Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 sierpnia 2019 roku, Sąd Rejonowy w Kutnie I Wydział Cywilny w sprawie o sygn. akt I C 1395/17 z powództwa K. C. i S. C. M. Ż., M. K. (1), B. M., J. K. i M. K. (2) przeciwko Towarzystwu (...) Spółka Akcyjna w W. o zadośćuczynienie:

1.  zasądził od Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz M. Ż. kwotę 30.000,00 (trzydzieści tysięcy) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty,

2.  oddalił powództwo M. Ż. w pozostałym zakresie,

3.  zasądził od Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz M. K. (1) kwotę 30.000,00 (trzydzieści tysięcy) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 6 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty,

4.  oddalił powództwo M. K. (1) w pozostałym zakresie,

5.  zasądził od Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz B. M. kwotę 9.000,00 (dziewięć tysięcy) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty,

6.  oddalił powództwo B. M. w pozostałym zakresie,

7.  zasądził od Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz J. K. kwotę 9.000,00 (dziewięć tysięcy) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty,

8.  oddalił powództwo J. K. w pozostałym zakresie,

9.  zasądził od Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz M. K. (2) kwotę 9.000,00 (dziewięć tysięcy) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty,

10.  oddalił powództwo M. K. (2) w pozostałym zakresie,

11.  zasądził od Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz M. Ż. kwotę 1.897,98 (jeden tysiąc osiemset dziewięćdziesiąt siedem 98/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu,

12.  zasądził od Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz M. K. (1) kwotę 1.897,98 (jeden tysiąc osiemset dziewięćdziesiąt siedem 98/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu,

13.  zasądził od B. M. na rzecz Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna w W. kwotę 924,16 (dziewięćset dwadzieścia cztery 16/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu,

14.  zasądził od J. K. na rzecz Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna w W. kwotę 924,16 (dziewięćset dwadzieścia cztery 16/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu,

15.  zasądził od M. K. (2) na rzecz Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna w W. kwotę 924,16 (dziewięćset dwadzieścia cztery 16/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu,

16.  nakazał pobrać od Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kutnie kwotę 4,72 (cztery 72/100) złotych tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych.

Apelację od powyższego postanowienia złożyła pozwana Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna w W., zaskarżając rozstrzygnięcie w części, to jest w zakresie:

- pkt 1. wyroku - w części zasądzającej kwotę 10 000 zł (to jest ponad zasądzone 20 000 zł) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz w części

zasądzającej odsetki ustawowe za opóźnienie od niezaskarżonej kwoty 20 000 zł od dnia 22 kwietnia 2017 r. do dnia 28 sierpnia 2019 r.;

- pkt 3. wyroku - w części zasądzającej kwotę 10 000 zł (to jest ponad zasądzone 20 000 zł) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 6 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty oraz w części zasądzającej odsetki ustawowe za opóźnienie od niezaskarżonej kwoty 20 000 zł od dnia 6 czerwca 2017 r. do dnia 28 sierpnia 2019 r.;

- pkt 5. wyroku - w części zasądzającej kwotę 4 000 zł (to jest ponad zasądzone 5 000 zł) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz w części zasądzającej odsetki ustawowe za opóźnienie od niezaskarżonej kwoty 5 000 zł od dnia 22 kwietnia 2017 r. do dnia 28 sierpnia 2019 r.;

- pkt 7. wyroku - w części zasądzającej kwotę 4 000 zł (to jest ponad zasądzone 5 000 zł) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz w części zasądzającej odsetki ustawowe za opóźnienie od niezaskarżonej kwoty 5 000 zł od dnia 22 kwietnia 2017 r. do dnia 28 sierpnia 2019 r.;

- pkt 9. wyroku - w części zasądzającej kwotę 4 000 zł (to jest ponad zasądzone 5 000 zł) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz w części zasądzającej odsetki ustawowe za opóźnienie od niezaskarżonej kwoty 5 000 zł od dnia 22 kwietnia 2017 r. do dnia 28 sierpnia 2019 r.;

- pkt 11. wyroku - w całości;

- pkt 12. wyroku - w całości;

- pkt 16. wyroku - w całości.

Skarżonemu orzeczeniu pozwana zarzuciła:

1. naruszenie przepisów prawa procesowego, w szczególności art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niewszechstronną ocenę materiału dowodowego, w szczególności opinii biegłego psychologa skutkująca błędnym ustaleniem, że choroba alkoholowa zmarłego K. K. występowała niedługo przed jego śmiercią i nie wpłynęła jeszcze w bardzo negatywny sposób na wzajemne relacje członków rodziny, podczas gdy w z materiału dowodowego z żaden sposób nie wynika od jakiego czasu zmarły nadużywał alkoholu, biegły psycholog wskazał, że na bezpośrednie relacje ze zmarłym miał wpływ jego alkoholizm, powódki będące córkami zmarłego mogły odczuwać żal i uraz do ojca w związku z jego nadużywaniem alkoholu oraz niechęcią do podjęcia leczenia. Gdyby sąd ocenił zebrany materiał dowody prawidłowo to uznałby, że więzi między zmarłym a powodami nie były szczególnie silne.

2. Naruszenie przepisów prawa procesowego, w szczególności art. 233 § 1 k.p.c. polegające na błędnej ocenie dowodu z zeznań powodów, wykraczające poza zasady logiki formalnej i doświadczenia życiowego polegające na ustaleniu, że między powodami a zmarłym istniały silne więzi emocjonalne i oparcie rozstrzygnięcia na tych zeznaniach podczas, gdy powodowie umniejszali problem alkoholizmu zmarłego, a ich reakcja na śmierć osoby bliskiej nie wykraczała poza ogólnie przeżywanych w takich warunkach reakcję żałoby, nadto powodowie byli najbardziej zainteresowani korzystnym dla nich rozstrzygnięciem, dlatego tez ich zeznania nie mogą zostać uznane za w pełni wiarygodne. Ocena tych zeznań winna skutkować uznaniem, że powodowie prowadzili normalny tok życia, zachwiany w związku ze śmiercią ojca i brata, a ich cierpienia i zły stan psychiczny nie są w istocie takie jak to opisują.

3. Naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 448 w zw. z art. 24 § 1 k.c., poprzez niewłaściwe zastosowanie skutkujące uznaniem zasadności przyznania zadośćuczynień w wysokości rażąco zawyżonej na rzecz każdego z powodów. Zasądzone kwoty nie przystają do ujawnionych okoliczności sprawy i nie zostały poparte żadnymi dowodami o charakterze obiektywnym.

4. Naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 362 k.c. poprzez błędną wykładnię skutkującą uznaniem, że poszkodowany przyczynił się do powstania szkody jedynie w 40 % podczas, gdy zachowanie poszkodowanego polegające na jeździe z kierowcą w stanie ostrego zatrucia alkoholowego było oczywiście sprzeczne z właściwym wzorcem postępowania i stanowiło przejaw patologicznego zachowania społecznego, zwłaszcza że zmarły był zawodowym kierowcą, co winno skutkować uznaniem przyczynienia poszkodowanego do powstania szkody co najmniej w 50 %.

5. Naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 481 k.c. w zw. z 817 § 1 i 2 k.c. poprzez ich niezastosowanie i zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 22 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty, a w przypadku powódki M. K. (1) od dnia 6 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty z pominięciem dyrektywy, że w razie ustalenia wysokości zadośćuczynienia według stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy uzasadnione jest przyznanie odsetek dopiero od chwili wyrokowania.

W konkluzji skarżąca wniosła o zmianę rozstrzygnięcia poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części oraz rozstrzygnięcie o kosztach procesu w zakresie postępowania w I i II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powodowie wnieśli o jej oddalenie, oraz zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg. norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego jest niezasadna i podlega oddaleniu.

Zaskarżony wyrok należało uznać za prawidłowy, stanowiący wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia, a w konsekwencji przyjmuje za własne, uznając za zbędne powielanie ich w niniejszym uzasadnieniu.

Za nietrafne uznać należy zarzuty naruszenia prawa procesowego, dotyczące art. 233 § 1 k.p.c. Należy wskazać, że zarzut naruszenia przepisu art. 233 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa, czy w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego, wyznaczonych w tym przepisie. Sąd drugiej instancji ocenia bowiem legalność oceny dokonanej przez Sąd I instancji, czyli bada czy zostały zachowane kryteria określone w art. 233 § 1 k.p.c. Należy zatem mieć na uwadze, że – co do zasady – Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, dokonując wyboru określonych środków dowodowych. Jeżeli z danego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wtedy, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych (por. przykładowo postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2001 r., I CKN 1072/99, Prok. i Pr. 2001 r., Nr 5, poz. 33, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2000 r., I CKN 1114/99, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000r., I CKN 1169/99, OSNC 2000 r., nr 7-8, poz. 139).

Jak wskazał Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach (np. wyrok z dnia 16 grudnia 2005 r., sygn. akt III CK 314/05, wyrok z dnia 21 października 2005r., sygn. akt III CK 73/05, wyrok z dnia 13 października 2004 r. sygn. akt III CK 245/04, LEX nr 174185), skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej, niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2008r., I ACa 180/08, LEX nr 468598).

Wbrew stanowisku skarżącego, Sąd I instancji nie naruszył dyrektyw oceny dowodów i w sposób prawidłowy dokonał ustalenia stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie. Podniesione przez skarżącą zarzuty dotyczą oceny ustalonego w sprawie stanu faktycznego, której dokonanie skutkowało uznaniem, że powodowie doznali krzywdy z racji zerwania więzów rodzinnych ze zmarłym ojcem i należy się im z tego tytułu odszkodowanie.

Nie można zgodzić się z zarzutem pozwanej, że Sąd Rejonowy nie wziął pod uwagę wniosków zawartych w opinii psychologicznej i błędnie stwierdził, że choroba alkoholowa pokrzywdzonego występowała niedługo przed śmiercią i nie wpłynęła w negatywny sposób na wzajemne relacje z innymi osobami. Z opinii psychologicznej wynika bowiem, że zmarły po przedwczesnej śmierci żony przejął nad powódkami opiekę i zajął się ich wychowaniem zastępując im niejako obojga rodziców. Z opinii psychologicznej dotyczącej M. Ż. oraz opinii psychologicznej dotyczącej M. K. (1) wynika też, że był troskliwy, opiekuńczy i wspierający, zaś alkoholu zaczął nadużywać dopiero tuż przed śmiercią, gdy powódki były już dorosłe i samodzielne i mieszkały w W.. Prawidłowo zatem Sąd I instancji ustalił, że choroba alkoholowa zmarłego pojawiła się w późniejszym wieku powódek i całe dzieciństwo oraz wiek dojrzewania, ojciec zastępował im matkę będąc ich jedynym opiekunem, wobec czego stopień i siła więzi była silna i trwała. Ponadto wbrew zarzutom skarżącej, Sad Rejonowy uwzględnił wnioski biegłego w zakresie negatywnego wpływu choroby ojca na relację z powodami, które stanowiły dla Sądu Rejonowego argument przemawiający za zmniejszeniem zasądzonych na rzecz powodów kwot zadośćuczynienia.

W ocenie Sądu Okręgowego rację miał Sąd Rejonowy uznając, że nadużywanie alkoholu przez K. K. nie wykluczało możliwości istnienia między córkami zmarłego a ojcem, oraz miedzy rodzeństwem a zmarłym istnienia silnych więzi emocjonalnych. Z zeznań świadków, jak i wniosków zawartych w opiniach biegłego psychologa wynika, że między powodami a zmarłym istniała silna więź psychiczna, i bliskie relacje, natomiast ich zerwanie nagłą śmiercią ojca, było dla powodów źródłem ogromnej krzywdy, cierpienia, bólu i smutku. W/w dowody potwierdzają również istnienie więzi emocjonalnej rodzeństwa ze zmarłym bratem.

Niezasadny okazał się również zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 448 w zw. z art. 24 § 1 k.c. Przed przystąpieniem do dokładnego omówienia tak skonstruowanego zarzutu przypomnieć należy, iż zadośćuczynienie jest instytucją służącą naprawieniu szkody o charakterze niemajątkowym, czyli krzywdy. Krzywda powstaje zaś w wypadku naruszenia dobra osobistego, chronionego prawem podmiotowym bezwzględnym o charakterze niemajątkowym. W art. 23 k.c. ustawodawca wyliczył poszczególne dobra osobiste podlegające ochronie, jednakże stosownie do treści przywołanego przepisu, katalog ten nie jest wyczerpujący, tak więc można wskazać jako przedmiot analizowanej ochrony również inne dobra osobiste niż wymienione przez ustawodawcę. Jakkolwiek możliwe jest wywodzenie istnienia dobra osobistego nie ujętego w przywołanym katalogu, każdorazowo żądanie ochrony uwarunkowane jest wykazaniem istnienia dobra osobistego, które miałoby być dotknięte naruszeniem. Nadto dla skorzystania z instrumentów przewidzianych w ustawie koniecznym jest ustalenie, że doszło do naruszenia dobra osobistego, względnie jego zagrożenia naruszeniem (art. 24 § 1 k.c.). Na gruncie komentowanej regulacji podkreśla się, że niemajątkowa ochrona dóbr osobistych ma naturę obiektywną, to jest niezależną od winy, bowiem wystarczającą przesłanką jej udzielenia jest bezprawność działania sprawcy. W wypadku żądania zadośćuczynienia z tytułu naruszenia dobra osobistego innego niż zdrowie, przesłanką konieczną jest stwierdzenie winy po stronie osoby odpowiedzialnej (art. 448 k.c.).

Jak trafnie ustalił Sąd Rejonowy, bezsporna jest w niniejszej sprawie odpowiedzialność sprawcy wypadku, w którym zginął brat powoda. Na skutek tego zdarzenia, doszło do naruszenia dobra osobistego powodów w postaci silnej więzi emocjonalnej łączącej ich ze zmarłym. Odpowiedzialność ubezpieczyciela ma charakter pochodny od odpowiedzialności cywilnej sprawcy wypadku. Zdaniem Sądu Okręgowego kwota określona przez Sąd pierwszej instancji jako odpowiednia tytułem zadośćuczynienia dla powodów w związku z utratą osoby najbliższej, jest adekwatna do krzywdy jakiej doznali. Nie ulega żadnym wątpliwościom, że śmierć osoby bliskiej zwykle stanowi dla rodziny wielki wstrząs, a cierpienia psychiczne, jakie się z nią wiążą, mogą przybierać ogromny wymiar, tym większy, im mocniejsza była w danym przypadku więź emocjonalna łącząca zmarłego z jego najbliższymi.

Zasądzone przez Sąd kwoty nie oscylują w górnych granicach przyznawanych przez sądy kwot, są stosunkowo niskie i wyważone. Nie ulega wątpliwości, że wbrew twierdzeniom skarżącego Sad I instancji miarkując kwotę zadośćuczynienia na rzecz powodów brał pod uwagę, że łączące ich więzi były bliskie, ale typowe dla stopnia łączącego ich pokrewieństwa, zaś przebieg żałoby był niepowikłany i nie wymagał interwencji specjalistów. Brak jest podstaw do stawiania zarzutu, jakoby Sąd te kwestie pominął lub nadał im niewielkie znaczenie. Zdaniem Sądu Okręgowego nie można również zgodzić się z zarzutem skarżącej, jakoby funkcjonowanie powodów w życiu codziennym bez wsparcia specjalistów świadczyło o mniejszym nasileniu doznanej przez nich krzywdy.

Nie można zgodzić się z zarzutem naruszenia art. 362 k.c. Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy oceniając stopień przyczynienia się poszkodowanego do wypadku na 40% wziął pod uwagę argumenty, na które wskazuje skarżący, tj. przede wszystkim fakt nieprawidłowego zachowania się poszkodowanego polegającego na decyzji jazdy z nietrzeźwym kierowcą i wprowadzenie się w stan nietrzeźwości uniemożliwiający mu racjonalne i odpowiedzialne zachowanie oraz fakt bycia zawodowym kierowcą. Sąd Rejonowy słusznie stwierdził, że stopień zawinienia poszkodowanego w tej sytuacji był wysoki. Sąd I instancji wziął pod uwagę także charakter i wagę naruszeń zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym jakich dopuścił się kierujący pojazdem takich jak: kierowanie pojazdem w stanie nietrzeźwości, nieprawidłowy manewr wyprzedzania oraz zła ocena sytuacji na drodze oraz porównanie niebezpieczeństwa jakie łączy się z ruchem pojazdu komunikacyjnego z rozmiarem uchybień po stronie poszkodowanego.

Naruszenie skarżący zarzuca Sądowi Rejonowemu naruszenie przepisów art. 481 k.c. w zw. z 817 § 1 i 2 k.c. Zdaniem Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie nie zachodzą okoliczności uzasadniające naliczanie odsetek ustawowych za opóźnienie dopiero od daty wyrokowania. Terminy spełnienia świadczenia ubezpieczyciela szczegółowo regulują odpowiednie przepisy (817 k.c.), a w rozpatrywanej sprawie ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) i (...) (art. 14 ustawy). Z upływem terminu w jakim świadczenie winno być spełnione staje się ono wymagalne. Jeżeli dłużnik nie spełnia świadczenia w terminie popada co najmniej w opóźnienie i zobligowany jest do zapłaty na rzecz wierzyciela odsetek, niezależnie od tego, czy wierzyciel na skutek opóźnienia poniósł jakąkolwiek szkodę (art. 481 k.c.). Odsetki ustawowe należą się więc od dnia, w którym dłużnik pozostaje w opóźnieniu. Obowiązek terminowej wypłaty zadośćuczynienia nie ulega zmianie także wtedy, gdy pozwany kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia. Wszelkie informacje niezbędne do ustalenia zasadności roszczenia powodów, jak również kwoty należnego im zadośćuczynienia były skarżącej znane już na etapie zgłoszenia szkody. Jak ustalił Sąd Rejonowy powodowie M. Ż., B. M., J. K. i M. K. (2) zgłosili ubezpieczycielowi żądanie zapłaty zadośćuczynienia pismem z dnia 10 kwietnia 2017 r., zaś powódka M. K. (1) zgłosiła szkodę pozwanemu ubezpieczycielowi pismem z dnia 25 maja 2017 r., roszczenie było skonkretyzowane co do wysokości i umotywowane ze wskazaniem dowodów umożliwiających zweryfikowanie zasadności, do żądania były dołączone szczegółowe oświadczenia powodów, zakończyło się już postępowanie karne. Nie było wówczas obiektywnych przeszkód do niezwłocznego wypłacenia zadośćuczynienia. Postępowanie w niniejszej sprawie potwierdziło zasadność dochodzonego przez stronę powodową roszczenia już na etapie postępowania likwidacyjnego, jednak skarżąca wydała decyzje odmawiające wypłaty świadczenia. W świetle przytoczonych okoliczności słusznie zatem przyjął Sąd Rejonowy, że zasądzenie spornych odsetek dopiero od dnia wyrokowania nie zapewniłoby właściwej równowagi między rozmiarem doznanej przez stronę powodową krzywdy, a przyznanym zadośćuczynieniem.

Podsumowując powyższy wywód stwierdzić należy, iż apelacja nie zawierała zarzutów, mogących podważyć rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego, w związku z czym, jako bezzasadna, podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy rozstrzygnął w oparciu o art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 3 oraz § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 265), zasądzając od pozwanej na rzecz B. M., J. K. i M. K. (2) kwoty po 450 zł, zaś na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 4 oraz § 10 ust. 1 pkt 1 w/w rozporządzenia, na rzecz M. Ż. i M. K. (1) kwoty po 900 zł - tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.