Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 30 czerwca 2022 r. Sąd Rejonowy w Brzezinach zasądził od pozwanej K. Ł. na rzecz powoda Prokury Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego we W. kwotę 5.058,83 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie naliczanymi od dnia 30 lipca 2022 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 2.217 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Apelację od wskazanego wyroku złożyła powódka, zaskarżając powyższy wyrok w całości.

Skarżąca podniosła, że powód nie wskazał kwoty którą zapłacił w umowie cesji pierwotnemu wierzycielowi, nie przedstawił też kwot które wpłaciła pierwotnemu wierzycielowi, wreszcie w aktach sprawy brak jest dowodu doręczenia jej wypowiedzenia umowy.

W konkluzji pozwana wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że do rozpoznania wywiedzionych w sprawie apelacji zastosowanie znajdują przepisy o postępowaniu uproszczonym. W konsekwencji Sąd Okręgowy na podstawie art. 510 ¹⁰ § 1 k.p.c. orzekł w składzie jednego sędziego.

Idąc dalej wskazać trzeba, że w myśl art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, to uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Wreszcie zaznaczyć trzeba, że apelacja w postępowaniu uproszczonym ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest tu ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego. Innymi słowy mówiąc, apelacja ograniczona wiąże sąd odwoławczy, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co zarzuci w apelacji skarżący. Wprowadzając apelację ograniczoną, ustawodawca jednocześnie określa zarzuty, jakimi może posługiwać się jej autor i zakazuje przytaczania dalszych zarzutów po upływie terminu do wniesienia apelacji – co w polskim porządku prawnym wynika z art. 505 ⁹ § 1 ¹ i 2 k.p.c. (tak w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów SN z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC Nr 6 z 2008 r., poz. 55). Tym samym w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do zarzutów apelacji, bez dokonywania analizy zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem w pozostałym zakresie.

Wobec faktu zaś, że ani w apelacji ani w odpowiedzi na apelację strony nie złożyły wniosku o przeprowadzenie rozprawy, Sąd Okręgowy uznając, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, rozpoznał apelację na posiedzeniu niejawnym (art. 374 k.p.c.).

Wskazać również należy, iż Sąd II instancji podziela wszelkie ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego oraz ocenę dowodów wyrażoną w pisemnych motywach rozstrzygnięcia i przyjmuje je za własne, co skutkuje równocześnie ograniczeniem uzasadnienia do rozpoznania przedstawionych w apelacji zarzutów dotyczących prawa procesowego i materialnego (art. 387 § 2 ¹ pkt 1 k.p.c.).

Zarzuty podniesione przez skarżącą w apelacji nie są zasadne.

Całokształt przedstawionych w tej sprawie dowodów, w tym w szczególności przedłożona dokumentacja, korelująca ze sobą i wzajemnie się uzupełniająca, nie pozwala podzielić wniosku o nieudowodnieniu roszczenia, który legł u podstaw wywiedzionej apelacji, potwierdza natomiast prawidłowość oceny dokonanej przez Sąd Rejonowy co do tego, że powód udowodnił zarówno zasadę, jak i wysokość dochodzonego przez siebie roszczenia oraz fakt nabycia przedmiotowej wierzytelności w drodze cesji.

Należy zwrócić uwagę na to, iż powód przedłożył do akt sprawy odpis umowy pożyczki zawartej przez pozwaną z pierwotnym wierzycielem, odpis umowy cesji wierzytelności wraz z wyciągiem z załącznika. Przedłożył również szereg dokumentów świadczących o istnieniu wierzytelności w dochodzonej przez powoda wysokości, zaś dane ujęte w wyciągu z załącznika do umowy cesji obrazowały obok kwoty zakupionego przez powoda kapitału kredytowego także inne części składowe zadłużenia oraz wszelkie dane identyfikujące dłużniczkę. Wobec powyższego nie było żadnych podstaw do tego, aby podważać zarówno skuteczność umowy cesji wierzytelności jak i jej wysokość, albowiem zarówno przedłożona umowa pożyczki, jak i wyciąg z umowy cesji wierzytelności wraz z wyciągiem z załącznika oraz wyciąg z ksiąg rachunkowych powoda są dowodami wiarygodnymi i w pełni dokumentującymi powyższe dane.

Nietrafna jest również argumentacja pozwanej, iż przedłożony przez powoda wyciąg z załącznika do cesji wierzytelności nie zawierał informacji na temat tego, jaka wierzytelność, w jakiej wysokości i wobec kogo była przedmiotem cesji. Należy zauważyć, iż wyciąg ten stanowi niewątpliwie załącznik do umowy sprzedaży wierzytelności wymieniający w sposób szczegółowy te wierzytelności, które na podstawie przedmiotowej umowy nabyła od pierwotnego wierzyciela strona powodowa. Wyciąg ten nie obejmuje wprawdzie wszystkich wierzytelności objętych umową, brak jest jednak podstaw do odmówienia słuszności twierdzeniom skarżącego, iż ze względu choćby na ochronę danych osobowych pozostałych dłużników wymienionych w załączniku powód nie był uprawniony do przedłożenia całego dokumentu załącznika. Nie można się również zgodzić ze stanowiskiem pozwanej, iż wyciąg stanowiący załącznik do umowy sprzedaży wierzytelności nie pozwala na precyzyjne ustalenie osoby dłużnika oraz przysługującej powodowi wierzytelności. Wyciąg ten zawiera bowiem wszelkie informacje przedmiotowo i podmiotowo istotne.

Na marginesie należy przy tym zauważyć, że fakt dokonania cesji przedmiotowej wierzytelności został dodatkowo potwierdzony przedłożonym przez powoda pismem informującym o dokonaniu cesji wystosowanym przez pierwotnego wierzyciela do pozwanej.

Należy również zwrócić uwagę na fakt, iż powód załączył do akt niniejszej sprawy całą dokumentację, jaką uzyskał od swojego poprzednika prawnego. w tym również postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności bankowemu Również zatem posiadanie przez powoda powyższej dokumentacji związanej z umową kredytu gotówkowego, niewątpliwie musi prowadzić do wniosku, iż powód nabył przedmiotową wierzytelność od pierwotnego wierzyciela, w przeciwnym bowiem wypadku trudno byłoby wyjaśnić powód, dla którego cała powyższa dokumentacja weszła w posiadanie strony powodowej.

Nie mogą również odnieść skutku oczekiwanego przez skarżącą pozostałe zarzuty stawiane przez nią w apelacji.

Kwestia bowiem jaką cenę zapłacił powód za nabycie od pierwotnego wierzyciela wierzytelności dochodzonej w niniejszej sprawie jest irrelewantna prawnie. Nie ma ona żadnego znaczenia dla oceny zasady odpowiedzialności pozwanej i jej zakresu.

Na nieporozumieniu polega podnoszony przez skarżącą zarzut nieuwzględnienia dokonywanych przez nią wpłat na poczet zadłużenia.

Skoro bowiem pozwana twierdziła, że dokonała spłaty udzielonej pożyczki w kwocie przekraczającej uznane przez powoda, to zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodu wyrażoną w przepisie art. 6 k.c. winna udowodnić w jakiej wysokości spłaty te zostały przez nią dokonane. To pozwana bowiem wywodziła z tego faktu określone skutki prawne. W toku postępowania pozwana obowiązkowi temu jednak nie sprostała, nie wykazując w tym zakresie jakiejkolwiek aktywności dowodowej.

Co zaś się tyczy kwestii doręczenia pozwanej wypowiedzenia umowy to jest to okoliczność bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Skarżąca pomija bowiem to, że umowa pożyczki została przez nią zawarta z pierwotnym wierzycielem w dniu 12 listopada 2019 roku na okres dwunastu miesięcy. W dacie wytoczenia powództwa a tym bardziej wyrokowania przez Sąd Rejonowy okres na jaki została zawarta umowa pożyczki już upłynął. Nawet, gdyby więc przyjąć, że umowa nie została pozwanej skutecznie wypowiedziana, to i tak z uwagi na upływ okresu czasu trwania umowy pozwana była zobowiązana do spłaty dochodzonej przez powoda kwoty jako wymagalnej w całości.

Wobec powyższego apelacja podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c..

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., obciążając nimi pozwaną, jako stronę przegrywającą postępowanie apelacyjne.

Zasądzona z tego tytułu kwota stanowi wynagrodzenie pełnomocnika powoda w postępowaniu apelacyjnym ustalone na podstawie § 2 pkt 4 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265 ze zmianami).

O odsetkach ustawowych za opóźnienie od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.