Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 18 czerwca 2021 roku, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, oddalił powództwo (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G., skierowane przeciwko (...) S.A. z siedzibą w S. o zapłatę kwoty 6.558,36 złotych oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.817 zł tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Niniejszy wyrok został zaskarżony w całości przez stronę powodową. Apelujący zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu:

1) naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a w szczególności:

a) naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 243 ¹ k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez nadużycie zasady swobodnej oceny dowodów w zakresie oceny dowodu z dokumentów w postaci:

• wiadomości e-mail B. P. (pracownika serwisu (...) Sp. z o.o. Sp.k.) z dnia 10 sierpnia 2020 r. godz. 11:31 wraz z kosztorysem;

• wiadomości e-mail B. P. (pracownika serwisu (...) Sp. z o.o. Sp.k.) z dnia 28 sierpnia 2020 r. godz. 16:05 wraz z kosztorysem;

• faktury za naprawę FV/ (...)/279/L/V/20/AS3 z dnia 31 sierpnia 2020 roku i jej weryfikacji dokonanej przez pozwanego;

• wiadomości e-mail B. P. (pracownika serwisu (...) Sp. z o.o. Sp.k.) z dnia 1 września 2020 r. godz. 15:24 wraz z kosztorysem;

• wiadomości e-mail B. P. (pracownika serwisu (...) Sp. z o.o. Sp.k.) 2 dnia 10 września 2020 r. godz. 11:05 wraz z kosztorysem;

• kalkulacji naprawy nr (...) z dnia 10 września 2020 roku;

• faktury za naprawę FV/ (...)/295/L/V/20/AS3 z dnia 10 września 2020 roku;

poprzez nieuprawnione przyjęcie, iż dokumenty te nie świadczą o tym, że między warsztatem (...) Sp z o.o. Sp. k. a pozwanym (...) S.A. zs. w S. doszło do uzgodnienia kosztów naprawy przed jej rozpoczęciem, tymczasem powyższe działania w pełni wyczerpały procedurę uzgodnienia kosztów naprawy (co miało miejsce przed realizacją przedmiotowej naprawy);

b) naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 245 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez nadużycie zasady swobodnej oceny dowodów w zakresie dowodu z dokumentu w postaci umowy ubezpieczenia autocasco łączącej poszkodowanych A. i P. K. z pozwanym (...) S.A., a zwłaszcza jej części tj. wzorca umownego w postaci Ogólnych Warunków Ubezpieczenia ( (...)01/19) poprzez błędne przyjęcie, iż redakcja OWU (§ 24 ust. 4) jest precyzyjna i jednoznaczna, podczas gdy w treści tychże OWU pozwany ubezpieczyciel (autor OWU) nie określił procedury, sposobu ani terminu uzgadniania kosztów naprawy, a także nie przewidział żadnej możliwości weryfikacji stanowiska ubezpieczyciela, który nie aprobuje przedstawianych mu kosztów naprawy, podobnie pozwany nie doprecyzował w OWU pojęcia stawek średnich i sposobu ich ustalania;

c) naruszenie art. 233 k.p.c. w zw. z art. 245 k.p.c. w zw. z art. 327 ¹ k.p.c. przez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i dokonania jego oceny z pominięciem istotnej części tego materiału, to jest:

• prywatnej opinii z dnia 15 października 2020 roku wykonanej przez biuro niezależnych rzeczoznawców R. (Opinia nr (...));

• informacji o cenach rynkowych netto stosowanych od 1 lipca 2019 r. przez Autoryzowane Stacje Obsługi w naprawach powypadkowych kalkulowanych w systemie A.

potwierdzających, że zastosowana przez serwis (...) Sp. z o.o. Sp.k. stawka 200/200 netto za 1 rbg zł mieściła się w przedziale cen rynkowych, zatem była stawką zasadną i jako taka winna być uwzględniona przy obliczaniu należnego w sprawie odszkodowania ubezpieczeniowego;

d) naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 ¹ k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez nadużycie zasady swobodnej oceny dowodów w zakresie oceny dowodu z dowodu z opinii biegłego przeprowadzonej w innym postępowaniu tj.

• opinii biegłego sądowego z dnia 22 czerwca 2020 roku wydanej w sprawie XI GC 316/20 przed Sądem Rejonowym w Łodzi

• opinii biegłego sądowego z dnia 6 września 2020 roku wydanej w sprawie XII GC 3388/18 przed Sądem Rejonowym w Łodzi

poprzez nadużycie zasady swobodnej oceny dowodów przy ocenie dowodu z ww. opinii biegłych sądowych poprzez nieprawidłowe przyjęcie, iż powód nie podołał ciężarowi udowodnienia cen usług naprawczych stosowanych przez inne warsztaty o tożsamej kategorii występujących na rynku lokalnym z uwagi na to, iż ww. opinie dotyczą szkód komunikacyjnych powstałych w roku 2019, a by uznać je za przydatne dla niniejszej sprawy musiałyby dotyczyć szkód z 2020 roku, podczas gdy w treści przedmiotowych opinii wskazuje się, że stawka zastosowana przez serwis (...) Sp. z o.o. Sp.k. jest adekwatna i rynkowa - w tym zakresie faktem notoryjnym jest okoliczność, że obowiązujące w roku 2019 stawki rbg na pewno zostały utrzymane na tożsamym poziomie lub wręcz wzrosły w roku następnym z uwzględnieniem inflacji i innych czynników ekonomicznych, które wpływają na wzrost cen towarów i usług, tak więc opinie biegłych uwzględniające stan rynkowy w 2019 roku są miarodajne i winny posłużyć Sądowi meriti również do oceny cen usług naprawczych stosowanych w 2020 roku;

e) naruszenie art. 233 k.p.c. w zw. z art. 278 ¹ k.p.c. w zw. z art. 327 ¹ k.p.c. przez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i dokonania jego oceny z pominięciem istotnej części tego materiału, to jest:

• opinii biegłego sądowego z dnia 28 lipca 2020 roku wydanej w sprawie IX GC 3931/19 przed Sądem Rejonowym w Łodzi

• opinii biegłego sądowego z dnia 17 sierpnia 2020 roku wydanej w sprawie XII GC 3462/19 przed Sądem Rejonowym w Łodzi

potwierdzających, że zastosowana przez serwis (...) Sp. z o.o. Sp.k. stawka 200/200 netto za 1 rbg zł mieściła się w przedziale cen rynkowych, zatem była stawką zasadną i jako taka winna być uwzględniona przy obliczaniu należnego w sprawie odszkodowania ubezpieczeniowego;

2) naruszenie prawa materialnego, a w szczególności:

f) przepisu art. 15 ust. 3 i 5 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz.U. z 2021 r. poz. 1130), w świetle którego umowa ubezpieczenia, ogólne warunki ubezpieczenia oraz inne wzorce umowy są formułowane jednoznacznie i w sposób zrozumiały; postanowienia umowy ubezpieczenia, ogólnych warunków ubezpieczenia oraz innych wzorców umowy sformułowane niejednoznacznie interpretuje się na korzyść ubezpieczającego, ubezpieczonego lub uprawnionego z umowy ubezpieczenia poprzez jego niezastosowanie i tym samym niezasadne przyjęcie, iż uzgodnienie kosztów naprawy oznacza konieczność akceptacji wszystkich kosztów naprawy przez ubezpieczyciela, któremu tym samym przyznaje się uprawnienie do wiążącego wpływu na treść i realizację łączącej poszkodowanego z ubezpieczycielem umowy,

g) przepisu art. 28 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz.U. z 2021 r. poz. 1130), zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie lub świadczenie na podstawie uznania roszczenia uprawnionego z umowy ubezpieczenia w wyniku ustaleń dokonanych w przeprowadzonym przez siebie postępowaniu, o którym mowa w art. 29, zawartej z nim ugody lub prawomocnego orzeczenia sądu poprzez niezastosowanie i skutkiem powyższego uznanie, iż na ostateczną wysokość odszkodowania musi zgodzić się zakład ubezpieczeń, zaś poszkodowany pozbawiony jest prawa do weryfikacji decyzji ubezpieczyciela na drodze postępowania sądowego,

h) przepisu art. 805 k.c. w zw. z postanowieniami § 23 oraz § 24 ust. 4 OWU AC poprzez błędną wykładnię i w konsekwencji odmowę przyznania przez Sąd Rejonowy świadczenia ubezpieczeniowego przysługującego w świetle postanowień umowy ubezpieczenia autocasco łączącej poszkodowanego z pozwanym na skutek błędnego przyjęcia/ iż w przedmiotowej sprawie nie doszło do uzgodnienia kosztów naprawy,

i) przepisu art. 807 § 1 k.c. w zw. z art. 805 k.c. i z art. 353 ¹ k.c. poprzez niezastosowanie i uznanie, iż postanowienia OWU AC mogą być podstawą do dokonywania przez ubezpieczyciela jednostronnych ustaleń na niekorzyść ubezpieczonego, podczas gdy nadanie ubezpieczycielowi prawa do arbitralnej interpretacji i realizacji umowy ubezpieczenia, co - gdyby zostało literalnie wyrażone w treści OWU AC - musiałoby zostać uznane za niedozwoloną klauzulę umowną (m.in. art. 385 ³ pkt 9 k.c.) i stałoby w sprzeczności z naturą zobowiązania.

Wobec wskazanych wyżej zarzutów, powódka wniosła o:

1) zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 6.558,36 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3 października 2020 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego za I instancję wedle norm przepisanych;

2) ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania;

3) zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego postępowaniu apelacyjnym, wedle norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Na wstępie zaznaczyć należy, że przedmiotowa sprawa podlegała rozpoznaniu w trybie uproszczonym.

Wobec faktu, że ani w apelacji ani w odpowiedzi na apelację strony nie złożyły wniosku o przeprowadzenie rozprawy, Sąd Okręgowy uznając, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, rozpoznał apelację na posiedzeniu niejawnym (art. 374 k.p.c.).

Idąc dalej wskazać trzeba, że w myśl art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, to uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Wreszcie zaznaczyć trzeba, że apelacja w postępowaniu uproszczonym ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest tu ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego. Innymi słowy mówiąc, apelacja ograniczona wiąże sąd odwoławczy, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co zarzuci w apelacji skarżący. Wprowadzając apelację ograniczoną, ustawodawca jednocześnie określa zarzuty, jakimi może posługiwać się jej autor i zakazuje przytaczania dalszych zarzutów po upływie terminu do wniesienia apelacji – co w polskim porządku prawnym wynika z art. 505 ⁹ § 1 ¹ i 2 k.p.c. (tak w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów SN z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC Nr 6 z 2008 r., poz. 55). Tym samym w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do zarzutów apelacji, bez dokonywania analizy zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem w pozostałym zakresie.

Apelacja jest bezzasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy znajdują oparcie w zgromadzonym w toku postępowania materiale dowodowym. Sąd Okręgowy przyjmuje zatem wskazane ustalenia za własne podzielając również ich ocenę jurydyczną, przeprowadzoną w zgodzie z dyrektywami zawartymi w art. 233 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy analizując zarzuty podniesione w przedmiotowej apelacji uznał, że nie doszło do naruszenia przepisów procedury cywilnej, poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutów prawa procesowego. Apelująca podniosła zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 243 ¹ k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. wyrażającego się w nadużyciu zasady swobodnej oceny dowodów w zakresie zgromadzonych materiałów dowodowych.

Zarzut ten nie mógł ulec uwzględnieniu. Po pierwsze wskazać bowiem trzeba, że skuteczne zakwestionowanie zasady swobodnej oceny dowodów wymaga od skarżącego wykazania, że Sąd w następstwie istotnych błędów logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego, albo też pominięcia dowodów posiadających istotne znaczenie dla rozstrzyganego sporu, przeprowadził rozumowanie oczywiście błędne lub rażąco wadliwe. Podniesienie niniejszego zarzutu przez stronę skarżącą nie będzie zatem skuteczne wówczas, gdy posiada ona odmienne zdanie co do poszczególnych dowodów, ich oceny i wagi, aniżeli Sąd orzekający. Tym samym zatem, jeżeli ze zgromadzonego materiału dowodowego w przedmiotowej sprawie, Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena ta nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 18 września 2018 r., I ACa 112/18). Wskazać również trzeba, że wedle ugruntowanego stanowiska tak doktryny, jak i judykatury – ocena wiarygodności i mocy dowodów jest fundamentalnym zadaniem sądu orzekającego, wyrażającym istotę sądzenia, a więc rozstrzygania kwestii spornych w warunkach niezawisłości, na podstawie własnego przekonania sędziego przy uwzględnieniu całokształtu zebranego materiału (tak m.in. orz. SN z 16 lutego 1996 r., II CRN 173/95). Sąd Najwyższy na kanwie sprawy o sygn. akt II UKN 685/98, zwrócił uwagę, że normy swobodnej oceny dowodów wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Przez moc dowodową rozumie się siłę przekonania, jaką uzyskał sąd wskutek przeprowadzenia określonych dowodów o istnieniu lub nieistnieniu faktu, którego on dotyczy. Sąd, oceniając wiarogodność, decyduje o tym, czy określony środek dowodowy, ze względu na jego indywidualne cechy i obiektywne okoliczności, zasługuje na wiarę, czy też nie.

Odnosząc się do pozostałych spośród wymienionych unormowań wskazać należy, że art. 243 ¹ k.p.c. stanowi, że przepisy regulujące postępowanie dowodowe dotyczą tych dokumentów, które zawierają tekst a ponadto umożliwiają ustalenie ich wystawcy. Wedle art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ocenił przeprowadzone w toku postępowania dowody, przypisując im odpowiednią wagę. Sąd Rejonowy wyciągnął z przeprowadzonych dowodów wnioski logicznie poprawne. O wnikliwości i poprawności tych wniosków świadczą pisemne motywy zaskarżonego wyroku, w których przedstawione zostały fakty stanowiące podstawę wydanego wyroku, a także podane zostały dowody będące podstawą ustaleń z jednoczesną ich oceną odnoszącą się do wiarygodności poszczególnych dowodów. W realiach analizowanej sprawy zarzut ten nie mógł zatem ulec uwzględnieniu. Przede wszystkim zauważyć należy, że przedstawiony na tę okoliczność materiał dowodowy nie pozwala na wysnucie wniosku jakoby doszło do faktycznego, rzeczywistego uzgodnienia warunków naprawy uszkodzonego pojazdu. Jak słusznie uznał Sąd Rejonowy, fakt iż warsztat, w którym doszło do naprawy pojazdu, kilkukrotnie przesyłał pozwanemu zakładowi ubezpieczeń kosztorys naprawy nie oznacza automatycznie, że kosztorys ten został zaakceptowany i uzgodniony z pozwanym zakładem ubezpieczeń, tym bardziej, że pozwany dokonywał poprawek w przesyłanym kosztorysie, co samo przez siebie stanowi brak jego akceptacji. Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, pozwany kwestionował wysokość przyjętej stawki od początku, zgodnie ze swoim uprawnieniem wynikającym z treści Ogólnych Warunków Ubezpieczenia zaakceptowanych przez właściciela pojazdu. Przypomnieć bowiem należy, że pozwany zakład ubezpieczeń w § 24 OWU ograniczył kwotowo swą odpowiedzialność w zakresie kosztów roboczogodziny za prace blacharskie, lakiernicze i mechaniczne w przypadku nieuzgodnienia kosztów naprawy.

Nie można zgodzić się ze skarżącym, że przy obliczeniu należnego w sprawie odszkodowania, należało wziąć pod uwagę stawkę 200 zł jako zasadną. Trzeba wskazać bowiem, że po pierwsze zgodnie z obowiązującą i wyrażoną w art. 353 ¹ k.c. zasadą swobody umów, strony mogą kształtować swoje stosunki obligacyjne w sposób swobodny, przy poszanowaniu przepisów prawa, natury stosunku oraz zasad współżycia społecznego. W tym stanie faktycznym, zresztą jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy, brak jest jakichkolwiek podstaw ku uznaniu, że pozwany jako autor OWU dopuścił się naruszeń zasady swobody umów i w konsekwencji zaniechania stosowania postanowień wskazanego dokumentu.

Na mocy § 24 ust. 4 OWU w razie braku uzgodnienia kosztów naprawy, odpowiedzialność pozwanego ograniczona była do stawki 100 złotych za roboczogodzinę prac blacharskich, lakierniczych i mechanicznych. Wobec powyższego nie ma znaczenia dla niniejszej sprawy to, jakie są aktualne przedziały cenowe w zakresie godzinowym tego typu usług, a to z powodu ziszczenia się przesłanki nieuzgodnienia z ubezpieczycielem kosztów i sposobu naprawy.

Właściciele uszkodzonego pojazdu zawarli z pozwanym umowę dobrowolnego ubezpieczenia AC, a podpisując ją świadomie zobowiązali się do stosowania przewidzianych w niej postanowień, w tym § 24 ust. 4 OWU. Skoro zatem właściciele pojazdu zobligowali się do realizowania zobowiązań nałożonych na mocy OWU, to oczywistym jest, że dokonując przelewu wierzytelności na powoda przeszły prawa przysługujące właścicielom uszkodzonego pojazdu w formie niezmienionej. Mówiąc prościej, dokonując naprawy uszkodzonego samochodu w wybranym warsztacie, mając świadomość ich stawek oraz postanowień OWU, pierwotnie uprawnieni musieli liczyć się z koniecznością poniesienia tych kosztów albowiem pozwany zakład ubezpieczeń był uprawnionych do ich weryfikacji. Jest przy tym oczywiste, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z umowy auto – casco nie ma charakteru absolutnego, lecz jest limitowana postanowieniami konkretnej umowy. Oczywistym jest również, że od wybranego zakresu odpowiedzialności zależy wysokość opłacanej przez ubezpieczających składki.

W kontekście zarzucanego naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 ¹ w zw. z art. 327 ¹ k.p.c. polegającego na braku wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i dokonania jego oceny z pominięciem przedstawionego materiału dowodowego, zwłaszcza opinii biegłych w dwóch innych sprawach skutkującego przyjęciem przez Sąd I instancji innej, niższej stawki roboczogodziny, uznać należało ten zarzut za nietrafny. W ocenie Sądu II instancji przeprowadzenie dowodu z dwóch opinii sporządzonych na potrzeby innych postępowań sądowych, tj. XII GC 316/20 oraz XII GC 3388/18 było bezprzedmiotowe, a to z uwagi na wszystkie okoliczności rozpoznawanej sprawy. Skoro bowiem stawka nie była uzgodniona z pozwanym i doszło do ziszczenia się przesłanki pozwalającej na ograniczenie odpowiedzialności pozwanego, to dopuszczenie dowodu z opinii biegłych sporządzanych na potrzeby zupełnie innych spraw, było bezprzedmiotowe i wpłynęłoby negatywnie na czas trwania postępowania sprzeniewierzając się zasadzie szybkości postępowania.

Na aprobatę nie zasługiwały nadto zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego. Odnosząc to do zarzucanego naruszenia art. 15 ust. 3 i 5 u.dz.u. zauważyć należy, że postanowienia OWU w ocenie Sądu są jasne i zrozumiałe. Kluczowym jest tu bowiem przede wszystkim fakt, iż postanowienia w nim zawarte zostały sformułowane przy zastosowaniu powszechnie używanego języka, któremu nie sposób zarzucić jakoby generował wątpliwości interpretacyjne. Nie ma wiec racji skarżący, który podnosił iż postanowienia OWU zostały sformułowane niejednoznacznie. W konsekwencji zarzut ten również nie mógł się ostać. Kolejno zauważyć też należy, że zakład ubezpieczeń celem wypłaty świadczenia bądź odszkodowania, obowiązany jest do przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego, podczas którego weryfikuje on zasadność oraz wysokość wypłacanych przez siebie świadczeń. Trzeba jednocześnie mieć na uwadze to, że w okolicznościach przedmiotowej sprawy, miedzy stronami obowiązywała umowa ubezpieczenia dobrowolnego, ułożonego przez strony swobodnie, na którego warunki właściciele pojazdu się zgodzili podpisując tę umowę.

Nie sposób przyznać racji skarżącemu zarzucającemu naruszenie art. 28 ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej. Po pierwsze należy zauważyć, że do oddalenia powództwa doszło z innych przyczyn niż te podnoszone przez powoda. Ubezpieczonemu niewątpliwie przysługuje możliwość dochodzenia swoich praw na drodze postępowania sądowego, kluczowym jest jednak to, że każda sprawa winna być oceniana indywidualnie. W tym stanie faktycznym, nie było przesłanek ku uwzględnieniu powództwa, albowiem strona powodowa dopuściła się naruszeń postanowień OWU, wskutek którego to uchybienia pozwany zakład ubezpieczeń miał możność ograniczenia swej odpowiedzialności, co uczynił. Badanie § 24 OWU jednocześnie nie wykazało jakoby niniejsze postanowienie nastręczało wielu wątpliwości interpretacyjnych, a skoro tak to nie było możliwości ingerowania we wskazane postanowienie. W konsekwencji uznać należało ten zarzut za bezprzedmiotowy.

W konsekwencji apelacja powoda musiała zostać oddalona jako bezprzedmiotowa, a to na podstawie przepisu art. 385 k.p.c..

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 październik 2015 r., w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 265 ze zmianami).