Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 20 października 2021 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi po rozpoznaniu sprawy z powództwa T. B. przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę orzekł w następujący sposób:

1.  zasądził od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz T. B. kwotę 3224,57 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 października 2018 roku do dnia zapłaty;

2.  oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądził od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz T. B. kwotę 932,42 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  zasądził od T. B. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi kwotę 83,20 zł tytułem kosztów sądowych;

5.  zasądził od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi kwotę 141,69 zł tytułem kosztów sądowych.

Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygniecie na ustaleniach, że w dniu 18 września 2018 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód osobowy marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność M. A.. W dacie zdarzenia sprawca szkody korzystał z ochrony ubezpieczeniowej OC w Towarzystwie (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W..

W dniu 6 czerwca 2019 roku M. A. zawarł z T. B. umowę cesji, na mocy której przeniósł przysługująca mu względem Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wierzytelność z tytułu odszkodowania związanego z następstwami kolizji drogowej z dnia 18 września 2018 roku.

Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. jest przedsiębiorcą wpisanym do Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem KRS (...), który prowadzi działalność ubezpieczeniową m.in. w zakresie ubezpieczeń majątkowych i osobowych. Firma powoda tj. (...) jest przedsiębiorcą wpisanym do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Rzeczypospolitej Polskiej, pod numerem NIP (...), która prowadzi działalność związaną z oceną ryzyka i szacowania poniesionych strat.

Szkoda została zarejestrowana pod nr (...)-2 i była likwidowana z polisy OC poszkodowanego. Na skutek zgłoszenia szkody, pozwany w dniu 17 października 2018 roku wypłacił kwotę 6.701,02 zł netto tytułem odszkodowania.

Ubezpieczyciel w dniu 16 listopada 2018 roku wypłacił na rzecz powoda kwotę 3.850,51 złotych netto tytułem dalszego odszkodowania za uszkodzony pojazd M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który uczestniczył w kolizji drogowej z dnia 18 września 2018 roku.

Pismem z dnia 19 lutego 2016 roku Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zawarła porozumienie z (...) Sp. z.o.o. (zwany dalej (...))

Zgodnie z § 1 WARSZTAT zobowiązuje się do udzielenia WARTA i klientom wskazanym przez WARTA rabatów na ceny nowych oryginalnych części zamiennych w celu ich wykorzystania w procesie likwidacji szkody w pojeździe (ust. 1). R., o których mowa w ust. 1, będą udzielane przez punkty sprzedaży części wymienione w załączniku nr 1 do niniejszego porozumienia i naliczane od ceny detalicznej obowiązującej w danym punkcie sprzedaży (ust. 2) (porozumienie nr (...) z dnia 19 lutego 2016 roku k. 48-48v, aneks nr (...) z dnia 25 lutego 2017 roku k. 47)

Analogiczne porozumienia Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zawierało z D. Sp.j. (...) marki F., A. R., S., J. oraz z (...) Sp. z.o.o. odpowiednio w dniach 25 lipca 2016 roku i 2 listopada 2016 roku.

W dacie wystąpienia szkody samochód poszkodowanego był pojazdem 4-letnim (rok produkcji 2014). Ustalony zakres uszkodzeń w pojeździe powstałych na skutek kolizji obejmował następujące części zakwalifikowane do wymiany lub naprawy m.in. drzwi skrzydłowe TP, przedłużenie podłogi T, wytłumienie boczne L i P, emblemat, napis boczny model.

Przeciętny, ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy pojazdu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), pozostający w związku przyczynowym ze szkodą z dnia 18 września 2018 roku przy użyciu części oryginalnych sygnowanych logo producenta oznaczonych jako O:

- pochodzących z oficjalnej sieci dystrybucji marki F. wynosił 14.190,14 zł netto;

- pochodzących spoza dystrybucji marki F. wynosił 14.179,70 zł netto;

- z uwzględnieniem rabatów strony pozwanej wynosił 13.614,90 zł netto;

Natomiast z uwzględnieniem kryterium części najtańszych (tzw. części „porównywalnej jakości” :PJ), koszt naprawy wynosił 12.021,24 zł netto.

Uszkodzony pojazd składał się wyłącznie z oryginalnych części (tzw. jakości O).

Na skutek wystąpienia uszkodzeń i po ich skutecznym naprawieniu elementami pochodzącymi od producenta pojazdu (jakości O), nie nastąpi wzrost wartości rynkowej samochodu.

Brak jest możliwości użycia oryginalnych części jakości (...), mogących zastąpić te uszkodzone w wyniku kolizji z dnia 18 września 2018 roku.

Stawka za roboczogodzinę w wysokości 120 złotych netto została przyjęta na podstawie mediany wśród nieautoryzowanych warsztatów naprawczych świadczących swe usługi na wysokim poziomie.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie powołanych dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach likwidacji szkody, a także w oparciu o opinię biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej M. M. oraz przesłuchania świadka M. A.. Zakres uszkodzeń w pojeździe M. (...) w skutek kolizji z dnia 18 września 2018 roku został ustalony na podstawie wyżej wskazanych opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej. Opinie biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej należało zdaniem Sądu I instancji uznać za w pełni wiarygodne, odzwierciedlały staranność i wnikliwość w badaniu zleconego zagadnienia, odpowiadały w sposób wyczerpujący, stanowczy i zrozumiały na postawione pytania, a przytoczona na ich uzasadnienie argumentacja była w pełni przekonująca. Opinia biegłego podlega, jak i inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz odróżniają je szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych wniosków. Złożona opinia pisemna spełniała powyższe kryteria, a zgłaszane przez strony wątpliwości i zastrzeżenia do wniosków opinii zostały wyczerpująco wyjaśnione w opinii uzupełniającej.

Sąd przyjął za uzasadniony koszt naprawy kwotę 14.190,14 zł netto. Biegły uzasadnił wyliczenia, a także wskazał, iż stawka 120 zł netto/rbg była średnią stawką stosowaną w warsztatach nieautoryzowanych.

Sąd Rejonowy pominął dowody z opinii prywatnych przedłożonych przez strony na okoliczność ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu po szkodzie z dnia 18 września 2018 roku, ponieważ dowody te stanowiły jedynie dokumenty prywatne, o których stanowi art. 245 k.p.c.

Zdaniem Sądu Rejonowego powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Na wstępie należy podkreślić, że na żadnym etapie postępowania nie była kwestionowana zasada odpowiedzialności Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. wynikająca z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody z dnia 18 września 2018 roku. Spór między stronami sprowadzał się natomiast do określenia ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), a więc wysokości dochodzonego roszczenia.

Odpowiedzialność pozwanego normowana jest m.in. przez przepisy art. 822 § 1, 2 i 4 k.c., art. 8241 § 1 k.c. Zgodnie ze wskazanymi przepisami przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia, a suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela nie może być wyższa od poniesionej szkody. Szczegółowe zasady dotyczące wypłaty odszkodowania z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych reguluje także art. 34 ust. 1, art. 35 oraz art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Granice odpowiedzialności ubezpieczyciela wyznaczone są przez granice odpowiedzialności posiadacza pojazdu mechanicznego, przy czym z art. 436 § 2 k.c. wynika, że w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Wskazanie na zasady ogólne oznacza ukształtowanie odpowiedzialności na zasadzie winy kierującego pojazdem, o której mowa w art. 415 k.c. Ustalenie wysokości szkody i sposobu jej naprawienia odbywa się w zgodzie z zasadami określonymi w art. 361 § 1 i 2 k.c. oraz art. 363 § 1 i 2 k.c.

Art. 361 § 1 i 2 k.c. wskazuje na to, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (zasada adekwatnego związku przyczynowego). Sprowadza się to do ustalenia czy zdarzenie szkodowe było warunkiem koniecznym wystąpienia tej konkretnie określonej szkody. Ponadto naprawienie szkody co do zasady obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (zasada pełnego odszkodowania). Zasada ta znajduje zastosowanie również w przypadku, gdy podmiotem odpowiedzialnym jest ubezpieczyciel sprawcy szkody świadczący ochronę w ramach ubezpieczenia OC.

Zgodnie z art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże jeśli w grę wchodzi przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego to odszkodowanie wypłacane z ubezpieczenia OC powinno pokryć szkodę w pełnej wysokości obejmując tym samym celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 roku, sygn. akt III CZP 80/11).

Należy również wskazać, że zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie stanowiskiem roszczenie o świadczenia należne w ramach ubezpieczenia OC z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została już dokonana. Wysokość świadczeń obliczać należy na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych sposobów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów niezbędnych materiałów i robocizny według cen z daty ich ustalenia. Naprawa pojazdu przed uzyskaniem świadczeń i jej faktyczny zakres nie ma zasadniczego wpływu na powyższy sposób ustalenia ich wysokości (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1988 roku, sygn. akt I CR 151/88). Powyższe oznacza zatem, że to do poszkodowanego należy decyzja co do dalszych losów pojazdu tj. czy pojazd zostanie naprawiony czy też sprzedany bez przywracania go do stanu poprzedniego. Szkoda wynika bowiem z samego faktu uszkodzenia pojazdu, niemożności korzystania w pełni z jego funkcjonalności, co w konsekwencji ogranicza poszkodowanego w zaspokajaniu własnych potrzeb życiowych, zawodowych. Poza sferą zainteresowania ubezpieczyciela powinna pozostawać okoliczność czy poszkodowany w ogóle zamierza naprawiać uszkodzone mienie. Należy zatem przyjąć, że rzeczywista naprawa nie stanowi warunku dla dochodzenia odszkodowania z tytułu uszkodzonego pojazdu, obliczonego na podstawie ustalonych kosztów naprawy. Zgodnie z tzw. metodą kosztorysową naprawienie szkody polega na przyjęciu, że odszkodowanie jest równe hipotetycznym kosztom naprawienia uszkodzonej rzeczy. Warto przy tym podkreślić, że niejednokrotnie naprawa pojazdu przez poszkodowanego będzie polegać jedynie na doprowadzeniu pojazdu do stanu używalności. Taka naprawa nie musi być automatycznie równoznaczna z przywróceniem pojazdu do stanu sprzed szkody, a co za tym idzie jej koszt nie musi być miarodajny dla ustalenia wysokości szkody.

Rozstrzygając kwestie przywrócenia mienia do stanu sprzed zdarzenia szkodowego, Sąd Rejonowy stoi na stanowisku, że co do zasady określając odszkodowanie za szkodę w pojeździe, w którym uszkodzeniu uległy części oryginalne należy brać pod uwagę ceny części O pochodzących bezpośrednio od producenta pojazdu. Jest to uzasadnione i wymagane z punktu widzenia interesu poszkodowanego. Skoro odszkodowanie pieniężne ma pełnić taką samą funkcję jak przywrócenie do stanu poprzedniego, to jego wysokość powinna pokryć wszystkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki niezbędne dla przywrócenia stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu.

Z uwagi na powyższe Sąd Rejonowy podzielił wnioski płynące z opinii sporządzonej przez powołanego w sprawie biegłego sądowego M. M. . Przy określaniu należnego powodowi odszkodowania Sąd uwzględnił wyliczenia przeprowadzone przez biegłego z wykorzystaniem części oryginalnych z logo producenta (tzw. jakości O) w kwocie 14.190,14 zł netto. W ocenie Sądu Rejonowego, skoro brak było dowodów na to, że w samochodzie poszkodowanego M. A. w zakresie zniszczeń wynikających ze szkody z dnia 18 września 2018 roku uprzednio były zamontowane części nieoryginalne, szkoda winna zostać zatem naprawiona w wariancie najwyższym, tj. przy użyciu części oryginalnych. Według opinii biegłego, zastosowanie naprawy przy użyciu części oryginalnych nie spowoduje wzrostu wartości samochodu.

W konsekwencji Sąd Rejonowy przyjął, iż koszt przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody z dnia 18 września 2018 roku równał się kwocie 14.190,14 zł, wobec tego, że pozwany w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił już z tego tytułu kwotę 10.965,57 zł do zapłaty od pozwanego na rzecz powoda pozostała kwota 3.224,57 zł.

Rozstrzygnięcie w zakresie odsetek Sąd oparł na treści art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym wierzyciel ma prawo żądać odsetek w przypadku, gdy dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia. Należało również uwzględnić dyspozycję art. 14 ust. 1 ustawy o Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym, zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W niniejszej sprawie szkoda została zgłoszona przez M. A. w dniu 18 września 2018 roku, a więc ustawowo zakreślony termin na spełnienie świadczenia upłynął w dniu 18 października 2018 roku. Z dniem następnym tj. 19 października 2018 roku ubezpieczyciel pozostawał w opóźnieniu z wypłatą należnego świadczenia, które zostało bezzasadnie ograniczone jedynie do kwoty 10.965,57 zł.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w art. 100 k.p.c. rozliczając koszty stosunkowo. Powód wygrał sprawę w 63%. Po stronie powodowej koszty procesu wyniosły 3.017 zł (400 zł tytułem opłaty od pozwu - art. 13 ustęp 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, 1.800 zł tytułem zastępstwa procesowego - § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa, a także 800 zł tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego). Po stronie pozwanej koszty procesu wyniosły 2.617 zł (1.800 zł tytułem zastępstwa procesowego - § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa, a także 800 zł tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego)

Łączne koszty procesu wyniosły 5.634 zł. Skoro pozwany przegrał proces w 63%, zobowiązany jest ponieść koszty w wysokości 3.549,42 zł. Skoro poniósł koszty w wysokości 2.617 zł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 932,42 zł.

W toku postępowania wygenerowane zostały również koszty sądowe, które tymczasowo poniósł Skarb Państwa, a związane z wynagrodzeniem biegłego w wysokości 224,89 zł (k. 149). Uwzględniając treść art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz zasadę ponoszenia kosztów procesu w niniejszej sprawie Sąd nakazał pobrać od powoda kwotę 83,20 zł, a od pozwanego kwotę 141,69 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Powyższy wyrok zaskarżył pozwany w części tj.:

a)  w zakresie pkt. 1 - w całości;

b)  w zakresie pkt. 3 i 5 - w całości;

Wskazanemu wyżej orzeczeniu zarzucił:

1) naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niewszechstronną, nielogiczną, wybiórczą, fragmentaryczną ocenę materiału dowodowego, pominięcie jego istotnej części tj. zeznań świadka M. A., co skutkowało ogólną błędną oceną dowodów pominięciem okoliczność mających istotne znaczenie, w szczególności poprzez:

-niezasadne ustalenie, że dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy nie ma znaczenia to, czy poszkodowany naprawił swój pojazd i za jaką cenę, w sytuacji gdy ustalenie tych okoliczności posiadało znaczenie kluczowe dla określenia wartości szkody powstałej w majątku poszkodowanego wskutek zdarzenia z dnia 18 września 2018 r.

- pominięcie, że rzeczywisty uszczerbek w majątku poszkodowanego, rzeczywiste koszty naprawy, która to naprawa zgodnie z zeznaniami świadka została przeprowadzona w warsztacie naprawczym, a jej ustalenie było możliwe na podstawie faktur VAT wystawionej przedsiębiorstwu poszkodowanego;

b) art. 227 § 1 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c. i art. 248 k.p.c. poprzez nierozpoznanie wniosku dowodowego pozwanej z pisma procesowego z dnia 23 czerwca 2020r. o zobowiązanie:

- (...) sp. z o.o. sp. k. do wskazania danych osób

zajmujących się likwidacją szkody powstałej na pojeździe marki F. (...) nr rej. (...) z dnia 18 września 2018 r. oraz jego naprawą.

- (...) sp. z o.o. sp. k. do złożenia dokumentów i faktur i rachunków na zamówienie części zamiennych oraz faktur i rachunków za naprawę pojazdu związanych ze szkodą z dnia 18 września 2018 roku na okoliczność stwierdzenia następujących faktów: historii pojazdu, stanu pojazdu przed szkodą z dnia 18 września 2018 r., części użytych do naprawy pojazdu po szkodzie, kosztów naprawy,

co skutkowało nieustaleniem okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia i zasądzeniem świadczenia przekraczającego wartość rzeczywiście poniesionej szkody;

2) naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.

a) art. 361 § 1 k.c. w zw. z art. 363 § 1 i 2 k.c. w zw. zw. z art. 822 § 1 k.c. i art. 824 ¹ § k.c. oraz 6 k.c. poprzez ich błędne zastosowanie i zasądzenie świadczenia przekraczającego wysokość rzeczywiście poniesionej szkody i niezasadne przyjęcie że w warunkach niniejszej sprawy na rzecz powoda powinno zostać wypłacone dodatkowe odszkodowanie za koszt naprawy pojazdu w kwocie wyliczonej przez biegłego - w sytuacji, gdy w toku postępowania ustalono, że naprawa pojazdu została przeprowadzona, a w konsekwencji powód nie sprostał wykazaniu rzeczywiście poniesionej przez poszkodowanego szkody sprowadzającej się do wykazania rzeczywiście poniesionych kosztów naprawy pojazdu, wobec czego dla rozstrzygnięcia tego, czy wypłacone już uprzednio poszkodowanemu odszkodowanie rozstrzygnięcia tego, czy wypłacone już uprzednio poszkodowanemu odszkodowanie powinno zostać uznane za wystarczające było uwzględnienie w.w. wartości i nie można skorzystać z metody hipotetycznego w wyliczenia kosztów naprawy przez biegłego, lecz wyłącznie poprzez zbadanie, na jakim faktycznie poziomie ukształtował się uszczerbek w majątku poszkodowanego na podstawie poniesionych kosztów naprawy;

III. na podstawie art. 217 § 1 i § 2 k.p.c. w zw. z art. 381 k.p.c. wnosił o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów wskazanych w piśmie procesowym pozwanego z dnia 23 czerwca 2020 r., a nierozpoznanych przez Sąd I instancji tj.:

a) zobowiązanie Euro ro - (...) sp. z o.o. sp. k. (al. (...), (...)-(...) Ł.) do wskazania danych osób zajmujących się likwidacją szkody powstałej na pojeździe marki F. (...) o nr rej. (...) z dnia 18 września 2018 r. oraz jego naprawą a następnie wezwanie wskazanej osoby w charakterze świadka celem stwierdzenia rzeczywistych kosztów naprawy pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...),

b) zobowiązanie w trybie art. 248 k.p.c. (...) sp. z o.o. sp. k. do złożenia dokumentów dotyczących pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...) tj. umów sprzedaży, faktur i rachunków na zamówienie części zamiennych oraz faktur i rachunków za naprawę pojazdu związanych ze szkodą z dnia 18 września 2018 roku na okoliczność stwierdzenia następujących faktów: historii pojazdu, stanu pojazdu przed szkodą z dnia 18 września 2018 r., części użytych do naprawy pojazdu po szkodzie 18 września 2018 r., kosztów naprawy.

Skarżący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania za I instancję, w tym kosztów zastępstwa a adwokackiego, według norm przepisanych.

Ponadto wnosił o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych.

Powód w odpowiedzi na apelację wnosił o jej oddalenie i zasądzenie kosztów według norm prawem przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje

Apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne oraz aprobuje argumentacje prawną przedstawioną w motywach zaskarżonego orzeczenia, nie zachodzi więc potrzeba ich szczegółowego powtarzania. W pierwszej kolejności należało stwierdzić, że przedmiotowa sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym i z tego względu, zgodnie z przepisem art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., uzasadnienie wyroku sądu odwoławczego powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Nadto, uproszczenie procedowania znalazło także swój wyraz w przyjęciu modelu "apelacji uproszczonej" jako środka prawnego zabezpieczającego zbadanie legalności rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji. Stosownie do art. 505 ⁹ § 11 k.p.c. apelację można oprzeć na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie lub naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 235 § 1 pkt 3 k.p.c. w zw. z art. 381 k.p.c. pominął zgłoszone przez pozwanego wnioski dowodowe jako nieprzydatne do wykazania danego faktu tj. rozmiaru rzeczywistej szkody powoda, bowiem bez znaczenia dla określenia rozmiarów szkody pozostaje okoliczność, że poszkodowany naprawił pojazd, bowiem szkodę w rozumieniu art. 361 k.c. stanowi różnica między stanem majątkowym poszkodowanego, który powstał po wystąpieniu zdarzenia powodującego uszczerbek, a stanem, jaki by w jego majątku istniał, gdyby zdarzenie nie nastąpiło.

Przede wszystkim niezasadny okazał się zarzut apelującego dotyczący naruszenia art. 233 k.p.c. w zw. z art. 278 k.p.c., gdyż nie zdołał on wykazać, że ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego została dokonana wbrew regułom logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego. Do skutecznego postawienia zarzutu naruszenia prawa procesowego (art. 233 § 1 k.p.c.), konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących ocenę dowodów dokonaną przez sąd, określenie, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając, lub zarzucenie sądowi, iż rażąco naruszył zasady logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego wraz w wykazaniem w jaki sposób do tego doszło oraz stwierdzeniem, że uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. przez naruszenie zasady doświadczenia życiowego powinien polegać na tym, że zarzuca się sądowi, że ten wywiódł z danego środka dowodowego jakiś fakt, podczas gdy doświadczenie życiowe uczy, że w takiej sytuacji taki fakt nie zachodzi albo przebiega on odmiennie. Naruszenie zasady logicznego rozumowania ma miejsce głównie wówczas gdy sąd błędnie interpretuje związki zachodzące pomiędzy poszczególnymi faktami, wyciągając ostatecznie z ich całokształtu błędne wnioski. Postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie może zaś polegać na zaprezentowaniu ustalonego przez siebie, na podstawie własnej oceny dowodów stanu faktycznego. Czyli skarżący orzeczenie sądowe, formułując zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie może ograniczyć się do twierdzeń, że z dowodów wynika inny niż ustalony przez sąd stan faktyczny. Jest to bowiem wówczas traktowane jako swobodna, niepoparta jurydycznymi argumentami, dyskusja z sądem. Skarżący musi wykazać, że gdyby sąd drugiej instancji nie naruszył wymienionych w art. 233 § 1 k.p.c. zasad oceny dowodów, to powinien dać wiarę środkom dowodowym przeciwstawnym do dokonanych ustaleń (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 grudnia 2018 r., V ACa 1541/17, LEX nr 2613476). Skarżący w niniejszej spawie nie wykazał, aby Sąd Rejonowy dokonał fragmentarycznej , nielogicznej i niewszechstronnej oceny materiału dowodowego. Z materiału dowodowego sprawy nie wynika, aby samochód powoda miał zamontowane inne części niż oryginalne. Ponadto biegły podał, że do przywrócenia pojazdu sprzed szkody konieczne jest zastosowanie części tego samego rodzaju, jakości, co części wymieniane, uszkodzone w danym zdarzeniu. Naprawa pojazdu z użyciem części oryginalnych, a wiec przywracająca stan poprzedni nie powoduje wzrostu wartości pojazdu (opinia biegłego k. 80-94) .

W myśl zaś art. 278 § 1 k.p.c. w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych sąd po wysłuchaniu wniosków stron co do liczby biegłych i ich wyboru może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii. Dowód z opinii biegłego podlega ocenie na podstawie art. 233 § 1 k.p.c., przy czym z uwagi na swoistość tego środka dowodowego, w orzecznictwie wypracowano szczególne kryteria jego oceny. Wskazuje się, że opinia nie może podlegać ocenie sądu w warstwie dotyczącej przedstawionych poglądów naukowych lub dotyczących wiedzy specjalistycznej (naukowej lub technicznej), nawet jeśli członkowie składu orzekającego taką wiedzę posiadają. Ocenie podlega wyłącznie zgodność z materiałem procesowym przyjętych założeń faktycznych, podstawy metodologiczne, transparentność, kompletność, spójność wywodu i wreszcie zgodność wniosków opinii z zasadami logiki, wiedzy powszechnej i doświadczenia życiowego. Odwołanie się przez sąd do tych kryteriów oceny stanowi wystarczające i należyte uzasadnienie przyczyn uznania opinii za rzetelną. Oznacza to również i to, że sąd nie ma kompetencji do czynienia ustaleń pozostających w sprzeczności ze stanowiskiem biegłych specjalistów, zwłaszcza w sytuacji, gdy opinia jest jednoznaczna, przekonująca i odpowiednio umotywowana. Zdyskredytowanie opinii biegłego sporządzonej w sprawie jest możliwe tylko wówczas, gdy ta zawiera istotne luki, nie odpowiada na postawione tezy dowodowe, jest niejasna, nienależycie uzasadniona i nieweryfikowalna, tj. gdy przedstawiona przez eksperta analiza nie pozwala organowi orzekającemu skontrolować jego rozumowania co do trafności jego wniosków końcowych (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 listopada 2019 roku, I ACa 255/19, Lex nr 28647779).

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny opinii biegłego, zgodnej z powyżej wskazanymi regułami. Biegły dokonał wyliczenia kosztów naprawy pojazdu w wysokości 14190,14 zł przy założeniu naprawy częściami oryginalnymi sygnowanymi logo producenta. Jednocześnie biegły przedstawił również kalkulację naprawy pojazdu wykonaną przy użyciu części najtańszych o porównywalnej jakości na kwotę 12021,24 zł. Ponadto wyliczył koszt naprawy przy uwzględnieniu rabatów strony pozwanej w na kwotę 13614,90 zł. Sąd Rejonowy uznał, iż w okolicznościach niniejszej sprawy, poszkodowanemu przysługuje wyższa kwota odszkodowania wyliczona w oparciu o koszt naprawy częściami oryginalnymi ze względu na wiek samochodu ( czteroletni) i brak dowodu, że samochód był uprzednio naprawiany częściami nieoryginalnymi i takie części posiadał zamontowane. Ponadto miał na względzie okoliczność, że naprawa oryginalnymi częściami nie spowoduje wzrostu wartości uszkodzonego pojazdu.

Z uwagi na okoliczność, iż wszystkie wysunięte przez apelującego zarzuty de facto opierają się na założeniu, że skoro powód naprawił samochód po wypadku to należy mu się zwrot poniesionych przez niego kosztów naprawy, to trzeba wskazać, że zgodnie z art. 361 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła i w tych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, a naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Ubezpieczyciel zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Z przepisów Kodeksu cywilnego oraz ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2277) wynika, że naprawienie szkody przez ubezpieczyciela może polegać tylko na zapłacie odpowiedniej sumy pieniężnej, a skoro ma ona pełnić taką samą funkcję jak przywrócenie do stanu poprzedniego w rozumieniu art. 363 § 1 k.c., to wysokość odszkodowania powinna pokryć wszystkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki niezbędne dla przywrócenia stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu (tak m.in. SN w uchwale składu 7 sędziów z dnia 12 lutego 2012 r., III CZP 80/11OSNC Nr 10 z 2012 r., poz. 112). Odpowiedzialnością ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej objęte są – jako „niezbędne i ekonomicznie uzasadnione” – koszty naprawy pojazdu ustalone według cen, którymi posługuje się swobodnie wybrany przez poszkodowanego warsztat naprawczy dokonujący naprawy samochodu, choćby odbiegały (były wyższe) od cen przeciętnych, jeżeli tylko odpowiadają cenom stosowanym przez usługodawców na lokalnym rynku (tak Sąd Najwyższy m.in. w uchwałach z dnia 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03, OSNC Nr 4 z 2004 r., poz. 51 i z dnia 7 grudnia 2018 r., III CZP 51/18, OSNC Nr 9 z 2019 r., poz. 94). Powstanie i wysokość roszczenia z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego nie zależą od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy i czy w ogóle ma taki zamiar. Jeśli zatem naprawa samochodu i rzeczywiste poniesienie kosztów z tego tytułu nie jest warunkiem koniecznym dla dochodzenia odszkodowania, koszty naprawy określone przez specjalistyczny warsztat wskazane w opinii biegłego stosownej specjalności mogą być miernikiem dla ustalenia odszkodowania należnego powodom (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 czerwca 1988 r., I CR 151/88, Legalis nr 26337). Wysokość świadczeń oblicza się na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych sposobów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów niezbędnych materiałów i robocizny według cen z daty ich ustalenia. Wobec tego szkodą nie jest więc co do zasady faktycznie poniesiony przez poszkodowanego wydatek na naprawę pojazdu, ale celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty, które pozostają w związku z powstaniem szkody i powinny zostać wydatkowane na przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego. Wyznacznikiem wysokości należnego poszkodowanemu odszkodowania są zatem hipotetyczne – w powyższym rozumieniu – koszty przywrócenia pojazdowi jego wartości sprzed wypadku, ustalone na podstawie zobiektywizowanych kryteriów z perspektywy kosztów celowych i ekonomicznie uzasadnionych. Reasumując należy podkreślić, że szkodą nie jest poniesiony przez poszkodowanego wydatek na naprawę pojazdu, lecz szacunkowa wysokość tych wydatków, przy czym żadne przepisy prawa nie nakładają na poszkodowanego obowiązku naprawienia uszkodzonego pojazdu. Poszkodowany może również pojazd sprzedać, bez jego uprzedniej naprawy, co nie zmienia faktu, że odszkodowanie winno być równe kosztom naprawy pojazdu zwłaszcza, że sprzedając pojazd poszkodowany nigdy nie uzyska za niego takiej ceny, jaką by uzyskał gdyby sprzedał swój pojazd, w stanie nieuszkodzonym, przed wystąpieniem szkody.

W niniejszej sprawie wysokość szkody w pojeździe marki została ustalona na kwotę 14190,14 zł uwzględniającą standardowe ceny części oraz robocizny, wobec czego zarzut naruszenia art. 824 ¹ § 1 k.c. okazał się chybiony. Dzięki naprawie z wykorzystaniem części oryginalnych stan samochodu powoda będzie najbardziej zbliżony do jego stanu sprzed kolizji, co odpowiada zasadzie pełnego odszkodowania. Takie przyjęcie przemawia za uznaniem nie trafności zarzutu naruszenia art. 361 k.c. w zw. z art. 363 k.c. i art. 824 ¹ § 1 k.c., niemniej wobec powyższej argumentacji, czynienie rozważań w jego ramach jest bezcelowe.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację, jako

bezzasadną.

Wobec oddalenia apelacji pozwanego w całości, zasądzono od pozwanego na rzecz powoda koszty postępowania apelacyjnego w oparciu o art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. Na koszty te złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego, ustalone na kwotę 450 zł na podstawie § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800 z póź. zm.).