesyłki obciąża adresata. Osoba składająca oświadczenie woli musi udowodnić, że to oświadczenie doszło do adresata w sposób umożliwiający mu zapoznanie się z jego treścią. Tylko wówczas na adresacie spoczywa ciężar dowodu (art. 6 k.c.) co do wykazania, że nie miał on obiektywnie możliwości odebrania przesyłki w dniu następnym po awizacji, a więc zapoznania się z treścią składanego oświadczenia,. Jeżeli adresat taką okoliczność wykaże, momentem złożenia oświadczenia woli w rozumieniu art. 61 § 1 zd. 1 k.c. będzie dzień, w którym, obiektywnie rzecz ujmując, miał on możliwość zapoznania się z treścią złożonego mu oświadczenia. Taki rozkład ciężaru dowodu wynika również z przyjętej w orzecznictwie koncepcji wzruszalnego domniemania faktycznego opartego na doręczaniu zastępczym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2021 r., sygn. akt IV CSKP 82/21, LEX nr 3550426; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 23 maja 2022 r., sygn. akt. I AGa 319/20, LEX nr 3369990).

W przedmiotowej zaś sprawie z uwagi na niewysłanie przesyłki na właściwy adres (błąd powoda jako nadawcy jest niewątpliwy), to nadawcę obciążał dowód wykazania, iż adresat tj. W. F., miała rzeczywiście możliwość zapoznania się z oświadczeniem woli, bądź też czy miała realną możliwość podjęcia przesyłki pocztowej zawierającej to oświadczenie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2021 r., sygn. akt IV CSKP 82/21, LEX nr 3550426). Powyższemu dowodowi powód nie sprostał – nie wykazał, iż:

- korespondencja z wypowiedzeniem umowy W. F. była rzeczywiście awizowana pod adresem ul. (...) w Z., co wymagałoby podjęcia ustaleń u operatora pocztowego (zweryfikowanie, gdzie awizo zostało pozostawione),

- zostałaby wydana w lokalu pocztowym adresatowi zameldowanego pod innym adresem niż na przesyłce.

Z doświadczenia Sądu, nabytego w toku prowadzenia innych sprawy, wynika, iż zdarza się, że operator pocztowy zwraca korespondencję pocztową tylko i wyłącznie z tego powodu, że pod wskazanym adresem nie ma wskazanego numeru lokalu, tak więc bez wyjaśnienia u operatora sposobu awizacji tej konkretnej przesyłki nie było podstaw do konstatacji, iż W. F. miała realną możliwość zapoznania się z oświadczeniem woli w niej zawartym.

Słusznie zatem uznał Sąd Rejonowy, że wypowiedzenie umowy kompleksowej sprzedaży energii elektrycznej i świadczenia usług dystrybucji przesłane W. F. na nieprawidłowy adres nie mogło być uznane za skutecznie doręczone adresatce, a tym samym, iż powód nie był uprawniony do obciążenia pozwanej opłatą za nielegalnie pobraną energię, bo pobieranie energii elektrycznej następowało na podstawie obowiązującej w tamtym czasie umowy zawartej z W. F., a nie pozwaną. Tym samym Sąd Rejonowy zasadnie oddalił powództwo.

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił wniesioną przez powoda apelację.